Αυτή την περίοδο, από τις 5 Δεκεμβρίου και για όλη τη φετινή θεατρική σεζόν, η παράσταση «Άλκηστις – Ο μονόλογος της εξώπορτας» παίζεται (και σκίζει) στο θέατρο Διθύραμβος στο Μαρούσι, σε σκηνοθεσία – ερμηνεία Έφης Νιχωρίτη.

Ads

Το έργο έχει γραφτεί από την συγγραφέα Στέργια Κάββαλου και κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και διατίθεται στο ταμείο του θεάτρου από τις εκδόσεις Vakxikon.gr

Μια 45χρονη γυναίκα ξεχνάει τα κλειδιά της και στο σπίτι δεν είναι κανείς. Έξω από την πόρτα της, περιμένοντας τον γιο της να επιστρέψει, μονολογεί. Δεν καταφεύγει σε αναμνήσεις και παράπονα. Δεν απολογείται, δεν καταγγέλλει. Τα λόγια της απλώς προκύπτουν. Όπως όλη της η ζωή. Όπως η ζωή όλων μας που κάποιες φορές προκύπτει. Σχεδόν ερήμην μας.

Η Άλκηστις καταθέτει την αλήθεια της με αβίαστη σκληρότητα και «εφηβικό» κυνισμό. Κρατιέται από την επιφάνεια και κλείνει τα αυτιά της στο βάθος. Η στροφή της ηλικίας της όμως, επιτάσσει τα βαθιά και τα κρυμμένα να βγουν στο φως. Και εκείνη, με την ορμή μιας ενηλικίωσης που δεν ήρθε ποτέ, αρπάζει το μαχαίρι που την πλήγωσε και το κάνει καθρεφτάκι για να βάλει το κραγιόν της.

Ads

image

Μιλήστε μας για το θεατρικό σας έργο «Άλκηστις»;

Πρόκειται για έναν εξηντάλεπτο μονόλογο. «Άλκηστις {ο μονόλογος της εξώπορτας}» ο φουλ τίτλος. Μια γυναίκα 45 ετών, επιστρέφει στο σπίτι μετά τη δουλειά και συνειδητοποιεί ότι έχει ξεχάσει τα κλειδιά της. Όλα συμβαίνουν ενώ περιμένει το γιο της να επιστρέψει. Δεν είναι όμως μόνο η κυριολεκτική αναμονή. Μέσα από τον ίδιο το δρόμο, τα αντικείμενα της τσάντας της, ακόμα και από τη γειτόνισσά της, καταλαβαίνει ότι αυτό που στ’ αλήθεια περιμένει είναι ένα ζευγάρι χέρια να τη γλιτώσουν από τα κλάματα, από τα πράγματα.

Πώς αναζητάτε την έμπνευση μες στα χρόνια της κρίσης;

Δεν ξέρω αν έχω προλάβει να «υπάρξω» συγγραφικά εκτός κρίσης, οικονομικής τουλάχιστον, δεδομένου ότι τα πρώτα μου βιβλία, «Αλτσχάιμερ Trance» και «Κόκκινη Πινέζα» κυκλοφόρησαν το 2010. Η όποια έμπνευση καθόλου δεν έχει να κάνει με λογαριασμούς τραπέζης, ευκαιρίες και αδιέξοδα -η ζωή νομοτελειακά ατελής- αλλά με λογαριασμούς δικούς μας με τα πράγματα, τις αισθήσεις και γιατί όχι, τις παραισθήσεις μας.

Ποια είναι η σχέση σας με τη λογοτεχνία;

Μια λέξη γεννημένη από τέχνη και λόγο δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι της ζωής συνδεδεμένο με την ευφυία. Τελείωσα γαλλική γλώσσα και φιλολογία και έκανα σπουδές λογοτεχνικής μετάφρασης. Τα περισσότερα από τα βιβλία που διαβάζω είναι λογοτεχνικά. Μου αρέσει ιδιαίτερα η ανάγνωση θεατρικών έργων. Γράφω διηγήματα, ποίηση και παιδικά. Θα ήθελα να δοκιμάσω όλα τα είδη. Η συγγραφή είναι άσκηση και παιχνίδι μαζί. Απόλαυση και τραύμα, πάλι μαζί.

Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας;

Μοιάζει λίγο σαν ορισμός. Ότι καλό είναι το βιβλίο που μπορεί να σώσει την ψυχή μας. Όμως επειδή είναι βαριά και ακατανόητη σε μένα τόσο η λέξη «σωτηρία» όσο και η έννοια της «ψυχής», υποθέτω ότι καλό είναι το βιβλίο που θα σε συγκινήσει. Καθόλου όμως δεν ξέρω αν αυτή η συγκίνηση έχει να κάνει με την «αρετή».

Τα επόμενα συγγραφικά σχέδιά σας;

Μόλις κυκλοφόρησε ένα έμμετρο παραμύθι μου για τις ημέρες της εβδομάδας, «Και οι μέρες είναι εφτά!» από το Ιπτάμενο Κάστρο. Μέσα στο 2016 θα βγει από τις εκδόσεις Μελάνι, η νουβέλα μου «Αντίστροφα – love will tear us apart» και από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, ένα παιδικό βιβλίο για τον σχολικό εκφοβισμό με τίτλο «Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής». Αυτά όμως είναι τα ήδη κανονισμένα εκδοτικά σχέδια. Τα συγγραφικά θα ήθελα να περιλαμβάνουν κι άλλο θέατρο. Η γοητεία του προφορικού λόγου, του ζωντανού κειμένου που συμβαίνει τώρα, είναι εθιστική.

Η Στέργια Κάββαλου γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1982 στην Αθήνα. Είναι πεζογράφος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων και μεταφράστρια. Έχει αποφοιτήσει από το τμήμα της Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και το μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Πολιτιστικής Διαχείρισης του Παντείου Πανεπιστημίου. Ήταν υποψήφια για το «Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα» του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω το 2011 με τη συλλογή διηγημάτων της Αλτσχάιμερ trance (εκδόσεις Τετράγωνο). Ήταν επίσης υποψήφια για το «Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη» το 2014 με την ποιητική της συλλογή Πλαστική άνοιξη (εκδόσεις Εκάτη). Το 2012 έλαβε υποτροφία ενθάρρυνσης από το το C.N.L. (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου Γαλλίας) για το βιβλίο της με τίτλο Αντίστροφα-Love will tear us apart. Άλλα βιβλία της: η συλλογή διηγημάτων Φαμιλιάλ (εκδόσεις Μελάνι 2014) και τα παιδικά Η κόκκινη πινέζα (εκδόσεις Ιπτάμενο Κάστρο 2010), Το μπλε τριαντάφυλλο (εκδόσεις Ιπτάμενο Κάστρο 2011), Η ερωτευμένη μπόσα νόβα (εκδόσεις Ιπτάμενο Κάστρο 2014) και Το αθώο ψέμα και η καθαρή αλήθεια (εκδόσεις Σαΐτα 2015). Το 2013 συμμετείχε στη συλλογή διηγημάτων των εκδόσεων Vakxikon.gr Crisis 10+1 διηγήματα για την ελληνική κρίση.