«Μολονότι η σωματική διάσταση του θανάτου μάς καταστρέφει, η ιδέα του θανάτου μάς σώζει» λέει ο Ίρβιν Γιάλομ, που βασιζόμενος στα λεγόμενα του Επίκουρου προσθέτει και ότι «Η ρίζα του κακού στην ανθρώπινη δυστυχία είναι ο αδιάλειπτος φόβος μας για τον θάνατο».
 
Παράλληλα, στους στίχους του Σαββόπουλου έχει καταγραφεί πως:
 
«Όταν ψάξεις να βρεις τον εαυτό σου,
δεν θα βρεις τον ευατό σου
αλλά όλους τους άλλους
τους μικρούς και τους μεγάλους
γιατί ο χρόνος είναι ένας
και δεν πέθανε κανένας»

Μήπως ισχύει και η αντίστροφη διαδικασία; Όταν ψάξεις να βρεις όλους τους άλλους τους μικρούς και τους μεγάλους, γιατί ο χρόνος είναι ένας και δεν πέθανε κανένας, βρίσκεις και τον εαυτό σου;
 
Η ζωή και ο θάνατος είναι τα δύο άκρα αντίθετα όμως το ένα εμπεριέχει το άλλο, όπως το παρελθόν εμπεριέχεται στο παρόν και το ένα κομμάτι μοιάζει να μην έχει νόημα χωρίς το άλλο, όταν κάποτε χάνεται το νήμα που τα ενώνει.

Το άγχος του θανάτου είναι πάντα παρόν, συνειδητό ή ασυνείδητο. Ο άνθρωπος, είναι το μόνο ον στον πλανήτη που ξέρει από την αρχή της ζωής του ότι θα πεθάνει, είτε προσπαθεί να το ξεχάσει, είτε όχι. Γι΄αυτό και ορισμένοι άνθρωποι όπως αναφέρει ο Otto Rank, αρνούνται το δάνειο της ζωής, για ν’ αποφύγουν το χρέος του θανάτου…
 
Μπορεί κάποιος  να συμφιλιωθεί με τον σίγουρο –τον μόνο σίγουρο- θάνατο; Και με ποιόν τρόπο; Τι παγίδες ίσως μπορεί να κρύβει μια τέτοια αναζήτηση, μια τέτοια περιπλάνηση; Ή μήπως αποπλάνηση;
 
Ο Παναγιώτης στην παράσταση «Μαρμαρού, η γυναίκα βρυκόλακας» βρίσκει έναν αλλιώτικο τρόπο να απαντήσει ανάλογα ερωτήματα, μέσα από έναν πραγματικό θρύλο. Σε μια παράσταση που δεν φοβάται να μιλήσει με φαντάσματα…

Κρυσταλία Πατούλη

Μαρμαρού, η γυναίκα βρυκόλακας 
του Ζαχαρία Στουφή

Η Μαρμαρού ήταν πραγματικό πρόσωπο.  Γεννήθηκε και έζησε τη σύντομη ζωή της στο χωριό Άνω Βολίμα της Ζακύνθου.  Το πραγματικό της όνομα δεν διασώθηκε, ενώ το Μαρμαρού προέρχεται από το επάγγελμα του μαρμαρά συζύγου της, ο οποίος τη δολοφόνησε γύρω στο εικοστό έτος της ηλικίας της. Είναι ένας θρύλος της προφορικής παράδοσης της Ζακύνθου, όπου αποτυπώνεται με ακρίβεια το γλωσσικό ιδίωμα του τόπου.

Η μουσική παράσταση η οποία ανέβηκε στο θέατρο ΜΠΙΠ την 1η Νοεμβρίου 2015, είναι βασισμένη σ’ αυτόν τον λαικό θρύλο όπως τον διέσωσε και τον κατέγραψε ο Ζαχαρίας Στουφής και πραγματεύεται την κωμικοτραγική σχέση των ανθρώπων με τον έρωτα και το θάνατο.

Το φάντασμα μιας νεαρής γυναίκας που βρήκε κακό κι άδικο τέλος, στοιχειώνει το σπίτι της κι εμφανίζεται 200 χρόνια μετά.  Ο άνθρωπος, ο οποίος τώρα ζει στο σπίτι αυτό, ονομάζεται Παναγιώτης, είναι γεωργός και αγαπάει με πάθος τη μουσική. Ο Παναγιώτης ερωτεύεται το φάντασμα, για να πέσει στην πλάνη του πιο ανεκπλήρωτου έρωτα, που θα τον οδηγήσει στη γνωριμία του με τον ίδιο το θάνατο. 

Ο θάνατος είναι ο ποιητής, είναι ένας νεκροθάφτης, είναι το φάντασμα χωρίς όνομα, η γυναίκα που τραγουδάει μέσα στη νύχτα, είναι ένας άνδρας κάτω από τη βροχή κι αναζητάει στέγη.  Ο θάνατος είναι ένας άνθρωπος μοναχικός, που χρειάζεται ένα ανθρώπινο χέρι.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία:  Μαρία Αιγινίτου

Μουσική:  Σωτήρης Καστάνης

Επιμέλεια κίνησης:  Βασίλης Σκαρμούτσος

Σχεδιασμός φωτισμού:  Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Παίζουν: Τάσος Αντωνίου, Αποστόλης Ψαρρός

Info:
Θέατρο ΜΠΙΠ- Αγ. Μελετίου 25, Αθήνα
Παράσταση κάθε Κυριακή στις 21:00
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074

Γενική είσοδος: 10 ευρώ. Μειωμένο: (Κάρτα ανεργίας, ατέλειες, φοιτητικό) 5 ευρώ