Είναι ένας απ αυτούς η Τάνια Τσανακλίδου. Το έχει τραγουδήσει στο «Πάτωμα», το έχει ομολογήσει δημόσια. «Ακολούθησα τις επιθυμίες μου ακόμα κι αν με έστελναν στον γκρεμό.. Η τάση μου ήταν να φτάσω στον γκρεμό.  Γι’ αυτό ερωτευόμουν ανθρώπους που μαζί τους δεν είχε αύριο. Με αδρεναλίνη στα χίλια. Ο έρωτας για μένα είναι μια ακραία κατάσταση. Και οι πραγματικές μας όψεις φανερώνονται όταν βιώνουμε ακραίες καταστάσεις. Εκεί καταλαβαίνεις πολλά για σένα τον ίδιο. Πάντοτε ερωτευόμουν τους ανθρώπους που κινδύνευαν. Τους φευγάτους.». Γράφει η Εύη Φιαμέγκου. 

Πλάσμα ερωτικό η ίδια, ακραίο και φευγάτο, ξεχωρίζει, στην παράσταση της ομάδας bijouz de Kant  «Όσα η καρδιά  μου στην καταιγίδα», παραλλαγή στο θέμα της νουβέλας «Πρώτη αγάπη» του Ιωάννη Κονδυλάκη, σε κείμενο Άκη Δήμου, που σκηνοθετεί ο Γιάννης Σκουρλέτης για το θέατρο Τέχνης στη σκηνή της οδού Φρυνίχου. Μια ιστορία με ανομολόγητα πάθη και  σπαρακτικούς έρωτες, που συμβαίνει σ ένα χωριό της Κρήτης τον περασμένο αιώνα. 

«Πως φτάνεις να γερνάς;Να περισσεύεις;  Εγω που αποκοιμήθηκα ποτάμι πως ξύπνησα γεφύρι γκρεμισμένο; Πως γίναν τόσες αναμνήσεις βρόχος; Κι εσύ; Πως μόνο σου σε τρέλαναν τα βάθη; Μακάρι νατανε Θεός να του μιλούσα. Μακάρι ναμουν στην αρχή να ξαναρχόσουν…»

Η Τάνια, του «Μαμά γερνάω», επιστρέφει στο θέατρο Τέχνης μετά απο 40  χρόνια και στην  πρώτη της συνεργασία με τη bijoux de Kant (την πρωτοποριακή ομάδα, συνύπαρξη πολλών ιδεών, πολλών αισθητικών, πολλών εκφράσεων, που, γενικά, προτιμά το άλλο…)παίζει με τη γερασμένη μάνα. που εναντιώνεται με πάθος στον έρωτα του έφηβου γιου της για μια μεγαλύτερη γυναίκα, ζώντας παράλληλα  τη φθορά του χρόνου και των δικών της επιθυμιών. Δίπλα ο άντρας  στο βουνό, με τις δικές του κρυφές επιθυμίες.

«Η  αγάπη είναι ξενιτιά. Χαλίκι που κλωτσάνε τα μορτάκια. Άστρο αλαφιασμένο στο στερέωμα. Ζουμπούλι και δελφίνι και άγριο μέλι. Πεταλουδίτσα είναι που όλο καίγεται. Παράθυρο που βλέπει ανατολή. Κρασί στο νεροπότηρο που αφρίζει. Δάκρυ της λίρας και ψιχάλισμα. Αέρας κατακόκκινος που αφήνει στα πόδια σου τα σεντόνια κουβάρι.»
θα  πει το Βαγγελιώ- Λένα Δροσάκη, το αερικό απο την Πάτρα, περσινή νικήτρια του βραβείου Μελίνα Μερκούρη για τις ερμηνείας της στα  έργα «Ramona Travel – Η γη της καλοσύνης», σε κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη και «Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία», σε κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη με την ομάδα Bijoux de Kant.

«Όλο το βιός μου όσα η καρδιά στην καταιγίδα φύλαξε. Άχρηστα για τον κόσμο μα για μένα ανεκτίμητα. Λάφυρα της σφαγής μου. Αυτά μονάχα. Ούτε άλλος κόμπος στο λαιμό ούτε λαχάνιασμα. Κι ας με κυτούν πυρετικά εγω τυφλός, τυφλός κι απο τα χέρια τους δραπέτης. Μέχρι να μου γυρίσουνε την πλάτη κρίμα στενάζοντας. κρίμα να πάει τόσο κορμί αταξίδευτο.»
ο Γιώργης – Γιάννης Παπαδόπουλος,  βραβείο αντρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης  και ειδική μνεία στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι για την ταινία του Έκτορα Λυγίζου «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού».
«Να τ αγαπάς τα ανήμερα που μέσα σου φωλιάζουν. Να τα φιλεύεις όλο σου το στόμα. Γουλιά γουλιά. Να τα κερνάς απ τον ιδρώτα σου. Είναι  το δώρο της ζωής στους πειρατές της. Δεν γεννηθήκαμε όλοι για τα ήσυχα, δεν ζούμε όλοι στον αφρό χελιδονόψαρα. Είναι και κείνοι που η αγάπη τους αφάνισε. Είμαι κι εγω που ψάχνω για να νιώσω.»
ο άντρας- Νικόλας Αγγελής, το πριν χρόνια τηλεοπτικό «Άγριο παιδί» με τη σημαντική θεατρική καριέρα.

Έχει όρια η καταιγίδα;

Λίγο μετά την παράσταση, στα στενά της Πλάκας, θεατές και περαστικοί μιλάνε για το έργο, για την Τέχνη, για τη λογοκρισία, για την ελευθερία, για την «Ισορροπία του Nash», για θέματα «επικίνδυνα», για  αλήθειες που δε λέγονται, για υπονοούμενα που ενοχλούν, για λογοκρισία και υποκρισία που ενοχλούν ακόμα πιο πολύ, για την ελευθερία που ήταν πάντα το ζητούμενο.
Δεν άρεσε σε όλους το ίδιο η «καταιγίδα», αλλά ήθελαν να την έχουν δει και να έχουν άποψη.