Με στόχο να φτάσει η τέχνη του θεάτρου δίπλα σε έγκλειστους νοσηλευόμενους συμπολίτες μας που δίνουν μάχη με τη ζωή και να τους παράσχει αλληλεγγύη και ελπίδα, το Εθνικό Θέατρο και οι ηθοποιοί Ηλίας Κουνέλας, Στέλιος Ανδρονίκου και Ιφιγένεια Γρίβα, κάνουν “ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ” στα νοσοκομεία. Πρόκειται για μια δωρεάν δράση που προσφέρει την ευεργετική επίδραση της τέχνης σε αυτούς που την έχουν ανάγκη περισσότερο από τον καθένα μας.

Στα πλαίσια της αλληλεγγύης και της έμπρακτης συμπαράστασης απέναντι σε ευπαθείς συμπολίτες μας , λειτουργεί για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο η δράση “ΕΠΙΣΚΕΠΗΡΙΟ” στα νοσοκομεία, που θα προσφέρει τις παραστάσεις της δωρεάν σε οποιοδήποτε νοσοκομείο επιζητά την ευεργετική επίδραση του θεάτρου και σε οποιοδήποτε νοσοκομείο αιτηθεί την συνεργασία του.

Με όχημα την παγκόσμια διαχρονική λογοτεχνία, τον θεατρικό και τον ποιητικό λόγο, τρεις ηθοποιοί επισκέπτονται κάθε φορά έναν θάλαμο ή και έναν ασθενή. Παραθέτουν μια λίστα με έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, οι ασθενείς επιλέγουν και το έργο ζωντανεύει επιτόπου και αυτοστιγμεί μπροστά στα μάτια τους , με τα πιο απλά και αυθεντικά μέσα που μπορεί να διαθέτει ένας ηθοποιός : το σώμα και την φωνή του.

Κατά αυτόν τον τρόπο οι παραστάσεις του “ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟΥ”  παρέχουν στον ασθενή ψυχική υποστήριξη, μεταγγίζουν χαρά, χιούμορ, ελπίδα και συμπαραστέκονται στην αποθεραπεία τους.

Οι μικρές αλλά μεγάλες ιστορίες πίσω από το ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ

«Τι μπορείς πιο εύκολα να φαντασθείς; Μια λίμνη σ ένα εξωτικό τοπίο ή ένα νοσοκομείο; Έναν ορό ή ένα παράθυρο ανοικτό που βλέπει τη λίμνη; Ένα παιδί που πονάει ή ένα γλάρο που πετάει ;   Έναν άρρωστο ή έναν γιατρό που παίζει μια κιθάρα; Ποτέ μου δεν μπόρεσα να διαλέξω το ένα χωρίς το άλλο    ή το άλλο χωρίς αυτό το ένα .   Δεν μπόρεσα ποτέ να διαχωρίσω το όλον του κόσμου. Μπορώ να φαντασθώ και τη λίμνη και το νοσοκομείο. Και τον ορό και το παράθυρο. Και το παιδί και το γλάρο. Και το σώμα που πονάει σαν να αισθάνεται την πραγματικότητα και τον γιατρό που παίζει μια κιθάρα.  

Θυμάμαι και τα λόγια που μου είπε:

-Καλλιτέχνη! Όταν ήμουνα μικρός ήθελα να μάθω κιθάρα μια μέρα μπήκε ο πατέρας μου στο δωμάτιο και μου την έκανε κομμάτια – θέλεις σ όλη σου την ζωή να τρως φασολάδα; Με ρώτησε γεμάτος αγάπη με ήρεμη φωνή και ειλικρίνεια…

Ο γιατρός  θυμάμαι μου είχε αφηγηθεί αυτήν την ιστορία γεμάτος νοσταλγία  αλλά με χαμόγελο σαν να τον διασκέδαζε! Εγώ δεν μπορούσα ακόμα σχεδόν να αρθρώσω λέξη είχα στεναχωρηθεί  πραγματικά που ο γιατρός μου δεν μπόρεσε να μάθει κιθάρα. Μέχρι που μπορεί να σκέφτηκα μέσα στην ανημποριά μου – μάλλον γι αυτό θα έγινε γιατρός…

Κατά το βράδυ της ίδιας μέρας όταν πια το νοσοκομείο σκοτείνιασε μπήκε ο γιατρός μου στο θάλαμο με μια κιθάρα μου έπαιξε ένα σκοπό που τον θυμάμαι ακόμα… Δεν ξέρω λοιπόν πώς   με ποιόν τρόπο με την τέχνη ή την επιστήμη- ναι, θα μου πείτε αμέσως   –  μάλλον με την επιστήμη. Όπως και να χει με βοήθησε να ζήσω…
Αργότερα έγινα ηθοποιός .

Φανταστείτε τώρα μια τηλεόραση αναμμένη σε κάποιο θάλαμο ενός δημόσιου νοσοκομείου που δεν την κοιτάζει κανείς    ούτε οι απελπισμένοι συγγενείς. Έπειτα φανταστείτε στον ίδιο θάλαμο μια αληθινή θεατρική παράσταση που όλος παραδόξως την παρακολουθούνε όλοι    ακόμη κι οι απελπισμένοι συγγενείς και που οι ασθενείς  – ποιος θα το πίστευε –  γελάνε με την ψυχή  τους. Και για λίγο  – κοίτα να δεις –  οι πόνοι τους δεν πονάνε…

Κάπως έτσι εμπνεύστηκα την δράση  ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ»

Ηλίας Κουνέλας

«Όταν ήμουνα μικρή , ζητούσα συνέχεια από τους γονείς μου να μου πουν μια ιστορία πριν κοιμηθώ. Αυτοί δεν μου είπαν ποτέ… Τώρα ξέρω πως – μάλλον – δεν ήξεραν  τι να μου πουν…

Κάθε μία ιστορία   που δεν άκουσα  με τροφοδότησε στο να φανταστώ και να δημιουργήσω  χιλιάδες άλλες στο μυαλό μου. Μετά από χρόνια κατάλαβα   ότι την ιστορία της δικής μου ζωής  την φτιάχνω εγώ συνειδητά ή  ασυνείδητα. Το θέατρο με βοηθά να μιλήσω για τις ζωές όλων των ανθρώπων αφού όλες αποτελούν ένα μυθιστόρημα  απόλυτα μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Φανταστείτε έναν θάλαμο που το πάτωμα γίνεται θάλασσα, το κρεβάτι γίνεται βάρκα και οι πάπιες γίνονται κουπιά…  Θέλετε να κάνουμε μαζί το ταξίδι;»

Ιφιγένεια  Γρίβα

«Η ισχύς μου εν ασθένεια  τελειούται. Έχω την ανάγκη εκτός από το πιο πάνω να παραθέσω και το ποίημα ενός φίλου μου που για μένα αντικατοπτρίζει την δράση των τριών κλόουν του ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟΥ.

Να τα καταφέρεις
να τα καταφέρεις
κι ας μην έχεις πια  κανέναν
να σε περιμένει
κι ας μην έχεις πια την  δύναμη 
να μαζέψεις κι  άλλα λουλούδια αυτή την άνοιξη
παρά γεμάτος  πόνο
να αναπνέεις τις μυρωδιές και τα αρώματα
να πέφτεις από τα χρώματα
στα χρώματα να πέφτει
να τα καταφέρεις
να τα καταφέρεις
κι ας μην είναι πια κανείς
για να σε παινέσει»

Στέλιος  Ανδρονίκου

Μία επιστολή από τους ηθοποιούς στους ασθενείς

Αγαπημένε ασθενή !

Κάποτε υπήρξα και εγώ στη θέση σου για καιρό. Υπήρξα ανήμπορος και αποξενωμένος από το κάθε τι. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου στον θάλαμο κάποιου νοσοκομείου, έκανα μεγάλη υπομονή έχοντας τη σκέψη μου συνεχώς έξω από το νοσοκομείο, σε πράγματα που άφησα στη μέση, σε όνειρα ανεκπλήρωτα…

Πολλές φορές έχανα την πίστη μου εντελώς, ειδικά όταν δεν μπορούσα πια να κουνηθώ ή όταν εξαρτιόμουν τελείως από την καλή θέληση των άλλων και το σώμα μου δεν με υπάκουε παρά μόνο πονούσε. Μια νύχτα λοιπόν όταν ακόμη και ο ύπνος με είχε εγκαταλείψει μου συνέβη κάτι που δεν θα το ξεχάσω όσο ζω …

Είδα – μάλλον με την φαντασία μου – τρεις ανθρώπους να μπαίνουνε μέσα στο θάλαμο και να μου χαμογελάνε. Μέσα στο σκοτάδι φαινότανε και τα χαμόγελα και τα χρωματιστά τους ρούχα. Οι άνθρωποι αυτοί που μου ήταν άγνωστοι άρχισαν να μου παίζουν θέατρο και να μου απαγγέλουν ποιήματα , με κάνανε να γελάσω και να συγκινηθώ …

Αργότερα έγινα καλά! Οι μέρες του νοσοκομείου πέρασαν. Προσπάθησα να αποβάλλω τις μνήμες του νοσοκομείου από μέσα μου για πολύ καιρό. Ώσπου η ζωή το έφερε και έγινα ηθοποιός. Θυμήθηκα εκείνους τους ανθρώπους της φαντασίας μου και ένιωσα πως πρέπει να τους κάνω πραγματικότητα. Τώρα είμαστε τρεις αγαπημένοι φίλοι. Ο Ηλίας ο Στέλιοςκαι η Ιφιγένεια. Και οι τρεις ηθοποιοί του Εθνικού Θεάτρου. Και θέλουμε να δώσουμε μια μικρή παράσταση για σένα, γύρω από το κρεβάτι σου. Αρκεί να το πεις σε κάποια νοσοκόμα ή στον γιατρό σου ή σε κάποιον υπεύθυνο της κοινωνικής υπηρεσίας και αυτός θα μας ενημερώσει. Η παράσταση θα κρατάει μισή ώρα με σαράντα λεπτά. Έχουμε έξι ιστορίες από την παγκόσμια λογοτεχνία με διάφορα θέματα που θα σου τις παρουσιάσουμε εκείνη τη στιγμή και συ θα μπορείς να διαλέξεις μία. Μπορείς να την παρακολουθήσεις μόνος σου με κλειστή την πόρτα του θαλάμου ή και με κάποιους συγγενείς σου, όπως επίσης μπορείς να το συζητήσεις και με κάποιον συνασθενή σου και να παίξουμε για όλο τον θάλαμο. Οι παραστάσεις φυσικά δίνονται δωρεάν και συνήθως απογευματινές ώρες. Ανήκουνε σε μία δράση του Εθνικού θεάτρου που ονομάζεται ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ και που θέλει να μεταφέρει το θέατρο σε ανθρώπους που δεν μπορούν να πάνε στο θέατρο…Θα θέλαμε πολύ να σε γνωρίσουμε και να μοιραστούμε τις ιστορίες μας μαζί σου. Μην φοβηθείς λοιπόν να το ζητήσεις και εμείς θα είμαστε εκεί!

Σε χαιρετάμε και σου στέλνουμε την αγάπη μας