[…] Είπαμε ότι μία καλή παράσταση απευθύνεται στον καλύτερο εαυτό εκείνου που την παρακολουθεί, στο καλύτερο κομμάτι του μυαλού, της νόησης, της φαντασίας και της συναισθηματικής του νοημοσύνης. Είπαμε όχι στους θεατές «τηλεθεατές» […] Η σκηνοθέτις Αγγελική Κασόλα αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη την ιστορία της ομάδας Πείρα(γ)μα, με αφορμή τον Πλούτο του Αριστοφάνη: Μία παράσταση που απαιτεί αναδιανομή του πλούτου, δικαιοσύνη και δημοκρατία…

Ads

“Πώς δημιουργήθηκε η ομάδα Πείρα(γ)μα; Βγαίνοντας εκτός της τρέχουσας θεατρικής πραγματικότητας και χτίζοντας από την αρχή τη δικιά μας… 

Η τυπική απάντηση θα ήταν ότι αυτή η θεατρική ομάδα είναι μία συλλογικότητα από επαγγελματίες ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς και δημιουργικούς ανθρώπους που μπαίνει φέτος στον πέμπτο χρόνο λειτουργίας της.

Που στα τέσσερα αυτά χρόνια έχει δημιουργήσει με σημαντική επιτυχία τη ΒΡΑΔΙΝΗ ΣΚΗΝΗ, την ΠΑΙΔΙΚΗ/ΕΦΗΒΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, την ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ και το χώρο ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ/ ΕΡΕΥΝΑΣ του πρωτοποριακού θεάτρου studio20/21 που εκτός από τις δικές μας παραγωγές έχει αφιλοκερδώς φιλοξενήσει για πρόβες άλλες 18 παραγωγές του ανεξάρτητου θεάτρου.

Ads

Η ουσιαστική απάντηση είναι ότι πρόκειται για μία ομάδα «πειραγμένων», ατίθασων, παθιασμένων, συγκινητικών, τρελών, ρομαντικών, πεισματάρικων ανθρώπων που αρνούνται να μην κάνουν πράξη όσα ονειρεύονται.

Μία ομάδα ανθρώπων του θεάτρου με πάθος για τη ζωντανή σχέση που αναπτύσσεται επί σκηνής και από σκηνής μεταξύ τους και με το θεατή.

Μία ομάδα που ζει μέσα στην κοινωνία και τα προβλήματά της, θεωρεί υποχρέωσή της να αρθρώνει λόγο για τα όσα διαδραματίζονται εδώ και τώρα και μετέχει ενεργά σε αυτήν, όχι μόνο από σκηνής, αλλά και στην καθημερινότητα και στους κοινωνικούς αγώνες.

Μία ομάδα ανθρώπων που ξεχείλισε από τα «όχι», τους ένωσαν αυτά τα όχι και μετά ανακάλυψε τα «ναι»:

Είπαμε όχι σε μία θεατρική πραγματικότητα που θέλει το «νέο» καλλιτέχνη να είναι άνω των 40 ετών, χωρίς ουσιαστικές υποδομές στη θεατρική παιδεία, χωρίς δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες από την καλλιτεχνική δημιουργία έως το καθεστώς των επιχορηγήσεων και τη λειτουργία των θεατρικών αιθουσών…

Είπαμε όχι στις συνθήκες αδιεξόδου που βιώναμε για πολλά χρόνια -και προ «κρίσης»- στις δομές ενός πολιτειακού κι επαγγελματικού συστήματος για τις τέχνες, την παιδεία και τον πολιτισμό βασισμένο στην αδικία, την αναξιοκρατία, την κολακεία και στοχευμένο ώστε να δημιουργεί θεατές ηλιθίους και μοιρολάτρες και καλλιτέχνες «συμμάχους» και «συνενόχους», χωρίς φωνή.

Είπαμε όχι σε μία πρακτική που συμπεριφέρεται στους δημιουργούς με τον αισχρό εκβιασμό ότι για να μπορέσουν να επιβιώσουν, να εκφραστούν και να αποκτήσουν τα φώτα της δημοσιότητας θα πρέπει να ανταγωνίζονται και να συνωστίζονται γύρω από μία απειροελάχιστη πίτα που δε φτάνει να τους θρέψει όλους, και να συναινούν, είτε κραυγαλέα είτε«διακριτικά», στην κάθε εξουσία.

Είπαμε όχι στο ότι αυτή η εξουσία λέει στους δημιουργούς «ενσωματωθείτε προκειμένου να επιβιώσετε, δηλαδή κολακέψτε, συναινέσατε και βουλώστε το» ή το ακόμα χειρότερο «μαζί τα φάγαμε οπότε και πάλι βουλώστε το». Όχι σε αυτή τη μιζέρια και τον ευτελισμό.

Είπαμε όχι σε αυτό το πελώριο αδιέξοδο, στη διαρκή μας ανεργία, στην εξαναγκαστική συμμετοχή μας για βιοποριστικούς λόγους σε ένα θέατρο που δεν μας κάλυπτε καλλιτεχνικά, ηθικά και πολιτικά και όχι στο τραύμα της επαναλαμβανόμενης ματαίωσης των ονείρων, του ταλέντου και της δημιουργικότητας μας.

Είπαμε όχι στη διαρκή χλεύη του οράματος μας για μία άλλη ουσιαστική θεατρική ζωή. 

Είπαμε όχι σε ένα θέατρο για παιδιά και νέους με τη λογική των μεσαζόντων που μεταφέρουν τα«κοπάδια τους» μονοπωλιακά από τη μία «ενδεδειγμένη» παράσταση στην άλλη κάνοντας τα παιδιά και τους νέους να μισούν και όχι να αγαπούν το θέατρο. Είπαμε ναι στην αληθινή επικοινωνία με τα παιδιά, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς.

Τέλος είπαμε όχι στην ηληθιοποίηση των ανθρώπων όλων των ηλικιών που συντελείται καθημερινά. Είπαμε ότι το κοινό είναι έξυπνο. Είπαμε ότι γέροι, νέοι και παιδιά είναι έξυπνοι.

Είπαμε ότι μία καλή παράσταση απευθύνεται στον καλύτερο εαυτό εκείνου που την παρακολουθεί, στο καλύτερο κομμάτι του μυαλού, της νόησης, της φαντασίας και της συναισθηματικής του νοημοσύνης. Είπαμε όχι στους θεατές «τηλεθεατές».

Είπαμε ναι στην αληθινή διάδραση στοχεύοντας στην ένωση μας με το θεατή μας. Είπαμε ότι ο θεατής δεν βλέπει απλά αλλά συμμετέχει ενεργά στη θεατρική πράξη, στο χώρο και το χρόνο μίας παράστασης. Όπως επίσης και στο χώρο και το χρόνο που προηγείται και έπεται μίας παράστασης.

Γεμίσαμε ως το μεδούλι από την ανάγκη μας για ελευθερία στη δημιουργία και την ανάγκη μας να ζήσουμε ουσιαστικά και συλλογικά σε μία δική μας ελεύθερη ζώνη μέχρι η ζώνη ελευθερίας και δικαιοσύνης να αρχίσει να διευρύνεται.

Αυτά μας ένωσαν τα όχι και τα ναι μας. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Λέγοντας δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Λέγοντας πρέπει να πάρουμε την ευθύνη των ονείρων μας στα χέρια μας και να φτιάξουμε το χώρο εκείνο και τις δομές που θα τους επιτρέψει να γεννηθούν, να αναπτυχθούν και να επικοινωνηθούν…

Αφού διατυπώσαμε το «τί δεν θέλουμε και τι δεν επιθυμούμε να κάνουμε στο θέατρο» ήρθε και το επόμενο πιο κρίσιμο ερώτημα: το «υπό ποιές συνθήκες και δομές θέλουμε να κάνουμε πράγματα στο θέατρο;».

Μέσα από ζυμώσεις καλλιτεχνικές, ανθρώπινες αλλά και πολιτικές εξελισσόμαστε σιγά σιγά σε μία ομάδα που έχει κοινά ως προς την οργανωτική δομή και την καλλιτεχνική λειτουργία της με ομάδες όπως το Living Theater, οι Forced Entertainment, οι Wooster Group και πολλοί άλλοι του εναλλακτικού-πρωτοποριακού θεάτρου του 20ου αιώνα που αντέδρασαν στην παντοδυναμία του θεατρικού εργοδότη -είτε αυτός ήταν ο παραγωγός, ο θιασάρχης, ο σκηνοθέτης-, στην παντοδυναμία των «θεατρικών αγορών», στις κάθετες δομές, στην εμπορευματοποίηση, στην έλλειψη θεάτρου με πολιτικό περιεχόμενο, στην έλλειψη ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης σε όλους τους συμμετέχοντες, ορίζοντας κάποιους νέους άξονες:
 
Συνειδητές κι όχι ευκαιριακές σχέσεις. Καλλιτεχνικό όραμα που επικεντρώνεται στην επικοινωνία με το θεατή. Διαρκής αυτό-μόρφωση αλληλομόρφωση, έρευνα και πειραματισμός. Άμεση και συμμετοχική δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων, και στο σχεδιασμό της επόμενης στιγμής καλλιτεχνικής ή πρακτικής. Κοινοκτημοσύνη στις ευθύνες και τις απολαβές, τις χαρές και τις λύπες, τις χασούρες και τις νίκες. Αυτοοργάνωση σε ότι κάνουμε χωρίς μεσάζοντες.

Δεν ήταν ούτε είναι εύκολο όλο αυτό. Έπρεπε να γνωριστούμε και να θαυμάσουμε ο ένας τον άλλον. Να δημιουργήσουμε αληθινές σχέσεις εμπιστοσύνης, να ξεκαθαρίσουμε τα κίνητρα, τα συμφέροντα, τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Να μάθουμε όλοι να γινόμαστε υποστηρικτές του κοινού μας στόχου, και του ξεχωριστού στόχου του καθένα μας, αλλά και να λαμβάνουμε πρωτοβουλίες.

Για τα παραπάνω εξασκούμαστε καθημερινά στο διάλογο και τη συναίνεση χωρίς γκουρού και αρχηγούς. Σεβόμαστε τις ιδιαιτερότητες, τις δεξιότητες και το ταλέντο του κάθε ένα μας χωρίς να γινόμαστε «αχταρμάς» καθώς μοιραζόμαστε διαφορετικούς και διακριτούς ρόλους κάθε φορά και κανένας δεν μπαίνει στα «λημέρια» του άλλου, αλλά συνομιλούμε και συνδιαμορφώνουμε τους εαυτούς μας, τις δράσεις μας, τις κινήσεις μας διαρκώς… Κανείς δεν είναι πιο «ψηλά». Απλά είναι διακριτοί οι ρόλοι.

Όταν σκηνοθετώ εγώ π.χ., υπάρχει η απόλυτη εμπιστοσύνη των ηθοποιών και των συνεργατών σε μένα, κάθε χώρος και χρόνος για να κάνω αυτό που σκέφτομαι. Δεν πάει κάποιος να σκηνοθετήσει αντ΄εμού. Δε σκάβει κανείς το λάκκο μου. Δεν επιθυμεί κανείς να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη»… Όμως και η σχέση που αναπτύσσεται με τον ηθοποιό δεν έχει σχέση ούτε με τον γκουρού-σκηνοθέτη, ούτε με το σκηνοθέτη «τροχονόμο». 

Αντιμετωπίζομαι ως δημιουργός και ο ηθοποιός ως συνδημιουργός. Από τη συνομιλία μας προκύπτει το αποτέλεσμα, ικανοποιητικό και για τους δύο… Τροφοδοτεί ο ένας τον άλλον διαρκώς με έμπνευση, με γνώση, με τις δικές του εμπειρίες.  Ενισχύεται όμως και κάθε  ξεχωριστή  δράση του κάθε μέλους της ομάδας. Θεωρούμε δύναμη της ομάδας τη δημιουργία πολλών παράλληλων πυρήνων και δράσεων…
 
Εδώ θα ήθελα να καταθέσω ότι για μένα προσωπικά, που από τύχη, τρέλα και διάφορες συγκυρίες βρέθηκα να σπουδάζω, να ζω και να συνεργάζομαι για 15 χρόνια με ανθρώπους από όλα τα χρώματα, τις φυλές και τις θεατρικές παραδόσεις, στην Ιταλία, τη Σκωτία, τη Νέα Υόρκη, και που βρέθηκα με παραστάσεις  από το Βερολίνο μέχρι το Μεξικό, η ύπαρξη και η λειτουργία αυτής της ομάδας απαντά σε όλα όσα ονειρεύτηκα για το θέατρο μέσα από αυτές τις περιπλανήσεις.

Η ομάδα πείρα(γ)μα που αποτελείται από τους ηθοποιούς, συν-σκηνοθέτες,συγγραφείς, Γιάννη Καρούνη και Ειρήνη Μελά που είναι από τα ιδρυτικά μέλη ή αλλιώς η «πρώτη γενιά» όπως λέμε πειρακτικά και η ραχοκοκαλιά του πειρά(γ)ματος, αλλά και τους Έλλη και Δημήτρη Καμπίτση, Παναγιώτη Διαμαντόπουλο, Κώστα Πέτρου, Μυρτώ Παπαδοπούλου, Γιάννη Μίνω «τη δεύτερη φουρνιά» και τους νεότερους φετινούς συντρόφους μας Κωνσταντίνο Καλαβρυτινό και Σπύρο Ξένο, και μαζί με πολλούς άλλους φίλους και συνεργάτες που μπήκαν, βγήκαν και μπαινοβγαίνουν, είναι το σπίτι μου, η χαρά μου, η υγεία μου και ο λόγος μου να συνεχίσω να ζω και να αγωνίζομαι στον τόπο μου.

Ο Πλούτος του Αριστοφάνη: Το αίτημα για δίκαιη αναδιανομή στον πλούτο ως απαραίτητο συστατικό μιας αληθινής δημοκρατίας

Ο «Πλούτος» έφτασε αναπάντεχα στην ομάδα.  Δουλεύαμε με ένα εργαστήρι ενηλίκων που δεν είχε καμία προηγούμενη σχέση με το θέατρο και καθώς καθόμασταν κι αναρωτιόμασταν, ο Γιάννης τράβηξε από τη βιβλιοθήκη μας το έργο και είπε «θα ήθελα να δουλέψουμε πάνω σε αυτό».

Έτσι ξεκίνησε η βαθιά περιπέτειά μας με μία παράσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία τρία χρόνια ανοίγοντας μία ουσιαστική συνομιλία με τον ποιητή Αριστοφάνη, που έχει συχνά σνομπαριστεί, δυστυχώς, ως «συντηριτικός» κι από μία μεγάλη μερίδα του «προοδευτικού» χώρου.

Εμείς στο λόγο, τα οράματα και τις ουτοπίες του ποιητή, σε αυτούς που επιλέγει να δικαιώνει στη σκηνή και σε εκείνους που αποφασίζει με τη βοήθεια των μαχητικών γερόντιων του να στέλνει στον αγύριστο, όπως την Πενία και το φασιστοειδέστατο Συκοφάντη, ανακαλύψαμε ένα ισχυρότατο δημιουργό του θεάτρου, με  τσεκουράτο, ανατρεπτικό, «αναρχικό» λόγο που τρυπάει το χρόνο και δίνει φωνή σε μας τους από κάτω.

Ανακαλύψαμε πόσο παλιό είναι το αίτημα για δικαιοσύνη στο μοίρασμα του πλούτου ως απαραίτητο συστατικό μίας αληθινής δημοκρατίας κι αυτό και για εμάς και για την κοινωνία στην οποία ζούμε δεν είναι μία απλή και θεωρητική κουβεντούλα.

Βασίζεται στο πραγματικό και καθημερινό βίωμα της βίαιης, άδικης, ανέντιμης κι επικίνδυνης αναδιανομής του πλούτου που συντελείται μέσω των απανωτών μνημονίων, κι ακόμα χειρότερα, και μέσω μίας ιδιότυπης κοινοβουλευτικής σταδιακής κατάργησης της δημοκρατίας και τη γέννεση καθημερινών τραμπούκων, τραμπουκισμών και φόβητρων όλων των ειδών που καταστρέφουν τις ζωές μας.

Κι ο Αριστοφάνης με τη σοφία των χρόνων του και τη γνώση του για το θέατρο, μας χάρισε το λόγο του για να απαιτήσουμε δικαιοσύνη και δημοκρατία εδώ και τώρα.

Ως παράσταση,  ο «Πλούτος»,  για την ομάδα είναι κομβική, μία πιο ώριμη στιγμή, που ενσωματώνει παραδειγματικά τους στόχους μας. Βασισμένη σε φόρμες του λαϊκού θεάτρου συνεχίζει μία παράδοση «παιξίματος» βασισμένη στους παλαιότερους καλούς λαϊκούς ηθοποιούς μας όπως εμείς τους γνωρίσαμε και τους μελετούμε κυρίως μέσα από το σινεμά αγωνιώντας  μη χαθεί η πολιτισμική σκυτάλη τους μέσα από κάθε είδους  επιφανειακό κι ασπόνδυλο  «μεταμοντερνισμό» . Πρώτα χρειαζόμαστε να τους φτάσουμε και μετά μπορούμε να τους ξεπεράσουμε.  

Θυμίζει «μπουλούκι» ως προς την αισθητική, την ενέργειά και τα αυτοσχεδιαστικά στοιχεία της και την παρακολουθούν άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικών στρωμάτων.

Κάνει μία σημαντική θεατρική πρόταση στη λειτουργία του χορού που είναι πάντα παρών, δρων και συμμετέχων, κι αποτελείται από ξεχωριστές οντότητες. Αυτό που πετυχαίνουν οι ηθοποιοί στο χορό αλλά και στις ερμηνείες των ρόλων είναι εντυπωσιακό, μας έχει δώσει πολλούς επαίνους κι είμαστε περήφανοι γι’ αυτή την πρόταση μας.

Η παράσταση είναι διαδραστική και ο κόσμος συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία της. Ούτε ο ηθοποιός ούτε ο θεατής βρίσκονται στην «ασφάλεια» της απομόνωσης τους ο ένας από τον άλλον. Η σχέση είναι κοντινή. Η ανάσα του ηθοποιού είναι πάνω στο θεατή και η ανάσα του θεατή πάνω στον ηθοποιό. Είναι όλα υποχρεωτικά αληθινά γιατί τίποτε δεν μπορεί να κρυφτεί…

Ανταλλάσσουν βλέμματα, αντιδράσεις, γέλια και σχόλια, συγκίνηση και συναισθήματα. Τις βραδιές που αυτό συντελείται σε όλη την παράσταση, φεύγουμε όλοι από το θέατρο «πετώντας» και νιώθοντας την αληθινή δύναμη της επικοινωνίας μέσα από το θέατρο.

Τέλος η παράσταση δεν περιορίζεται σε μία «καταγγελία των δεινών». Εμψυχώνει κάθε φορά κι εμάς από σκηνής και τους ανθρώπους που την παρακολουθούν να αντέξουμε, να έχουμε δύναμη, να μη χαρίσουμε σε κανέναν τη ζωή και τη χαρά στη ζωή μας τζάμπα και βερεσέ και να αγωνιζόμαστε ο κάθε ένας όπως κρίνει κι από όποια θέση βρίσκεται…

Κι όλα αυτά μέσα από το χιούμορ, το παντοδύναμο γέλιο που είναι το όπλο των από κάτω, που ξεγυμνώνει τους ισχυρούς και τους διαλύει μέσα από τη διακωμώδηση…
 
Όταν ξεκινήσαμε πολλοί μας έλεγαν ότι πρόκειται για το πιο αδύναμο έργο του Αριστοφάνη. Είχαμε αντίθετη άποψη. Και χαιρόμαστε που αναδείξαμε μέσα από τη δική μας ανάγνωση το αίτημα για δίκαιη αναδιανομή του Πλούτου κι ότι ακούγεται ο λόγος του ωσάν για πρώτη φορά.
 
Ανακαλύψαμε επίσης το μέγεθος της ζημιάς που έχει συντελεστεί μετά από την απανωτή κακομεταχείριση κι ευτελισμό του ποιητή σε μυριάδες «φεστιβαλικο-καλοκαιρινές» αρπαχτές, ώστε ο Αριστοφάνης πια να αντιμετωπίζεται ως «φτηνός» και «βαρετός» για μεγάλο μέρος του κοινού.

«Όχι πάλι Αριστοφάνη» μας είπαν πολλοί φίλοι, θεατές και συνάδελφοι, όπως επίσης «Αριστοφάνη το χειμώνα; Θα είστε τρελοί».

Για όλα τα παραπάνω, ο Αριστοφάνης που στο μεταξύ είχε αρχίσει να μας συντροφεύει καθημερινά, μας είπε το παράπονό του:

Ότι δεν είναι δυνατόν στη χώρα του Αριστοφάνη, να μην ακούγεται ο Αριστοφάνης με έναν τρόπο που να του αρμόζει. Γιατί όπως λέει και ο ίδιος μέσα στον «Πλούτο» του «δεν είναι πρέπον ο ποιητής να εκμαιεύει το γέλιο από τους θεατές  μοιράζοντας  τους γλυκίσματα και καλούδια».

Έτσι ξεκινήσαμε για άλλη μια φορά με τα ναι και τα όχι μας, παλέψαμε για μία μετάφραση που να αναδεικνύει το λόγο του ποιητή με αμεσσότητα και ουσία και το καταφέραμε μέσα από την Ειρήνη Μελά που την επιμελήθηκε. Και για τις όποιες «σύχρονες» παρεμβάσεις μας  χωρίς να πειράξουμε τον λόγο του ποιητή, δανειστήκαμε στίχους άλλων αγαπημένων σε εμάς ποιητών.

Από το Βάρναλη, το Λειβαδίτη, τον Κασόλα και τον Πολέντα.  Αλλά και μουσικές που επέλεξε ο Γιάννης Καρούνης από τη δημοτική και λαϊκή μας παράδοση κι αγαπημένους δημιουργούς  της σύγχρονης δημιουργίας.

Ο Αριστοφάνης πια για εμάς είναι ένας καθημερινός συνομιλητής μας στον οποίο αφιερώνουμε τον περισσότερο μας χρόνο. Έχει τρυπώσει στον τρόπο της σκέψης μας και τις στιγμές μας, ιδιωτικές και δημόσιες…

Μας έχει χαρίσει φίλους, στιγμές μεγάλης χαράς, δικαίωσης αλλά και αγωνίας. 

Και κάθε φορά που πάμε να «πέσουμε», γιατί κι εμείς παλεύουμε για την επιβίωση μας με μόνο χορηγό το διαρκώς αποδεκατισμένο από τη φτώχεια του κοινό μας, έρχεται ως αληθινός σύντροφος να μας πιάσει από το χέρι και να μας πει, δανειζόμενος εκείνος τώρα από έναν άλλο αγαπημένο μας συγγραφέα, το Μήτσο Κασόλα:«αυτός ο κόσμος είναι πολύ παλιός για να τον αλλάξουμε αλλά και πολύ νέος για να μην το πασχίσουμε»…-“

 
Info:
Upstage-Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
Λεωφ. Συγγρού 143, τηλ: 210-9316.101-4
Παραστάσεις: από την Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013 και κάθε Κυριακή ώρα 7.00μ.μ.

Η Αγγελική Κασόλα, για τη σκηνοθεσία της στην παράσταση “Πλούτος” του Αριστοφάνη της ομάδας πείρα(γ)μα, είναι στα υποψήφια βραβεία της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και συγκεκριμένα στην κατηγορία ΤΙΜΗΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ 2012  μαζί με τους Τσέζαρις Γκραουζίνις για την σκηνοθεσία της τραγωδίας του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο για τη σκηνοθεσία της κωμωδίας του Αριστοφάνη «Εκκλησιάζουσες», και Νίκο Μαστοράκη για τη σκηνοθεσία της κωμωδίας του Αριστοφάνη «Νεφέλες». Η τελετή των βραβείων «ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ» & ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΚΡΙΤΙΚΩΝ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 2012 θα γίνει τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου στις 12.00 το μεσημέρι στην Αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.