Ο Παπαβασιλείου ως «Τρόφιμος της χρονιάς» στο Τέχνης και η Ουζουνίδου ως «Σταματία το γένος Αργυροπούλου» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. 

Ads

Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή, θα πεις κι ένα τραγούδι

Είναι ούτως ή άλλως εμπειρία να βλέπεις  τον Βασίλη Παπαβασιλείου στη σκηνή. Αυτοαναφλεγόμενος, αιχμηρός, συγκινητικός ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς μας ανέβηκε στη σκηνή του στο θεάτρου Τέχνης της Οδού Φρυνίχου δέκα σχεδόν χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία της «Ελένης» του Ρίτσου.
  
Η παράσταση  είναι one man show. Έγραψε ο ίδιος τον μονόλογο του τροφίμου του ΑΨΟΥ (Άσυλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικής Υστερήσεως), υποδύεται ο ίδιος τον ρόλο του Φωκίωνα Καπνίδη και αυτοσκηνοθετείται. 

«Είμαι Έλλην. Ως εκ τούτου, μου είναι αδύνατον να είμαι σοβαρός. Σας ζητώ συγγνώμη»  εξηγείται ο Φ.Κ.  που κατέκτησε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό για τον «Τρόφιμο της Χρονιάς» καθώς αυτοαναγορεύτηκε, «Ο Νεκρός της Αμφιπόλεως». 

Ads

Δίνει τη διάλεξή του ως βραβευμένος μπροστά σε ένα ακροατήριο που αποτελείται από τους άλλους τροφίμους, συγγενείς και φίλους, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του ιδρύματος. Πρόκειται για ομιλία-φόρο τιμής στον αυτόχειρα ψυχίατρο Τάκη Μπιλιλή. Ήταν ο ψυχίατρός του. Μέσα από την τρυφερή και ιδιαίτερη σχέση Ψυχίατρου – ψυχαναλυόμενου ή αλλιώς Ψυχίατρου – Ψεκασμένου όπως λέει ο Φ.Κ. περνάνε όλες οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Όχι ως μεμονωμένα περιστατικά, όχι ως το απόσπασμα που ονομάζουμε ελληνική κρίση. Ο Φ.Κ. βλέπει την ιστορία πανοραμικά. 

Ο αντιήρωας του Βασίλη Παπαβασιλείου στέκεται στην πλατεία Συντάγματος μετά το δημοψήφισμα κι ατενίζει στο ηρωικό Όχι στον Αθηναϊκό ουρανό. Το βλέπει να σμίγει με το Όχι στα βουνά της Αλβανίας. Και μετά θρηνεί τις 17 ώρες που μεσολάβησαν ως τη συμφωνία την ώρα που αυτοσαρκάζεται ανελέητα. 

Εθνική περηφάνια, προδοσία, ψευδαισθήσεις, ελπίδες που διατηρούνται ή διαψεύδονται , σενάρια και προσωπικότητες πέφτουν στο καμίνι του παραληρήματος του τροφίμου που έχει την πλήρη ελευθερία να εκφράζεται πέρα  από ιδεολογικά σχήματα που θεωρεί πεπερασμένα όντας όμως βαθιά πολιτικοποιημένος στοχαστικός και απλός. 

Πρόκειται στα αλήθεια για ένα παραλήρημα όμως; Αν ναι, πως καταφέρνει ενώ διαρκώς διαμαρτύρεται πως χάνει τον ειρμό του να κρατάει το νήμα της μνήμης ακέραιο; Με ένα απόλυτα λιτό σκηνικό γύρω του και το πάθος του σπουδαίου θεατρίνου ο Βασίλης Παπαβασιλείου φέρνει το γέλιο, τη μελαγχολία, τον προβληματισμό και τη λύτρωση σε τρυφερό εναγκαλισμό και θυμίζει στους θεατές τα βασικά συστατικά του αληθινού θεάτρου.

Σταματία, το γένος Αργυροπούλου

«Παρά το γεγονός της κάκιστης συμπεριφοράς εκείνων των αστυνομικών στο σπίτι μας μέσα, δεν παραδέχομαι ότι ένστολος Έλλην είναι δυνατόν να προβεί εις βιαιότητας εναντίον ομοεθνών του. Ό,τι να μου ειπούν δεν το παραδέχομαι». 

Ο μονόλογος του Κώστα Σωτηρίου με την Ελένη Ουζουνίδου δικαίως επανέρχεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο του Νέου Κόσμου. 

Ο Κώστας Σωτηρίου δίνει με αριστοτεχνικό τρόπο την ιστορία των τελευταίων 60 χρόνων του τόπου μέσα από την αφήγηση μιας απλής γυναίκας , της Σταματίας. Η ίδια προέρχεται από συντηρητικό περιβάλλον, αντικομμουνιστικό όπως επαναλαμβάνει συχνά πυκνά. Δεν αμφισβήτησε ποτέ τις αξίες της οικογένειάς ούτε τις πολιτικές ούτε τις κοινωνικές με λίγα λόγια δεν προέρχεται από τη στόφα μεγάλων ηρωίδων ή καλύτερα δεν έχει τίποτα το ηρωικό πάνω της. 

Όμως σκιαγραφεί τη διχασμένη Ελλάδα με την αφέλεια του παιδιού που ανοίγει διάπλατα τα μάτια ξανά και ξανά όποτε προσκρούει στις μεγάλες αντιθέσεις , τις μεγάλες συγκρούσεις που γεννούν εκ νέου τη ζωή και γράφουν ιστορία. Έπειτα η γλώσσα που χρησιμοποιεί, καθαρεύουσα φωτίζει ακόμα παραπάνω τις πολιτικές και ταξικές συγκρούσεις της εποχής, βγάζει ένα πικρό χιούμορ αποδομώντας την εθνική αφήγηση της δεξιάς.
 
Η Σταματία δεν είναι ηρωίδα, ωστόσο η ζωή δεν τις επέστρεψε ποτέ κατιτίς για τις θυσίες της κι αυτό φαίνεται συχνά ηρωικό.

Η Ελένη Ουζουνίδου εξαιρετική στο ρόλο της γυναίκας στης οποίας τη σωματική κίνηση φαίνονται ανάγλυφα τα απωθημένα μιας ζωής. Πότε με αφέλεια, πότε με νάζι πότε με την υστερία της στερημένης και της ψυχαναγκαστικής , της οριακά καταθλιπτικής η ηθοποιός δεν αφήνει τον θεατή να αποσύρει το βλέμμα από πάνω της ενώ ταυτόχρονα συγκινεί με κάθε της κίνηση και κάθε συλλαβή. Τα σεμεδάκια που δεσπόζουν στη σκηνή σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής ήταν ιδέα της σκηνογράφου Μαγδαληνής Αυγερινού. 

Εκτός των άλλων η παράσταση είναι και μία από τις έως τώρα καλύτερες στιγμές του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Βάζει την Ουζουνίδου να κινείται στη σκηνή ασυνείδητα κι άλλοτε την ακινητοποιεί  αφήνοντάς την να φαίνεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ν’ αλλάζει η ίδια πρόσωπα αλλά να αλλάζουν και τα πρόσωπα στα οποία απευθύνεται , με έναν ρυθμό εξαιρετικά ισορροπημένο. Ενώ τις ώρες που εκστομίζει εν αγνοία της τις μεγάλες αλήθειες η σκηνοθετική γραμμή των ελαφρών παύσεων και των αιωρούμενων ερωτημάτων πραγματικά απογειώνει την παράσταση.