Ένα παιδί; Είναι σαν να μου έριξες μπουνιά στη μούρη και μετά μου ζήτησες να σου λύσω μια μαθηματική εξίσωση.

Ads

Ένας άντρας και μια γυναίκα, μορφωμένοι, γύρω στα τριάντα προσπαθούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους. Ο χρόνος όμως είναι εναντίον. Αν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες δεν θα το κάνουν ποτέ. Απ’ τη μια η επιθυμία για ένα παιδί και απ’ την άλλη η αγωνία για το περιβάλλον, τον υπερπληθυσμό, την παγκόσμια κρίση και την πολιτική αστάθεια.

Μετά την επιτυχημένη πορεία του έργου, ο Δημήτρης Λάλος παρουσιάζει στο θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις τους «Πνεύμονες – Lungs» του Ντάνκαν Μακ Μίλαν, μια ιστορία αγάπης αμείλικτα ειλικρινής, αστεία και επίκαιρη για μόνο 20 παραστάσεις, από τις 16 Οκτωβρίου.

Το έργο δίνει φωνή στη «Γενιά της Αβεβαιότητας» που μέσα από τις καταιγιστικές αλλαγές και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις βρίσκει τρόπο να χαράξει τη δική της πορεία ζωής.

Με αφορμή την παράσταση που ξεκινάει στο θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις, ο Δημήτρης Λάλος μίλησε στο tvxs για το έργο, τη σκηνοθεσία και τη γενιά των νέων ηθοποιών.

-Οι «Πνεύμονες» είναι μία παράσταση που συνεχίζεται φέτος μετά από την περσινή επιτυχημένη της πορεία. Ποια είναι η κεντρική ιδέα του έργου;

Η επιτυχία αυτού του έργου στην ουσία βασίζεται στην κεντρική του ιδέα. Δηλαδή την δημιουργία ενός ανθρώπου! Ένα ζευγάρι, νέο, μορφωμένο, παίρνει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του: να κάνει ένα παιδί. Εκεί ακριβώς ξεκινάει και η περιπέτειά τους.

-Πως προέκυψε η συνεργασία με την Βάσω Καβαλιεράτου και τον Μάξιμο Μουμούρη;

Είναι και οι δυο εξαιρετικοί καλλιτέχνες. Αλλά το σημαντικό για μένα ήταν ότι είναι γονείς!

-Τι σας γοήτευσε στο έργο του Ντάνκαν Μακ Μίλαν;

Η ευφυΐα με την οποία διαχειρίζεται την λιτότητα των χαρακτήρων και των συγκρούσεων τους πάνω στην σκηνή.

-Πρόκειται για ένα έργο που γράφτηκε για να παιχτεί σε άδεια σκηνή. Δεν υπάρχουν σκηνικά, δεν υπάρχουν έπιπλα, ούτε αλλαγές κοστουμιών. Εσείς πως χειρίζεστε στην παράσταση τα σκηνικά και τα φώτα;

Ακόμα και το μη σκηνικό είναι σκηνικό, ακόμα και η απουσία φωτός έχει φως. Αυτό που προσπάθησα είναι να εναρμονιστώ με όλους μου τους συνεργάτες, έτσι ώστε να πετύχω ένα οργανικό αποτέλεσμα.

-Τι δυσκολίες είχε η παράσταση, δεδομένου ότι ο χώρος είναι κενός και τα πάντα βασίζονται πάνω στους ηθοποιούς και στην κίνηση των σωμάτων τους;

Πολλές φορές αυτό που εμφανίζεται ως δυσκολία είναι αυτό που σε βοηθάει περισσότερο από όλα. Η δουλειά με τους ηθοποιούς, κατά την γνώμη μου, είναι και η ουσία του θεάτρου.

-Σας γνωρίσαμε σαν ηθοποιό με πολλές συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις αλλά και τηλεοπτικές σειρές Ποια ανάγκη σας ώθησε να αλλάξετε πορεία και να επικεντρωθείτε στην σκηνοθεσία; 

Στο θέατρο πάντα έχεις δυο επιλογές ή να είσαι στα φώτα ή στο σκοτάδι. Και οι δυο πορείες τελικά καταλήγουν στον ίδιο σκοπό : την αναζήτηση της αλήθειας.

-Τα τελευταία χρόνια έχετε δημιουργήσει μία ομάδα ηθοποιών και έχετε στεγαστεί στο δικό σας θέατρο, το παλιό Εν Αθήναις, βαφτισμένο πια σε «Tempus Verum- Εν Αθήναις». Πότε ξεκίνησε η ιδέα να αυτονομηθείτε στη δική σας σκηνή;

Στην αρχή της θεατρικής μου πορείας έτυχε να βρεθώ δίπλα σε σπουδαίους ανθρώπους και να ιδρυσώ μαζί τους το θέατρο Επί Κολωνω. Από τότε, το να έχω ένα χώρο που να μπορώ να στεγάζω τις δουλειές μου, είναι για μένα μονόδρομος.

-Πως φαντάζεστε την πορεία του Tempus Verum- Εν Αθήναις;

Όπως μέχρι αυτή τη στιγμή ο χώρος αυτός έγινε σπίτι για πολλούς νέους καλλιτέχνες, έτσι φαντάζομαι και στο μέλλον να μπορώ αντέξω για να υποστηρίξω τα όνειρα όλων αυτών των ανθρώπων.

-Έχετε δείξει στο παρελθόν τόσο στην «Αρρώστια της νιότης» όσο και στη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», ότι εμπιστεύεστε τη νέα γενιά ηθοποιών. Πιστεύετε ότι έχει περισσότερα πράγματα να δώσει;

Στη ζωή όλα είναι ένας κύκλος, η νέα γενιά των ηθοποιών θα περάσει στην απέναντι όχθη, όπως και η γενιά πριν από αυτούς. Όλοι είμαστε απόγονοι κάποιων. Εμείς ως άνθρωποι του θεάτρου έχουμε την υποχρέωση να πούμε τις ιστορίες  των προγόνων μας.

-Με βάση και τη θεματολογία του έργου…Τελικά μπορούν οι άνθρωποι να αψηφούν όλα τα προβλήματα και να φέρνουν παιδιά στον σύγχρονο κόσμο;

Ναι μπορούν! Δεν έχουν παρά να το προσπαθήσουν!