Το κουκουέ προχώρησε πρόσφατα στην «αποκατάσταση» του Νίκου Ζαχαριάδη. Βγήκε απόφαση και πήγε η ηγεσία του στο Α΄Νεκροταφείο, όπου και ο τάφος του, να τιμήσει τον  νεκρό. Τώρα ο «Καστανιώτης» εκδίδει μια συλλογή κειμένων του. Και ο γιός του, ο Σήφης Ζαχαριάδης (Σήφης από το Ιωσήφ, όπως ο Στάλιν) έκανε δηλώσεις στο προχθεσινό Βήμα και για τον πατέρα του και για το κουκουέ χωρίς όμως να αναφερθεί και τόσο στην «πατρίδα του σοσιαλισμού» που εξορίζοντάς τον μόνον,  στο παγωμένο Σουργκούτ  της Σιβηρίας,τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Ήταν απελπισμένος γιατί δεν τον άφηναν να έρθει στην Αθήνα (κυβερνούσε ακόμα η χούντα) για να δικαστεί…

Ads

Από τις δηλώσεις του Σ.Ζ συνάγεται το συμπέρασμα ότι η μεν ηγεσία του κουκουέ (τότε, ήδη, ο Φλωράκης) ήθελε να του δοθεί άδεια ταξιδιού όχι για την Ελλάδα ίσως,  αλλά για τη Βουδαπέστη όπου και η έδρα της (και γι αυτό πήγε ο μακαρίτης ο Λουλές, πατέρας της Νίτσας και θείος του Σταύρου Ψυχάρη,  στο Σουργκούτ)  αλλά δεν το πέτυχε. Λίγες ημέρες μετά από το ταξίδι του Λουλέ (Αύγουστος 1973) ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε. Τί να του είπε άραγε; Σιγουριά για τους μη επαϊοντες του Περισσού  δεν υπάρχει.

Ο Σήφης Ζαχαριάδης υπενθυμίζει ακόμα και αυτό έχει ίσως μεγάλη σημασία, ότι η Μόσχα -που δεν είναι πια κόκκινη- δεν  επιτρέπει ακόμα την πρόσβαση των ερευνητών στον «φάκελο Ζαχαριάδη». Το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς άλλους φακέλους. Το ενδιαφέρον των ρωσικών αρχών δεν μπορεί πια να είναι «κομματικό». Πρέπει να είναι «κρατικό». Να υποθέσουμε ότι ο Ζαχαριάδη, απόλυτα πιστός στη σοβιετική ηγεσία (θεωρούσε τίτλο τιμής την ιδιότητά του μέλους του ΚΚΣΕ κι ας ήταν γενικός γραμματέας του ΚΚΕ)  γνώριζε πώς και με ποιούς όρους αποφασίστηκε ο ελληνικός εμφύλιος που ανέλαβε όμως την ευθύνη του και την ευθύνη για τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τις τεράστιες καταστροφές;

Πολλοί πιστεύουν ότι το αποφασιστικό βήμα για τον εμφύλιο δεν ήταν η επίθεση στο Λιτόχωρο αλλά η αποχή από τις εκλογές του 1946. Δεν ήταν μόνο οι κομμουνιστές, το ΕΑΜ και το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΛΔ που επέλεξαν την καταστροφική αποχή. Την επέλεξε επίσης και ο κεντρώος Καφαντάρης, ενώ ο φιλελεύθερος και αργότερα πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης, δίσταζε ως την τελευταία σχεδόν στιγμή. Το μέγα επιχείρημα, πραγματικό και χειροπιαστό, ήταν η «λευκή τρομοκρατία» της δεξιάς και της ακροδεξιάς σε όλη την Ελλάδα και οι μαζικές διώξεις εαμιτών με πρόσχημα τα (όσα υπαρκτά) εγκλήματα της ΟΠΛΑ και του ΕΛΑΣ,  αλλά όχι του συνόλου του εαμικού αντιστασιακού κινήματος.

Ads

Το επιχείρημα όμως εναντίον της αποχής ήταν πολύ πιο σημαντικό. Έβγαλε τα κόμματα της αριστεράς από την κοινοβουλευτική νομιμότητα, την έστω και περιορισμένη της εποχής εκείνης. Άνοιξε διάπλατα το δρόμο για τη μετατροπή ενός αντάρτικου αυτοάμυνας και πολιτικής πίεσης  σε μετωπική ένοπλη σύγκρουση με την κυβερνητική Ελλάδα και τους ισχυρούς συμμάχους της για την εγκαθίδρυση καθεστώτος Λαϊκής Δημοκρατίας, τουλάχιστον στις βόρειες επαρχίες της χώρας. Και παράδωσε δεκάδες χιλιάδες εαμίτες αλλά και άσχετους στις διωκτικές αρχές που δεν είχαν παρά να διαπιστώσουν στο εκλογικό βιβλιάριο των «υπόπτων» αν ψήφισαν ή όχι για να τους στείλουν στα γνωστά ξερονήσια και στις φυλακές.

Υπάρχουν πια μαρτυρίες σημαντικές ότι η απόφαση του κουκουέ για την αποχή πάρθηκε χωρίς καμιά συλλογική διαδικασία. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της γυναίκας του, της Μαρίας Καραγιώργη, που την κατέγραψε σε ένα συγκλονιστικό εκτός εμπορίου βιβλίο (δυστυχώς με ορισμένα λάθη στις ημερομηνίες), ο μακαρίτης Κώστας Καραγιώργης, που λίγα χρόνια μετά βασανίστηκε και δολοφονήθηκε στα μπουντρούμια του Τσαουσέσκου, στο Βουκουρέστι, από συντρόφους του και την εποχή εκείνη ήταν διευθυντής του Ριζοσπάστη, έφυγε αργά το βράδυ από το τυπογραφείο αφήνοντας την εφημερίδα έτοιμη για την εκτύπωση. Αλλά την επομένη το πρωί, όταν τη διάβασε, ανακάλυψε ότι κάποιος άλλαξε τον τίτλο του πολιτικού θέματος για να ρίξει το σύνθημα της αποχής. Και αυτός ο κάποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδη που ουσιαστικά πήρε μόνος την τραγική αυτή απόφαση και την επέβαλε και μάλιστα έτρεξε νυχτιάτικα στο τυπογραφείο για να αλλάξει το πρωτοσέλιδο του «Ρίζου». Τη μαρτυρία αυτή την επιβεβαίωσε πρόσφατα και ο τότε αρχισυντάκτης του «Ριζοσπάστη» Χρήστος Πασαλάρης.

Πέρα από το καθαρά ανθρώπινο αλλά και κομματικό για το κουκουέ θέμα (δεν μπορεί να παρακάμπτει έτσι όπως το συνηθίζει το παρελθόν και να εξοντώνει ηθικά σαν πράκτορες τους κυριότερους ηγέτες του) η υπόθεση Ζαχαριάδη, όπως και η υπόθεση του Αρη έχει φυσικά και πολιτικό νόημα: το κουκουέ μας στέλνει μήνυμα ότι αποκαθιστά τις διαδοχικές ηγεσίες του, σχεδόν όλες «καταδικασμένες» ή αποκαθιστά την αναγκαιότητα του εμφυλίου όπως μπορεί ο καθένας να το καταλάβει και από τις πολιτικές του θέσεις αλλά και από την «αποκατάσταση» του …Στάλιν ;

Νομίζω ότι τα παιχνίδια αυτά έφτασε η ώρα να τα πάρουμε στα σοβαρά.