Στης 12 Φλεβάρη του 1945, στο παραθαλάσσιο θέρετρο της Αττικής, την Βάρκιζα, υπογράφτηκε η ομώνυμη Συμφωνία. Στη Βάρκιζα βρέθηκαν από την πλευρά του ΕΑΜ οι Γιώργος Σιάντος, Δημήτρης Παρτσαλίδης, Ηλίας Τσιριμώκος, ενώ την «Ελληνική Κυβέρνηση» (εκλεγμένη από πού;;;) εκπροσώπησαν οι Ιωάννης Σοφιανόπουλος, Περικλής Ράλλης, και Ιωάννης Μακρόπουλος.

Ads

Με την Συμφωνία αυτή η «Ελληνική Κυβέρνηση» αναλάμβανε «την υποχρέωση, σύμφωνα με τις δημοκρατικές αρχές, να εξασφαλίσει την ελεύθερη εκδήλωση των κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων των πολιτών, με την κατάργηση όλων των ανελεύθερων νόμων και την εξασφάλιση των ατομικών ελευθεριών, της ελευθερίας του τύπου, του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι» (Κατσαρός, Τ. Μια Απόφαση: Μάχομαι Μέχρι το Τέλος) ενώ «έθετε οριστικό τέρμα στις επιχειρήσεις τμημάτων του ΕΛΑΣ από το ένα μέρος, και των Αγγλικών Στρατευμάτων από το άλλο, τα οποία είχαν ήδη αποβιβαστεί από τον Οκτώβριο του 1944 στην Ελλάδα.

Παρόλο που αυτό προβλήθηκε (και ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν ήταν) ως μια λαμπρή στιγμή εθνικής συμφιλίωσης, ήταν στην πραγματικότητα η έναρξη του εμφυλίου πολέμου. Αφού, παρά τα κυριολεκτικά μυριάδες σημάδια, η ηγεσία της αριστεράς (από απειρία μάλλον και κάποιοι- ελάχιστοι αλλά σε θέσεις κλειδιά- από συναλλαγή, αφού τα ΚΚ σε ανώτερο επίπεδο ηγεσιών σε όλη την Ευρώπη από την Γ Διεθνή και υπό την επιρροή του αυταρχικού  αντιδημοκρατικού μοντέλου της ΕΣΣΔ είχαν αποφασίσει να προσφέρουν την συναίνεση τους στην προσπάθεια εκτόνωσης και όχι ανατροπής των αντιδημοκρατικών συστήματος της «Δύσης») άφησε βορά πολίτες που αντιστάθηκαν -πολύ ευρύτερων μάλιστα πληθυσμιακών στρωμάτων από την αμιγώς εκλογική της βάση- στους έλληνες εθνικοσοσιαλιστές που βαπτίστηκαν «έλληνες πατριώτες». Την ίδια στιγμή, κάτι μοναδικό, που ο αρχηγός του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος Βελουχιώτης («ο σημαντικότερος αντάρτης της Ευρώπης» σύμφωνα με τα Βρετανικά αρχεία που θυμίζει ο Χαριτόπουλος) αποκαλούνταν από όλες τις πλευρές «προδότης» (αυτό το επίθετο πια…) και η νέα γενιά της εποχής σκορπούσε (βλέπε σελίδες αυτοβιογραφίας του Χατζηδάκι της Αρβελέρ του Βούλτεψη και τόσων νεαρών επονιτών) απελπισμένη, τρώγοντας το ταβάνι στο κεφάλι και μαθαίνοντας λίγο λίγο να μην έχει «φτερά».

Η συμφωνία της Βάρκιζας πέρα από την συνήθη ωραία ρητορική που συνοδεύει πάντα τα πολιτικά κείμενα του είδους, σηματοδότησε το ξεπούλημα του ωραιότερου αντιστασιακού αγώνα στην κατεχόμενη Ευρώπη, με το κοινωνικό και πολιτιστικό θαύμα της Ελεύθερης Ελλάδας ως κορωνίδα- και τα όπλα όσων πολέμησαν τους Γερμανούς έφτασαν στα χέρια των συνεργατών τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από την συμφωνία της Βάρκιζας μέχρι την 31/3/1946 που ξεκινά για το δωσιλογικό μετεμφυλιακό κράτος επίσημα ο εμφύλιος έχουμε 1289 δολοφονίες, -όχι μόνο αριστερών μα και δημοκρατικών πολιτών από τους αφιονισμένους παρακρατικούς που δρούσαν όπως η κουκλουξ κλαν εναντίον των νέγρων, στην Ελλάδα άλλωστε δε νίκησε η δεξιά αλλά η δυστυχώς ανεκτή από την δεξιά ακροδεξιά- 6671 τραυματισμούς -βαρύτατοι πολλοί που οδήγησαν σε αναπηρίες- 31632 βασανισμοί, 18 767 λεηλασίες, 84931 συλλήψεις, 509 απόπειρες δολοφονίας 265 βιασμοί- προφανώς πολύ μεγαλύτερο το πραγματικό νούμερο, όπως και στις άλλες κατηγορίες αφού ήθελε κότσια να καταγγείλεις και δεν υπάρχει σε ολόκληρη την ερευνητική παραγωγή κάθε χρώματος ούτε μια (ΟΥΤΕ ΜΙΑ!) διαταγή που να βρέθηκε σε Αστυνομικό Τμήμα εκείνην την μαύρη εποχή που να αφορά -σε σχέση με αυτό- τίποτε άλλο (πχ προστασία πολιτών) παρά διώξεις αριστερών και δημοκρατικών πολιτών… Κατά τα άλλα το κράτος ήταν αμέτοχο σε «πρωτοβουλίες φανατισμένων», όπως και τον Λαμπράκη τον σκότωσε κατά λάθος το τρίκυκλο, ο Πέτρουλας προσέκρουσε κατά λάθος στο γκλομπ, ο γάιδαρος πετάει κλπ κλπ.

Ο Κοτζιούλας στο «ο Πεθαμός του Καταχνιά» απαντά (σύμφωνα με τον Νίκο Σαραντάκο) και  στο Πότε Πεθαίνουν ή Αντάρτες:

Του Καταχνιά το τέλος θα ’ν’/ όταν με μήνες ή χρόνια, ποιος το ξέρει,/ πάψουν να βροντούν κουμπούρες στα βουνά,/ στους κάμπους καραμπίνες
κι οι λαομάχοι γονατίσουν, τσακιστούν.

Οι αντάρτες οι παλιοί δε θα χρειάζονται άλλο
και θα σκορπίσουν δώθε κείθε οι σταυραϊτοί,
το ντουφεκίδι αφού τελείωσε το μεγάλο
κι απλώθηκε στον κόσμο ειρήνη ζηλευτή.

Η ειρήνη που δεν ήταν αληθινή και άρα ούτε ζηλευτή μα ένας πολυκερματισμένος πόλεμος ανάμεσα στα σπίτια και στα στρατόπεδα, γέλασε και βασάνισε εκείνη την γενιά, παραδίδοντας την Ελλάδα σε «νέα» (ντόπια και ξένα) αφεντικά. Αλλά στιγμή δεν ακύρωσε την έφοδο της προς τον ουρανό, την προσπάθεια για μια άλλη πατρίδα κι έναν άλλον κόσμο. Και το κλειδί κρατάει ακόμα συμβολικά η ημέρα που ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει μια νέα αρχή, στην πράξη ξεκλείδωσε τον αγριότερο των πολέμων, τον εμφύλιο. (ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!) Η 12 Φεβρουαρίου του 1945, ή αλλιώς η Συμφωνία της Βάρκιζας…

ΥΓ: Αφιερώνεται στο ΕΣΡ ή σε ό,τι το έχει αντικαταστήσει και στους υπέρμαχους της «μη βίας» που ενώ ηθικολογεί φαιδρά αλλού δεν έβγαλε άχνα όταν ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, πρωθυπουργικός Σύμβουλος(!), σε μια από τις τελευταίες εκπομπές, προσκεκλημένος του «έτερου» υιού του, αποκάλυψε πως θα ήθελε πολύ να είναι αρχηγός εκτελεστικού αποσπάσματος σε μια χούντα… Πάμε καλά, δεν συζητιέται!