Τα προβλήματα υπήρχαν από την αρχή. Εντοπίστηκαν είτε υπαρκτά είτε δυνητικά από νωρίς. Ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν να παίρνουν διαστάσεις επιδημίας και να βγουν στην επιφάνεια. Η κυβέρνηση κάθε φορά προτιμούσε να τα κρύβει κάτω από το χαλί της επικοινωνίας ή συκοφαντώντας όποιον τα αναδείκνυε. Του Δήμου Χλωπτσιούδη

Ads

Στην αρχή συκοφαντούσαν συνδικαλιστές που μιλούσαν για παιδιά που πεινάνε, λοιδορούσαν όσους μιλούσαν για λειτουργικά κενά και χαμένες ώρες στα σχολεία (αλήθεια μάθατε ότι πριν λίγες ημέρες προσελήφθησαν μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικών, όταν το Σεπτέμβρη μας έλεγαν ότι δεν υπάρχουν κενά στα σχολεία;).

Έκρυβαν κάτω από το χαλί της επικοινωνίας, με τη βοήθεια των έγκριτων (βλ. διαπλεκομένων μέσων ενημέρωσης) τις αυτοκτονίες, τις πυρκαγιές που έκαψαν σπίτια πέρσι και όσους χάθηκαν από μαγκάλια ή κεριά. Κατηγορούσαν μάλιστα τους πολίτες που έκαιγαν ό,τι έβρισκαν για να μην παγώσουν (με συνέπειες την αιθαλομίχλη κλπ) και συκοφαντούσαν όσους στέκονταν στο πλευρό τους.Και την ώρα που ο χειμώνας απειλεί την κυβέρνηση, οι βουλευτές της συμπολίτευσης βρίσκουν ευκαιρία να φωνάξουν ότι διαφωνούν πριν δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση.

Η κυβερνητική απάντηση είναι ότι τώρα θα γίνει απογραφή των νοικοκυριών που δεν έχουν ρεύμα και μάλιστα επικοινωνιακά το αποδίδουν στον πρωθυπουργό, την ώρα που οι δημοτικές υπηρεσίες περιμένουν τους άπορους να απευθυνθούν σε αυτούς. Αντί να βγουν στις γειτονιές οι δημοτικοί υπάλληλοι, αντί να κάνουν streetwork, περιμένουν σε ζεστά γραφεία να πάει εκεί παρακαλώντας ο ενδεής. Και φυσικά μιλάμε για τους υποχρηματοδοτούμενους δήμους που οικονομικά αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις νέες ανάγκες της κοινωνίας της φτώχειας που ολοένα μεγαλώνει.

Ακόμα μία φορά το πρόβλημα κρύβεται κάτω από το χαλί της επικοινωνίας. Όπως και το ζήτημα των πλειστηριασμών. Οι πλειστηριασμοί αποτελούν το επικοινωνιακό άλλοθι για τις μεσοαστικές επιχειρήσεις που μπαίνουν στο σκόπευτρο του πολυεθνικού τραπεζικού κεφαλαίου. Όπως δείχνει η διεθνής εμπειρία (RoyalBankofScotland) στόχος είναι τα επιχειρηματικά δάνεια καθώς ουσιαστικά η Τρόικα ενδιαφέρεται για αυτά  και όχι τόσο για τους κακοπληρωτές (που ακόμα δε γνωρίζουμε πόσοι είναι και βολεύει να χρησιμοποιούνται ως ένα θολό κι ανακριβές επιχείρημα) ιδιώτες των στεγαστικών. Αυτό δε σε συνδυασμό με την απελευθέρωση των απολύσεων θα επιτρέψει να δημιουργηθεί ένα κλίμα εισροής ξένου κεφαλαίου επιτρέποντας στους δανειστές να είναι βέβαιοι ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω.

Πρακτικά, δηλαδή, οι μεσοαστικές επιχειρήσεις είναι αυτές που απειλούνται. Στόχος παραμένει η μεσοαστική επιχειρηματικότητα και η μεταφορά των δράσεών της στα χέρια των οικονομικών κολοσσών και η μετατροπή της ελληνικής αγοράς, που κατακλύζεται από τα μεσαία στρώματα, σε επενδυτικό παράδεισο πολυεθνικό. Οι απολύσεις, οι άνεργοι και οι ανασφάλιστοι, θα αποτελέσουν τις πρώτες εμφανείς απώλειες. Η οικονομική ενίσχυση της μεσαίας τάξης τις προηγούμενες δεκαετίες τις έδωσε ελπίδες για απαιτήσεις μεγαλύτερης συμμετοχής στις πολιτικές εξελίξεις. Η οικονομική της αποδυνάμωση θα φέρει την πολιτική της περιθωριοποίηση και τη διατήρηση του πολιτικού statusquo πλάι στην οικονομική επέκταση των πολυεθνικών κι εθνικών ελίτ.

Όσο όμως πιέζεται η μεσαία τάξη και τα λαϊκά στρώματα, εκείνοι δηλαδή που υποστηρίζουν την εθνική οικονομία και τις δανεικές υποχρεώσεις διά της υπερφορολόγησης, τόσο θα αυξάνονται τα νοικοκυριά που απειλούνται.

Η κυβέρνηση όμως έχει αποδείξει ότι δεν επιθυμεί να στηρίξει κανένα νοικοκυριό. Οι συνεχείς απειλές συλλήψεων, οι αυτόματες παρακρατήσεις από καταθετικούς λογαριασμούς, η πίεση σε εφοριακούς για έσοδα που βρίσκουν εύκολο στόχο στους μικρομεσαίους και τα φτωχά στρώματα, είναι η ουσία που αναιρεί την όψιμη ευαισθησία που θέλει να δείξει η κυβέρνηση μετά τα απανωτά περιστατικά που λειτουργούν εμπρηστικά στο successstory του λογιστικού πλεονάσματος.

Κρύβοντας κάτω από το χαλί της επικοινωνίας τα προβλήματα, η κυβέρνηση φάνηκε να απολαμβάνει το θρίαμβό της. Με μονταζιέρες και στημένα ρεπορτάζ, με την ολόπλευρη συμπαράσταση της διαπλεκόμενης δημοσιογραφίας ως σάρκα από τη σάρκα των ελίτ, προσπάθησε να περάσει την εικόνα της συμπαράστασης. Κι όμως τελικά, οι κρυμμένοι άνθρωποι και τα προβλήματα που έμπαιναν κάτω από το χαλί, ξεχείλισαν. Τα προβλήματα πια δεν μπορούν να κρυφτούν και το όψιμο ενδιαφέρον του Πρωθυπουργού ουσιαστικά αποδεικνύει την κυβερνητική αδιαφορία για τους ανθρώπους και τα προσωπικά τους προβλήματα επιβίωσης για όλα τα προηγούμενα έτη.

Αλλά δεν πείθουν πια. Τα νέα μέτρα που ετοιμάζονται και οι ιδιωτικοποιήσεις σε συνδυασμό με τη διάλυση της Υγείας και της Παιδείας δεν πείθουν κανένα για τη συμπόνια που θέλει να καλλιεργήσει η κυβέρνηση. Πώς να πεισθούμε για την ευαισθησία τους όταν διαλύονται νοσοκομεία, όταν κλείνουν δημοτικές επιχειρήσεις, όταν μαραζώνουν κέντρα υγείας και αδυνατούμε να αγοράσουμε φάρμακα; Πώς να νιώσουν ασφαλείς οι πολίτες όταν η πρόνοια θεωρείται δαπάνη;

Γιατί τελικά το όψιμο ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τους ενδεείς κι απόκληρους, δεν είναι παρά ένα ευρυπίδειο είδωλο, ένα αδειανό πουκάμισο.