Αν κάτι έχει ενδιαφέρον ως προς την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα δεν είναι βέβαια οι φανφάρες των κυβερνητικών εταίρων, ούτε οι κωμικοτραγικές συλλήψεις τύπου «success story» και τέλους της κρίσης μέσα στο 2014. Η αποσύνθεση της συγκυβέρνησης και η αγωνία μπροστά στις επερχόμενες εκλογές είναι τόσο εύγλωττες ώστε η σύμπτωσή τους με την ανάληψη της προεδρίας από τη χώρα προδίδει μάλλον μια αίσθηση ειρωνείας της ιστορίας.

Ads

Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι να αναρωτηθεί κανείς με την παραπάνω πόση σημασία έχουν πλέον οι προεδρίες των διαφόρων χωρών, δεδομένης της ολοένα πιο ισχυρής κυριαρχίας του εξουσιαστικού κέντρου που καθοδηγείται από το παρασιτικό και μεγάλο κεφάλαιο από τη μια και από τη γερμανική- δεξιά- καγκελαρία από την άλλη.

Η καπιταλιστική κρίση, ερμηνευμένη ως μια κατάσταση διαρκούς έκτακτης ανάγκης προκειμένου ακριβώς να συγκαλυφθεί η πραγματική φύση της, σε συνδυασμό με το θρυμματισμό του γαλλογερμανικού άξονα, την επιβολή της γερμανικής ηγεμονίας στην ΕΕ και το σάρωμα- κυρίως πολιτικά και σταδιακά εκλογικά- των σοσιαλιστικών κομμάτων της ηπείρου έχουν οδηγήσει σε πρωτοφανή απαξίωση τις τυπικές ευρωπαϊκές δομές.

Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από κάθε σύνοδο κορυφής, οι ad hoc διακυβερνητικές συσκέψεις, συνήθως με την παρουσία- φυσική και μη- εκπροσώπων των λόμπι και των ενώσεων των κυρίαρχων μερίδων του κεφαλαίου δίνουν τον τόνο για τις αποφάσεις που θα ακολουθήσουν. Οι πολιτικές ηγεσίες συνολικά- συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίδας καγκελαρίου και φυσικά των αναλώσιμων πρωθυπουργών που τοποθετεί το κεφάλαιο σε διάφορες χώρες- βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο που γνώρισε ποτέ μεταπολεμικά η Ευρώπη.

Οι ίδιοι οι λαοί της Ευρώπης υπό το σοκ της κρίσης, αποπροσανατολισμένοι και φοβισμένοι δείχνουν έτοιμοι να παραδοθούν σε υποκινούμενους εθνικισμούς, ακόμα και στο φασισμό, ενόσω το κοινωνικό κράτος δικαίου δίνει τη θέση του στο αυταρχικό, νεοφιλελεύθερο κράτος εκτάκτου ανάγκης. Κάθε νέα συμφωνία πίσω από περίπλοκους όρους και ευρώ- γιάπικη αργκό κρύβει ακόμα μεγαλύτερα οφέλη για τους υπευθύνους της κρίσης.

Η Ευρώπη όπως εκφράστηκε μέσα από την ΕΕ  απαξιώνεται, καθίσταται ο αδύναμος κρίκος μέσα στην κρίση που όσο δεν επαναστατεί, αποσυντίθεται μέσα στην αναβίωση αντιδραστικών μορφών πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής λειτουργίας. Ανιστόρητα μάλιστα, ο νέος γερμανικός εθνικισμός αποπειράται να θέσει ξανά, για τρίτη φορά μέσα σε 100 χρόνια, υπό τον έλεγχό του περιοχές της ηπειρωτικής Ευρώπης που «ακουμπούν» τα σύνορα της Ρωσίας. 

Σε αυτό το περιβάλλον μια οποιαδήποτε προεδρία θα είχε νόημα μόνο αν τολμούσε να θέσει ως κεντρικό της ζήτημα το ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτήν την Ένωση;». Αν είχε το θάρρος να αναδείξει το υπαρξιακό και στρατηγικό πρόβλημα της ΕΕ και-έστω- να αναρωτηθεί αν αυτή η ΕΕ μπορεί και πρέπει να επιβιώσει.

Φυσικά δε θα θέσει κανένα τέτοιο ζήτημα η ελληνική προεδρία, ούτε και καμιά άλλη. Η κυβέρνηση, όπως κάθε «υποτακτικός του βασιλιά» θα εκλιπαρήσει για λίγα ψίχουλα πολιτικής υποστήριξης από τη Γερμανία και θα πετύχει μερικές καλές φωτογραφίες. Εν τέλει δε θα αποφύγει ούτε τις «σφαλιάρες» που τόσο φοβάται καθότι ο ξένος παράγοντας αντιλαμβάνεται ότι το δίδυμο Σαμαρά- Βενιζέλου είναι τελειωμένο.
Την ώρα που οι δυο τους θα παίζουν τους «προεδρεύοντες» η κοινωνική δυστυχία θα μεγαλώνει, χέρι- χέρι με τον κίνδυνο της πολιτικής ανωμαλίας, δεδομένης της διαφαινόμενης ενίσχυσης του έτερου συστημικού κόμματος, της Χρυσής Αυγής. Παράλληλα, η ΕΕ θα συνεχίσει να οδεύει πλησίστια και πανηγυρίζοντας στη μεγαλύτερη και ίσως τελειωτική κρίση της.