Λίγο πολύ όλοι διαβάσαμε τι έγινε στο Περιστέρι με το παιδί που δεν είχε εισιτήριο και πιάστηκε απο τον ελεγκτή στο τρόλλεϋ. Ιστορίες ελέγχου στα μέσα μεταφοράς με μικρά ή μεγαλύτερα επεισόδια συμβαίνουν καθημερινά, καμιά όμως δεν είχε μέχρι τώρα ως κατάληξη τον θάνατο του παραβάτη. Η σημαντική αυτή «λεπτομέρεια» που προσδιορίζει όμως το μέγεθος του γεγονότος, την έκταση και τη βαρύτητά του, μοιάζει να παρακάμπτεται στα σχετικά κείμενα, αναλύσεις, γραφές, απαντήσεις και ανταπαντήσεις σε γραπτό και ηλεκτρονικό Τόπο, σε site και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μια ιδιότυπη αντιπαράθεση αναπτύσσεται περί του αν καλά έκανε ο ελεγκτής ή όχι, αν πρέπει όλοι να βγάζουμε εισιτήριο, αν το παράκαναν και οι δύο, αν ήταν απάνθρωπο το σχόλιο της Διβάνη, αν ο έφηβος ήταν ή όχι τζαμπατζής κ.λ.π. Του Άκη Κοσώνα                                                                                       

Ads

Η παράκαμψη του γεγονότος του θανάτου, γεγονότος που υπερβαίνει και εξ αποτελέσματος μηδενίζει κάθε άλλη αντίθεση, σοκάρει περισσότερο : Πέρα απ΄την αποκάλυψη της γελοιότητας και μικρότητας των επιχειρημάτων περί νομιμότητας και σχετικών ενεργειών ελεγκτών και οδηγών, δείχνει ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι απολύτως έτοιμο να εξισώσει τον καυγά με το θάνατο. Το κοινωνικώς ορθό («βγάζω εισιτήριο όπως κι αν έχουν τα πράγματα») με την απώλεια ζωής του ενόχου που δεν τήρησε το κοινωνικώς ορθό.                                               

Αυτό είναι επικίνδυνο. Προδίδει έναν βαθύ συντηρητισμό απολύτως εχθρικό προς το κοινωνικό σύνολο, στο βαθμό που το σύνολο δεν εναρμονίζεται με τις απαράβατες αρχές των υποστηρικτών του κοινωνικώς ορθού. Αν κατά τη λογική αυτών ο νεαρός ήταν αντικοινωνικός επειδή με το να μη βγάζει εισιτήριο βλάπτει το κοινωνικό σύνολο («αφού» -κατά τον σχετικό συλλογισμό- «κλέβει απ΄  όλους όσους βγάζουμε εισιτήριο») οι ίδιοι είναι εχθρικοί προς την κοινωνία αφού μοιάζουν (ή είναι ήδη;) έτοιμοι να αποδεχθούν τον θάνατο του εφήβου ως αποτέλεσμα της επιλογής του.

Ως αντίτιμο ανάλογο με την τιμή του εισιτηρίου. Ή ανάλογο με την πράξη έκδοσης/αγοράς εισιτηρίου. Όμως η βαθειά συντηρητική (ανεξαρτήτως πολιτικής επιλογής και (αυτο)καταχώρησης) πολυπληθής ομάδα, με επικεφαλής ασφαλώς την ανάλογη εκσυγχρονιστική ελίτ που ταυτιζόταν απολύτως με την ευτυχία Σημίτη μπροστά στο ΑΤΜ με τα πρώτα ευρώ στο χέρι και τη θλιβερή διαπίστωση Σπράου ότι οι έλληνες ζούν πολύ (γι αυτό και κινδυνεύουν τα σφαλιστικά ταμεία) είναι αυτή ακριβώς που δέχεται τη σφαγή των απολύσεων ως απολύτως φυσιολογική και την ονομάζει μεταρρύθμιση. Είναι η ίδια ομάδα/τάξη που θεωρεί απολύτως φυσιολογικό το κλείσιμο της ΕΡΤ ή όποιας άλλης εταιρείας οδηγηθεί στην ίδια τύχη, λογική τη μείωση μισθών και συντάξεων, επειδή «έπρεπε κάτι να γίνει τέλος πάντων με την κοινωνία, να μπει μια τάξη». ΄Οτι είχαν παραγίνει τα πράγματα («το κακό») τα τελευταία τριάντα χρόνια.                                                                                      

Είναι η ίδια ομάδα/τάξη που θεωρεί το μνημόνιο ευλογία και επιθυμεί την μονιμοποίηση της διοίκησης της χώρας από την τρόϊκα. Συχνά μάλιστα αρθρογραφεί σε προοδευτικά και ανοιχτόμυαλα δίκτυα για την αναγκαιότητα των αλλαγών στην ελληνική κοινωνία χρησιμοποιώντας ακραία παραδείγματα κακοδιοίκησης ως κανόνα για το τι συμβαίνει : Πλαστοί τυφλοί στο τάδε νησί, άρα παντού πλαστοί τυφλοί. Η λύση είναι προφανώς να καταργηθούν οι τυφλοί προκειμένου να μην υπάρχει απάτη με τις σχετικές συντάξεις. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής είναι απολύτως δικαιολογημένη η απώλεια ζωής του εφήβου μια και λογίζεται ως αποτέλεσμα της παραβατικότητάς του. Λοιπόν, αν δεχόμαστε έτσι εύκολα την απώλεια ζωής ενός 19χρονου γιατί απορούμε (ως κοινωνία) που δεν αγανακτεί και δεν εξεγείρεται η κοινωνία με τα απάνθρωπα μέτρα; Η εξήγηση περί λειτουργίας (ακόμα) του δόγματος του σοκ δεν επαρκεί, μια και πέρασαν γεμάτα τρία χρόνια απο την εισβολή μέτρων και μνημονίων.

Πολύς χρόνος για να ονομάζεται ακόμα σοκ. Μπα. Κάτι άλλο είναι. Μοιάζει με διάβρωση της κοινωνικής υγείας από το γνωστό σαράκι του προσωπικού βολέματος, τάση που ενισχύεται εύλογα απο την εξουσία πότε με σχετικές υποσχέσεις πότε (πιο συχνά) με απειλές για το επερχόμενο ξεβόλεμα : Αν κινηθείς θα χάσεις κι αυτά που (ακόμα) έχεις. Όταν η απειλή -που ασφαλώς έχει στοιχεία  πραγματικότητας- ιδεολογικοποιείται και καλύπτεται από κομμάτι της (αδρανούς πάντως, εδω και πολλά χρόνια) διανόησης, τότε βαθμιαία περνάμε απο την φοβική αδράνεια στην αποδοχή νομιμοποίησης της ηθικής τιμωρίας κάθε  παραβάτη : Ακόμα (ή κυρίως) και αυτού που συλλαμβάνεται να μην βγάζει εισιτήριο. Μα, χάνει τη ζωή του! Θλιβερό. Αλλά το γεγονός μοιάζει να κρίνεται ως αποτέλεσμα της επιλογής του.      
                                                                              
Ακόμα πιό θλιβερό. Οπότε «πως θα προχωρήσει η συμβίωσή μας;» ρωτάει με ειλικρινή αφέλεια η Ρ. Βιτάλη σε ενδιαφέρον κείμενό της. Μα, δεν θα προχωρήσει. Έχει υπονομευτεί εδω και χρόνια. Σε λίγο θα είναι παράνομη (ή τουλάχιστον ύποπτη) και η ίδια η ερώτηση.                                   

Ας κάνουμε πάντως μια προσπάθεια να ξαναδιαβάσουμε την είδηση με το εισιτήριο, το Περιστέρι, το τρόλλεϋ και τον έφηβο. Μπορεί να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στο εισιτήριο και τον θάνατο. Ακόμα κι όσοι δεν την εντόπισαν εξαρχής.