Έστρωσα το τραπέζι για έναν.
Για μένα. Άναψα την τιβί.
Κάθισα. Για να σωθεί ο καπιταλισμός
απαιτούνται θυσίες απ’ όλους μας.
Χτύπησε το τηλέφωνο. Ρωτούσες
αν μπορούσες να περάσεις.
Μπορούσες. Έσβησα την τιβί.
Σηκώθηκα. Ο καπιταλισμός
αιμορραγεί και πεθαίνει. Είπα.
Άλλαξα τραπεζομάντιλο.
Έστρωσα το τραπέζι για δύο.
(Σωτήρης Παστάκας «Χαμένο Κορμί» εκδ. Μελάνι 2010)

Ads

 
Ο Πολίτης (μία από τις δύο μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες της Κύπρου) χθες πρωτοσέλιδα διέπραξε απίθανη αφέλεια.
Ο πρωτοσέλιδος τίτλος του ήταν « Έγιναν επικίνδυνοι οι γραφικοί φασίστες».
Πρώτα απ’ όλα, οι φασίστες δεν είναι ποτέ μα ποτέ, γραφικοί.
Ειδικότερα, η  Χρυσή Αυγή, υπήρξε επικίνδυνη από την αρχή της.

Άλλωστε, για αυτό δημιουργήθηκε, για να είναι επικίνδυνη  να προκαλεί τον φόβο, για να δέρνει και να βιαιοπραγεί σε οτιδήποτε για οποιονδήποτε λόγο δεν της κάνει. Βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα της νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου, ο οποίος είχε δώσει την προσωπική του ευλογία στον Μιχαλολιάκο,  προκύπτει ως ενεργό «σχήμα» στα 1993 και αμέσως συνδέεται με υποψίες για εμπλοκή σε εγκλήματα γενοκτονίας των Σέρβων.
Αυγαταίνει, παράλληλα με τα μεγάλα κύματα μετανάστευσης προς την «ισχυρή» Ελλάδα, την πλήρη απουσίας οποιασδήποτε ορθολογικής μεταναστευτικής πολιτικής, την δημιουργία γκέτο στο κέντρο, την απίστευτη εκμετάλλευση πολλών οικονομικών μεταναστών εκ μέρους των Ελλήνων και την απαρχή συνθηκών εξαθλίωσης. Σε εφημερίδες και διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει πληθώρα στοιχείων για την τρομοκρατική και εγκληματική δράση της οργάνωσης, η οποία παρ όλα αυτά και παρά τις επίμονες καταγγελίες αλλά και εκκλήσεις, μετεξελίσσεται σε νόμιμο πολιτικό κόμμα. Χωρίς ποτέ να αλλάξει χαρακτήρα, συμπεριφορά και στίγμα.

Εκτός από μία ελάχιστη απόπειρα διασκέδασης των εντυπώσεων μετά τις εκλογές στις 6 Μαΐου, που έκανε τους μπρατσαράδες στην προσπάθεια τους να δείξουν «άνθρωποι», να μοιάζουν με καρτουνίστικες καρικατούρες, κάτι σε Μαύρο Πιτ περίπου.
Το τηλεοπτικό επεισόδιο που παρακολουθήσαμε όλοι,  αν απομονωθεί  από το ευρύτερο πλαίσιο, θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει έως και γραφικό.
Με την κα Κανέλλη να φωνάζει ταυτόχρονα με τον Κασιδιάρη και να ανταλλάσουν εύηχους χαρακτηρισμούς που προσθέτουν «βάθος και ουσία» στον σύγχρονο πολιτικό λόγο: «παλιοκομμούνι, παλιοφασίστα» και άλλα ωραία και άκρως…διαλεκτικά.

Όχι πως το σκηνικό παρουσιάζει πολύ καλύτερη εικόνα όταν οι εκπρόσωποι των κομμάτων μιλάνε όλοι μαζί, ο ένας πάνω στον άλλον. Αυτό το πράγμα, το οποίο οι Έλληνες πια το αντιμετωπίζουμε ως  φυσιολογικό, δεν συμβαίνει πουθενά.
 Ούτε στην Κύπρο, ούτε κατά διάνοια.

Η κα Κανέλλη, παλιά καραβάνα της τηλεόρασης, επίσημη αγαπημένη για τα μηχανάκια της AGB,  δεν έκανε τίποτα άλλο παρά αυτό που κάνει χρόνια τώρα: Show  τηλεοπτικής δημοκρατίας.
Μόνο που αυτή τη φορά, είχε απέναντί της όχι έναν πολιτικό αντίπαλο, αλλά τον εκπρόσωπο ενός μορφώματος, έναν άνθρωπο κατά το μάλλον ή το ήττον ψυχικά διαταραγμένο και αποδεδειγμένα αντικοινωνικό.
Αυτός πάλι, δεν έχασε τον όποιο αυτοέλεγχο στην κα Κανέλλη, αλλά, στην κα Δούρου που απλά του θύμισε τις ποινικές του εκκρεμότητες προσθέτοντας το μοιραίο «θα μας πάτε 500 χρόνια πίσω».

 Υποθέτω, πως ο…διαπρεπής διανοούμενος της Χρυσής Αυγής, εξεμάνει, γιατί ακριβώς τότε, 500 χρόνια πίσω στα 1512 δηλαδή, ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο η θρυλική οροφή της CappellaSistina.

Φαντάζομαι, πως αυτός ο βαθύτατα ορθόδοξος χριστιανός και πιστός ακόλουθος της θρησκείας της αγάπης και του αγαπάτε αλλήλους,  έχασε την ψυχραιμία του στη θύμηση ενός αριστουργήματος του μιαρού Καθολικισμού.
Αν η κυρία Κανέλλη ήθελε πραγματικά να εκθέσει τον έτσι και αλλιώς κτηνώδη χαρακτήρα των Χρυσαυγιτών όφειλε να πράξει όπως και η κα Δούρου.
Να κάτσει ακίνητη με ένα ωραίο, διακριτικό ειρωνικό χαμόγελο.
Αυτό, θα ήταν ένα πραγματικό ξεγύμνωμα του τραμπούκου κατά τη γνώμη μου.
Ακόμα καλύτερα, αν είχε συνοδευτεί από ένα ψύχραιμο «κύριε Κασιδιάρη περάστε τώρα έξω, τελειώσαμε μαζί σας» από τον παρουσιαστή Γιώργο Παπαδάκη.
 
 Ή , αν ο Παπαδάκης του είχε πει αμέσως και επιτακτικά «Ζητήστε αυτή τη στιγμή συγνώμη». Ναι, θα μου πείτε πως δεν θα καταλάβαινε, μιας που η «συγνώμη» δεν ανήκει ως λέξη στο γνωστικό πεδίο του Κασιδιάρη και της παρέας του. Σωστά.
Ας κάνουμε όμως,  υπόθεση εργασίας.
Πως θα αντιδρούσε άραγε τότε το ανώμαλο;
Το μυαλό του (λέμε τώρα) δεν φτάνει για να αντιδράσει έξυπνα και πολιτικά.

Γιατί, αν ξαφνικά ζητούσε συγνώμη και έλεγε «παραφέρθηκα» απλά δεν θα ήταν Κασιδιάρης και δεν θα είχε κάνει τάμα της ζωής του να παίζει την ορντίναντσα του ανθυποφυρερίσκου Μιχαλολιάκου. (βάζω το χέρι μου στη φωτιά, πως ο ίδιος ο Χίτλερ δεν θα χρησιμοποιούσε τον ανθυποφυρερίσκο ούτε για να του πηγαίνει βόλτα τον σκύλο του. Κρυμμένο θα τον είχε για να σφουγγαρίζει το κελάρι).
Επιστροφή όμως, στην υπόθεση εργασίας!
Μάλλον θα έχανε ακόμα περισσότερο την ψυχραιμία του και τότε, τα αποτελέσματα για την Χρυσή Αυγή θα ήταν ενδεχομένως έως και μοιραία.
 
Η κα Κανέλλη δεν μας έκανε τη χάρη. Δυστυχώς.
Από την στιγμή που ο πως τον λεν πετάει το νερό, περνάνε 3 δευτερόλεπτα και η συντρόφισσα αποφασίζει να χτυπήσει τον φασισμό με σκορπώντας προς το μέρος του μερικά χαρτιά.
Η κα Κανέλλη, ατυχώς, αντέδρασε τηλεοπτικά άντε και παρορμητικά, και όχι πολιτικά.
Εκτός, αν τα όσα ακολούθησαν αρκούν για να προκαλέσουν μια κάποια συσπείρωση στο ΚΚΕ που φυλλορροεί.
 
Στην ορντίναντσα λοιπόν, ανάβουν τα λαμπάκια και περνάμε στην παράσταση.
 
Όχι, δεν εξοργίζομαι με το συγκεκριμένο περιστατικό γιατί «άνδρας επιτέθηκε σε δύο κυρίες».
 
Και δεν εξοργίζομαι, γιατί έτσι και αλλιώς ο εν λόγω, δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε μπορεί να θυμίσει έστω και αμυδρά αυτό που λέμε «ανδρική τιμή» ή και με οποιαδήποτε μορφή συμπεριφοράς που περιμένουμε από ένα συνειδητό έλλογο ον.
Μπορείς τάχα να ζητάς από τα σκατά να μοσχοβολάνε φρέσκα τριαντάφυλλα;
Μπορείς να απαιτήσεις από τη γάτα σου να γαβγίσει;
Είναι δυνατόν να διεκδικήσεις πολιτισμό από χρυσαυγίτη;
Εξοργίζομαι όμως και θλίβομαι με το βαρέλι δίχως πάτο της παρακμής μας και δεν ξέρω που θα τελειώσει.
Εξοργίζομαι και θλίβομαι, γιατί δεν θα εκπλαγώ, αν αυτή η συμμορία στην οποία ποτέ δεν έπρεπε να επιτραπεί η ύπαρξη, κρατήσει τελικά τα ποσοστά της ή επί πλέον βγει και ενισχυμένη.
 
Εξοργίζομαι και θλίβομαι, γιατί η δημόσια συζήτηση μετατέθηκε σε μία τηλεοπτική παράσταση ενώ το μείζον γεγονός ήταν η αυτοδικία της Παιανίας με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να χειροκροτεί τον δράστη, έναν άνθρωπο 23 χρόνων που έχασε τα λογικά του πρόσκαιρα και τίναξε τη ζωή του στον αέρα, έχοντας αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή.
 
Και ναι, πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά, όχι γιατί ο δράστης του φονικού είναι «κάθαρμα, φασίστας, ρατσιστής»  τίποτα από όλα αυτά δεν είναι μάλλον, αλλά γιατί η αυτοδικία, πρέπει να τιμωρηθεί τόσο αυστηρά ώστε η ποινή να λειτουργήσει αποτρεπτικά.
Ο δράστης, έχοντας την εικόνα της μητέρας του με ένα μαχαίρι στο λαιμό, με την συσσωρευμένη εμπειρία μιας κοινωνίας αφημένης στην τύχη της, βούτηξε την καραμπίνα και έκανε ότι έκανε. Και, η τοπική κοινωνία τον συνόδεψε την επόμενη μέρα στην εισαγγελία, με χειροκροτήματα.
 
Το απελπισμένο χειροκρότημα της αυτοδικίας που στρώνει το δρόμο σε μιμητές με αφορμή ή χωρίς αφορμή.
 
Αυτό είναι το απολύτως μείζον.
Μπροστά μας, απλώνεται μία κοινωνία κατακερματισμένη. Καταχτυπημένη. Απροστάτευτη. Που απέχει μια τρίχα από το να εκτραπεί σε αιματηρούς δρόμους αλληλοσπαραγμού.
Με 440.894 συμπολίτες τόσο απελπισμένους φοβισμένους και ανερμάτιστους που διαμαρτυρήθηκαν ψηφίζοντας μία συμμορία που καλλιεργεί συστηματικά τον πόλεμο «κατά των πάντων Άλλων».
 
Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει στις 18.
 
Ξέρω πως από αυτήν την χρεοκοπία, την χρεοκοπία αξιών, συνοχής, πολιτισμού,  δεν γλυτώνουμε ούτε με μνημόνιο, ούτε με καταγγελία του μνημονίου, ούτε με λεφτά, ούτε με σοσιαλισμό, ούτε με λαϊκή εξουσία, ούτε με τίποτα.
 Θα γλυτώσουμε όταν τελειώσει.
Και θα τελειώσει, όταν θα έχουν σμιλευτεί 2-3 γενιές μέσα σε ένα ευνομούμενο κράτος που παρέχει αφενός αξιοπρέπεια και Παιδεία και ταυτόχρονα είναι πραγματικά απαιτητικό από τους Πολίτες του.
 
twitter@pittasgeorge