Η κυβέρνηση χαμένη σε μία πρωτοφανή κρίση απαξιωμένη από βουλευτές της συμπολίτευσης, γερμανικά μέσα επικοινωνίας και διεθνείς οικονομικούς παράγοντες, υπό την πίεση μιας λανθάνουσας αγανάκτησης των πολιτών και υπό το φόβο απρόοπτων κοινωνικών γεγονότων, προσπάθησε να ξεφύγει από τον εξευτελισμό πατώντας στην “αναβίωση της τρομοκρατίας” και την άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να παρευρεθεί στις εκδηλώσεις ανάληψης.

Ads

Η άρνηση Τσίπρα επισήμως ήρθε ως απάντηση στην παρεμπόδιση της Επιτροπής Ελέγχου του Ευρωκοινοβουλίου.  Ωστόσο, δεν διαβάσαμε ανάλογες ανακοινώσεις για την απουσία του κ. Σουλτς που είναι επίσης υποψήφιος -των σοσιαλιστών- για επικεφαλής της ΕΕ στις ερχόμενες ευρωεκλογές, και δεν παραβρέθηκε στις εκδηλώσεις, αν και κατέχει ήδη θεσμικό ρόλο στην ΕΕ. Ωστόσο, και αυτός κρίνεται συνυπεύθυνος (εκτός από την παρεμπόδιση άφιξης της Επιτροπής Ελέγχου) για τη δράση εξωθεσμικών οργάνων στην ΕΕ. 

Από την άλλη, ο Τσίπρας ως υποψήφιος επικεφαλής στην ΕΕ με την παρουσία του (χωρίς δικαίωμα λόγου) θα έδειχνε ότι συμφωνεί με τις προτεραιότητες της ΕΕ και της ελληνικής Προεδρίας δείχνοντας τάχα “εθνική ομοψυχία”. Εθνική ομοψυχία όμως δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα πρόγραμμα που κρίνεται ανθρωποκτόνο και καταστροφικό, ένα πρόγραμμα που βρίθει λαθών και μετασχηματισμών, που έχει ξεκληρίσει τη μεσοαστική οικονομία και μόνο μέλημα έχει τη διάλυση του κράτους πρόνοιας και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και φυσικά την οικονομική ενίσχυση του -εθνικού κι ευρωπαϊκού- χρηματοπιστωτικού συστήματος με τις αιματηρές θυσίες των φορολογουμένων.

Η άρνηση συμμετοχής σε μία φιέστα δεν καταδεικνύει αντιευρωπαϊσμό, αλλά άρνηση του συμβολισμού της φιέστας που είναι η Ευρώπη των εξωθεσμικών παρεμβάσεων κι επιβολών, των μη ελεγχόμενων από αιρετά όργανα διορισμένων κλπ. Ως υποψήφιος που κατηγορεί τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά κόμματα για νεοφιλελευθερισμό, σε μία Ένωση απολύτως ελεγχόμενη και με εξωθεσμική δράση μη αιρετών οργάνων η παρουσία του θα σήμαινε ότι σε κάποιο βαθμό συμφωνεί ή αποδέχεται την Ένωση με τη μορφή και τη δράση που έχει.
 
Παράλληλα, εκτός από την απουσία Τσίπρα, η κυβέρνηση διά μέσου του Δένδια με δριμύτητα προσπάθησε να πατήσει στο φόβο της τρομοκρατίας. Αν και η ΝΔ προσπάθησε να συνεχίσει το σκεπτικό του υπουργού, κατάφερε περισσότερο να γελοιοποιηθεί με την ανακοίνωση για το Νέγκρι, ο Υπ. Προστασίας του Πολίτη την ξεπέρασε σε συντηρητισμό.

Η επίκληση όμως της τρομοκρατίας και η εμμονή ότι οι δικαστικές αρχές πρέπει να καταδικάζουν όποιον συλλαμβάνεται, ουσιαστικά καταστρατηγεί θεμελιώδεις κανόνες της δημοκρατίας. Επί μέρες ο Δένδιας επικαλείται το ακροδεξιάς έμπνευσης επιχείρημα ότι “οι αστυνομικοί συλλαμβάνουν, αλλά οι δικαστές απελευθερώνουν”. Στην ουσία έτσι βέβαια ακυρώνει τη φιλελεύθερη κατάκτηση του διαχωρισμού των εξουσιών και παραβλέπει ότι η αστυνομία δεν έχει δικαιοδοσία να κρίνει την αθωότητα ή αν κάποιος είναι άξιος να απελευθερωθεί. Ακόμα και αν ένας εισαγγελέας κρίνει κάποιον κατάλληλο για δίωξη, αυτό δε σημαίνει τίποτα, γιατί τελικά η αλήθεια και η ενοχή θα αποδειχθεί μόνο στο δικαστήριο.

Ωστόσο, ο Δένδιας είναι ένας υπουργός που μόνο για την Προστασία του Πολίτη δε διακρίνεται. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε την πρόσφατη εμμονή του στο “χαρτί” της τρομοκρατίας, δεν μπορούμε να λησμονήσουμε τις συλλήψεις εκατοντάδων αθώων ανθρώπων που σε δικαστήρια αποδείχθηκε η αστυνομική λογική της “σκούπας” κατά δικαίων και αδίκων με μόνο κριτήριο (αν τελικά υπάρχει) την εμφάνιση ή αν αρέσει η φάτσα κάποιου στον αστυνομικό.

Είναι ο ίδιος βέβαια Υπουργός στη θητεία του οποίου αστυνομικοί συνέλαβαν τουρίστες και επισκέπτες καθηγητές πανεπιστήμιων και εκατοντάδες νόμιμους μετανάστες στο όνομα του “Ξένιου Διός” εξετευλίζοντάς τους ως ανθρώπους και διασύροντας τη χώρα. Και αμέσως μετά ο ίδιος Υπουργός απέκρυπτε και στήριζε διά της αδράνειας τη δράση αστυνομικών υπέρ της Χρυσής Αυγής και κώφευε μπροστά στις καταγγελίες για την εγκληματική δράση της νεοναζιστικής οργάνωσης σε βάρος μεταναστών κι αριστερών. Επί δικής του Υπουργίας ήρθαν και δεκάδες καταδίκες για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή καταγγελίες από ανεξάρτητες οργανώσεις για εγκατάλειψη μεταναστών στη θάλασσα ή παράνομη επαναπροώθηση προσφύγων στην Τουρκία.
 
Η κυβέρνηση προσπαθεί να πατήσει στην άρνηση του Τσίπρα να παραβρεθεί στις εκδηλώσεις προτείνοντας “εθνική ομοψυχία” (στο δικό της βέβαια καταστροφικό και απάνθρωπο σχέδιο) παίζοντας σε ευρωπαϊκό κι οικονομικό επίπεδο. Από την άλλη, προσπαθεί να επιτεθεί εξ ακροδεξιών στην αριστερά προάγοντας τον κίνδυνο της τρομοκρατίας και ακυρώνοντας αξίες της αστικής δημοκρατίας, την οποία υποτίθεται ότι προασπίζεται.