Μεγάλη προσπάθεια απαιτείται πια για να κρατήσουμε την αισιοδοξία μας, αυτά τα ψήγματα που μας έχουν απoμείνει, σε επίπεδα επιβίωσης. Όλα δείχνουν πως για τη  χώρα μας η χρονιά αυτή θα είναι καθοριστική. Δεν νομίζω πως πρέπει να διαθέτει κανείς μαγικές ικανότητες προκειμένου να το προβλέψει αυτό. Του Μανόλη Αλεξάκη

Ads

Μετά από πέντε χρόνια σκληρής και αδυσώπητης λιτότητας και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού στενάζει, κάτω από τα δεινά της ανεργίας και της ανέχειας, έφτασε, ο κόμπος στο χτένι.

Τι εννοώ;

Η μόνη πιθανότητα να υπάρξει μια ισορροπία και να μπορούμε να ελπίζουμε σε μια ανάκαμψη εστιάζεται καταρχήν στη ρύθμιση του χρέους.

Ads

Η κίνηση αυτή που είναι αναπόφευκτη και που κάθε λογικά και ελαχίστως πολιτικά σκεπτόμενη ηγεσία θα τη δρομολογούσε πριν τις ευρωεκλογές, αναφέρομαι στην αναγκαία περικοπή και ρύθμιση  του χρέους, σε επίπεδο τέτοιο που θα το κατέβαζε στο 120%  του ΑΕΠ, για να μπορεί  το σχέδιο που ως τώρα έχει εφαρμοστεί να έχει πιθανότητα επιτυχίας, την κίνηση λοιπόν αυτή,  τη μεταθέτουν για το φθινόπωρο του 2014 (;). Αν αυτό ισχύσει έχουν αποφασίσει και δεν τους ενοχλεί η νέα σύνθεση του ευρωκοινοβουλίου. Μπορεί εντέλει και να τους εξυπηρετεί.

Αυτό θα σημαίνει πως στην Ευρώπη, είναι όλοι,  πολύ ευχαριστημένοι. Το πείραμα πέτυχε, τα κακά παιδιά τιμωρήθηκαν και με το πρόσχημα αυτό καταργήθηκε κάθε έννοια δικαιώματος, ο εθνικός πλούτος της χώρας έχει υποθηκευθεί, οι τράπεζες αρωγοί έχουν κερδίσει δισεκατομμύρια. Σιγανά, αλλά αποτελεσματικά, τα μέτρα επεκτείνονται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Ο κακός κι ενοχλητικός δημόσιος τομέας παντού συρρικνώνεται. Κι όλα αυτά χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Αλλά ας έρθουμε και πάλι στα δικά μας!

Το 2014 λοιπόν θα είναι το έτος των εκλογών. Όλων!

Εκτίμηση μου είναι πως το πιο ευνοϊκό σενάριο για τους “συνεργάτες” μας θα είναι οι τριπλές εκλογές το Μάη. Αν θα τους βγει μένει να αποδειχθεί. Το μόνο εμπόδιο είναι εντελώς τυπικό. Αναφέρομαι στην Ελληνική Προεδρία, η οποία όπως και κάθε άλλη πλέον έχει  περίπου διαδικαστικό ρόλο, αφού η πολιτική λειτουργία έχει υποβαθμισθεί και έχει εκπέσει σε τεχνικού περιεχομένου συσκέψεις – αποφάσεις.

Μπορεί λοιπόν να συμβούν τα εξής εφόσον δεν προχωρήσει το πρώτο σενάριο της ρύθμισης, οπότε και  θα δοθεί μια παράταση και η δυνατότητα υπό προϋποθέσεις, να αξιοποιηθούν οι θυσίες και να γίνουν δομικές αλλαγές προς όφελος του λαού και της χώρας.

Στις εκλογές τις εθνικές, ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι το πρώτο κόμμα. Αυτό δείχνει η παράσταση νίκης όπως μέχρι σήμερα καταγράφεται.  Ως εκ τούτου ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να κυβερνήσει τη χώρα. Θα μου πείτε με ποιους; Αυτό το ερώτημα δεν μπορεί δυστυχώς να απαντηθεί τώρα.
Εφόσον προκύψει κυβερνόν σχήμα, τότε υπάρχουν δυο πιθανότητες:

Α) Ο ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει τη σκληρή γραμμή της διαπραγμάτευσης και να βρεθούμε εκτός ευρώ. Το γεγονός αυτό στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί θα ήταν τραγικό. Πρώτα απ` όλα γιατί αυτή τη στιγμή το χρέος έχει μετατραπεί σε εθνικό και δε γνωρίζει κανείς τι συνέπειες θα έχει μια τέτοια περιπέτεια  για τη χώρα μας. Δεν αναφέρομαι ασφαλώς μόνο στις οικονομικές, αλλά κυρίως στις πολιτικές και τις πιθανές εθνικές συνέπειες. Σε μια περίοδο που η αστάθεια αποτελεί επιδίωξη στο διεθνές πολιτικό σκηνικό – αφού διευκολύνει και αφήνει ανενόχλητο το κεφάλαιο να κερδοσκοπεί – με τόσα ανοικτά και ρευστά ζητήματα στην ευρύτερη περιοχή, πράγματι δεν ξέρουμε που θα βρεθούμε.

Επιπλέον άποψη μου είναι πως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κάνουμε ένα τέτοιο δώρο στους Ευρωπαίους δανειστές μας τώρα. Εννοώ πως μας έχουν φορτώσει με τέτοιους όρους και με τόσα χρέη που το να οδηγηθούμε στη δραχμή  θα τους διευκόλυνε. Τώρα οι Ευρωπαίοι πρέπει να ρυθμίσουν το χρέος μας. Δεν είναι δυνατόν μετά από πέντε χρόνια λιτότητας το έλλειμμα λόγω των δανείων να είναι στο 175% του ΑΕΠ και τώρα να θέλουν να μας σπρώξουν στη δραχμή.

Β) ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει και ένα δεύτερο σενάριο, ρεαλιστικότερο, με τη θέση της χώρας στην Ε.Ε. ως προαπαιτούμενο. Νομίζω εξάλλου πως και η υποψηφιότητα Τσίπρα παραπέμπει σε κάτι τέτοιο.

Εκτιμώ δηλαδή πως ο ΣΥΡΙΖΑ, αναλαμβάνοντας την εξουσία, θα κληθεί να αποδείξει και θα αποδειχθεί εκ των πραγμάτων, αν είναι η δύναμη που ήρθε κα κλείσει την περίοδο της μεταπολίτευσης θετικά για να δώσει διέξοδο δρομολογώντας λύσεις στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού σκηνικού στη χώρα για τα επόμενα είκοσι χρόνια ή ότι αποτελεί μέρος της μεταπολίτευσης και ως εκ τούτου μέρος του προβλήματος, οπότε θα αποτελέσει μια επώδυνη και στην ουσία την τελευταία πράξη της πολιτικής αυτής περιόδου. Από κει και πέρα θα περάσουμε στη διαμόρφωση του μετα-μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού. 

Η άλλη περίπτωση είναι από τις εκλογές να προκύψει αδιέξοδο. Με τις θέσεις που ως τώρα τα κόμματα έχουν πάρει και τα ποσοστά που οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν,   αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε να προκύψει κυβερνητικό σχήμα και με ποια χαρακτηριστικά. 

Μη βιαστείτε να μου πείτε πως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, γιατί εδώ βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης. Θέλω να πω πως από καιρό το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας κινείται σε μεγάλο βαθμό εκτός των ορίων κοινωνικής αντοχής, ενώ οι πολιτικές προσεγγίσεις σπανίζουν. Κυριαρχούν οι ύβρεις, ο λαϊκισμός με χαρακτηριστικά πλέον μιας βίαιης και αυθαίρετα εκφρασμένης αντίληψης-αντίδρασης.

Δύσκολο λοιπόν και περιπετειώδες διαγράφεται για τη χώρα μας το 2014. Ας ελπίσουμε να δρομολογηθεί ό,τι το θετικότερο κι ας είναι η τελευταία χρονιά αυτής της καθοδικής πορείας. Ας ευχηθούμε κι ας συμβάλει ο καθένας με τη στάση του και με τη δουλειά του στο να ξεκινήσει η ανάκαμψη. Για να συμβεί όμως αυτό απαραίτητες προϋποθέσεις όπως ανέφερα είναι, η αλλαγή πολιτικής από την Ευρώπη και συγκρότηση ενός σχεδίου από μας για την πορεία της χώρας μας.

Μανόλης Αλεξάκης
Ευρωπαίος Πολιτικός Πρόσφυγας