Επιστολή διαμαρτυρίας, με την οποία κάνει γνωστές τις συνθήκες που επικρατούν στα ελληνικά στρατόπεδα, κοινοποίησε στην Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων – Σπάρτακος, ένας φαντάρος ο οποίος αναρωτιέται: «Γιατί οι συνθήκες να είναι δουλικές για τον Έλληνα στρατιώτη;».

Η επιστολή:

Ζώντας μέρα με τη μέρα με την ελπίδα. Ξυπνάς, ξυρίζεσαι και κοιτάς τα μούτρα σου στον καθρέπτη, είσαι κουρασμένος, είσαι μπουχτισμένος. Ξεφυσάς, φοράς τις αρβύλες και κατεβαίνεις για υπηρεσία. Η ώρα 5 και 30 το πρωί, νύχτα ακόμη. Ανοίγεις τα μαγειρεία ,πίνεις μια τζούρα καφέ και ξεκινάς την δουλειά, είσαι μόνος, τρέχεις, προσπαθείς, έχεις κόσμο να ταΐσεις.

Τελειώνεις το πρώτο φαγητό, στρώνεις, σερβίρεις, ακόμη ένας καφές στο πόδι.

Για να κρατηθείς, να ξαναρχίσεις το απογευματινό. Να και η επιπρόσθετη, ήρθε η Σειρά, είναι κουρασμένη και άυπνη, είναι ο Κώστας , ο Γιάννης , ο καθένας, είναι ένας από μας.

Προσπαθεί και αυτός, μόλις τελείωσε υπηρεσία, σε λίγο ξαναπιάνει, είναι και αυτός κουρασμένος, είναι και αυτός μπουχτισμένος, στα όρια του. Έχει να βγει μέρες από το στρατόπεδο, να ζήσει με εκείνη τη μικρή δόση του υπηρεσιακού, να πάει σπίτι να ξεκουραστεί.

Όμως δεν μιλάει, γιατί η δουλειά συνεχίζεται, το ψωμί έχει έρθει, πρέπει να ελεγχθεί και να τεκτοποιηθεί, το φαγητό για το φυλάκιο να φύγει. Γρήγορος έλεγχος, μην λείψει από κανέναν το φαί.

Το κορμί συνεχίζει λυγισμένο να τρίβει την καυτή λαμαρίνα και τα μάτια κολλημένα στα βουνά, που ορθώνονται μπροστά σου, στα αυτοκίνητα που περνούν και σου θυμίζουν πως εσύ μένεις και μένεις μέσα σε αυτή την κουζίνα για 16 ώρες τη μέρα, δίχως εξόδους, δίχως υπηρεσιακά, μόνος, να παλεύεις με τους συντρόφους σου, την σειρά, την καινούργια και την παλιά, να αναρωτιέστε το γιατί.

Γιατί δεν μιλάει κανείς, γιατί οι συνθήκες να είναι δουλικές για τον Έλληνα στρατιώτη.

Μήπως μας προετοιμάζουν για την κοινωνία του σήμερα, της εκμετάλλευσης, της απάθειας, της σιωπής και της ανοχής, ποιος ξέρει.