Οι τελευταίες χρονιές, φεύγουν μεστές. Ετούτη την τελευταία, το 2012, απλώθηκε μια σιωπή. Τα ‘γεγονότα’ συνέχισαν να μοιάζουν καταιγιστικά, μα στην πραγματικότητα όλα σαν να είχαν ειπωθεί. Η οργή του 10 και του 11, ότι και να πούμε, περιείχε μια ελπίδα. Φέτος, αυτή η βιαστική ελπίδα, σαν να διολίσθησε ‘ανεπαισθήτως’ στο γκρίζο. Το γνωστό εκείνο γκρίζο..
 

Ads

Στο μπλογκοχωριό, η σιωπή υπήρξε εκκωφαντική. Ξεχωριστές εμμονές. Μοναχικές ιδεοληψίες. Αλληλοδιαβαζόμαστε, αλλά δεν σχολιάζουμε. Ένας παράδοξος καινούριος ‘σεβασμός’. Είμαστε ακόμη στη σκηνή, μα ο καθένας στο σόλο του. Πολλές φορές, μακρόσυρτες παύσεις. Άλλοτε, κραυγές. Μ’ έναν παράξενο τρόπο όλοι έχουν δίκιο: Κανείς δεν πείθει πια κανέναν..
 

Οι εκπρόσωποί μας στη Βουλή, επίσης δεν πείθουν. Ξέρουν. Το μόνο που θα πιστεύαμε θα ήταν οι –τουλάχιστον- παραιτήσεις τους. Ξέρουμε. Δεν θα γίνουν ποτέ. Κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Η πολιτική είναι το εφικτό, λένε στην υποτίθεται ανήσυχη συνείδησή τους. Μόνο που το θυμήθηκαν, αφού έχουν διαπράξει όλα –μα όλα;- τα ανέφικτα…
 

Γυρίζω στον εαυτό μου (μοιραία). Αθροίζω τις αποδείξεις της χρονιάς. Δεν με νοιάζει το οικονομικό λίπος που έχασα. Αγωνιώ για τα ‘κιλά’ ουσίας που μπόρεσα να πάρω. Η νέα οργή, είναι να μην έχεις να βοηθήσεις τον άνεργο φίλο σου. Ο νέος πόνος είναι ο άστεγος στο Σύνταγμα, δίπλα ακριβώς στα πολύχρωμα stands της Wind…
 

Συνεχίζω να ονειρεύομαι –το ξέρετε- και με τυλίγει μοναξιά. Υπνοβάτης. Όπως κι εσείς. Υπνοβάτες. Κι ο χρόνος σκληραίνει. Είναι πολύ μακριά το φώς του δικού μου τούνελ. Ο κόσμος ολόγυρα, τρελός. Απίθανα τυφλός. Ολοταχώς για τον γκρεμό, την ώρα που η αλήθεια είναι τόσο, μα τόσο απλή: Και για μια φορά τόσο πρόδηλη ! Κι όμως: Το γκρίζο δείχνει απίστευτα ριζωμένο. Σχεδόν μοιραίο…
 

Οι χθόνιες δυνάμεις της Ιστορίας φυσικά δεν έπαψαν. Σαν από μηχανής Θεοί, μπορεί αύριο κιόλας, -το 2013- να δώσουν  ‘λύση’ στο δράμα. Γιατί όλοι μας, βέβαια, νοιώθουμε πως κάτι σαλεύει ανέκφραστο ακόμη. Κάτι, που μακάρι να μην μπορούμε ακόμη να το μαντέψουμε…

Πηγή: thanosx.blogspot.gr