Το tvxs.gr σας προτείνει κάθε μέρα ταινίες, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές σειρές που αξίζει να δείτε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. 

Μακριά απ’ τον Κόσμο (Ταινιοθήκης της Ελλάδος)

Ταινία μυθοπλασίας, βιογραφικό δράμα, ιταλικής παραγωγής 2019

Ο Τόνι, ένα ορφανό αγόρι ιταλικής καταγωγής που έχει απελαθεί από την Ελβετία, ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης στις όχθες του ποταμού Πο. Σωματικά παραμορφωμένος και ψυχικά διαταραγμένος, βιώνει την περιθωριοποίηση και τον εξευτελισμό σε μια κοινωνία που απεχθάνεται κάθε απόκλιση. Μοναδικό του καταφύγιο είναι η ζωγραφική, όπου βρίσκουν διέξοδο τα αισθήματα πικρίας και η αγιάτρευτη ανάγκη για αποδοχή.

Πρόκειται για μία συναρπαστική βιογραφία του ζωγράφου Αντόνιο Λιγκαμπούε, ενός από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, έως τον θάνατό του το 1965, σε ορφανοτροφεία και ψυχιατρικά άσυλα, η οποία υμνεί τη λυτρωτική δύναμη της τέχνης και την αξία της διαφορετικότητας.

Η ταινία προβάλλεται στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου Cinema Made in Italy / Athens, το οποίο ολοκληρώνεται τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου και οι 16 ταινίες, 11 ταινίες μυθοπλασίας και 5 ντοκιμαντέρ, νέας παραγωγής που περιλαμβάνει το online πρόγραμμα του είναι διαθέσιμες στην ψηφιακή πλατφόρμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. 

Σκηνοθεσία: Τζόρτζιο Ντιρίτι. Ο Έλιο Τζερμάνο, που ενσαρκώνει τον ζωγράφο Αντόνιο Λιγκάμπουε, απέσπασε το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο περυσινό 70o Φεστιβάλ Βερολίνου.

Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Βουλή Τηλεόραση, 22.00)

Δραματική ταινία, ιταλικής παραγωγής 1964 του Πιερ Πάολο Παζολίνι

Η ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη, ποιητή και σπουδαίου θεωρητικού του κινηματογράφου, στην οποία «για πρώτη φορά ο κινηματογράφος της πρόζας και ο κινηματογράφος της ποίησης συμπλέκονται, συμφύρονται και δημιουργούν ένα αμάλγαμα που διαφοροποιεί σε μεγάλο βαθμό το παρόν παζολινικό έργο από όλες τις άλλες ως τότε μεταφορές αλλά και μέχρι τις μέρες μας», χαρακτηρίστηκε ως αριστούργημα από τους απανταχού κριτικούς, συνθέτοντας με απόλυτο ρεαλισμό την πιο ευλαβική κινηματογραφική απόδοση της ζωής του Χριστού. Ήταν υποψήφια για τρία Όσκαρ το 1966 ενώ απέσπασε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.

Ο Παζολίνι βρίσκει την Παλαιστίνη του ευαγγελιστή Ματθαίου στα χωριά της φτωχικής νότιας Ιταλίας και παρουσιάζει έναν Χριστό ως ένα απλό άνθρωπο με θεϊκή δύναμη στα λόγια του ενώ επενδύει μουσικά τις εικόνες του με ρωσικά λαϊκά τραγούδια, πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις από τον Λουίς Μπακάλοφ, αλλά και διασκευές από τη Κονγκολέζικη Μίσα Λούμπα και άλλων κλασσικών σπιρίτουαλς, καθώς και κλασσικά έργα του Μπαχ, του Μότσαρτ και του Προκόφιεφ, προσδίδοντας μία διαχρονική διάσταση στο Θείο Δράμα.

Παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης είναι άθεος, δημιουργεί ένα θρησκευτικό έργο που προσπαθεί να αποδώσει το πραγματικό περιεχόμενο του Ευαγγελίου, μέσα από ένα μάγμα πρόζας και κινηματογράφου της ποίησης.

«Το Ευαγγέλιο μου έβαζε το εξής πρόβλημα: δεν μπορούσα να το εξιστορήσω σαν ένα κλασικό αφήγημα, γιατί δεν είμαι πιστός, αλλά άθεος. Από την άλλη ήθελα να διηγηθώ την ιστορία του Χριστού, Υιού του Θεού. Έπρεπε λοιπόν να διηγηθώ μια ιστορία στην οποία δεν πίστευα. Δεν μπορούσε λοιπόν να είμαι εγώ εκείνος που εξιστορεί. Έτσι χωρίς να το θέλω οδηγήθηκα στην ανατροπή όλης της κινηματογραφικής τεχνικής μου και γεννήθηκε αυτό το μάγμα ύφους, που είναι χαρακτηριστικό του κινηματογράφου της ποίησης. Γιατί, για να μπορέσω να εξιστορήσω το Ευαγγέλιο, έπρεπε να βυθιστώ στην ψυχή ενός που πιστεύει. Εδώ έγκειται ο έμμεσος ελεύθερος λόγος: απ’ τη μια μεριά η αφήγηση βλέπεται με τα δικά μου μάτια και απ’ την άλλη με τα μάτια ενός πιστού, και είναι αυτό που προκαλεί το συμφυρμό του ύφους, αυτό το μάγμα που προανέφερα…» έχει πει Πιέρ Πάολο Παζολίνι για την ταινία του. «Θέλησα να καταλάβω τα πάντα, θέλησα να δω μέσα από τα μάτια ενός πιστού μια πραγματικότητα θρησκευτικού τύπου. Στο «Ακατόνε» επρόκειτο για μια κατάδυση επική κι όχι ψυχολογική στον κόσμο που θα περιγραφόταν. Το ζητούμενο του Ευαγγελίου –δηλαδή, η υφολογική σύμφυρση ενός πνευματικού κι ενός απλού, ιδιωτικού κόσμου– είναι ίδιο με αυτό των μυθιστορημάτων μου. Μ’ αυτή την έννοια, το Ευαγγέλιο βρίσκεται πιο κοντά στα μυθιστορήματά μου» […]«Μου είπαν ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόυντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η πραγματικότητα».

Σενάριο – σκηνοθεσία Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Πρωταγωνιστούν: Ενρίκουε Ιραζόκουι, Μαργκερίτα Καρούζο, Νινέτο Νταβόλι, Σουζάνα Παζολίνι. 

Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ (ΕΡΤ2, 23.00)

Δραματικό γουέστερν, αμερικανικής παραγωγής 2007

Μιζούρι, 1881. Ο 34χρονος Τζέσε Τζέιμς είναι ο διαβόητος αρχηγός της συμμορίας που ληστεύει αδιάκριτα τράπεζες και τρένα. Το νεαρότερο μέλος της, ο Μπόμπι Φόρντ, είναι λάτρης του θρυλικού Τζέσε από μικρό παιδί. Δεκαεννιά χρονών πια ανακαλύπτει ότι η παρουσία του αρχηγού της συμμορίας, και μέντορά του, του προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα.

Η ταινία εστιάζει στην ιδιωτική ζωή και τα δημόσια κατορθώματα του πλέον διαβόητου παράνομου της Αμερικής τον 19ο αιώνα, ένα από τα πιο λαοφιλή πρόσωπα της χώρας του και αντικείμενο δέους και θαυμασμού σε άρθρα εφημερίδων και φτηνές νουβέλες που εξιστορούσαν τα έργα και τις ημέρες της Συμμορίας των Αδελφών Τζέιμς.

Αυτό το αντισυμβατικό γουέστερν του Νεοζηλανδού σκηνοθέτη Άντριου Ντόμινικ, απογειώνεται από την φωτογραφία του οσκαρούχου Ρότζερ Ντίκινς και τη μουσική των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλις, καθώς ο χαρισματικός και απρόβλεπτος Τζέσε Τζέιμς οργανώνει την επόμενη μεγάλη ληστεία του, κηρύσσει πόλεμο στους εχθρούς του, οι οποίοι θέλουν μετά τη σύλληψή του να εισπράξουν τα λεφτά, και τη δόξα, της επικήρυξής του, η μεγαλύτερη όμως απειλή για τη ζωή του είναι τελικά αυτοί που εμπιστεύεται περισσότερο.

Σκηνοθεσία: Άντριου Ντόμινικ. Πρωταγωνιστούν: Μπραντ Πιτ, Κέισι Άφλεκ, Σαμ Σέπαρντ, Μέρι Λουίζ Πάρκερ, Σαμ Ρόκγουελ, Πολ Σνάιντερ, Τζέρεμι Ρένερ, Ζόι Ντεσανέλ.

Και Mετά Χορέψαμε (Cosmote TV, 23.45)

Δραματική ταινία, συμπαραγωγής Σουηδίας – Γεωργίας 2019

Ο Μεράμπ χορεύει από μικρή ηλικία στην Εθνική Ακαδημία Χορού και προέρχεται από μια οικογένεια με ιστορία στο χορό – η γιαγιά, η μητέρα του κι ο πατέρας του ήταν διακεκριμένοι χορευτές του εθνικού χορευτικού συνόλου. Μαζί με την παρτενέρ του, Μαίρη, είναι πολύ κοντά στο να πάρουν την πολυπόθητη θέση στην Εθνική Ομάδα Χορού. Όλα όμως ανατρέπονται όταν μπαίνει στη ζωή τους ο χαρισματικός και ιδιόρρυθμος Ηρακλής. Οι επιθυμίες του Μεράμπ θα τον ωθήσουν να αμφισβητήσει το συντηρητικό κοινωνικό περιβάλλον του και να ρισκάρει όλα για όλα.

«Η ταινία είναι ένα ερωτικό γράμμα στην κουλτούρα και την παράδοση», σημειώνει ο σκηνοθέτης. « Ήθελα να δείξω ότι δεν υπάρχει καμία αντίφαση στο να αγαπάς την κληρονομιά σου, να είσαι μέρος της κουλτούρας σου και ταυτόχρονα να σπας τις νόρμες. Αυτό ήταν το κυρίαρχο θέμα για εμένα. Ήθελα όμως να εξερευνήσω και τον τρόπο με τον οποίο μια μεγάλη αναμέτρηση μπορεί να σε κάνει γενναίο και ελεύθερο. Για αυτό χρειαζόμουν έναν χορευτή για την ταινία, ώστε να εστιάσω στο θέμα από αυτή την πλευρά».

Μια ταινία για τη σύγκρουση με την παράδοση και την αμφισβήτηση των κοινωνικών προτύπων, με όχημα την αγάπη για την τέχνη του χορού, η οποία έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες και ήταν η επίσημη πρόταση της Σουηδίας για Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας το 2020.

Σκηνοθεσία: Λεβάν Ακίν. Πρωταγωνιστούν: Λεβάν Γκεμπαλχιάνι, Μπάχι Λαβισβίλι, Άνα Γιαβακισβίλι

Μικροκύματα (Βουλή Τηλεόραση 00.00)

Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ταξιδεύει στο κανάλι της Βουλής για ακόμη μία Παρασκευή και μας δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε απόψε τα μεσάνυχτα έξι ακόμη βραβευμένες ταινίες στη ζώνη προβολής ταινιών μικρού μήκους του καναλιού με τον τίτλο «Μικροκύματα»:

• Η Πηγή της Νιότης, Παναγιώτης Ράππας, 2011
• Αποδημία, Κατερίνα Αθανασοπούλου, 2012
• My Stuffed Granny, Έφη Παππά, 2014
• Εθνοφοβία, Γιάννης Ζόγκας, 2015
• Βερίκοκα, Σπύρος Σιάκας, 2015
• Οι Στρουθοκάμηλοι, Ελένη Μούρη, 1986