Σε επανέκδοση κυκλοφορεί η τελευταία ταινία του κορυφαίου Πολωνού σκηνοθέτη, δίνοντας μας την ευκαιρία να την θαυμάσουμε στην μεγάλη οθόνη, με αφορμή την συμπλήρωση 80 χρόνων από την γέννησή του. Το τρίτο και καταληκτικό μέρος της θρυλικής τριλογίας του Κριστόφ Κισλόφσκι, με πρωταγωνιστές την Ιρέν Ζακόμπ και τον Ζαν-Λουι Τρεντινιάν, στο κύκνειο άσμα ενός σπουδαίου δημιουργού: «Τρία χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία». Προβάλλεται από την Πέμπτη 19 Αυγούστου στα εγχώρια Θερινά Σινεμά.

Ένα νεαρό μοντέλο στην Γενεύη της Ελβετίας, η Βάλενταϊν, χτυπά με το αυτοκίνητό της έναν σκύλο, ιδιοκτήτης του οποίου είναι ένας πρώην δικαστής. Γρήγορα ανακαλύπτει ότι ο μοναχικός αυτός άντρας περνάει τον χρόνο του ακούγοντας τις τηλεφωνικές συνομιλίες των γειτόνων του. Η ταινία περιγράφει την σχέση των δύο ηρώων αλλά και άλλων ανθρώπων των οποίων οι ζωές συνδέονται με την Βάλενταϊν και τον δικαστή εν αγνοία τους.

Μετά την «Διπλή Ζωή της Βερόνικα» που κυκλοφόρησε στις 12 Αυγούστου οι θεατές θα μπορούν να απολαύσουν ξανά στα Θερινά Σινεμά την αριστουργηματική Κόκκινη ταινία από την Τριλογία των Χρωμάτων (Trois couleurs: Rouge – 1994), με ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια.

Τα χρώματα της Τριλογίας είναι αυτά της γαλλικής σημαίας, με το κόκκινο να συμβολίζει την αδελφοσύνη. Όπως και στις δύο προηγούμενες ταινίες, την «Μπλε» και την «Λευκή», ένα μόνο χρώμα κυριαρχεί: Πολλά αντικείμενα στην ταινία είναι έντονα κόκκινα, κρατώντας τον θεατή σε εγρήγορση για όλα τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που συνδέονται με αυτό το χρώμα: πάθος, πόνος, φόβος, αλλά και αγάπη.

Ο τρόπος με τον οποίο η ταινία παρουσιάζει την αδελφοσύνη αντανακλά την αίσθηση ενός κρυμμένου μοτίβου που κρύβεται πίσω από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων: Η αδελφοσύνη στην περίπτωση του Κισλόφσκι νοείται ως η ετοιμότητα να κατανοήσει κάποιος τον άλλον, να τον δει ως μέρος ενός πολύπλοκου και τελικά  τυχαίου μηχανισμού, να συγχωρήσει και πάνω απ’ όλα να δημιουργήσει δεσμούς.

Μέσα από την συγκεκριμένη οπτική ματιά του καλλιτέχνη, η «Κόκκινη» ταινία, που συχνά αναφέρεται και ως αντι-ρομαντική, το επίκεντρο είναι η συνάντηση ενός νεαρού μοντέλου με έναν συνταξιούχο δικαστή. Ενώ στην αρχή απεχθάνονται ο ένας τον άλλον, σταδιακά αποκαλύπτεται μία βαθύτερη σχέση.

Η «Κόκκινη» ταινία ανήκει στο είδος του κινηματογράφου που ενδιαφέρεται περισσότερο να θέτει παρά να απαντά ερωτήματα, για το πεπρωμένο και την τύχη, τη μοναξιά και την επικοινωνία, τον κυνισμό και την πίστη, την αμφιβολία και την επιθυμία -εμπεριέχοντας ταυτόχρονα και μια δόση καυστικής ειρωνείας για τη σχέση μεταξύ του νόμου, της ηθικής και της κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς, που τελικά δεν συμπίπτουν απαραίτητα το ένα με το άλλο.

Αισθητικά σχεδόν αψεγάδιαστη, με μουσική επένδυση που κέρδισε βραβείο César και δυνατές ερμηνείες, η τελευταία ταινία του Κριστόφ Κισλόφσκι, είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και χάρισε στον Πολωνό σκηνοθέτη δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ το 1995, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου αλλά και υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.

Κριστόφ Κισλόφσκι / Krzysztof Kieslowski
(27 Ιουνίου του 1941 – 13 Μαρτίου του 1996)

Ο Κριστόφ Κισλόφσκι, μία από τις κυρίαρχες κινηματογραφικές μορφές στην Ευρώπη, γεννήθηκε στη Βαρσοβία το 1941. Στα πρώτα του χρόνια αναγκάστηκε να μετακινηθεί σε αρκετές πόλεις, ενώ σε ηλικία 16 ετών γράφτηκε σε σχολή πυροσβεστών, την οποία παράτησε πολύ σύντομα. Το 1965 έγινε δεκτός στην περίφημη Κινηματογραφική Σχολή του Λοντζ και την επόμενη χρονιά γύρισε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του «Tramwaj» (1966). Το 1969 αποφοίτησε από τη σχολή έχοντας γυρίσει τέσσερις ταινίες μικρού μήκους και για τα επόμενα χρόνια σκηνοθέτησε αρκετά ντοκιμαντέρ.

Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας είναι το «Personel» του 1975. Η συγκεκριμένη ταινία όπως και η επόμενή του «Το Σημάδι» του 1976, είναι έργα κοινωνικού ρεαλισμού με ένα εξαιρετικά μεγάλο επιτελείο ηθοποιών. Στο ίδιο μοτίβο κινείται και με τις ταινίες, «Ερασιτέχνης Κινηματογραφιστής» του 1979 και «Blind Chance» («Przypadek» – γυρίστηκε το 1981 αλλά εξαιτίας λογοκρισίας προβλήθηκε το 1987), μόνο που εδώ δίνει έμφαση περισσότερο στο άτομο παρά στο κοινωνικό σύνολο.

Η ταινία «Δίχως Τέλος» του 1984, είναι ίσως η πιο ξεκάθαρη, πολιτικά, ταινία του, ενώ ο περίφημος κύκλος ταινιών με γενικό τίτλο «Ο Δεκάλογος» αποτελείται από ισάριθμες μικρού μήκους ταινίες (διάρκειας μίας ώρας), εμπνευσμένες από τις Δέκα Εντολές. Από αυτόν τον κύκλο ταινιών προέκυψαν και οι μεγαλύτερου μήκους αριστουργηματικές εκδοχές του πέμπτου και έκτου επεισοδίου με τον τίτλο «Μικρή Ιστορία για ένα Φόνο» το 1988 και «Μικρή Ερωτική Ιστορία» της ίδιας χρονιάς.

Ωστόσο, οι ταινίες που τον καθιέρωσαν στο ευρύ κοινό και του χάρισαν τη διεθνή αναγνώριση είναι οι τέσσερις τελευταίες δημιουργίες της ζωής του: «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα» του 1991 και βέβαια ο κινηματογραφικός κύκλος, «Τρία Χρώματα: η Μπλε, η Λευκή και η Κόκκινη Ταινία» που γυρίστηκαν το χρονικό διάστημα 1993 με 1994.

Διαβάστε Επίσης:

• Κριστόφ Κισλόφσκι: Ένας Αυθεντικός Κινηματογραφιστής

Τρία χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία / Trois Couleurs: Rouge
Σκηνοθεσία: Κριστόφ Κισλόφσκι
Σενάριο: Κριστόφ Κισλόφσκι, Κριστόφ Πίσεβιτς
Πρωταγωνιστούν: Ιρέν Ζακόμπ, Ζαν-Λουι Τρεντινιάν, Ζαν Πιέρ Λορί
Φωτογραφία: Πιοτρ Σομποσίνσκι
Μοντάζ: Ζακ Βιτά
Μουσική: Ζμπίγκνιου Πράισνερ
Έτος Παραγωγής: 1994
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Πολωνία, Ελβετία
Διάρκεια: 99 λεπτά