Το διαχρονικό φιλμ «Ό,τι μου Αρνήθηκαν οι Άνθρωποι» (Umberto D. – 1952) του Βιττόριο ντε Σίκα, αποτελεί ένα από τα κλασσικά δείγματα του Ιταλικού Νεορεαλισμού. Με ερασιτέχνες ηθοποιούς  ― ο πρωταγωνιστής Κάρλο Μπατίστι, είναι καθηγητής φιλόλογος ― η ταινία περιγράφει με γλαφυρότητα και ρεαλισμό, τη δύσκολη ζωή στην μεταπολεμική Ιταλία. Το σενάριο του Τσέζαρε Τσαβατίνι (Cesare Zavattini), ήταν Υποψήφιο για Όσκαρ, ενώ η ταινία κυκλοφορεί σε επανέκδοση, από την Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου.

Ο πρώην δημόσιος υπάλληλος Ουμπέρτο Ντομένικο Φεράρι (Κάρλο Μπατίστι – Carlo Battisti) είναι ένας καλοσυνάτος ηλικιωμένος συνταξιούχος που σε όλη του ζωή υπήρξε συνεπής και αξιοπρεπής αλλά τώρα πια είναι πάμπτωχος χωρίς οικογένεια με μοναδική του παρέα το μικρό πανέξυπνο σκυλάκι του, τον Φλάικ.

Ο Ουμπέρτο, νοικιάζει ένα μικρό, άθλιο και πανάκριβο δωματιάκι στο σπίτι μιας απαιτητικής και δύστροπης σπιτονοικοκυράς, η οποία προσπαθεί να τον διώξει. Καθώς ο ήρωας μας έχει χρέη, πουλάει λίγα-λίγα τα φτωχικά του υπάρχοντα. Δεν έχει σε ποιόν να απευθυνθεί και ζει μια μίζερη, στενάχωρη ζωή, που η μόνη προοπτική που του δίνει ― δεδομένης και της ηλικίας του ― είναι ο θάνατος.

Το φιλμ «Ό,τι μου Αρνήθηκαν οι Άνθρωποι» (Umberto D. – 1952) περιγράφει τη δύσκολη ζωή στη μεταπολεμική Ιταλία, όταν βγήκε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, ηττημένη και κατεστραμμένη, χωρίς καμία μέριμνα για τους ανήμπορους Ιταλούς.

Η σκηνοθεσία του Βιττόριο ντε Σίκα αναδεικνύει με σπαρακτική απλότητα τον πόνο, την απελπισία, τη μοναξιά, τη μελαγχολία, αλλά και την δύναμη της ζωής που βρίσκει τρόπους να θριαμβεύσει.

Ο Βιττόριο ντε Σίκα, γεννήθηκε λίγο έξω από τη Ρώμη στις 7 Ιουλίου του 1901. Εισχώρησε από μικρός στον χώρο του θεάματος και η άνοδός του ήλθε σύντομα. Κατ’ αρχήν ως ηθοποιός ― τον θυμόμαστε χαρακτηριστικά στην «Άγνωστη Κυρία» (Madame De – 1953) του Μάξ Οφίλς ― σταρ της προπολεμικής περιόδου, άρχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία το 1940 συμμετέχοντας στη δημιουργία τεσσάρων κωμωδιών. Από την πρώτη κιόλας προσωπική ταινία του, «Τα Παιδιά μας Βλέπουν», ένα πικρό σχόλιο επάνω στον τρόπο ζωής μιας μικροαστικής οικογένειας, φάνηκε το ρεαλιστικό ύφος που αργότερα θα γινόταν το σήμα κατατεθέν του δημιουργού.

Ο ιταλικός νεορεαλισμός γεννήθηκε μέσα στο χάος και στα απομεινάρια του πολέμου. Η ιταλική κοινωνία μετά τον πόλεμο ψυχορραγούσε αλλά δε λύγισε στην προσπάθειά της να σταθεί και πάλι όρθια. Σκηνοθέτες όπως ο Ντε Σίκα, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, ο Τζιουζέπε ντε Σάντις, αλλά και πριν από αυτούς ο Λουκίνο Βισκόντι, εισχώρησαν με τον φακό τους σε φυσικούς, φτωχικούς χώρους και με ερασιτέχνες ηθοποιούς, ως επί το πλείστον, έδωσαν νόημα και ουσία, στην «ασημαντότητα της καθημερινότητας».

Απλά γεγονότα, όπως η προσπάθεια ενός οικογενειάρχη να ξαναβρεί το κλεμμένο εργαλείο για τη δουλειά του, ένα ποδήλατο, απέκτησαν μέσω του νεορεαλισμού οικουμενικό χαρακτήρα, που αποτυπώθηκε μοναδικά στην κινηματογραφική οθόνη. Όταν επήλθε το τέλος του νεορεαλισμού, ο κινηματογράφος του Ντε Σίκα διαφοροποιήθηκε και έγινε ίσως περισσότερο προσιτός στο πλατύ κοινό.

Ο Ιταλός δημιουργός υπέγραψε μεταξύ άλλων, δράματα αλλά και κωμωδίες με δημοφιλείς σταρ, σαν την «Ατιμασμένη» που χάρισε στη Σοφία Λόρεν το Όσκαρ πρώτης γυναικείας ερμηνείας και το «Χθες, Σήμερα, Αύριο» («Oggi, ieri, domani») του 1963, το οποίο τιμήθηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Παραγωγής. Ένα βραβείο το οποίο κέρδισαν τρεις ακόμη ταινίες του Ντε Σίκα: το «Sciuscia», ο «Κλέφτης των Ποδηλάτων» και βέβαια, ο «Κήπος των Φίντσι Κοντίνι».

Ο Βιττόριο ντε Σίκα έχει χαρακτηριστεί ως ο «πατέρας του νεορεαλισμού» ενώ παράλληλα αξίζει να σημειώσουμε ότι σκηνοθέτησε τέσσερα κινηματογραφικά αριστουργήματα στη σειρά – «Ο Κλέφτης των Ποδηλάτων», «Sciuscia», «Θαύμα στο Μιλάνο», «Ουμπέρτο Ντ.».

Πρόκειται για σπουδαίες δημιουργίες, μέσω των οποίων μάθαμε για τη μεταπολεμική Ιταλία περισσότερα από όσα μας έδωσε στο σύνολό του ολόκληρος ο υπόλοιπος ιταλικός κινηματογράφος της συγκεκριμένης περιόδου.

Αδιαφιλονίκητα, ο Ντε Σίκα υπήρξε ένας αφοσιωμένος μαχητής του κινηματογράφου, εκείνος που έδωσε στο Ιταλικό σινεμά αίγλη και του χάρισε διεθνή αναγνώριση στην πιο δύσκολη εποχή του. Άνθρωπος των παθών όμως ο Ντε Σίκα, υπήρξε και ο ίδιος θύμα του τζόγου, που εν τέλει τον κατέστρεψε. Πέθανε καταχρεωμένος στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου του 1974, αφήνοντας ωστόσο σε όλους μας μία μοναδική και ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά.

Διαβάστε επίσης:
Βιττόριο ντε Σίκα: Ο πατέρας του Ιταλικού Νεορεαλισμού

Η ταινία «Ό,τι μου Αρνήθηκαν οι Άνθρωποι» (Umberto D. – 1952) του Βιττόριο ντε Σίκα (Ιταλία), κυκλοφορεί σε επανέκδοση, από την Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου, σε διανομή της εταιρείας New Star.

Έτος: 1952 | Xώρα: Ιταλία | Διάρκεια: 89 λεπτά | Σκηνοθεσία: Vittorio De Sica | Σενάριο: Cesare Zavattini | Παίζουν: Carlo Battisti, Maria Pia Casilio, Lina Gennari