Η καινούργια Κινηματογραφική Εβδομάδα μας υποδέχεται με οκτώ νέες ταινίες να κυκλοφορούν στις Αίθουσες. Ξεχωρίζει η «Ασυμβίβαστη» του Σέρτζιο Καστελίτο, με την Γιασμίν Τρίνκα να κερδίζει βραβείο ερμηνείας στις Κάννες. Αξιόλογη πρόταση αποτελεί επίσης, το νέο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, «Της Πατρίδας μου η Σημαία». Η εβδομάδα διαθέτει και μπλοκμπάστερ, καθώς επιστρέφουν οι «Avengers» της Marvel, με το φιλμ «Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας». Αναλυτικά:

«Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας» (Avengers: Infinity War / The Avengers 3 – 2018) των Άντονι Ρούσο και Τζο Ρούσο (Η.Π.Α.)

Οι Εκδικητές και οι υπερήρωες σύμμαχοί τους πρέπει να είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για να νικήσουν τον πανίσχυρο Thanos, πριν η καταιγίδα καταστροφής του βάλει τέλος σε όλο το σύμπαν. Τη νέα ταινία της Marvel σκηνοθετούν οι Άντονι Ρούσο και Τζο Ρούσο. Πρωταγωνιστούν: Κόμπι Σμάλντερς, Σκάρλετ Τζόχανσον, Μπένεκτιτ Κάμπερμπατς, Κρις Πρατ, Μπρι Λάρσον, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Ζόι Σαλντάνα, Κάρεν Γκίλαν, Κρις Χέμσγουορθ, Κρις Έβανς, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Μπράντλι Κούπερ, Τομ Χόλαντ. Ένα πρωτοφανές κινηματογραφικό ταξίδι που πήρε δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί συμπεριλαμβάνοντας όλο το Κινηματογραφικό Σύμπαν της Marvel, φέρνει στη σκοτεινή αίθουσα την απόλυτη, πιο θανατηφόρα αναμέτρηση όλων των εποχών.

«Η Ασυμβίβαστη» (Fortunata – 2017) του Σέρτζιο Καστελίτο

Η Φορτουνάτα είναι μια όμορφη, φτωχή γυναίκα, που ζει στην περιοχή Tor Pignattara της Ρώμης. Το όνομά της σημαίνει «καλότυχη», αλλά κάθε άλλο παρά τέτοια δείχνει. Βρίσκεται σε διάσταση με τον βίαιο σύζυγό της και περιμένει πως και πως να υπογράψει κι εκείνος τα χαρτιά του διαζυγίου τους για να προχωρήσει επιτέλους στη ζωή της. Βγάζει τα προς το ζην κουρεύοντας κατ’ οίκον άλλες φτωχές γυναίκες της συνοικίας της. Όνειρό της είναι να ανοίξει κάποτε το δικό της κομμωτήριο, ένα σαλόνι ομορφιάς. Η Φορτουνάτα έχει και μια 8χρονη κόρη, με προβληματική συμπεριφορά. Όταν αναγκαστεί να επισκεφτούν παιδοψυχολόγο, η Φορτουνάτα θα ερωτευθεί κι αυτή είναι μία παράμετρος, που δεν την είχε υπολογίσει…

Το πορτρέτο μιας γυναίκας που τα βάζει με όλους και με όλα στην προσπάθειά της να κάνει πραγματικότητα το μικρό όνειρό της στα περίχωρα της Ρώμης, έχοντας να αντιμετωπίσει μια δύναμη που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με αυτό που σημαίνει το όνομά της: Η Φορτουνάτα είναι άτυχη. Ή μήπως όχι; Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών το 2017. Πρωταγωνιστούν: Γιασμίν Τρίνκα, Στέφανο Ακόρσι, Χάνα Σίγκουλα.

«Αυτό που ήθελα ήταν να δημιουργήσω μια ταινία η οποία θα αποτύπωνε τα περίχωρα της Ρώμης και τους ανθρώπους που την κατοικούν. Μια ταινία όμως που θα περιείχε πολλά περισσότερα από την γεύση απλά ενός επίπονου ρεαλισμού. Αναζητούσα ενέργεια και την ψευδαίσθηση ενός δημοφιλούς ρομάντζου, χωρίς όμως να παραμερίσω όλα όσα βιώνουν οι ήρωες της ταινίας, τις συγκρούσεις και τις αντιθέσεις τους. Το κινηματογραφικό σετ είναι ένα εργαστήρι όπου είσαι υποχρεωμένος να μπορείς να αλλάξεις ταχύτατα τις ιδέες σου. Αυτή είναι η δουλειά μου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων: να αποδεχτώ το ρίσκο πως ο αυτοματισμός της συγγραφής του σεναρίου ή ένας προσεκτικά επιλεγμένος και οργανωμένος χώρος για μια συγκεκριμένη σκηνή, είναι θέματα υπό συνεχή αναίρεση και μπορούν να συζητηθούν. Πιο συγκεκριμένα, η συγγραφή του σεναρίου αποτελεί το θεμέλιο στο χτίσιμο μιας ταινίας. Η τελική του μορφή όμως ουσιαστικά διαμορφώνεται κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Αυτό είναι μια εμπειρία κι ένα μάθημα που έλαβα δουλεύοντας με τον Ζακ Ριβέτ.» – Σέρτζιο Καστελίτο

«Της Πατρίδας μου η Σημαία» (My Homeland’s Flag Is Blue – 2016) του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου
Στον κινηματογράφο ΔΙΑΝΑ (Περικλέους 14, Μαρούσι)

Βούρβουρα, ένα ορεινό χωριό στην Αρκαδία του Γκαίτε. Οι άνθρωποι ζούσαν μέσα στη φύση με ό,τι οι ίδιοι παρήγαγαν. Μια αυτάρκης κοινωνία που η μόνη επαφή της με τον “έξω κόσμο” ήταν το σχολείο. Εκεί μάθαιναν γράμματα και τραγουδάκια για τη μεγάλη πατρίδα που τους κάνει περήφανους. Μετά τον πόλεμο και τη ναζιστική κατοχή, στην οποία το χωριό θα πληρώσει βαρύ φόρο αίματος, πολλοί θα ξενιτευτούν και κάποιοι θα βρεθούν στο Μαρούσι ένα γραφικό προάστιο των Αθηνών που θα γνωρίσει το βίαιο μετασχηματισμό του σε χρηματοοικονομικό κέντρο της χώρας και στο οποίο θα γίνουν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004. Μια βιτρίνα εθνικής υπερηφάνειας στηριγμένη στον καταναλωτικό πυρετό και στον υπέρογκο δανεισμό. Η τραγωδία δεν θα αργήσει να ρθει. Η χρεοκοπία. Λόγω έλλειψης πόρων το σχολείο στο χωριό κλείνει. Μετά από 150 χρόνια λειτουργίας. Η σημαία που κυμάτιζε στη σχολική γιορτή τώρα υπνώττει σε κάποιο συρτάρι.

Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Στέλιος Χαραλαμπόπουλος – Ημερολόγια Καταστρώματος Γιώργος Σεφέρης (2000), Τη Νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα Συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη (2008), Γρηγόρης Λαμπράκης: Μαραθώνιος μιας Ημιτελούς Άνοιξης (2014) – επιστρέφει με τη νέα του ταινία τεκμηρίωσης. Πρόκειται για ένα συγκινητικό οδοιπορικό. Ένα ντοκιμαντέρ το οποίο καταγράφει και περιγράφει την πορεία κάποιων ανθρώπων, αλλά και την πορεία μιας χώρας.

«Από τα Βούρβουρα, ένα ορεινό χωριό του Πάρνωνα, στο κλεινόν άστυ και συγκεκριμένα στο Άθμονον της Αττικής γης, το σημερινό Μαρούσι. Ένα ταξίδι στο χώρο αλλά και ένα ταξίδι στην Ιστορία.   Μέσα στις περιπέτειες μιας οικογένειας αλλά και των ανθρώπων ενός ολόκληρου χωριού αποτυπώνεται η ταραχώδης νεοελληνική ιστορία του 20ου αιώνα αλλά και των αρχών του 21ου αιώνα. Η εσωτερική μετανάστευση από μια κλειστή αγροτική κοινότητα σε ένα εν εξελίξει αστικό περιβάλλον συνιστά μια τυπική περίπτωση των κοινωνικών διεργασιών που έλαβαν χώρα στο τόπο μας τον αιώνα που μας πέρασε. Ο κλήρος έτυχε το Μαρούσι να αναλάβει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, για πολλούς τη νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους. Η πλημμυρίδα των έργων που έγιναν στην περιοχή ολοκλήρωσε βίαια έναν αστικό μετασχηματισμό που είχε ξεκινήσει μεταπολεμικά και στηριζόταν στην καταναλωτική ευμάρεια. Από την παραγωγική αυτάρκεια και την απουσία εγχρήματης ανταλλαγής ενός τυπικού νεοελληνικού χωριού στον πυρετό της καταναλωτικής φρενίτιδας που τροφοδοτείται από έναν αλόγιστο δανεισμό.» – Στέλιος Χαραλαμπόπουλος

«Μαργκερίτ Ντυράς: Η Οδύνη» (Memoir of War / La Douleur – 2017) του Εμανουέλ Φινκιέλ  (Γαλλία, Βέλγιο, Ελβετία)

Όταν ανακαλύπτει δυο παλιά τετράδια σε ένα ξεχασμένο κουτί, η Μαργκερίτ Ντυράς θυμάται το παρελθόν της και τον ανυπόφορο πόνο του να περιμένεις. Στη Ναζιστική Γαλλία του 1944, η νεαρή και ταλαντούχα Μαργκερίτ είναι ενεργό μέλος της αντίστασης μαζί με τον άντρα της Ρομπέρ Αντέλ. Όταν η Γκεστάπο απαγάγει τον Ρομπέρ, η Μαργκερίτ μπαίνει σε έναν απελπισμένο αγώνα να τον φέρει πίσω. Ακόμα και μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, εξακολουθεί να τον περιμένει – δέσμια του βασανιστηρίου της απουσίας του και πέρα από κάθε ελπίδα.

Η ταινία του Εμανουέλ Φινκιέλ, βασίζεται στο ομότιτλο, αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαργκερίτ Ντυράς που κυκλοφόρησε το 1985. Η Μελανί Τιερί («Η χορεύτρια»), στο ρόλο της Ντυράς, ενώ δίπλα της συμπρωταγωνιστούν ο Μπενουά Μαζιμέλ και ο διάσημος Γάλλος τραγουδιστής και ηθοποιός Μπενζαμίν Μπιολέ. Bραβείο Κριτικής Επιτροπής 2018 στο 19ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

«Η ιστορία που επέλεξα να πω, διαδραματίζεται το 1944 και το 1945. Η ηρωίδα μου δεν είναι η Μαργκερίτ Ντυράς στα 50 της που ξαναδιαβάζει ξεχασμένα σημειωματάρια, αλλά μια νέα γυναίκα 32 χρονών που περιδιαβαίνει τους δρόμους του Παρισιού και μετά χώνεται στο διαμέρισμά της για να περιμένει έναν σύζυγο που ίσως δεν επιστρέψει ποτέ. Επικεντρώθηκα σε δύο διηγήματα της συλλογής με τον τίτλο «Η Οδύνη» (La Douleur): το ομότιτλο που εκτυλίσσεται μετά την απελευθέρωση του Παρισιού τον Αύγουστο του 1944 και το διήγημα με τίτλο “Rabier” που διαδραματίζεται τις τελευταίες εβδομάδες της Γερμανικής κατοχής. Η κεντρική ηρωίδα μεταμορφώνεται από αντάρτισσα σε μια πόλη υπό την κατοχή των Ναζί, σε προσωποποίηση της απελπισίας καθόλη τη διάρκεια των εορτασμών που ακολούθησαν την Απελευθέρωση. Και καταλήγει κλεισμένη μέσα σ’ ένα διαμέρισμα και αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Το Παρίσι είναι κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου της Ντυράς. Αρχικά αντιπροσωπεύει τη συνεργασία με τους Ναζί, το αντάρτικο, τον φόβο. Μετά την απελευθέρωση, με τα πλήθη να παραληρούν μεθυσμένα από την νίκη, το ανοιξιάτικο Παρίσι αποτελεί το πιο αταίριαστο σκηνικό για τη θλίψη.» – Εμανουέλ Φινκιέλ

Η Μαργκερίτ Ντυράς υπήρξε μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας. Το 1984 κέρδισε το βραβείο Goncourt για το μυθιστόρημά της «Ο Εραστής» (L’ Amant) το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1992 από τον Ζαν Ζακ Ανό με μεγάλη επιτυχία. Εκτός από αναγνωρισμένη πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, υπήρξε και σκηνοθέτης αλλά και σεναριογράφος. Η τελευταία της ιδιότητα της χάρισε και μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ: ήταν υποψήφια στην κατηγορία Πρωτότυπου Σεναρίου για την ταινία του Αλέν Ρενέ «Χιροσίμα, Αγάπη Μου» (Hiroshima Mon Amour).

«Το Απώτατο Σημείο της Ανθρωπότητας» (The Farthest – 2017) του Έμερ Ρέινολντς (Ιρλανδία)

Μια ταινία για το πιο ευφάνταστο και φιλόδοξο εγχείρημα στην ιστορία του ανθρώπου. Το 1977 μια ομάδα σπουδαίων επιστημόνων της NASA εκτόξευσε το διαστημόπλοιο Voyager που, με υπολογιστική μνήμη μικρότερη από 1/260.000 της μνήμης ενός σύγχρονου κινητού τηλεφώνου, ξεκίνησε να εξερευνήσει τα πιο απόμακρα σημεία του ηλιακού μας συστήματος. Από τότε το Voyager (αλλά και το «αδερφάκι» του που εκτοξεύτηκε λίγο αργότερα) στέλνει στην Γη εκπληκτικό οπτικό υλικό από σημεία που η ανθρώπινη εμπειρία δεν έχει αγγίξει ποτέ στο παρελθόν, από πλανήτες όπως o Ποσειδώνας, ο Ουρανός, ο Κρόνος και ο Δίας. Πέρα όμως από αυτήν την λειτουργία ως το πιο απόμακρο σημείο του σύμπαντος που έχει προσεγγίσει ποτέ ο άνθρωπος, το Voyager είναι μια πραγματική κιβωτός της παγκόσμιας ανθρώπινης εμπειρίας. Το διαστημόπλοιο έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να μεταφέρει μαζί του, για χιλιάδες χρόνια ακόμα που προβλέπεται ότι θα διαρκέσει το ταξίδι του, ό,τι θεωρήθηκε πιο σημαντικό ως περιεχόμενο και μήνυμα του ανθρώπινου πολιτισμού σε μια ενδεχόμενη συνάντησή του με εξωγήινη ζωή.

«Η ταινία «Το Απώτατο Σημείο της Ανθρωπότητας» απευθύνεται στην αγάπη, το δέος και την αρχέγονη ανάγκη των ανθρώπων να κατανοήσουν το Σύμπαν του οποίου αποτελούν μέρος. Κοιτούμε ψηλά και διερωτόμαστε. Η καρδιά της ταινίας είναι αυτή ακριβώς η περιέργεια, ο θαυμασμός, το μυστήριο. Είναι ο πυρήνας της διαδρομής του Voyager, το κέντρο των ονείρων των δημιουργών του, είναι η έλξη που όλοι οι άνθρωποι αισθανόμαστε για το Διάστημα και την Επιστημονική φαντασία. Η ιστορία των Voyager δεν είναι μόνο μια απίθανη ιστορία ανθρώπινου επιτεύγματος και επιστημονικής τόλμης, αντιπροσωπεύει επίσης την ανάγκη να κοιτάξουμε γύρω μας και να κατανοήσουμε. Αφορά αρχέγονα ερωτήματα: Γιατί βρισκόμαστε εδώ; Τί υπάρχει γύρω; Είμαστε μόνοι;» – Έμερ Ρέινολντς

«Απάτη σε Μαύρο Φόντο» (Carbone / Carbon – 2017) του Ολιβιέ Μαρσάλ (Γαλλία, Βέλγιο)

Την περίοδο 2008-2009, 12 άνθρωποι έστησαν στη Γαλλία μια τεράστια απάτη που δεν άργησε να έχει ευρωπαϊκό αντίκτυπο. Οι συμμετέχοντες στο «μεγάλο κόλπο» αγόραζαν σε μια χώρα της Ε.Ε. δικαιώματα εκπομπών ρύπων χωρίς να πληρώνουν ΦΠΑ και, κατόπιν, τα πωλούσαν σε άλλη μαζί με τον ΦΠΑ. Σύμφωνα με υπολογισμούς που έγιναν αργότερα, η απάτη στοίχισε 1,6 δις. ευρώ στη Γαλλία και 5 δις. σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, το 2017, τα 12 αυτά άτομα ήρθαν αντιμέτωπα με τη δικαιοσύνη, με τη μεγαλύτερη ποινή να ισούται με 8 χρόνια φυλάκισης. Σήμερα, η εντυπωσιακή αυτή αληθινή ιστορία μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον Ολιβιέ Μαρσάλ που, τιμώντας το παρελθόν του ως αστυνομικός, έγινε ο πλέον ειδικός σε αστυνομικές ταινίες (Βρώμικος Κόσμος, Η Συμμορία της Λυόν). Το «Απάτη σε Μαύρο Φόντο» υπογράφουν ο Μαρσάλ μαζί με τον Εμανουέλ Νακάς και είναι μια γκανγκστερική απεικόνιση του σκανδάλου που σόκαρε Γαλλία και Ευρώπη.

Ο Μπενουά Μαζιμέλ και ο  Ζεράρ Ντεπαρντιέ πρωταγωνιστούν στη νέα ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Ολιβιέ Μαρσάλ, που βάζει στο μικροσκόπιο ένα σκάνδαλο που συντάραξε τη Γαλλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη την προηγούμενη δεκαετία. Το σκάνδαλο για το colpo grosso στοίχισε σύμφωνα με υπολογισμούς 1,6 δις. ευρώ στη Γαλλία και 5 δις. σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ηθοποιοί: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Μπενουά Μαζιμέλ, Γκρανζ, Ιντίρ Σεντέρ, Λόρα Σμετ, Μίκαελ Γιούν, Ντάνι, Πάτρικ Καταλίφο, Μουσά Μαασκρί.

«Η Οικογένειά μου σε Λατρεύει» (Ma Famille T’ Adore Deja – 2016) των Jérôme Commandeur και Alan Corno (Γαλλία, Βέλγιο)

Ο Ζουλιέν είναι ένας ντροπαλός 30άρης, ειδικός στους υπολογιστές, που ερωτεύεται την όμορφη δημοσιογράφο Εύα. Η σχέση τους προχωράει και το ζευγάρι αποφασίζει να παντρευτεί, έτσι ήρθε η ώρα ο Ζουλιέν να γνωρίσει την οικογένεια της Εύας. Αποφασίζουν λοιπόν να πάνε όλοι μαζί μια εκδρομή που θα τους μείνει αξέχαστη.

«Το Μπαλκόνι – Μνήμες Κατοχής» (The Balcony Memories of Occupation – 2018) του Χρύσανθου Κωνσταντινίδη

Η ιστορία ενός ναζιστικού εγκλήματος στο χωριό Λιγκιάδες, στο επονομαζόμενο «Μπαλκόνι των Ιωαννίνων». Ένας Γερμανός ιστορικός μαγνητοφωνεί τις μαρτυρίες των επιζώντων και διερευνά τα γερμανικά αρχεία. Οι μεταπολεμικές γενιές ακούν για πρώτη φορά τις φωνές των προγόνων τους να περιγράφουν το έγκλημα. Τεκμήρια, μνήμες, πένθος αποτυπώνονται συνθέτοντας το συλλογικό τραύμα. Η παγκόσμια πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο στο επετειακό 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Μνήμη / Ιστορία.