ΤοTvxs.gr έχει γενέθλια, γιορτάζοντας δέκα χρόνια συνεχής παρουσίας στο διαδίκτυο και στην Κινηματογραφική του Στήλη παρουσιάζουμε ισάριθμες ταινίες, μία για κάθε χρόνο λειτουργίας μας. 

Από τη «Λευκή Κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε, μέχρι το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» του Κεν Λόουτς (φωτογραφία άρθρου).

Πρόκειται για δέκα χαρακτηριστικές και σπουδαίες στιγμές της Έβδομης Τέχνης, συνοδευόμενες από τις καλύτερες ευχές μας για τα χρόνια που έρχονται.

Και μην ξεχνάτε… με αφορμή τα 10α γενέθλιά μας γιορτάζουμε με μια μεγάλη εκδήλωση στις 8 Δεκεμβρίου στο Impact Hub Athens, ανοίγουμε τον δημόσιο διάλογο για τα Fake News, που απειλούν όχι μόνο την ενημέρωση αλλά και τη Δημοκρατία, και απονέμουμε για πρώτη φορά τα «Βραβεία Πινόκιο 2018» στις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που διαβάσαμε ή ακούσαμε τα τελευταία χρόνια. Ψηφίστε εδώ!

Ads

«Λευκή Κορδέλα» (The White Ribbon – 2009) του Μίκαελ Χάνεκε (Γερμανία)

Γερμανία, λίγο πριν τον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία σειρά ανεξήγητων γεγονότων διαταράσσουν την καθημερινότητα της παρακμασμένης κοινωνικής ζωής ενός προτεσταντικού χωριού. Μία καθημερινότητα αυστηρών ιεραρχιών, αυταρχικής πειθαρχίας, άκαμπτων ταξικών και έμφυλων διαχωρισμών. Τα παιδιά, οι οικογένειές τους, ο πάστορας, ο δάσκαλος, ο γιατρός βρίσκονται όλοι στο επίκεντρο. Όμως, ανεξήγητα περιστατικά συμβαίνουν, κάτι σαν μια απροσδιόριστη τιμωρία, αναστατώνοντας τη ροή της καθημερινότητας. Ποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά; Η ταινία αντιπροσωπεύει έναν ευφυή, σύνθετο στοχασμό πάνω στη γέννηση της βίας και την παρακμιακή πορεία της κοινωνίας, στις παρυφές του πολέμου που άλλαξε τον γεωγραφικό και ανθρώπινο χάρτη.

Με την κινηματογραφική σύνθεση εικόνων ολοκληρωτισμού, βίας, μίσους και διαφθοράς, με την αλληγορική αφήγηση περί του αβγού του φιδιού, αλλά και με φωτεινή μονοχρωμία και υποβλητικά πλάνα, ο Χάνεκε μοιάζει να επιδιώκει να δέσει τη «Λευκή Κορδέλα» του στον θεατή, καλώντας τον παράλληλα να ανακαλύψει τη δύναμη όσων πιθανώς ελλοχεύουν, καθώς και εκείνων που διαμόρφωσαν τον μετέπειτα ναζιστικό χαρακτήρα τους. Έξοχο το καστ, όπου πρωταγωνιστούν οι: Ούλριχ Τουκούρ, Μπούργκαρτ Κλάουσνερ, Σούζαν Λόθαρ, Κρίστιαν Φρίντελ. Ένα αυθεντικό αριστούργημα και μία από τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν στη μεγάλη οθόνη, την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα.

«Γνήσιο Αντίγραφο» (Certified Copy / Copie conforme – 2010) του Αμπάς Κιαροστάμι (Γαλλία)

Αυτή είναι η ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας, που συναντιούνται σ’ ένα μικρό χωριό στη νότια Τοσκάνη. Εκείνος (Γουίλιαμ Σίμελ) είναι Βρετανός συγγραφέας, που μόλις τελείωσε τη διάλεξη του σ’ ένα συνέδριο. Εκείνη (Ζιλιέτ Μπινός) έχει μια γκαλερί. Η ιστορία τους θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, οπουδήποτε. Μια ιστορία για τον έρωτα και όχι απλά μια ερωτική ιστορία, από τον πολυβραβευμένο δημιουργό της «Γεύσης του Κερασιού». Μία διάλεξη για τη σύγκρουση των δύο φύλων, με τη δυναμική δύο σπουδαίων καλλιτεχνών, της εξαιρετικής Γαλλίδας ηθοποιού Ζιλιέτ Μπινός και του Βρετανού βαρύτονου τενόρου της όπερας Γουίλιαμ Σίμελ, στο εντυπωσιακό κινηματογραφικό του ντεμπούτο.

«Για κάθε δημιουργό, οι ιδέες του είναι πιο σαφείς και πιο αγνές από τις δημιουργίες του. Βασική προϋπόθεση για να μην επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου, είναι να θεωρείς πως ό,τι κάνεις, το κάνεις για πρώτη φορά. Ζητώ από τους ηθοποιούς μου να είναι ο εαυτός τους. Εκείνος που αλλάζει είμαι εγώ, προσπαθώντας να τους πλησιάσω για να βρεθούν σημεία ταύτισης μεταξύ μας. Η λογοκρισία έχει γίνει πια μέρος της συνείδησής μου. Παρά τις υποσχέσεις για περισσότερη ελευθερία, πρέπει να τηρώ τους κανόνες της. Δεν μπορώ πια να προσδιορίσω αν οι δημιουργίες μου απορρέουν μόνο από μένα ή κι από τη λογοκρισία. Ποίηση υπάρχει στην ίδια τη ζωή…» – Αμπάς Κιαροστάμι

«To Λιμάνι της Χάβρης» (Le Havre – 2011) του Άκι Καουρισμάκι (Φιλανδία)

Ο Μαρσέλ Μαρξ (Αντρέ Βιλμς), ένας μποέμ τύπος που κάποτε φιλοδοξούσε να γίνει γνωστός ως συγγραφέας στο Παρίσι, έχει αποτραβηχτεί στη Χάβρη, το δεύτερο πιο πολυσύχναστο λιμάνι της Γαλλίας. Πλέον μοιράζει την καθημερινότητά του ανάμεσα στο ταπεινό επάγγελμα του λούστρου, τις συχνές του επισκέψεις στο αγαπημένο του μπαρ και τη φροντίδα της Αρλετί (Κάτι Ούτινεν), της βαριά άρρωστης συζύγου του. Ένα παιχνίδι της μοίρας, όμως, θα τον φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ίντρισα (Μπλοντέν Μιγκέλ), έναν ανήλικο μετανάστη από την Αφρική, τον οποίο αναζητά η αστυνομία. Ο Μαρσέλ, βασισμένος στην έμφυτη αισιοδοξία που τον διακρίνει και στην ανθρωπιά του κοινωνικού του περίγυρου, αναλαμβάνει να τον βοηθήσει να βρει τον δρόμο του. Έστω κι αν χρειαστεί να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του, καθώς τον παρακολουθεί στενά ο επιθεωρητής Μονέ (Ζαν- Πιέρ Νταρουσέν).

Το «Λιμάνι της Χάβρης» είναι ένα γλυκόπικρο ενήλικο παραμύθι δια χειρός Άκι Καουρισμάκι («Φώτα στο Σούρουπο», «Μποέμικη Ζωή», «Μακριά Πετούν τα Σύννεφα»). Ο Φιλανδός κινηματογραφιστής μας προσφέρει μια ακόμη προσεγμένη ταινία, γεμάτη ανθρωπιά, ρομαντικό πνεύμα και αισιόδοξη διάθεση, πάντα βέβαια με το χαρακτηριστικό του χιούμορ, που βρίσκεται κι εδώ σε περίοπτη θέση. Ένα συγκινητικό και διαχρονικό φιλμ, για τη μεταναστεύση, αλλά και την αλλυλεγγύη, στο οποίο ο Καουρισμάκι χρησιμοποιεί αγαπημένους ηθοποιούς, καταξιωμένους αλλά και νέους.

«Ραγισμένα Όνειρα» (The Broken Circle Breakdown – 2012) του Φέλιξ Φον Γκρόνινγκεν (Βέλγιο)

Η Ελίζ και ο Ντιντιέ είναι μαζί εφτά παθιασμένα χρόνια. Όταν η μικρή τους κόρη Μέιμπελ βρεθεί αντιμέτωπη με μια βαριά ασθένεια, όλες οι έντονες στιγμές της σχέσης τους δείχνουν να έρχονται στην επιφάνεια. Αναπολούν τον κεραυνοβόλο τους έρωτα, το φλερτ, το πάθος, το γάμο τους, αλλά και τις ευτυχισμένες μέρες που πρωτοήρθε η Μέιμπελ στη ζωή τους. Ένας πλήρης κύκλος ευτυχίας συμπληρώνεται. Η θλίψη και το άγχος όμως για τη μικρή τους κόρη, σταδιακά τους οδηγεί σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Μάχονται κι ελπίζουν μαζί ότι η αγάπη τους θα αντέξει και δε θα τους απογοητεύσει. Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή και τους προλαβαίνει. Θα μπορέσει εν τέλει η αγάπη του ζευγαριού να νικήσει τη μοίρα;

O Φλαμανδός σκηνοθέτης Φέλιξ Φον Γκρόνινγκεν, παρουσιάζει μία υπέροχη, δραματική, ρομαντική και βαθιά συγκινητική ιστορία, η οποία παρουσιάζεται στον θεατή σταδιακά, μέσα από διαδοχικά φλας-μπάκ. Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους δημιουργία του Βέλγου δημιουργού, ο οποίος μεταφέρει στον κινηματογράφο ένα δυνατό θεατρικό έργο, με όχημα ένα μαγευτικό μουσικό σκορ, με ήχους κάντρι.

«Η δομή της ταινίας έγινε κατά το μοντάζ. Υπήρχε εξαρχής στο μυαλό μας ότι θα λειτουργούσε με φλας-μπακ, αλλά η τελική ταινία διέφερε κατά πολύ από το σενάριο. Ο Νίκο Λιούνεν, με το οποίο συνεργαζόμαστε χρόνια κι ανέλαβε το μοντάζ, είναι πραγματικά μάγος με αυτού του είδους την εξιστόρηση. Πιστεύω ότι οι ταινίες μου βασίζονται πολύ στο συναίσθημα, και όχι στην ίδια την ιστορία, οπότε η διαρκής αμφισβήτηση κατά το μοντάζ, έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου.» – Φέλιξ Φον Γκρόνινγκεν

«Η Τέλεια Ομορφιά» (La grande bellezza / The Great Beauty – 2013) του Πάολο Σορεντίνο (Ιταλία)

Ο Jep Gamberdella – ένας εμφανίσιμος άντρας με ακαταμάχητη γοητεία, παρ’ όλα τα πρώτα σημάδια των γηρατειών – απολαμβάνει στο μέγιστο την κοινωνική ζωή της πόλης. Είναι ο πρωταγωνιστής μας, ο οποίος παρευρίσκεται σε εκκεντρικά δείπνα και πάρτι, όπου το λαμπερό του πνεύμα και η ευχάριστη παρουσία του είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος και αμετανόητος γόης. Κουρασμένος από τον τρόπο ζωής του, ο Gamberdella ονειρεύεται ενίοτε να ξαναπιάσει το γράψιμο. Στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις ενός νεανικού έρωτα, ταξιδεύουμε μαζί του στα εφηβικά του χρόνια. Θα τα καταφέρει όμως; Μπορεί να ξεπεράσει τη βαθειά αποστροφή του για τον εαυτό του και τους άλλους σε μια πόλη της οποίας η εκθαμβωτική ομορφιά σε παραλύει;

Εκεί όπου ολοκληρώνεται η «Γλυκιά Ζωή» του Φεντερίκο Φελίνι (1960), ξεκινά «Η Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο. Μπορεί να ακούγετε υπερβολικός ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Σορεντίνο, με πρωταγωνιστή του και πάλι τον σπουδαίο Τόνι Σερβίλο, μας παρέδωσε ένα πραγματικό αριστούργημα. Μέσα από τον φακό του Σορεντίνο, η Ρώμη μετατρέπεται στον κατάλληλο βιότοπο για να ευδοκιμήσουν οι κοσμικοί με τους περιθωριακούς, μια εξεζητημένη στριπτιζέζ με τον πιο κομψό εξηντάχρονο Ρωμαίο, το ιερό με το βέβηλο.

«Η ταινία μπορεί να ιδωθεί ως φόρος τιμής στον Fellini. Ο Paolo δεν έχει κρύψει ποτέ τη βαθιά αγάπη του για τον Fellini. Κι εγώ όπως όλοι οι ηθοποιοί της γενιάς μου δεν έχω κρύψει την αγάπη μου για τον Mastroianni, ούτε για τον Volonte. Είναι καταλυτικές αναφορές για εμάς. Νομίζω ότι αυτή η ταινία («Γλυκιά Ζωή») και το “8 1/2”, το αριστούργημα του Fellini,  συνδέονται με την ίδια λέξη:  ασωτία. Και οι δύο ταινίες αναπτύσσουν αυτό το θέμα με έναν καταπληκτικό τρόπο, το χαράμισμα της προσωπικότητας, του ταλέντου, των συναισθημάτων, της προσωπικής του ιστορίας, του κοινωνικού του ρόλου. Ο Gambardella δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το ταλέντο του. Το σπαταλά και το καταστρέφει. Κατά τη γνώμη μου, αυτές οι δύο ταινίες, που είναι εντελώς διαφορετικές, από δύο διαφορετικούς σεναριογράφους – έναν καταξιωμένο αριστοτέχνη και ένα νέο ταλέντο – μοιράζονται τον ίδιο ρυθμό που συνδέεται με το θέμα της ασωτίας.» – Τόνι Σερβίλο

«Χειμερία Νάρκη» (Kis Uykusu / Winter Sleep – 2014) του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν (Τουρκία)

Ο Αϊντίν (Χαλούκ Μπιλγκινέρ – Haluk Bilginer) – το όνομα του ήρωα της ταινίας, Αϊντίν, σημαίνει διανοούμενος στα τούρκικα – υπήρξε ένας σπουδαίος και δημοφιλής ηθοποιός, που πλέον έχει αποσυρθεί και όντας ευκατάστατος, συντηρεί ένα μικρό ξενοδοχείο στην κεντρική Ανατολία. Μαζί του μένουν, η νεαρή γυναίκα του Νιχάλ (Μελίσα Σόζεν – Melisa Sözen), με την οποία έχει μια θυελλώδη σχέση και η αδελφή του Νετζλά (Ντεμέτ Ακμπάγκ – Demet Akbag), η οποία υποφέρει λόγω του πρόσφατου διαζυγίου της.

Ο σπουδαίος Τούρκος σκηνοθέτης Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, τρία χρόνια μετά το φιλμ του «Κάποτε στην Ανατόλια», επιστρέφει με τη νέα δημιουργία του. Ο λόγος για την υπέροχη ταινία «Χειμερία Νάρκη» (Kis Uykusu / Winter Sleep), που προβλήθηκε στο 67ο Φεστιβάλ των Καννών, κερδίζοντας τον Χρυσό Φοίνικα. Παρά τη μεγάλη χρονική διάρκεια του φιλμ – 196 λεπτά – η μαγική του φωτογραφία, οι σχεδόν μπεργκμανικοί του διάλογοι και η σπουδαία ερμηνεία του πρωταγωνιστή Χαλούκ Μπιλγκινέρ, αιχμαλωτίζουν τον θεατή, χαρίζοντας του μία μοναδική κινηματογραφική εμπειρία.

«Ο Γιος του Σαούλ» (Saul Fia / Son of Saul – 2015) του Λάζλο Νέμες (Ουγγαρία)

Οκτώβριος του 1944, στο στρατόπεδο εξόντωσης, Άουσβιτς – Μπίρκεναου. Ο Saul Auslonder (Γκέζα Ρόχινγκ) είναι Ούγγρος, μέλος της Sonderkommando, της ομάδας των Εβραίων κρατουμένων η οποία έχει απομονωθεί από το στρατόπεδο και είναι αναγκασμένη να βοηθά τους Ναζί στον μηχανισμό των μεγάλης κλίμακας εκτελέσεων. Ενώ δουλεύει σ’ ένα από τα κρεματόρια, ο Σαούλ ανακαλύπτει το πτώμα ενός αγοριού το οποίο θεωρεί ότι είναι το παιδί του. Ενώ η Sonderkommando σχεδιάζει εξέγερση, ο Σαούλ αποφασίζει να φέρει εις πέρας μια αδύνατη αποστολή: να σώσει το σώμα του παιδιού από τις φλόγες, να βρει έναν Ραββίνο να απαγγείλει την νεκρώσιμη ακολουθία (Kaddish) και να θάψει το αγόρι όπως πρέπει.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Λάζλο Νέμες, είναι ένα σπουδαίο φιλμ και μία μοναδική εμπειρία θέασης. Η ταινία αποτυπώνει όλη τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, με ήρωα έναν Εβραίο κρατούμενο, που εξαναγκάζεται από τους Ναζί να εξολοθρεύει τους ανθρώπους που συρρέουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

«Απεικονίζοντας μια ακριβή πραγματικότητα όσο γίνεται πιο πιστά στην ιστορία, τα γεγονότα και οι τόποι της φρίκης παρουσιάζονται κατακερματισμένα αφήνοντας χώρο στην φαντασία του θεατή. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η κόλαση στην οποία ταξιδεύουμε δεν μπορεί να αποτιμηθεί πλήρως από την ματιά των θεατών, μόνο να ανακατασκευασθεί στο μυαλό τους. Ο πολύγλωσσος διάλογος σε αυτήν την Βαβέλ των εθνών βοηθά στην μεταβίβαση της διαρκούς, οργανικής αίσθησης της ανθρωπιάς, όπως αυτή έχει παγιδευτεί στο μέσον της απανθρωπιάς.» – Λάζλο Νέμες

«Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» (I, Daniel Blake – 2016) του Κεν Λόουτς (Ηνωμένο Βασίλειο)

O Ντάνιελ Μπλέικ (Ντέιβ Τζονς) είναι ένας 59χρονος ξυλουργός από το Νιούκαστλ. Για πρώτη φορά μετά από ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο, θα χρειαστεί τη βοήθεια της πολιτείας για να ζήσει, όμως η γραφειοκρατία τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Μέσα από την περιπέτεια αυτή, διασταυρώνεται με μια ανύπαντρη μητέρα (Χέιλι Σκουάιρς) και τα δύο παιδιά της. Βρίσκοντας αναπάντεχη οικογενειακή θαλπωρή ο ένας στον άλλο, ενώνουν τις δυνάμεις τους και προσπαθούν να αντισταθούν στις δυσκολίες.

Δέκα χρόνια μετά το συγκλονιστικό αριστούργημά του, «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι», ο Κεν Λόουτς έφυγε και πάλι φέτος τον Μάιο θριαμβευτής από την Κρουαζέτ, έχοντας στις αποσκευές του, τον Χρυσό Φοίνικα του 69ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών. Η νέα δημιουργία του κορυφαίου Βρετανού σκηνοθέτη, φέρνει και πάλι την υπογραφή του μόνιμου πλέον συνεργάτη του και σεναριογράφου, Πολ Λάβερτι – ο οποίος είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο Tvxs.gr με αφορμή την ταινία τους: «Jimmy’s Hall». Το φιλμ «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» αποτελεί μία σπουδαία, έντονα πολιτικοποιημένη και επίκαιρη δημιουργία, που εξελίσσεται στο γνωστό ύφος των ταινιών του Λόουτς, ο οποίος παραλαμβάνοντας τον Χρυσό Φοίνικα δήλωσε χαρακτηριστικά:

«Το σινεμά μάς κάνει καμιά φορά να βλέπουμε καθαρότερα τον κόσμο κι ο κόσμος μας αυτή τη στιγμή κινδυνεύει, από τις ιδέες που αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμό και απειλεί να μας φτάσει στην καταστροφή, στη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων, από την Ελλάδα ως τη Βραζιλία. Το σινεμά έχει πολλές παραδόσεις. Μία είναι το σινεμά της διαμαρτυρίας, αυτό που δείχνει τους ανθρώπους ενάντια στην εξουσία. Ελπίζω η ταινία μας να συνεχίζει αυτήν την παράδοση. Κινδυνεύουμε να απελπιστούμε κι όταν υπάρχει τόση απελπισία, η ακροδεξιά το εκμεταλλεύεται – πρέπει να πιστέψουμε ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός κι απαραίτητος.»

«Ήρεμο Πάθος» (A Quiet Passion – 2017) του Τέρενς Ντέιβις (Ηνωμένο Βασίλειο, Βέλγιο, Η.Π.Α.)

Η υπόκωφη, αλλά γεμάτη εσωτερικές εντάσεις ζωή της μεγαλύτερης Αμερικανίδας ποιήτριας, που έζησε απομονωμένη στο δωμάτιό της και φύλαγε το ογκωδέστατο, συναρπαστικό έργο της στα συρτάρια της. Ένας αριστοκράτης του κινηματογράφου τρυπώνει μέσα στο καταφύγιο και στην ψυχή της Έμιλι Ντίκινσον και ακολουθεί τις στιγμές που η «Λευκή Λαίδη» φανέρωσε το ανυπότακτο πνεύμα της, από τα νεανικά της χρόνια μέχρι το θάνατό της, μέσα από λάθος έρωτες και μικρές ή μεγάλες απώλειες.

Ένα αριστούργημα συναισθημάτων από τον σπουδαίο Βρετανό σκηνοθέτη Τέρενς Ντέιβις (“Ένα Τραγούδι για το Ηλιοβασίλεμα”). Ένα εξαιρετικό φιλμ, με αξιόλογο καστ που εκμεταλλεύεται ιδανικά ένα καλά δομημένο σενάριο. Από τα ωραιότερα έργα που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τον Νοέμβριο του 2016 στο 57ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, το «Ήρεμο Πάθος» συγκινεί, προκαλεί συζητήσεις και μένει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό του θεατή που θα το αγκαλιάσει. Πρωταγωνιστούν: Σίνθια Νίξον, Τζένιφερ Ελ, Ντάνκαν Νταφ, Κιθ Καραντάιν, Τζόντι Μέι, Τζοάνα Μπέικον, Έμα Μπελ.

«Κλέφτες Καταστημάτων» (Shoplifters – 2018) του Χιροκάζου Κόρε-Έντα (Ιαπωνία)

Ο κλέφτης Οσάμου και ο γιος του, επιστρέφουν με τα κλοπιμαία τους σπίτι, όταν ξαφνικά συναντούν ένα μικρό κορίτσι εγκαταλελειμμένο στο κρύο. Της προσφέρουν στέγη, τροφή και την κάνουν να αισθανθεί μέλος της οικογένειάς τους. Ζουν μέσα στη φτώχεια, με μικροκλοπές, όμως αισθάνονται ευτυχισμένοι. Ώσπου ένα απρόσμενο γεγονός βάζει σε κίνδυνο τους δεσμούς που τους ενώνουν. Οι ήρωες του Κόρε-Έντα κλέβουν αντικείμενα και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, την καρδιά μας.

Ο Χιροκάζου Κόρε-Έντα με οδηγό ένα αληθινά αριστοτεχνικό σενάριο γεμάτο κρίσιμες λεπτομέρειες και απρόσμενες ανατροπές συνθέτει μέσα από μια «οικογενειακή» ιστορία, τοποθετημένη στις παρυφές της κοινωνίας, ένα συνταρακτικό κοινωνικό πορτρέτο των δύσκολων καιρών μας. Παράλληλα ο καλλιτέχνης από την Ιαπωνία, παρουσιάζει και μια αριστουργηματική σπουδή πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, στην αληθινή έννοια των δεσμών και στα συστατικά εκείνα που μας κάνουν αληθινούς. Ένας βαθιά συγκινητικός ύμνος στην ανθρωπιά, η οποία συχνά πυκνά κρύβεται στα πιο απρόσμενα μέρη.

Ο σκηνοθέτης, πιάνει τον θεατή απ’ το χέρι και τον προσκαλεί να γευματίσει με τους κλέφτες του μέσα στην παράγκα τους, τινάζοντας στον αέρα όποιο στερεότυπο και κανόνα τοποθετεί αυτούς τους ανθρώπους στην παρανομία. Εξαπατούν, παρανομούν, ζουν στο περιθώριο και την ανηθικότητα. Ταυτόχρονα όμως αγαπούν, σώζουν ζωές, παραδίδουν μαθήματα ανθρωπιάς και ξεγυμνώνουν το περίβλημα της κοινωνικής ηθικής, αφήνοντας εκτεθειμένο το νόμιμο και καθωσπρέπει. Το φιλμ του Χιροκάζου Κόρε-Έντα, αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας, για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2019.