Σαν σήμερα, στις 23 Μαΐου του 1998, πραγματοποιείται η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας «Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα», στο 51ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών. Λίγες ημέρες αργότερα, το εμβληματικό φιλμ του Θόδωρου Αγγελόπουλου, βραβεύεται με τον Χρυσό Φοίνικα της διοργάνωσης. Με αφορμή την συμπλήρωση 22 χρόνων από την ιστορική αυτή στιγμή του Ελληνικού Σινεμά, γυρνάμε τον χρόνο πίσω και θυμόμαστε ένα διαχρονικό αριστούργημα της Έβδομης Τέχνης.

Ads

«Να μιλήσω στην επόμενη ταινία μου πιο απλά. Αλλά η απλότητα είναι κατάκτηση, όχι επιλογή. Ο Σεφέρης έλεγε “Θα ‘θελα να μιλήσω πιο απλά, να μου δοθεί αυτή η χάρη”. Όσοι συνεχίζουμε να κάνουμε κινηματογράφο είναι, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν είναι πια επάγγελμα αλλά τρόπος αναπνοής…» – Θόδωρος Αγγελόπουλος

Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα / Eternity and a Day
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Θόδωρος Αγγελόπουλος
Συνεργασία σεναρίου: Tonino Guerra, Πέτρος Μάρκαρης
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Αρβανίτης, Αντρέας Σινάνος
Μοντάζ: Γιάννης Τσιτσόπουλος
Σκηνικά: Γιώργος Ζιάκας, Κώστας Δημητριάδης
Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Ήχος: Νίκος Παπαδημητρίου
Μιξάζ: Κώστας Βαρυμποπιώτης
Ηθοποιοί: Bruno Ganz (Aλέξανδρος), Isabelle Renauld (Άννα), Fabrizio Bentivoglio (ποιητής), Αχιλλέας Σκέβης (μικρός των φαναριών), Δέσποινα Μπεμπεδέλη (μητέρα), Ίρις Χατζηαντωνίου (κόρη), Ελένη Γερασιμίδου (οικονόμος), Νίκος Κούρος (θείος), Αλεξάνδρα Λαδικού (μητέρα Άννας), Αλέκος Oυδινότης (πατέρας Άννας), Βασίλης Σεϊμένης (γαμπρός Αλέξανδρου)
Χώρα Παραγωγής: Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία
Έτος Παραγωγής: 1998
Διάρκεια: 137 λεπτά

image

Ads

O Αλέξανδρος (Μπρούνο Γκανζ), είναι ένας μεσόκοπος συγγραφέας, που ασχολείται με το ημιτελές έργο του Σολωμού, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Από το ποίημα λείπουν λέξεις, κι ο Αλέξανδρος αποπειράται να τις συγκεντρώσει, να τις αγοράσει, όπως έκανε για τις δικές του λέξεις κι ο Σολωμός. Είναι όμως οι λέξεις που μπαίνουν στο παζλ της συμπλήρωσης του ημιτελούς αριστουργήματος, για να στοιχειώσουν και τη ζωή του Αλέξανδρου. Αλλά οι δυνάμεις του έχουν εξαντληθεί κι ο ίδιος βαδίζει προς τον θάνατο. O χρόνος που του απομένει, ανήκει στις αναμνήσεις, στον απολογισμό μιας ζωής, γεμάτης χαμένες ευκαιρίες και λάθος κινήσεις.

Μια τυχαία συνάντηση μ’ ένα άστεγο αγόρι, παιδί των φαναριών, θα του δώσει νέα ώθηση. Προσκολλάται σ’ αυτό το παιδί, αναβάλλει την «αναχώρηση» και παρατείνει την αιωνιότητα κατά μία μέρα, για να μεταφέρει στον μικρό του φίλο κάτι από τη γνώση του. Έτσι ώστε ν’ αφήσει τα ίχνη του πάνω σε κάποιον, μέσα από το βλέμμα του οποίου θα σωθεί εκείνος που φεύγει. Μία ταινία ποιητική με πανέμορφα πλάνα και δύο χαρακτηριστικές ερμηνείες από τον Μπρούνο Γκανζ και τον Αχιλλέα Σκεύη, στον ρόλο του παιδιού των φαναριών.

image

Τρία χρόνια μετά την ταινία «Το Βλέμμα του Οδυσσέα» (1995) – όπου επίσης είχε προβληθεί στις Κάννες κερδίζοντας το βραβείο FIPRESCI (μαζί με το «Land and Freedom» του Κεν Λόουτς) και το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής – ο Θόδωρος Αγγελόπουλος επιστρέφει θριαμβευτικά στο κορυφαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Το κλασσικό πλέον φιλμ του «Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα», κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών το 1998, ενώ παράλληλα τιμήθηκε με τα Βραβεία: Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Β’ Γυναικείου Ρόλου (Ελένη Γερασιμίδου), Σκηνογραφίας, Μουσικής (Ελένη Καραΐνδρου) και Ενδυματολογίας (Γιώργος Πάτσας), στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1935. Μέσα από την πλούσια φιλμογραφία του, βλέπουμε μια Ελλάδα αληθινή, μακριά από καρτ ποστάλ και τουριστικά αξιοθέατα. Μια γκρίζα Ελλάδα, ματωμένη από τον Εμφύλιο, με συννεφιασμένους ουρανούς, εγκαταλειμμένα χωριά και τους ατελείωτους ερειπωμένους δρόμους της φτωχικής επαρχίας.

image

«Η σχέση μου με τον κινηματογράφο άρχισε σχεδόν σαν εφιάλτης. Ήταν το ’46 ή ’47, δεν θυμάμαι. Πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τότε που πήγαινε πολύς κόσμος στο σινεμά και εμείς μικροί τρυπώναμε ανάμεσα στον συνωστισμό των μεγάλων για να χαθούμε στο μαγικό σκοτάδι του εξώστη. Είδα πολλές ταινίες τότε, αλλά η πρώτη ήταν μια ταινία του Michael Curtiz, το «Angels With Dirty Faces». Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία «Η Σκόνη του Χρόνου», όπου ο ήρωας οδηγείται από δυο φύλακες στην ηλεκτρική καρέκλα. Καθώς προχωρούν, οι σκιές τους μεγαλώνουν στον τοίχο. Ξαφνικά μια κραυγή… Δεν θέλω να πεθάνω. Αυτή η κραυγή για καιρό μετά στοίχειωνε τις νύχτες μου. Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή μου με μια σκιά που μεγάλωνε σ’ έναν τοίχο και μια κραυγή.» – Θόδωρος Αγγελόπουλος (27 Απριλίου 1935 – 24 Ιανουαρίου 2012)

Διαβάστε επίσης: