Ένα κινηματογραφικό ταξίδι από τον «Joker» του Τοντ Φίλιπς, μέχρι το «The Master» του Πολ Τόμας Άντερσον και τον «Παράλογο Άνθρωπο» του Γούντι Άλεν. Με αφορμή τα γενέθλια του Βραβευμένου με Όσκαρ ηθοποιού, γυρνάμε τον χρόνο πίσω και παρουσιάζουμε δέκα χαρακτηριστικές ερμηνείες του στην μεγάλη οθόνη.

Ads

Χοακίν Φίνιξ / Joaquin Phoenix

Γεννημένος στις 28 Οκτωβρίου 1974 στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, ο Χοακίν Φίνιξ κατάγεται από οικογένεια καλλιτεχνική. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην μεγάλη οθόνη με την ταινία «Space Camp» το 1986 και ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος έγινε στην ταινία «Russkies» το 1987. Το 1989 συμπρωταγωνίστησε στην ταινία «Δεσμοί Στοργής» (Parenthood) σε σκηνοθεσία Ρον Χάουαρντ.

image

Ads

Άλλες ταινίες στις οποίες έχει εμφανιστεί είναι οι: «Έτοιμη για Όλα» (To Die For, 1995) μαζί με τη Νικόλ Κίντμαν σε σκηνοθεσία Γκας Βαν Σαντ, «Τυφλή Στροφή» (U Turn, 1996)) του Όλιβερ Στόουν, «Μονομάχος» (Gladiator, 2000) σε σκηνοθεσία Ρίντλεϊ Σκοτ όπου και έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, Quills, η «Πένα της Αμαρτίας» (Quills, 2000) όπου πρωταγωνίστησε μαζί με τους Τζέφρεϊ Ρας και Κέιτ Γουίνσλετ, «Οιωνός» (Signs, 2002) με τον Μελ Γκίμπσον σε σκηνοθεσία Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, «Όλα για την Αγάπη» (It’s All About Love, 2003), «Σκοτεινό Χωριό» (The Village, 2004), «Hotel Rwanda» (2004) και «Πυροσβεστικός Σταθμός 49» (Ladder 49).

Το 2005 ο Φίνιξ υποδύθηκε τον τραγουδιστή Τζόνι Κας στην ταινία «Walk the Line». Η Ρις Γουίδερσπουν υποδύθηκε την Τζουν Κάρτερ. Για την ερμηνεία του ο Φίνιξ βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα και έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Επέστρεψε στην υποκριτική το 2012 με την ταινία «The Master» του Πολ Τομας Άντερσον. Το 2013 πρωταγωνίστησε στην αισθηματική ταινία επιστημονικής φαντασίας «Δικός της» (Her).

«Μονομάχος» (Gladiator – 2000) του Ρίντλεϊ Σκοτ

image

Ο Μάξιμος Δέκιμος Μερίδιος είναι ένας ικανός, αφοσιωμένος και ατρόμητος Ρωμαίος λεγεωνάριος ισπανικής καταγωγής στον στρατό του Μάρκου Αυρήλιου. Ο Αυρήλιος τον αγαπάει σαν παιδί του και τον εκτιμά για τις πολεμικές ικανότητες και τον χαρακτήρα του και γι’ αυτό τον προορίζει για διάδοχό του. Στην αρχή του έργου βρισκόμαστε στο πεδίο της μάχης εναντίον των Γερμανικών φύλων, την οποία ο Μάξιμος κερδίζει και τελειώνει τους πολέμους της Ρώμης στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας. Ο Αυρήλιος είναι επίσης παρών και παρακολουθεί την κατάληξη της μάχης, ενώ ο φιλόδοξος αλλά δειλός και ύπουλος γιος του Αυρήλιου, ο Κόμμοδος καταφτάνει ερχόμενος από την Ρώμη μετά το τέλος της μάχης για να «συγχαρεί» τον Μάξιμο. Ο Αυρήλιος εκμυστηρεύεται στον Μάξιμο ότι τον προορίζει για διάδοχό του και του λέει να ετοιμαστεί για να αναλάβει αυτό το καθήκον. Ο Κόμμοδος διαισθάνεται τα σχέδια του πατέρα του και τον δολοφονεί την ίδια νύχτα. Φωνάζει έπειτα τον Μάξιμο για να του αναγγείλει ότι ο Αυτοκράτορας «πέθανε» και ότι πριν πεθάνει όρισε τον Κόμμοδο διάδοχό του. Ο Κόμμοδος απαιτεί από τον Μάξιμο την υποταγή του και την παραμονή του στο στρατό. Ο Μάξιμος όμως επειδή κατάλαβε την προδοσία, αρνείται και φεύγει, όμως στο δρόμο πέφτει πάνω σε μπλόκο του Κόμμοδου και τραυματίζεται βαριά.

Ο «Μονομάχος» είναι μία επική ταινία εποχής σε σκηνοθεσία του Ρίντλεϊ Σκοτ. Έχει βραβευτεί με πέντε Βραβεία Όσκαρ το 2000, ανάμεσα στα οποία και αυτό της Καλύτερης Ταινίας. Ο Ράσελ Κρόου κέρδισε το Όσκαρ ‘Α Ανδρικού Ρόλου, ενώ ο Χοακίν Φίνιξ ήταν Υποψήφιος στην Κατηγορία Β’ Ανδρικού Ρόλου.

«Walk the Line» (2005) του Τζέιμς Μάνγκολντ

image

Η ταινία εξετάζει τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του θρυλικού αστέρα της κάντρι μουσικής Τζόνι Κας (Χοακίν Φίνιξ), που με τα τραγούδια του κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της αμερικάνικης παράδοσης και να αγγίξει τα μαζικά ακροατήρια. Αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά για το τί σημαίνει τέχνη, μουσική και νιάτα, γνωρίζει την γυναίκα της ζωής του, Τζούν Κάρτερ (Ρις Γουίδερσπουν). Είχε προταθεί για 5 Βραβεία Όσκαρ και οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας – Χοακίν Φίνιξ και Ρις Γουίδερσπουν – κέρδισαν από μία Χρυσή Σφαίρα για τις ερμηνείες τους στην ταινία. Την φωτογραφία της ταινίας υπογράφει ο Φαίδων Παπαμιχαήλ.

«Εστίασα στη μουσική ως εκφραστικό μέσο των χαρακτήρων- την ιδέα ότι ένα τραγούδι πηγάζει απ’ ό,τι αισθάνεται πραγματικά ο τραγουδιστής και από την ανικανότητά του να εκφραστεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Αισθάνθηκα ότι προκειμένου να δούμε τον Τζόνι να δημιουργεί τα τραγούδια του, δεν έπρεπε απλά να πατήσουμε ένα κουμπί στο κασετόφωνο και αυτό είναι όλο. Ήθελα να δω το Folsom Prison να ξαναγεννιέται στα άθλια κτίρια μιας Γερμανικής στρατιωτικής βάσης. Ήθελα να δω την οντισιόν του Τζόνι για τον Σαμ Φίλιπς, στη διάρκεια της οποίας στεκόταν σα να ήταν γυμνός και έκφυλος.» – Τζέιμς Μάνγκολντ

«Μοιραια Συγκρουση» (Reservation Road – 2007) του Τέρι Τζορτζ

image

Μια ζεστή νύχτα του Σεπτέμβρη ο καθηγητής Ίθαν Λέρνερ, η γυναίκα του και η κόρη του παρακολουθούν περήφανοι ένα σχολικό κονσέρτο, όπου ο 10χρονος γιος τους Τζος παίζει τσέλο. Στο δρόμο για το σπίτι τους σταματούν σε ένα βενζινάδικο στη Reservation Road. Και τότε, άξαφνα και με μυστήριο τρόπο το αγόρι εξαφανίζεται. Μια νύχτα του Σεπτέμβρη ο Ντουάιτ, χωρισμένος δικηγόρος, και ο 11χρονος γιος του παρακολουθούν έναν αγώνα μπέιζμπολ. Στο δρόμο τους για το σπίτι της πρώην γυναίκας του, πρέπει να σταματήσουν κάπου στη Reservation Road. Eκεί θα διασταυρωθούν οι μοίρες των δύο πατέρων και θα συγκλίνουν οι ζωές τους με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Ο υποψήφιος για Όσκαρ Τέρι Τζορτζ (“Hotel Rwanda”) σκηνοθετεί ένα δυνατό ανθρώπινο δράμα βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζον Μπέρναμ Σβαρτζ. Το εξαιρετικό καστ περιλαμβάνει τους Γιοακίν Φίνιξ (“Walk the Line”), Τζένιφερ Κόνελι (“Requiem For A Dream”), Μάρκ Ράφαλο (“Zodiac”) και Μίρα Σορβίνο (“Ακαταμάχητη Αφροδίτη”).

«Μου άρεσε η ιστορία του Reservation Road γιατί ανιχνεύει τα κίνητρα για εκδίκηση, μίσος και φόβο και το σημείο που αυτά οδηγούν τον άνθρωπο. Στην μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή το ‘οφθαλμόν αντί οφθαλμού’ πρέπει να εξετάζεται μέσα από το δράμα. Τι συμβαίνει όταν αυτό (η εκδίκηση) που παρακολουθείς στην τηλεόραση, έρχεται στο σπίτι σου σε ένα εντελώς προσωπικό επίπεδο; Είδα την ιστορία όσο πιο ρεαλιστικά μπορούσα. […] Όταν διάβαζα το σενάριο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μου ήταν το γεγονός ότι βλέπουμε την ίδια ιστορία από τις δυο της πλευρές. Επιθυμία μου ήταν να βάλω τον θεατή στις ζωές των δυο βασικών χαρακτήρων, να ανιχνεύσω τη διάδρασή τους αλλά και τη ζωή στην επαρχιακή Αμερική που οι ζωές των ανθρώπων, εσκεμμένα ή μη, τέμνονται: Ο Ίθαν έχει μια σχεδόν ειδυλλιακή ζωή που έρχεται πάνω κάτω μετά το συμβάν, ενώ στην περίπτωση του Ντουάιτ το ατύχημα ακολουθεί μια φάση αναποφασιστικότητας και αδράνειας. Είναι έτοιμος να κοιτάξει κατάματα ποιος είναι και τι θα γίνει στο μέλλον;» – Τέρι Τζορτζ

«The Master» (2012) του Πολ Τόμας Άντερσον

image

Με φόντο μία εντυπωσιακή εικονογραφία περιπλανώμενων και ανήσυχων ψυχών στη μεταπολεμική Αμερική, η ταινία ακολουθεί το ταξίδι ενός βετεράνου αξιωματικού του Ναυτικού, που επιστρέφει στην πατρίδα του, μετά τον πόλεμο χωρίς σχέδια για το μέλλον. Κλονισμένος και γεμάτος αβεβαιότητα, γρήγορα θα υποκύψει στη γοητεία του Master, του χαρισματικού ηγέτη μιας θρησκευτικής οργάνωσης ονόματι The Cause, που αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς.

O πέντε φορές υποψήφιος για Όσκαρ, Πολ Τόμας Άντερσον, (“Τhere Will Be Blood”, “Magnolia”, “Boogie Nights”) επιστρέφει με μια ταινία η οποία ανεπίσημα σκιαγραφεί τη Σαϊεντολογία και τον ηγέτη της Λ. Ρον Χάμπαρντ. Πρωταγωνιστούν ο βραβευμένος με Όσκαρ Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (“Truman Capote”), ο δύο φορές υποψήφιος Χοακίν Φίνιξ (“Gladiator”, “Walk The Line”) και η Έιμι Άνταμς (“Doubt”, “The Fighter”).

Το χαρακτηριστικό Soundtrack της ταινίας, υπογράφει ο Τζόνι Γκρίνγουντ, κιθαρίστας των Radiohead, ο οποίος, συνέθεσε και πάλι μουσική ταινίας του Άντερσον, μετά τη συνεργασία του με το σκηνοθέτη στο “There Will Be Blood”. Έτσι γεννήθηκε μια παρόμοια αντιστικτική συνεργία μεταξύ των νέτων, ηχηρών εικόνων του Άντερσον και των πλούσιων παραφωνιών του Γκρίνγουντ, αλλά με εντελώς καινούργιους τρόπους.

Η ταινία “The Master” του Πολ Τόμας Άντερσον, απέσπασε τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας, στο 69ο Φεστιβάλ Βενετίας. Μία ταινία, που βυθίζεται σε μια ενδελεχή μελέτη των ανησυχιών της Αμερικανικής, κατά βάση, κοινωνίας, που συνετέλεσαν στη δημιουργία προσωπικών Κινημάτων Βάσης. Κι όλα αυτά, ιδωμένα μέσα από το πρίσμα μιας 65mm Studio Camera κι έναν πραγματικό διαγωνισμό ηθοποιίας, από τους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές του φιλμ, με τον Γιοακίν Φίνιξ, να δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, να μας θυμίζει γιατί απλά θεωρείται ο καλύτερος Αμερικανός ηθοποιός της γενιάς του.

«Δικός της» (Her – 2013) του Σπάικ Τζόνζι

image

Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον στο Λος Άντζελες, ζει ο πρωταγωνιστής μας, Θέοντορ Τουόμπλι (Γιοακίν Φοίνιξ). Είναι ένας μοναχικός και ιδιαίτερος άνδρας, που βγάζει τα προς το ζην του, γράφοντας προσωπικά γράμματα για λογαριασμό άλλων. Έχοντας μείνει μόνος μετά από μια μακρόχρονη σχέση, ο Θέοντορ, αποφασίζει να αγοράσει ένα προηγμένο λειτουργικό σύστημα. Το εξελιγμένο αυτό λειτουργικό σύστημα, του υπόσχεται ότι ανταποκρίνεται στις προσωπικές ανάγκες του εκάστοτε χρήστη, καθώς αποτελεί μια διαισθητική και μοναδική οντότητα από μόνη της. Ενεργοποιώντας το ο ήρωας μας, γνωρίζει τη Σαμάνθα (Σκάρλετ Γιόχανσον), μια χαρούμενη γυναικεία φωνή που αποδεικνύεται διορατική, ευαίσθητη, με χιούμορ αλλά και εξαιρετικά πολυσύνθετη.

Καθώς μιλάνε μεταξύ τους όλο και περισσότερο, ο Θέοντορ και η Σαμάνθα, αναπτύσσουν μία ιδιότυπη σχέση. Παράλληλα όμως εξελίσσονται οι ανάγκες και οι επιθυμίες του λειτουργικού συστήματος, που καθημερινά αυξάνονται. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και δραματικές, ενώ σε συνδυασμό με τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του Θέοντορ, η φιλία τους βαθαίνει και μια ασυνήθιστα ρομαντική διάθεση αναπτύσσεται μεταξύ τους με προδεδικασμένο όμως τέλος.

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Σπάικ Τζόνζι, μετά το παραμυθένιο «Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων» (Where the Wild Things Are) του 2009, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με μία ρομαντική, όσο και έξυπνη ιστορία, για το μέλλον των ανθρώπινων σχέσεων και την ανάγκη μας να αγαπήσουμε, αλλά και να αγαπηθούμε.

«Κάποτε στη Νέα Υόρκη» (The Immigrant – 2013) του Τζέιμς Γκρέι

image

Βρισκόμαστε στο 1921. Η Εύα (Μαριόν Κοτιγιάρ) και η αδερφή της Μάγδα (Angela Sarafyan) εγκαταλείπουν την Πολωνία, για μια καινούρια αρχή κι ένα καλύτερο μέλλον στη Νέα Υόρκη. Κατά την άφιξη τους στο Έλις Άιλαντ όμως, οι γιατροί ανακαλύπτουν πως η Μάγδα είναι βαριά άρρωστη και πρέπει να αποχωριστεί το αμερικανικό όνειρο για πάντα. Έτσι η Εύα φτάνει στο Μανχάταν, ενώ η αδερφή της μπαίνει σε καραντίνα. Μόνη κι απελπισμένη η Εύα είναι εύκολο θήραμα για τον Μπρούνο (Χοακίν Φίνιξ), έναν γοητευτικό αλλά κακόβουλου άντρα με σκοτεινό ποιόν, ο οποίος και θα την αναγκάσει να εκπορνευτεί.

Η άφιξη όμως του Ορλάντο (Τζέρεμι Ρένερ), ενός φαινομενικά εντυπωσιακού μάγου και τυχοδιώκτη περιπλέκει την ήδη δύσκολη κατάσταση. Ο Ορλάντο υπόσχεται να βοηθήσει την Εύα ώστε να βρει την αδερφή της και μαζί τη χαμένη της αυτοπεποίθηση κι ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και δυστυχώς κάθε άλλο παρά ευνοϊκές για τους ήρωες μας. Μπρούνο και Ορλάντο συγκρούονται και το μοιραίο αποτέλεσμα θα σημάνει παράλληλα και την αρχή του τέλους για τους εμπλεκόμενους.

Το «Κάποτε στη Νέα Υόρκη» είναι η νέα δημιουργία του Τζέιμς Γκρέι που μας μεταφέρει την περίοδο του μεταναστευτικού κύματος στις Ηνωμένες Πολιτείες και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη του 1921. Παρά την όμορφη φωτογραφία και την καλή αναπαράσταση της ατμόσφαιρας εκείνης της εποχής, το σενάριο κινείται σε χαμηλά επίπεδα χωρίς πρωτοτυπία και με επαναλήψεις που ίσως κουράσουν τον θεατή. Ωστόσο είναι η καταλυτική παρουσία της Μαριόν Κοτιγιάρ και του Χοακίν Φίνιξ, που κερδίζουν εν τέλει τις εντυπώσεις.



«Έμφυτο Ελάττωμα» (Inherent Vice – 2014) του Πολ Τόμας Άντερσον

image

Η πρώην φίλη του ιδιωτικού ντετέκτιβ Ντοκ Σπορτέλο (Χοακίν Φίνιξ – Joaquin Phoenix) εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά με μία ιστορία για τον νυν δισεκατομμυριούχο εργολάβο φίλο της – με τον οποίο είναι ερωτευμένη. Πρόκειται για τη μυστηριώδη Shasta Fay Hepworth (Κάθριν Γουότερστον – Katherine Waterston), η οποία υποστηρίζει πως γνωρίζει ένα σχέδιο της συζύγου του εραστή της και του φίλου της, ώστε να απαγάγουν τον δισεκατομμυριούχο και να τον κλείσουν σε ψυχιατρική κλινική.

Όμως κάτι στην ιστορία της δεν στέκει και οι εξελίξεις θα είναι αναπόφευκτες και ραγδαίες. Βρισκόμαστε στα τέλη της ψυχεδελικής δεκαετίας του ’60 στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο ήρωας μας, ο Ντοκ γνωρίζει πολύ καλά πως η λέξη “αγάπη” είναι απλά της μόδας, όπως και τα ναρκωτικά, με τη διαφορά πως η χρήση τους οδηγεί σε προβλήματα…

«Ολόκληρη η ταινία έχει σχεδιαστεί για να σε παρασύρει σ’ ένα ταξίδι. Είναι από μόνη της μια εμπειρία. Στην ίδια λογική έγιναν και τα γυρίσματα. Ο Πολ σε καθοδηγεί ανεπαίσθητα με έναν τρόπο που δεν συνειδητοποιείς το πως μεταφέρεσαι σ΄ έναν άλλο χωρο-χρόνο. Αλλά, ξαφνικά βρίσκεσαι εκεί! Η συνεργασία με τον Άντερσον, ήταν μια ονειρική και συναρπαστική εμπειρία στην οποία μυήθηκαν όλοι οι ηθοποιοί. Αποτελεί μυστήριο για μένα το πώς το πετυχαίνει, επειδή τα sets που στήνει δεν θυμίζουν sets. Δεν αισθάνεσαι καν ότι γυρίζεις ταινία, απλά νιώθεις ότι μπαίνεις στον κόσμο που έχει δημιουργήσει. Είναι τόσο εύκολο να εμπνευστεί κάποιος, όταν δουλεύει με κάποιον σαν τον Άντερσον.» – Χοακίν Φίνιξ

Δύο χρόνια μετά το φιλμ «The Master» (2012), ο Πολ Τόμας Άντερσον και ο Χοακίν Φίνιξ, συνεργάζονται και πάλι στην μεγάλη οθόνη. Ο λόγος είναι το «Έμφυτο Ελάττωμα» (Inherent Vice – 2014), που με οδηγό το μυθιστόρημα του Τόμας Πίντσον, μας μεταφέρει στη δεκαετία του ’60. Πρόκειται για ένα ψυχεδελικό, αστυνομικό, φιλμ νουάρ μ’ ένα εντυπωσιακό καστ ηθοποιών, η πλειοψηφία των οποίων δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, με τους Χοακίν Φίνιξ και Τζος Μπρόλιν, να κερδίζουν επάξια τις εντυπώσεις. Έχοντας αποσπάσει δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ, η ταινία μέσα από το ιδιόμορφο σενάριο της και παρά τη χρονική της διάρκεια (148 λεπτά), ανταμείβει τον θεατή που θα αφεθεί στη μαγεία της και στο καυστικό της χιούμορ.

«Παράλογος Άνθρωπος» (Irrational Man – 2015) του Γούντι Άλεν

image

Το φιλμ «Παράλογος Άνθρωπος», πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του, στο 68ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου και προβλήθηκε εκτός διαγωνισμού. Το σενάριο της ταινίας εκτυλίσσεται σε μία μικρή κολεγιακή πόλη όπου ένας καθηγητής φιλοσοφίας περνά μια υπαρξιακή κρίση. Όταν όμως ξεκινά μια ερωτική σχέση με μία από τις φοιτήτριές του, βρίσκει ξαφνικά νέο νόημα στη ζωή του. Πρόκειται για μια δραματική ιστορία με το χαρακτηριστικό φιλοσοφικό και αυτοσαρκαστικό χιούμορ του πολυβραβευμένου Νεοϋορκέζου δημιουργού.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Χοακίν Φίνιξ, ο οποίος συμμετέχει για πρώτη φορά σε ταινία του Γούντι Άλεν, ενώ η Έμμα Στόουν μετά την συνεργασία τους στην ταινία «Μαγεία στο Σεληνόφως» (Magic in the Moonlight – 2014), συμμετέχει και πάλι στη δημιουργία του ακούραστου Αμερικανού σκηνοθέτη.

Αρκετά από τα αξιόλογα χαρακτηριστικά των ταινιών που καθιέρωσαν τον Γούντι Άλεν- προσεγμένα πλάνα, όμορφη φωτογραφία, ακόμα και η αγαπημένη τζαζ μουσική του Γούντι, δηλώνει παρών. Οι πρωταγωνιστές δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και αυτό είναι το βασικό πλεονέκτημα μίας ταινίας που η «Αχίλλειος πτέρνα» της είναι το μέτριο σενάριο – άλλοτε σημείο αναφοράς και σήμα κατατεθέν του Γούντι Άλεν. Εκτός από την Έμμα Στόουν και τον Χοακίν Φίνιξ, συναντάμε επίσης τους ηθοποιούς: Τζέιμι Μπλάκλι, Πάρκερ Πόζι, Μέρεντιθ Χάγκνερ κ.α.

«Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ» (You Were Never Really Here – 2017) της Λιν Ράμσεϊ

image

Η προσπάθεια ενός βετεράνου του πολέμου (Χοακίν Φίνιξ) να σώσει μια νεαρή κοπέλα που αγνοείται από ένα δίκτυο διακίνησης λευκής σάρκας (trafficking) καταλήγει σε λουτρό αίματος. Η διεφθαρμένη εξουσία και η εκδίκηση απελευθερώνουν μια έκρηξη βίας που οδηγεί στην αφύπνιση του ήρωα.

Έξι χρόνια μετά το αξιόλογο φιλμ «Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν», η σκηνοθέτης Λιν Ράμσεϊ παρουσιάσει την καινούρια ταινία της. Το «Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ» τιμήθηκε στο 70ό Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου (εξ ημισείας με τον Γιώργο Λάνθιμο για την ταινία του “Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού / The Killing of a Sacred Deer) και με το Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στον Χοακίν Φίνιξ.

Μία από τις σπουδαιότερες γυναικείες φωνές του μοντέρνου σινεμά, η Λιν Ράμσεϊ, παραδίδει ένα αιματοβαμμένο θρίλερ για έναν αλύτρωτο εξολοθρευτή άγγελο, που διακατέχεται από την μινιμαλιστική αλλά εκρηκτική ερμηνεία του Χοακίν Φίνιξ.

«Μαρία Μαγδαληνή» (Mary Magdalene – 2018) του Γκαρθ Ντέιβις

image

Το ανθρώπινο πορτρέτο μίας από τις πλέον αινιγματικές και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στην Ιστορία. Η Ρούνεϊ Μάρα, στην ιδιαίτερη αυτή βιογραφία, υποδύεται τη Μαρία, μια νεαρή γυναίκα που αναζητά ένα νέο τρόπο ζωής και αψηφώντας τις ιεραρχίες και τις αξίες της παραδοσιακής της οικογένειας, γίνεται μέλος ενός κοινωνικού κινήματος με επικεφαλής τον Ιησού το Ναζωραίο (στον ρόλο ο Χοακίν Φίνιξ). Σύντομα, η Μαρία βρίσκει τη θέση της μέσα στο κίνημα και το πνευματικό της ταξίδι την τοποθετεί στην καρδιά μιας ιστορίας που θα τη φέρει αντιμέτωπη με το πεπρωμένο του Ιησού και τη δική της θέση σ’ αυτό. Η ανείπωτη ιστορία της Μαρία Μαγδαληνής, της πιστής ακολούθου του Ιησού, για πρώτη φορά θα ακουστεί. Πρωταγωνιστούν: Ρούνι Μάρα, Γιοακίν Φίνιξ, Τσιούετελ Έτζιοφορ, Αριάν Λαμπντ, Ταχάρ Ραχίμ.

O Γκαρθ Ντέιβις (Το Μυστικό της Λίμνης – 2013), πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στην μεγάλη οθόνη, παρουσιάζοντας μία δραματική, συγκινητική ιστορία, βασιζόμενη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «Ο Μακρύς Δρόμος της Επιστροφής» του Σαρού Μπρίρλι. Η ταινία «Lion» (2016), διαθέτει ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών, εκ των οποίων ξεχωρίζουν η Νικόλ Κίντμαν, ο Ντεβ Πατέλ και η Ρούνι Μάρα. Δύο χρόνια μετά, ο Αυστραλός κινηματογραφιστής, επιστρέφει με τη νέα του ταινία, «Μαρία Μαγδαληνή», έχοντας και πάλι στο πλευρό τη Ρούνι Μάρα να ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο, ενώ ο Γιοακίν Φίνιξ ενσαρκώνει τον Χριστό.

Η ιστορία του Χριστού έχει εμπνεύσει γενιές και γενιές σκηνοθετών, μεταξύ αυτών τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι, τον Μάρτιν Σκορσέζε και τον Μελ Γκίμπσον. Πρόκειται για μια ιστορία που έχει ειπωθεί με τόσους διαφορετικούς τρόπους, αλλά, η οποία, ούσα τόσο πλούσια και ανοιχτή σε ερμηνείες, ενέπνευσε τους παραγωγούς της συγκεκριμένης ταινίας ώστε να την προσεγγίσουν από διαφορετική σκοπιά, με εφαλτήριο ένα αρχαιολογικό εύρημα.

«Η ανακάλυψη τμημάτων μιας περγαμηνής με το φερόμενο ως Ευαγγέλιο της Μαρίας Μαγδαληνής πυροδότησε την ιδέα να ειπωθεί η ιστορία αυτής της γυναίκας. […] Κάθε γενιά, άλλωστε, προσεγγίζει από τη δική της σκοπιά ιστορίες που βασίζονται στη σύγχρονη εποχή. Μια ταινία, λοιπόν, για να έχει κοινό οφείλει να έχει κάτι να πει που να το αφορά. Η γυναικεία οπτική της ιστορίας της ζωής και του θανάτου του Ιησού Χριστού ρίχνει φως σε θέματα που άπτονται στο σήμερα. […] Από την άλλη είναι μεγάλη η ευθύνη όταν αφηγείσαι μια ιστορία που είναι τόσο σημαντική για τους ανθρώπους.» σχολιάζει ο Ι. Κάνινγκ, παραγωγός.

Για τον σκηνοθέτη Γκαρθ Ντέιβις, μια από τις βασικές πηγές έμπνευσής του ήταν η Μαλάλα Γιουσαφζάι, η οποία, αν και οι Ταλιμπάν την πυροβόλησαν στο πρόσωπο επειδή ήθελε να πάει σχολείο, εκείνη κέρδισε το βραβείο Νόμπελ, δίνοντας έναν εξαιρετικό λόγο, συγχωρώντας τους Ταλιμπάν για τις πράξεις τους. «Η πράξη της συγχώρεσης, η απόλυτη πράξη αγάπης είναι η καρδιά αυτής της ταινίας. Διαβάζοντας το σενάριο σκέφτηκα τη Μαλάλα και πόσο με συγκίνησε και πόσο αναγνωρίζω σε εκείνη την ιστορία της Μαρίας» σχολιάζει ο σκηνοθέτης.