Πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα χωρίς τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, ο οποίος έφυγε την Τρίτη 12 Ιανουαρίου του 2016 και τιμώντας την μνήμη του, παρουσιάζουμε έναν μικρό φόρο τιμής στον πρόωρα χαμένο πολυσχιδή δημιουργό, με οδηγό τις δεκαεπτά μεγάλου μήκους ταινίες του. Ο σκηνοθέτης της Αθήνας όπως είχε χαρακτηριστεί, δημιουργούσε ανέκαθεν ένα δικό του, ιδιαίτερο και συνάμα μοναδικό κινηματογραφικό σύμπαν, γεμάτο από ξεχωριστές εικόνες.

«Οι ταινίες μου είναι ακραίες. Δεν μου αρέσει η σιγουριά αυτού που έχω ήδη κατακτήσει. Καλύτερη μια μεγαλοπρεπής αποτυχία από μια μίζερη επιτυχία. Στις ταινίες μου μ’ αρέσει ν’ ανακατεύω ηθοποιούς ποιοτικούς (δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτός ο όρος), με ηθοποιούς εμπορικούς (ούτε κι’ αυτός ο όρος μ’ αρέσει). Αν οι ίδιοι δεν δυσανασχετούν απ’ αυτή τη σύμπραξη, τι λόγος πέφτει στους κριτικούς και στους σινεφίλ. Γυρίζω  συνεχώς ταινίες όπως οι ζωγράφοι ζωγραφίζουν κάθε μέρα, οι συγγραφείς γράφουν κάθε μέρα, όπως οι εργάτες πηγαίνουν στη δουλειά τους κάθε μέρα.» – Νίκος Παναγιωτόπουλος

Ο γεννημένος στη Μυτιλήνη και σπουδαγμένος στη Γαλλία, Νίκος Παναγιωτόπουλος σεβάστηκε και διακόνησε με συνέπεια την ηθική αξία, τόσο στην ζωή του, όσο και στην τέχνη του. Ο αντισυμβατικός Έλληνας δημιουργός, από την πρώτη του ταινία, τα σαγηνευτικά σουρεάλ «Χρώματα της Ίριδος» το 1974, μέχρι την τελευταία του, την επιδεικτικά άνιση και περιγελαστική «Κόρη του Ρέμπραντ», το 2015, ο Παναγιωτόπουλος δεν εγκλωβίστηκε ποτέ σε κανένα genre, δεν ακολούθησε ποτέ καμία βολική μανιέρα.

Γύρισε τις ταινίες του, κι έγραψε τα βιβλία του, ακριβώς όπως ήθελε. Ο σκηνοθέτης έφυγε το 2016, όντας επί των επάλξεων, στα 74 του χρόνια, προετοιμάζοντας μια ακόμα ταινία. Το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Τίποτα», μιλούσε για έναν άνθρωπο που συμφιλιώνεται με το γήρας και τον θάνατο με αρχοντική χάρη και αναρχικό χιούμορ – ακριβώς όπως και ο ίδιος.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, στις 6 Νοεμβρίου του 1941. Σπούδασε Κινηματογράφο στην Αθήνα και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε ελληνικές και διεθνείς παραγωγές. Από το 1960 έως το 1973 έζησε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε το Ινστιτούτο Φιλμολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης.

Η έλευσή του στη γαλλική πρωτεύουσα συμπίπτει με μία από τις πλέον ιστορικές περιόδους στην ιστορία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Στη δεκαετία του ’60, το γαλλικό νέο κύμα, η γνωστή και αγαπημένη nouvelle vague, βρίσκεται στο απόγειό της. Σκηνοθέτες όπως ο François Truffaut, Jean-Luc Godard και ο Eric Rhomer, φέρνουν με κάθε τους νέα ταινία τη ρήξη με το κλασσικό παραδοσιακό σινεμά, δημιουργώντας τις βάσεις για τον σύγχρονο ευρωπαϊκό – και παγκόσμιο – κινηματογράφο.

Στο κλίμα αυτό, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος περνάει τον χρόνο του στις αίθουσες της γαλλικής ταινιοθήκης (Cinémathèque) και διαμορφώνει την κινηματογραφική του ταυτότητα, που θα έφερνε με τη σειρά της μια μικρή ρήξη με τον «παλαιό» ελληνικό κινηματογράφο. Το 1973 ο Παναγιωτόπουλος επιστρέφει στην Ελλάδα και σ’ ένα χρόνο γυρίζει την πρώτη του ταινία, «Τα Χρώματα της Ίριδος». Το φιλμ βραβεύεται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η μεγάλη «ρήξη» έρχεται με τη δεύτερή του ταινία: Οι «Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας» κερδίζουν τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο και σφραγίζουν ανεξίτηλα την ιστορία του νέου ελληνικού σινεμά.

Συνολικά οι ταινίες του έχουν λάβει μέρος σε αμέτρητα Διεθνή Φεστιβάλ και έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις όπως τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, τον Αργυρό Ουγκώ στο Φεστιβάλ του Σικάγο, το ειδικό βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, το βραβείο FIPRESCI κ.ά. Τιμητικά αφιερώματα στο σύνολο του έργου του, έχουν γίνει στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας, καθώς και στο Διεθνές Φεστιβάλ της Λα Ροσέλ.

Τον Νοέμβριο του 2003 το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, τιμώντας το έργο του Νίκου Παναγιωτόπουλου, πραγματοποιεί ένα αξιόλογο αφιέρωμα στο πλαίσιο του οποίου προβάλλονται δέκα μεγάλου μήκους ταινίες του σκηνοθέτη, από τα «Χρώματα της Ίριδος» του 1974, μέχρι και το «Κουράστηκα να Σκοτώνω τους Αγαπητικούς σου» του 2002. Κατά την ολοκλήρωση της διοργάνωσης του απονέμεται ο Χρυσός Αλέξανδρος, δια χειρός του τότε Προέδρου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου έχει ψηφιστεί ανάμεσα στους δέκα καλύτερους σκηνοθέτες από καταβολής του Ελληνικού Κινηματογράφου. Η ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Λιμουζίνα», πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στα πλαίσια του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, στις 20 Σεπτεμβρίου του 2013. Ο σκηνοθέτης τιμήθηκε με το Χρυσό Βραβείο της Πόλης των Αθηνών για τη συνολική του προσφορά στον Κινηματογράφο. Πέθανε στην Αθήνα, την Τρίτη 12 Ιανουαρίου του 2016.

«Πάνω απ’ όλα, μια ταινία για μένα, εκτός από ένα μυστήριο, είναι ένα «θέαμα». Θα είχε ενδιαφέρον να ψάξει κανείς να βρει από πότε οι σκηνοθέτες άρχισαν να παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Από πότε δηλαδή απεκδύονται τον ρόλο του διασκεδαστή και ενδύονται αυτόν του διαφωτιστή. Αυτό είναι ένα πρόβλημα γιατί σ’ αυτόν τον κατήφορο τους ακολούθησαν υπερβάλλοντες και οι κριτικοί του κινηματογράφου. Σ’ ό,τι με αφορά, με καλύπτει η ρήση του Χίτσκοκ: «Όλοι θέλουν οι ταινίες τους να είναι φέτες ζωής, οι δικές μου θέλω να είναι φέτες γλυκό». Είναι αλήθεια ότι δεν μου αρέσουν οι ταινίες «γροθιές στο στομάχι». Δεν πηγαίνω στον κινηματογράφο για να φάω ξύλο. Ούτε οι ταινίες «χειρουργικές επεμβάσεις» μου αρέσουν, αυτές δηλαδή που βάζουν το «νυστέρι στο κόκκαλο». Οι εγχειρήσεις μου προκαλούν τρόμο και κατ ‘ επέκταση όλες οι «τομές» και οι «ανατομίες». Στις ενστάσεις των υποκριτών του κόσμου, που τάχα διψούν για ένα σινεμά με κοινωνικό πρόσωπο, θα απαντούσα ότι από τη στρατευμένη τέχνη προτιμώ τους στρατευμένους ανθρώπους. «Το ταλέντο στην τέχνη και το θάρρος στη ζωή», όπως έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ. Τι μένει; Μια επιδρομή στο ανέκφραστο (πάντα θα ψάχνουμε τους τρόπους να πούμε το τίποτα), μια συγκίνηση αισθητικής τάξεως, ένα παιχνίδι για μεγάλους, που μπολιάζει τη ζωή σε μικρές φράσεις, χειρονομίες, εικόνες, με μικρά αστεία και μικρά γεγονότα, που σηκώνει την πέτσα της καθημερινότητας και ίσως αποκαλύπτει μια κρυφή πραγματικότητα… Άλλωστε, ο κινηματογράφος όπως και κάθε τέχνη δεν είναι η εξομολόγηση ότι η ζωή δεν επαρκεί;» – Νίκος Παναγιωτόπουλος

Διαβάστε επίσης:
Πέθανε ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος
Φωτεινή Λαμπρίδη – Νίκος Παναγιωτόπουλος: Ο σκηνοθέτης που πετούσε τα προσχήματα στα σκουπίδια με κρότο

Τα Χρώματα της Ίριδος (1974)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος, Βαγγέλης Σεϊτανίδης
Ηθοποιοί: Nικήτας Τσακίρογλου, Βαγγέλης Καζάν, Έλενα Κυράνα
Διάρκεια: 117 λεπτά

Σε μια παραλία, γυρίζεται ένα διαφημιστικό σποτ. Ένας περίεργος άντρας, κρατώντας μια διαφανή ομπρέλα εισβάλει στο πλάνο, κατευθύνεται μέσα στη θάλασσα και βυθίζεται, ενώ η ομπρέλα του επιπλέει. Αναστατωμένοι από αυτό το περιστατικό, ο συνθέτης και ο ηχολήπτης της ταινίας προσπαθούν να διαλευκάνουν το μυστήριο.

Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας (1978)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος, Αλμπέρ Κοσερί
Ηθοποιοί: Όλγα Καρλάτου, Γιώργος Διαλεγμένος, Νικήτας Τσακίρογλου, Βασίλης Διαμαντόπουλος
Διάρκεια: 118 λεπτά

Τέσσερις άντρες, ένας πατέρας και οι τρεις γιοι του (Βασίλης Διαμαντόπουλος, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιώργος Διαλεγμένος, Δημήτρης Πουλικάκος) κληρονομούν ένα αρχοντικό σπίτι, στη μέση ενός εύφορου κήπου. Μαζί με το σπίτι κληρονομούν και την όμορφη υπηρέτρια (Όλγα Καρλάτου) και πέφτουν σε λήθαργο, απ’ τον οποίο βγαίνουν μόνο για να φάνε και να κάνουν σεξ με την υπηρέτρια. Ο μικρότερος γιος δυσφορεί, εξαιτίας της κατάστασης και όταν βρίσκει τυχαία ένα βιβλίο με την ιστορία της γαλλικής επανάστασης, ξεσηκώνεται αποφασισμένος να ξεφύγει από τη στασιμότητα και τον εφιαλτικό εγκλεισμό. Ακολουθεί την υπηρέτρια και προσπαθώντας να βγει από την «κοιλάδα της νάρκης», αποκοιμιέται στον κορμό ενός δέντρου…

Μία από τις καλύτερες ταινίες – και προσωπικά αγαπημένη – στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Βαθιά συμβολική στα όρια του σουρεαλισμού, η δημιουργία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ξετυλίγεται σαν ένα μεθυστικό παραμύθι, ασκώντας παράλληλα κριτική στα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας με ιδιαίτερα συμβολικό τρόπο.

Η οκνηρία εμποτίζει τον κόσμο των ηρώων μας και είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο η γυναίκα της ιστορίας εκπροσωπεί μέσα από τις πράξεις της τη θέληση και τη δράση. Μια ταινία έξω από τα καθιερωμένα της εποχής που προκαλεί την αστική τάξη και θυμίζει έντονα τις κορυφαίες δημιουργίες του Λουίς Μπουνιουέλ.

Αξίζει τέλος να επισημάνουμε ότι το φιλμ «Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας» (1978) του Νίκου Παναγιωτόπουλου, απέσπασε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, ενώ τιμήθηκε και με το δεύτερο βραβείο στο Φεστιβάλ του Σικάγο. Το υπέροχο σενάριο, βασίζεται στο μυθιστόρημα του αριστοφανικού Αιγύπτιου συγγραφέα, Αλμπέρ Κοσερί (Cossery Albert), με τίτλο: Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας (Les Faineants Dans La Vallee Ferile). Η εντυπωσιακή φωτογραφία είναι του Ανδρέα Μπέλλη.

Η ταινία προβλήθηκε το 1978 στο 19ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αποσπώντας το ‘Β Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, το Βραβείο Σκηνογραφίας (Διονύσης Φωτόπουλος), το Βραβείο Μοντάζ (Γιώργος Τριανταφύλλου), καθώς και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από την Πανελληνία Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ).

Μελόδραμα (1980)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος, Θάνος Aλεξανδρής
Ηθοποιοί: Λευτέρης Βογιατζής, Αλέκα Παΐζη, Μαρία Ξενουδάκη
Διάρκεια: 93 λεπτά

Ένας νεαρός, που βρισκόταν για χρόνια στην Αμερική, επιστρέφει στην Ελλάδα για να δει την άρρωστη μητέρα του, που μένει στην Κέρκυρα. Εκεί γνωρίζει μια νεαρή δασκάλα και προσπαθεί να βρει τον εαυτό του, μέσα από έναν καινούριο έρωτα.

Βαριετέ (1984)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Βαγγέλης Γερμανός, Δέσποινα Γερουλάνου, Νικήτας Τσακίρογλου, Όλια Λαζαρίδου
Διάρκεια: 100 λεπτά

Ένας σκηνοθέτης βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση και προσπαθεί να σκεφτεί το σενάριο της επόμενής ταινίας του. Επινοεί μια ιστορία για έναν πετυχημένο άντρα, που βρίσκεται επίσης σε υπαρξιακή κρίση και ο οποίος χωρίζει τη γυναίκα του. Λίγο αργότερα, φλερτάρει μιαν άλλη γυναίκα, την οποία ερωτεύεται.

Η Γυναίκα που Έβλεπε τα Όνειρα (1987)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος, Χρήστος Βακαλόπουλος
Ηθοποιοί: Μυρτώ Παράσχη, Γιάννης Μπέζος
Διάρκεια: 105 λεπτά

Η Άννα είναι μια γυναίκα που βλέπει διαρκώς όνειρα και τα διηγείται στον άνδρα της, τον Αχιλλέα, έναν εργασιομανή δικηγόρο, ο οποίος δεν δίνει και πολύ σημασία σε αυτά. Όταν η αφήγηση των ονείρων θα πάψει να αποτελεί την έστω στοιχειώδη αλλά και κάπως ουσιαστική επικοινωνία και επαφή για το ζευγάρι, η Άννα θα αναζητήσει αλλού διέξοδο.

Ονειρεύομαι τους Φίλους μου (1993)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Δημήτρης Νόλλας, Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Λευτερης Βογιατζης, Ακύλλας Καραζήσης, Γιάννης Καρατζογιάννης
Διάρκεια: 114 λεπτά

Τέσσερις χαρακτηριστικές ιστορίες από τη ζωή ενός πενηντάρη ο οποίος ξεκινά από το Βερολίνο του 1965, και καταλήγει στην Αθήνα των μεταγενέστερων χρόνων. Τέσσερις ιστορίες περιπλάνησης στους χώρους αλλά και την ψυχή των ανθρώπων – που φτιάχνουν μια ενιαία ταινία – με τον ίδιο πάντα ήρωα, τον Κυριάκο, παρμένες από την ομότιτλη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Νόλλα.

Εργένης (1997)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος, Θάνος Aλεξανδρής
Ηθοποιοί: Στράτος Τζώρτζογλου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Άκης Σακελλαρίου
Διάρκεια: 120 λεπτά

Η ζωή ενός ευκατάστατου ζευγαριού τραπεζικών υπαλλήλων κυλά ήρεμα και γαλήνια, μέχρι τη στιγμή που η σύζυγος, η Σόφη, εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος. Ο σύζυγός της, Θόδωρος προσπαθεί να τη βρει. Μια μέρα, ένας περίεργος τύπος, ονόματι Χουάν, τον προσεγγίζει και τον πληροφορεί ότι η γυναίκα του έχει γίνει πόρνη πολυτελείας, κι ότι ο ίδιος είναι ο προστάτης της.

Αυτή η Νύχτα Μένει (1999)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος, Θάνος Aλεξανδρής
Ηθοποιοί: Nίκος Kουρής, Aθηνά Mαξίμου, Zωή Nαλμπάντη, Kώστας Mαρκόπουλος
Διάρκεια: 120 λεπτά

O Aντρέας και η Στέλλα, δυο νέα παιδιά, παίζουν το παιχνίδι της ζωής και της επιβίωσης στη σύγχρονη Eλλάδα της ανεργίας, των μεταναστών και των κλειστών οριζόντων. Θα μάθουν και προπάντων θα πάθουν, διασχίζοντας μια Eλλάδα που αλλάζει μένοντας ίδια, μέσα από τα ναρκοθετημένα τοπία της ανάγκης, του έρωτα και της επιθυμίας. Ένας πολύμορφος κόσμος θα παρελάσει μπροστά τους. Aπό τις EBΓEΣ και τις ταράτσες της Aθήνας, στα χιονισμένα βουνά και τα σκυλάδικα της επαρχίας.

Tρένα, λεωφορεία, σταθμοί, παγωμένα δωμάτια ξενοδοχείων, νύχτες αμαρτωλές με αλκοόλ και μουσικές μπουζουκιών, με τραγουδίστριες – κονσοματρίς και απαιτητικούς πελάτες, με Ρωσίδες χορεύτριες, με μποξέρ – συγγραφείς και γαλατάδες – φιλοσόφους, αλλά και με αληθινούς δολοφόνους και πραγματικά όπλα. Στο τέρμα αυτής της περιπλάνησης, μπροστά στη γυμνή απειλή της βίας, ο φόβος θα τους δείξει το πρόσωπό του, κι ενώ το χιόνι θα πέφτει βουβό, μια φωνή μέσα τους θα ψιθυρίσει: «Όμορφα, παιδιά! H περιπέτεια πέθανε!».

«Είναι η μόνη ταινία που έχω κάνει που δεν φοβάμαι να μπω στην αίθουσα μετά την προβολή. Οι θεατές είναι σε κατάσταση ευφορίας και πρέπει να ομολογήσω ότι όχι μόνον δεν μου είναι δυσάρεστο, αλλά αισθάνομαι και φοβερά κολακευμένος, παρ’ όλες τις γνωστές θέσεις μου για το «κοινό», για την «κοινή γνώμη», την «κοινή λογική» και την «κοινή ηθική»…» – Nίκος Παναγιωτόπουλος / Από το βιβλίο «Από το καλάθι των αχρήστων» (Εκδόσεις Πατάκη, 2010)

Beautiful People (2001)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Νίκος Κουρής, Αθηνά Μαξίμου, Ρέα Τουτουνζή, Γιάννης Βόγλης
Διάρκεια: 105 λεπτά

Ο Αντρέας και η σύζυγός του, Ρέα, περνούν τις διακοπές τους στη βίλα ενός επιχειρηματία, στη Μύκονo. Καθώς όμως η Ρέα βλέπει τον σύζυγό της να συμβιβάζεται μ’ έναν άλλο τρόπο ζωής, ο έρωτάς της γι’ αυτόν μετατρέπεται σε περιφρόνηση.

Κουράστηκα να Σκοτώνω τους Αγαπητικούς σου (2002)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Θεοφανία Παπαθωμά, Νίκος Αρβανίτης, Ακύλλας Καραζήσης, Αθηνά Μαξίμου, Αλέξης Γεωργούλης
Διάρκεια: 105 λεπτά

Ένας εκδότης ερωτεύεται παράφορα μια τραγουδίστρια. Η σχέση τους είναι γεμάτη εντάσεις και ζήλεια που προκαλείται από την ύπαρξη πολλών θαυμαστών που πολιορκούν την τραγουδίστρια. Ο εκδότης μπλέκεται σε μια υπόθεση δολοφονίας και ληστείας. Ο αστυνομικός που θα ερευνήσει την περίπτωση, θα εμπλακεί σε αυτή την επικίνδυνη σχέση. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα επικίνδυνο ερωτικό τρίγωνο.

Delivery (2005)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Μισέλ Φάις, Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Θάνος Σαμαράς, Αγάθη Αχιλλέως, Πέτρος Αϊβάζης
Διάρκεια: 100 λεπτά

Η κάθοδος στον κόσμο της νύχτας στην αχανή Αθήνα, ενός νεαρού που έρχεται από την επαρχία και εργάζεται ως ντελιβεράς σε μια παρακμιακή πιτσαρία.

Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Σπύρος Παπαδόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτου, Μαρία Σολωμού
Διάρκεια: 103 λεπτά

Ένας μεσήλικας προσβάλλεται από λευχαιμία. Έχει λίγους μήνες ζωής και σε αυτό το διάστημα που του απομένει προσπαθεί να διαχειριστεί τα ψέματα και τις αλήθειες που ταλάνισαν τη ζωή του. Οι τρεις μεγάλοι του έρωτες (σύζυγος και ερωμένες) συμμαχούν για να τον συνοδεύσουν στην τελική ευθεία.

Αθήνα – Κωνσταντινούπολη (2008)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Λευτέρης Βογιατζής, Αλεξία Καλτσίκη, Δημήτρης Πουλικάκος
Διάρκεια: 103 λεπτά

Ένας ώριμος άνδρας μετά το διαζύγιο, είναι στα πρόθυρα της κατάθλιψης και ξεκινά ένα οδικό ταξίδι χωρίς πραγματικό σκοπό. Πρώτος και τελικός του προορισμός είναι η Θεσσαλονίκη.

Τα Οπωροφόρα της Αθήνας (2010)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Σωτήρης Δημητρίου, Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Λευτέρης Βογιατζής, Νίκος Κουρής, Αλεξία Καλτσίκη
Διάρκεια: 94 λεπτά

Ένας συγγραφέας, κλεισμένος στο σπίτι του, γράφει για έναν αλαφροΐσκιωτο νεαρό, ο οποίος περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας και δοκιμάζει τα φρούτα της.

Δεσμά Αίματος (2012)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Σωτήρης Δημητρίου, Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Μαρκέλλα Γιαννάτου, Γιάννης Στάνκογλου, Νικήτας Τσακίρογλου
Διάρκεια: 88 λεπτά

Το ανακαινισμένο διαμέρισμα της Μαργαρίτας προμηνύει μια νέα αρχή. Το παρελθόν, δίνει τη θέση του σε ένα λευκό, κομψό παρόν, όπως η ίδια φαντάζεται πως πρέπει να είναι η ζωή. Κι όμως θα αναζητήσει στη Βόρεια Ελλάδα τον απρόσιτο πρώην εραστή της, για να κλείσει έναν λογαριασμό που θεωρεί ότι υπάρχει ακόμα ανοιχτός ανάμεσά τους.

Η Λιμουζίνα (2013)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Νίκος Κουρής, Δούκισσα Νομικού, Δημήτρης Καταλειφός, Παύλος Χαϊκάλης, Λευτέρης Βογιατζής
Διάρκεια: 92 λεπτά

Η πανέμορφη Γαλλίδα Κολέτ (Δούκισσα Νομικού), από τη Λιμόζ, ξεκινά ένα ταξίδι με αυτοκίνητο. Συντροφιά της έχει τον Γερμανό Μαξ (Άντριαν Φρίλινγκ), που είναι ερωτευμένος μαζί της, αλλά και τον Έλληνα συγγραφέα, Μάρκο (Νίκος Κουρής) που την ακολουθεί σε ένα “οδοιπορικό ενηλικίωσης”. Σκοπός της Κολέτ είναι να ροντάρει το καινούριο της αυτοκίνητο, αλλά και να διαλέξει το ιδανικό ταίρι. Μία κωμωδία παρεξηγήσεων, ένα σύγχρονο παραμύθι που ξεκινάει από το Παρίσι της δεκαετίας του ’60 και φτάνει στην Ελλάδα του σήμερα.

Ο γνωστός για το χιούμορ του, την παιγνιώδη και αιχμηρή αντίληψή του για τη ζωή και την τέχνη, δημιουργός Νίκος Παναγιωτόπουλος, παρουσιάζει στη 16η ταινία της καριέρας του, μια σουρεαλιστική κωμωδία παρεξηγήσεων, εμπνευσμένη από τα διηγήματα του φίλου του Ζάχου Ε. Παπαζαχαρίου, που υπηρετεί με συνέπεια το ιδιότυπο, αφοριστικό και άναρχο στυλ του κινηματογραφικού του αποτυπώματος.

«Απελευθερωμένος, λόγω ηλικίας ίσως, από ανόητες αναστολές, μπόρεσα να τιμήσω ένα σινεμά, μιας εποχής που οι ταινίες δεν είχαν ακόμα υπογράψει με το κοινό, το συμφωνητικό της αληθοφάνειας και δεν ήθελαν να προσποιηθούν το πραγματικό. Η «Λιμουζίνα» έχει τον υπότιτλο (κωμωδία παρεξηγήσεων), είναι μια ταινία με αυτοσχεδιασμούς, με δοκιμές σκέψεων, ένα παιχνίδι με το παράδοξο και μια τολμηρή αυθαιρεσία, στο επίπεδο της κινηματογραφικής σύμβασης. Όσο γι αυτούς που με κατηγορούν ότι γυρίζω μια ταινία μετά την άλλη, χωρίς να παίρνω αναπνοή, θέλω να τους πληροφορήσω πως, καθώς είμαι εναντίον κάθε διαχωρισμού, απορρίπτω και τον διαχωρισμό ελεύθερου και εργασιακού χρόνου.
Αν ήξερα τι θέλω να πω, θα το έλεγα, δεν θα γύριζα ταινίες.» – Nίκος Παναγιωτόπουλος

Η ταινία «Λιμουζίνα» έκανε την πρεμιέρα της στα πλαίσια του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, στις 20 Σεπτεμβρίου 2013, όπου τιμήθηκε και ο σκηνοθέτης με το Χρυσό Βραβείο της Πόλης των Αθηνών για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο.

Η Κόρη του Ρέμπραντ (2015)
Σκηνοθεσία: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Σενάριο: Nίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Λάκης Λαζόπουλος, Χρήστος Λούλης, Γιάννης Μπέζος
Διάρκεια: 85 λεπτά

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την αναζήτηση ενός άγνωστου και πιθανώς ανύπαρκτου πίνακα κατά τη διάρκεια μιας μεγαλοαστικής δεξίωσης, στους πολυτελείς εσωτερικούς χώρους και στους υπέροχους κήπους μιας εντυπωσιακής έπαυλης, όπου δίνει το παρόν η αφρόκρεμα της Αθηναϊκής κοινωνίας. Τα χιουμοριστικά στιγμιότυπα, διακοσμούν μια πλοκή σχεδόν αστυνομική αλλά εξίσου ξεκαρδιστική, αφού όλα γυρίζουν από την σοβαροφάνεια στη φάρσα, σε μια ταινία που σε τελευταία ανάλυση φωτογραφίζει παραμορφωτικά την ανεκδιήγητη πραγματικότητα που ζούμε, σε μια εποχή που τα όρια μεταξύ του πλαστού και του γνήσιου, είναι κάτι περισσότερο από δυσδιάκριτα.

Κωμική αλλά ταυτόχρονα και μυστηριώδης, η τελευταία (17η) ταινία του σκηνοθέτη, προσεγγίζει πάλι αγαπημένα θέματα του, όπως η φθορά των ανθρωπίνων σχέσεων, το μπλέξιμο του λογικού με το παράλογο.

«Είναι για μένα μια ταινία ορόσημο. Μια ταινία που οι εικόνες της γεννούν νοήματα. Δεν είναι τα νοήματα που γέννησαν τις εικόνες. Είναι μια ταινία αστεία και μαζί μελαγχολική. Αυτός είναι ο λόγος που την αφιερώνω  στους Marx Brothers αλλά και στον Luis Bunuel και στον Τσέχωφ. Άλλη μια ταινία μου αταξινόμητη… Ένας κόσμος που αυτοκαταστρέφεται. Το τέλος μιας εποχής. Η μελαγχολία του τέλους μιας εποχής. Η αμηχανία μπροστά στο νέο που έρχεται. Ο φόβος του αγνώστου. Η κωμικότητα του πανικού. Μια ταινία της απόλαυσης. Η ταινία μ’ έναν τρόπο, μοιάζει με τους «Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας». Αν έκανα σήμερα τους «Τεμπέληδες» θα τους έκανα κάπως έτσι.» – Nίκος Παναγιωτόπουλος