«Η Εποχή της Βροχής» (Wet Season – 2019) του Άντονι Τσεν (Σιγκαπούρη, Ταϊβάν)

Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας σαραντάρας καθηγήτριας κινέζικης γλώσσας που μετά από χρόνια γάμου αδυνατεί να μείνει έγκυος με τον απορροφημένο από τις δουλειές σύζυγό της, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει τον ανήμπορο πεθερό της. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η σχέση που θα αναπτύξει με έναν από τους νεαρούς μαθητές της θα την οδηγήσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.

Ο Άντονι Τσεν ξεπερνώντας κάθε είδους στερεότυπα και συχνά με απρόσμενο χιούμορ καταγράφει τη συγκινητική, σπάνιας λεπτότητας μετεωρική συνάντηση δύο μοναχικών, εντελώς διαφορετικών ανθρώπων που μέσα από την ανάγκη τους για επαφή και τρυφερότητα βλέπουν τις ως τότε ταυτότητές τους να ανατρέπονται και έρχονται αντιμέτωποι ο καθένας με τη δική του ενηλικίωση.

O Άντονι Τσεν, με καταγωγή από τη Σιγκαπούρη, κέρδισε με την πρώτη του ταινία «Ilo Ilo» το 2013 τη Χρυσή Κάμερα του Φεστιβάλ Καννών (συμμετοχή στην Εβδομάδα Κριτικής) με πρόεδρο της επιτροπής την σπουδαία Ανιές Βαρντά, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε ανάμεσα στους 10 καλύτερους ανερχόμενους σκηνοθέτες σύμφωνα με το Variety. Αφού εργάστηκε ως παραγωγός για αρκετά χρόνια επέστρεψε το 2019 με τη δεύτερη ταινία του «Η Εποχή της Βροχής» που έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα Platform του Φεστιβάλ Τορόντο. Στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ του Τορίνο, ενώ έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στο Επίσημο Διαγωνιστικό του 60ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της  Θεσσαλονίκης, όπου και είχαμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε στην μεγάλη οθόνη.

«Με ενδιέφερε πάντα να εξερευνώ γυναικείους χαρακτήρες. Στο ντεμπούτο μου «Ilo Ilo», μίλησα για τη μητρότητα και το μητρικό ένστικτο. Η «Εποχή της Βροχής» προχωράει την εξερεύνηση της γυναικείας ταυτότητας ένα βήμα πιο πέρα. Μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα για μια γυναίκα που κοντεύει τα σαράντα και θέλει απελπισμένα να κάνει δικό της παιδί. Στο σενάριο την περιέγραψα ως «μια κομψή, μητρική παρουσία, παρόλο που δεν είναι μητέρα». Μια γυναίκα που χάνει τον εαυτό της υπό την πίεση των προσδοκιών της μοντέρνας εργαζόμενης γυναίκας και ευσυνείδητης συζύγου. Για μένα, «Η Εποχή της Βροχής» είναι ένα τρυφερό πορτρέτο μιας γυναίκας, της οποίας η αξία δεν έχει αναγνωριστεί στο εργασιακό και οικογενειακό της περιβάλλον, σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού του εαυτού της. Υπάρχει ένας σιωπηλός δυναμισμός μέσα της καθώς παλεύει μέσα στη ζωή με αξιοπρέπεια και χάρη. Τα τελευταία δύο χρόνια αυτό το σχέδιο συνδέθηκε μαζί μου με ένα πιο προσωπικό τρόπο, καθώς η σύζυγός μου κι εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας προκλήσεις προσπαθώντας να ξεκινήσουμε μια οικογένεια. Οι ενέσεις, τα χάπια, οι επισκέψεις στο νοσοκομείο, τα δάκρυα, ο θυμός, η απογοήτευση, ήταν πια οικογενειακά τελετουργικά για μένα. Παρά τον κόπο και τις δυσκολίες, η εμπειρία επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητά μου να πραγματοποιήσω αυτή την ταινία.» – αναφέρει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης Άντονι Τσεν και συμπληρώνει:

«Όσο κι αν προσπαθούμε να προοδεύσουμε προς μία ισότιμη κοινωνία, φαίνεται ότι παντού στον κόσμο, όπως και στη Σιγκαπούρη, υπάρχουν αόρατες γραμμές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους, βασισμένες στα χρήματα, την καταγωγή και την τάξη. Υπήρχε πάντα ένας ελιτισμός από όσους έχουν εκπαιδευτεί με το αγγλικό σύστημα και μιλούν σχεδόν αποκλειστικά αγγλικά. Στη σημερινή Σιγκαπούρη το κύμα νέων μεταναστών από την Κίνα, έχει οδηγήσει πολλούς ντόπιους να διαχωρίζουν τον εαυτό τους μέσω της ικανότητας τους να μιλούν Αγγλικά. Ήμουν πάντα πολύ ευαίσθητος όσον αφορά στην ιδέα της τάξης και της καταγωγής στην αληθινή ζωή αλλά και στη δουλειά μου. Η απεικόνιση των λεπτομερειών αποτελεί πολύ σημαντικό κομμάτι της σκηνοθεσίας μου, ο τρόπος με τον οποίο μιλούν οι χαρακτήρες, κοιτάζουν γύρω τους, κινούνται στον χώρο, όλα αυτά αποκαλύπτουν πάρα πολλά για το από πού έρχονται και τις αξίες τις οποίες πρεσβεύουν. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάντα πιο περίπλοκες από όσο νομίζουμε. Οι γραμμές σίγουρα μπλέκονται στην σχέση του Γουέι Λουν και της δασκάλας του. Είναι η Λινγκ η ιδανική ερωμένη ή μια αντικαταστάτρια μητέρα; Είναι ο Γουέι Λουν ένας αντικαταστάτης του απόντα συζύγου ή του γιου που πάντα ήθελε να αποκτήσει; Πάντα ένιωθα ότι τα συναισθήματά μας, μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα πηγαίναμε. Αυτή η ασάφεια στους ανθρώπινους δεσμούς και την επικοινωνία μεταξύ τους μου κινεί πάντα το ενδιαφέρον.»

«Πόλεμος στο Σπίτι» (The War with Grandpa – 2020) του Τιμ Χιλ (Η.Π.Α.)

Ο Πίτερ και ο παππούς του, Τζακ, είναι πολύ αγαπημένοι και δεμένοι μέχρι που ο παππούς του θα μετακομίσει στο σπίτι της οικογένειάς του και θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το πιο μεγάλο κεκτημένο του, το δωμάτιό του. Ο Πίτερ, όμως, δεν το βάζει κάτω και με την βοήθεια των φίλων του θα κάνει τα πάντα για να τον διώξει. Αλλά και ο παππούς του δεν παραδίνεται εύκολα. Ένας οικογενειακός πόλεμος είναι προ των πυλών.

Μικροί και μεγάλοι χωρίζονται σε στρατόπεδα και περνούν στην αντεπίθεση: από τη μία πλευρά, ο Πίτερ συμμαχεί με τους φίλους του Έμα, Στιβ και Μπίλι ενώ στην απέναντι πλευρά βρίσκεται ο παππούς του Εντ, ο οποίος συμμαχεί με τους Τζέρι, Ντάνι και Νταϊάν. Ο πατέρας του, η μητέρα του και η αδερφή του κάθονται αμέτοχοι και ουδέτεροι σε αυτό τον «πόλεμο στο σπίτι». Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Κίμελ Σμιθ. Ηθοποιοί: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ούμα Θέρμαν, Κρίστοφερ Γουόκεν.