Ο Ντάνι Μπόιλ, δύο χρόνια μετά το υποψήφιο για δύο Όσκαρ βιογραφικό του δράμα «Στιβ Τζομπς», επιστρέφει με τη νέα του δημιουργία: «T2 Trainspotting». Ο βραβευμένος με Όσκαρ, Βρετανός σκηνοθέτης (Slumdog Millionaire – 2008), γυρίζει στον “τόπο του εγκλήματος”, εικοσιένα χρόνια μετά την κυκλοφορία της εμβληματικής ταινίας του: «Trainspotting». Μαζί του δίνουν το παρών και οι “συνήθεις ύποπτοι”. Ο Γιούαν Μακγκρέγκορ, ο Τζόνι Λι Μίλερ, ο Ρόμπερτ Καρλάιλ και ο Γιούεν Μπρέμνερ, οι οποίοι καλούνται να αποδείξουν για μία ακόμα φορά γιατί δικαίως θεωρούνται ως η πιο τρελή παρέα στην ιστορία του βρετανικού σινεμά.

Ξεπερνώντας σε πρώτο επίπεδο τη μοιραία σύγκριση με την ταινία του 1996, το «T2 Trainspotting» είναι ένα έξυπνα δομημένο φιλμ, δείγμα υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης. Κουβαλώντας την παράδοση του βρετανικού κινηματογραφικού κινήματος free cinema, η νέα δημιουργία του Ντάνι Μπόιλ, σηματοδοτεί ένα ανθρωποκεντρικό, εκκεντρικό, αλλά και μεγαλόψυχο σινεμά, λίγο άναρχο, αλλά πάντα γνήσιο.

«Έχουν περάσει 21 χρόνια από την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας και θεωρητικά τόσα χρόνια είναι πολλά για να γίνει sequel. Η καθυστέρηση δεν ήταν επιτηδευμένη. Το συζητούσαμε για χρόνια. Αλλά τελικά, αυτό δίνει στην ταινία λόγο ύπαρξης. Όταν βάζεις τους ηθοποιούς δίπλα στο πώς έμοιαζαν δύο δεκαετίες πριν, αυτό είναι σκληρό. Δέκα χρόνια πριν, δεν ήταν τόσο διαφορετικοί. Τους έκανα πλάκα και τους έλεγα ότι πρέπει να ενυδατώνονται συνέχεια! Αλλά 20 χρόνια είναι πολύ καιρός και το νιώθεις αυτό. Οι τύποι είναι πολύ καλά με το πώς είναι τώρα και πώς θα φαίνονται σε σύγκριση με πριν. Ήταν τίμιο. Δεν ντράπηκαν και η ταινία έχει να κάνει μ’ αυτό.» – Ντάνι Μπόιλ

T2 Trainspotting
Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ / Danny Boyle
Σενάριο: John Jodge – Βασισμένο στα μυθιστορήματα του Irvine Welsh: Porno & Trainspotting
Πρωταγωνιστούν: Γιούαν Μακγκρέγκορ, Ρόμπερτ Καρλάιλ, Τζόνι Λι Μίλερ, Γιούεν Μπρέμνερ
Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο
Έτος Παραγωγής: 2017
Διάρκεια: 117 λεπτά

Το «Trainspotting» του 1996, ήταν σαν μια ένεση αδρεναλίνης στη βρετανική, αλλά και την παγκόσμια, κινηματογραφική σκηνή. Τα εντυπωσιακά εικαστικά, το ξεσηκωτικό, θρυλικό πλέον, μουσικό σκορ και οι αξέχαστοι αντιήρωες σε συνδυασμό με μια πρωτοποριακή, άμεση επικοινωνία, οδήγησαν το φιλμ ώστε να πιάσει απόλυτα τον παλμό της εποχής του.

«Πήγα σε μια μικρή αίθουσα στο Soho με τη γυναίκα μου και τον θείο μου. Θυμάμαι να βγαίνω και να είμαι καθηλωμένος. Κοιταζόμασταν, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε για αυτό που είδαμε. Η διεύθυνση φωτογραφίας του Brian Tufano, οι ερμηνείες, η σκηνοθεσία του Ντάνι, η μουσική… ήταν σαν όλα τα στοιχεία να ήταν όσο καλά θα μπορούσαν να είναι. Και το πιο πιθανό ήταν να μην είναι χάλια. Και δεν ήταν.» – ο Γιούαν Μακγκρέγκορ για το «Trainspotting» του 1996

Το «T2 Trainspotting» τοποθετείται 20 χρόνια μετά την ταινία του 1996 όταν οι δρόμοι των πρωταγωνιστών ξανασυναντιούνται. Η νέα ταινία βασίζεται σε άλλο βιβλίο του Irvine Welsh με τίτλο “Porno”. Ο Renton επιστρέφει στη Σκωτία μετά από χρόνια στο Άμστερνταμ όπου δούλευε ως μάνατζερ σε νυχτερινό κλαμπ και ζούσε με τα λεφτά που κέρδισε η συμμορία από τους εμπόρους ναρκωτικών στην πρώτη ταινία. Ενώ ο Renton προσπαθεί να μείνει μακριά από τα προβλήματα και τον Begbie, η παλιοπαρέα ενώνεται για μια δουλειά που αφορά τη βιομηχανία διασκέδασης ενηλίκων.

Στη σκηνοθετική καρέκλα βρίσκεται και πάλι ο Ντάνι Μπόιλ, ενώ στο καστ επιστρέφει η ομάδα της πρώτης ταινίας, με πρωταγωνιστές τους: Γιούαν Μακγκρέγκορ ως Mark ‘Rent Boy’ Renton, Τζόνι Λι Μίλερ, ως Simon ‘Sick Boy’ Williamson, Ρόμπερτ Καρλάιλ ως Begbie και ο Γιούεν Μπρέμνερ. Η πιο τρελή παρέα του βρετανικού σινεμά επιστρέφει με κέφι και ενέργεια. Ξεπερνώντας τη σύγκριση με την πρώτη ταινία, πρόκειται για ένα φιλμ με χιούμορ, προκλητικό και εικαστικά τολμηρό.

«Δεν έχει νόημα να κάνεις sequel του Trainspotting εκτός κι αν πραγματεύεσαι μεγάλα θέματα. Πώς είναι να είσαι μεγαλύτερος; Τι έχεις κάνει; Τι συμβαίνει στους χαρακτήρες και ποιες είναι οι συνέπειες; Ένα άμεσο sequel με απαντήσεις στο ποιος ξέφυγε, ποιος εκδικήθηκε, είναι βαρετό. Ο μόνος τρόπος είναι να βάλεις τις ζωές των ανθρώπων ανάμεσα.» – Τζόνι Λι Μίλερ

Ο Βρετανός καταξιωμένος σκηνοθέτης – δημιουργός των ταινιών: Trainspotting (1996), 28 Days Later… (2002), Slumdog Millionaire (2008) και 127 Hours (2010) – και η θρυλική παρέα των πρωταγωνιστών του, επιστρέφουν δυναμικά για να μαλώσουν, να παίξουν ξύλο, να κλέψουν αλλά και να θυμηθούν όλα όσα πέρασαν μαζί.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και οι καλές ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστών. Ο Γιούαν Μακγκρέγκορ, ο Τζόνι Λι Μίλερ, ο Ρόμπερτ Καρλάιλ και ο Γιούεν Μπρέμνερ, σηκώνουν στους ώμους τους, με αυτοπεποίθηση και απόλυτη επίγνωση, το βάρος της μεγάλης επιτυχίας που πριν από 21 χρόνια τους καταχώρησε ανεπιστρεπτί στην παγκόσμια ποπ κουλτούρα.

«Η βασική ερώτηση ήταν αν ο John θα μπορούσε να γράψει το σενάριο. Οι ηθοποιοί είχαν φυσικά κάποιες επιφυλάξεις, γιατί ήθελαν να κάνουν κάτι εξίσου καλό με το πρώτο. Δεν ήθελαν να απογοητεύσουν κάποιον με τον κάνουν μια κακή συνέχεια. Ο John έκανε κάποιες απόπειρες που όλοι ξέραμε, όπως κι αυτός, ότι δεν λειτουργούσαν. Μετά πήγαμε όλοι στο Εδιμβούργο με τους παραγωγούς. Η 20η επέτειος πλησίαζε και θεωρήσαμε ότι ή τώρα ή ποτέ. Ο John έφυγε, έγραψε το σενάριο που μόλις το διάβασα, το έστειλα στους ηθοποιούς. Θα ήταν τρελοί να μην το κάνουν. Μπορεί να έλεγαν όχι για διάφορους λόγους, κυρίως γιατί ένας δύο έχουν τηλεοπτικές καριέρες. Αλλά όλοι ανταποκρίθηκαν και έτσι μπορούσαμε να το κάνουμε.» – Ντάνι Μπόιλ

Ευρηματική η σκηνοθεσία του ώριμου πλέον Ντάνι Μπόιλ, που τόλμησε να συνομιλήσει με μια ταινία-ορόσημο της φιλμογραφίας του. Ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός, ακροβατεί αριστοτεχνικά πάνω στο έξυπνα δομημένο σενάριο του John Hodge, ο οποίος ξέρει να συμπυκνώνει την αγάπη, τη ζήλεια, την προδοσία, τη ματαίωση, αλλά και την ελπίδα, τόσο στους διαλόγους των ηρώων μας, όσο και στους χαρακτηριστικούς και απαραίτητους μονολόγους τους.

«Εμείς ξεκινήσαμε να κάνουμε μια διασκεδαστική ταινία τότε. Τελειώναμε το σενάριο και σταδιακά αντιληφθήκαμε το αυξανόμενο ενδιαφέρον. Έλπιζα ότι κάναμε τους ήρωες πιο ανθρώπινους και ότι αποστασιοποιηθήκαμε από το παραδοσιακό πορτρέτο του θύματος. Και, όπως το βιβλίο, το Trainspotting, έδωσε χιούμορ στους χαρακτήρες και αυτογνωσία. Αυτό ήταν κάτι αμφιλεγόμενο. Άρεσε και δεν άρεσε, για τους ίδιους λόγους.» – John Hodge

«Στην πρώτη ταινία, ο παλμός ήταν το Dubnobasswithmyheadman των Underworld, αλλά και το Born Slippy! Για το T2 Trainspotting, ο Rick Smith των Underworld συμφώνησε να γράψει τη μουσική για την ταινία και να βοηθήσει τον Jon Harris με όλο το soundtrack. Το πιο ωραίο ήταν που ανακαλύψαμε τους Young Fathers από το Εδιμβούργο. Είναι ο σύγχρονος παλμός αυτής της ταινίας και μας έχουν προφυλάξει από κάθε ξέσπασμα νοσταλγίας. Οι Wolf Alice έρχονται από το γούστο των θυγατέρων μου. Οι The Rubberbandits είναι αυτό που ακούει ο John Hodge στο σπίτι, όταν πρέπει να γράφει!.» – Ντάνι Μπόιλ

Διαβάστε επίσης:
Μάικλ Φασμπέντερ και Κέιτ Γουίνσλετ στον «Στιβ Τζομπς» του Ντάνι Μπόιλ