Επτά χρόνια μετά το αριστουργηματικό του σκηνοθετικό ντεμπούτο, με το φιλμ «Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» (Synecdoche, New York – 2008), ο χαρισματικός Τσάρλι Κάουφμαν επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη, μαζί με τον Ντιουκ Τζόνσον, παρουσιάζοντας το «Anomalisa». Πρόκειται για ένα stop-motion animation, το οποίο προβλήθηκε πριν λίγες ημέρες στο 72ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, αποσπώντας το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής.

«Προσπαθώ να κάνω ταινίες που να σου επιτρέπουν να ανακαλύπτεις νέα πράγματα κάθε φορά που θα τις βλέπεις. Και στόχος μου είναι να κάνω το κοινό να νιώσει ότι πρόκειται για κάτι ζωντανό. Η ταινία «Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης», μπορεί να θεωρηθεί κολοσσιαία, όπως η αποθήκη του Κέιντεν ή μικρή όπως η ντουλάπα στο διαμέρισμα της Αντέλ, μεταφυσικός λαβύρινθος ή συναισθηματικά απλή, ένα ευφυολόγημα του μεγέθους του Empire State Building, μία τεράστια αφύσικη παρονομασία, ένα υπαρξιακό ανέκδοτο με ανούσιο τέλος ή ακόμα ένα ποίημα, ή όλα αυτά μαζί ή τίποτα από αυτά ή απλά διασκεδαστική και τίποτε άλλο…» – Τσάρλι Κάουφμαν

Το «Anomalisa» δημιουργήθηκε με την τεχνική του stop-motion animation, σε σενάριο του Τσάρλι Κάουφμαν («Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού», «Συνεκδοχή, Νέα Υόρκη») και σκηνοθεσία του ίδιου και του Ντιουκ Τζόνσον.

Στην καρδιά της ιστορίας συναντάμε έναν φοβερά επιδραστικό ομιλητή, ο οποίος με τις εμπνευσμένες ομιλίες του ταξιδεύει ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες καταφέρνοντας με τις συμβουλές του να αλλάξει τις ζωές αμέτρητων ανθρώπων. Όμως, όσο μεταμορφώνει την ύπαρξη των άλλων, η δική του ζωή έχει χάσει το νόημά της, καταλήγοντας γκρίζα και μονότονη σ’ έναν κόσμο όπου όλοι κυριολεκτικά είναι και ακούγονται απαράλλαχτοι.

Ξαφνικά μια μέρα, η φωνή μιας κοπέλας (Τζένιφερ Τζέισον Λι) διαπερνά το πέπλο του απόλυτου κενού. Τον γεμίζει με ένα τέτοιο κύμα ζωντάνιας που είναι πρόθυμος να τα εγκαταλείψει όλα και όλους, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του οικογένειας, και να αποδράσει μαζί της προς μια καλύτερη ζωή.

«Ξεκινήσαμε να κάνουμε την ταινία πριν τρία χρόνια», είπε ο Ντιουκ Τζόνσον, παραλαμβάνοντας το βραβείο, «και δεν ξέραμε τι θα συνέβαινε ή αν θα το έβλεπε κανείς. Το να έχει τέτοια υποδοχή είναι απίστευτο. Είναι η μεγαλύτερη τιμή της ζωής μου το ότι δούλεψα σε αυτήν την ταινία με τον Τσάρλι Κάουφμαν». Και ο Τσάρλι Κάουφμαν, αστειευόμενος, πρόσθεσε μόνο: «Ό,τι είπε ο Ντιουκ, απλώς θα πω ότι ήταν τιμή μου που δούλεψα μαζί του, όχι με τον εαυτό μου!».

Το πρότζεκτ χρηματοδοτήθηκε μέσω της crowdfunding πλατφόρμας Kickstarter, με περισσότερους από 5.700 ανθρώπους να συγκεντρώνουν το ποσό των 406, 237 δολαρίων για την παραγωγή. Η ταινία θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές Κινηματογραφικές Αίθουσες σε διανομή της εταιρείας Odeon.

Ευρηματικός, απρόβλεπτος και πρωτοπόρος, ο βραβευμένος με Όσκαρ – για το σενάριο της υπέροχης ταινίας: «Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» – σεναριογράφος Τσάρλι Κάουφμαν, δοκίμασε για πρώτη φορά την εμπειρία του να βρίσκεται πίσω από τον φακό το 2008 με το φιλμ «Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» (Synecdoche, New York – 2008), το οποίο είχε προβληθεί στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών.

Επτά χρόνια μετά, μαζί με τον Ντιουκ Τζόνσον, επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη για το stop-motion animation: «Anomalisa» (2015). Η ταινία προβλήθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 72ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Βενετίας – με πρόεδρο της Κριτικής Επιτροπής τον Μεξικανό σκηνοθέτη, Αλφόνσο Κουαρόν (Children of Men – 2006, Gravity – 2013) – αποσπώντας το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής.

«”Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης”, είναι μία από εκείνες τις σπάνιες ταινίες που ασχολούνται με το θάνατο, τις βασανιστικές ασθένειες, τα λιπαρά υγρά του σώματος, την απελπισία, την ερωτική απογοήτευση, το κακό σεξ, θέματα που είναι ενδιαφέροντα. Πιστεύω ότι η ταινία είναι αστεία. Έχει να κάνει με πολλά σοβαρά συναισθήματα, αλλά είναι αστεία με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Το κοινό δε χρειάζεται να ανησυχεί για το “τί θέλει να πει ο σκηνοθέτης με το σπίτι που καίγεται;” Και τί έγινε; Είναι απλά ένα σπίτι στο οποίο μένει κάποιος και τώρα καίγεται. Μπορείς να το πας και παραπέρα. Ελπίζω η ταινία να λειτουργήσει σε πολλά επίπεδα και ο κάθε θεατής να μπορέσει να εκλάβει διαφορετικά κάποια πράγματα, ανάλογα με το χαρακτήρα του.» – Τσάρλι Κάουφμαν

Διαβάστε επίσης:
Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν: Ο σημαντικότερος ηθοποιός της γενιάς του: «Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης»