«Ο Ασκός του Αιόλου» μετέχει στο επίσημο πρόγραμμα του 18ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης με δυο προβολές: Τη Δευτέρα στις 14 Μαρτίου και ώρα 20:00, στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης»- Αποθήκη 1 Λιμάνι
Την Πέμπτη στις 17 Μαρτίου και ώρα 15:15, στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης»- Αποθήκη 1 Λιμάνι.

Η ομάδα παραγωγής του ντοκιμαντέρ «Ο Ασκός του Αιόλου» μετά από δυο χρόνια ενδελεχούς έρευνας μέσα και έξω από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων για το περιβάλλον και τη φύση και ύστερα από δυο και πλέον χρόνια γυρισμάτων σε όλη την Ελλάδα, ολοκλήρωσε το ντοκιμαντέρ και το παραδίδει στη κρίση των πολιτών που εδώ και δεκαετίες αγωνίζονται σιωπηλά αλλά δυναμικά, για να προστατέψουν τα βουνά τους, κόντρα στην επέλαση των μεγαλοεργολάβων και των πολυεθνικών.

Στους πολίτες που συνέβαλαν στην επιχειρησιακή, οικονομική και ηθική στήριξη του εγχειρήματος της ομάδας παραγωγής.

Στην κρίση των πολιτών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίοι δεν ενημερώνονται από τα ΜΜΕ του συστήματος των κερδών για το ποίοι και πόσα κρύβονται πίσω από τις επενδύσεις στην «πράσινη ενέργεια».

Οι δημοσιογράφοι και οι ερευνητές της ομάδας παραγωγής επισκέφτηκαν δεκάδες περιοχές και διαπίστωσαν οι ίδιοι την αλλοίωση που έχει υποστεί το φυσικό τοπίο εξαιτίας των ήδη εγκατεστημένων, αλλά και των υπό εγκατάσταση ανεμογεννητριών που διασπείρονται παντού στα πλαίσια της «πράσινης ανάπτυξης».

Η έρευνα της ομάδας δεν περιορίστηκε μόνο στην αιολική ενέργεια, όπως ήταν ο αρχικός στόχος, αλλά προσέγγισε το θέμα συνολικά και σε βάθος. Οι κάμερες της ομάδας μπήκαν στα ορυχεία του λιγνίτη και μίλησαν με εργαζόμενους, ειδικούς και διευθυντικά στελέχη των ορυχείων της Μεγαλόπολης και της Κοζάνης.

Η ομάδα παραγωγής δεν μπορούσε να αφήσει στην άκρη το θέμα της κλιματικής αλλαγής και τον τρόπο που έχει αυτή συσχετιστεί με την παραγωγή ενέργειας. Τα μέλη της ομάδας μίλησαν με ειδικούς και καθηγητές που ασχολήθηκαν εκτενώς με το θέμα. Το ντοκιμαντέρ που θα δείτε θα δώσει το έναυσμα για μια συζήτηση σε βάθος.

Κείμενο της Κατερίνας Θεοφιλοπούλου, μέλος της Ομάδας Παραγωγής «Ο Ασκός του Αιόλου»

Είναι δύσκολο να περιγραφούν 4 χρονιά δουλειάς με δυο λόγια. Αλλά τίποτα δεν ήταν ποτέ εύκολο με τον Ασκό του Αιόλου έτσι και αλλιώς.

Τα γυρίσματά του ντοκιμαντέρ κράτησαν δύο χρόνια σχεδόν και πραγματοποιήθηκαν σε 16 περιοχές της Ελλάδας. Δεν υπήρξε επίσημη χρηματοδότηση, παρά μόνο εκείνη από πολίτες, συλλόγους και φορείς που ασχολούνται με το θέμα εδώ και δεκαετίες και οι οποίοι κάλυψαν μέρος των εξόδων μετακίνησης και διαμονής των συνεργείων. Όχι, δεν έχει πληρωθεί κανένας μας για τη δουλειά που πρόσεφερε, συνειδητά επιλέξαμε να γίνουμε εθελοντές, γιατί ο Ασκός έπρεπε να ανοίξει.

Ακολούθησαν 2 χρόνια έρευνας και διασταύρωσης στοιχείων με τέτοιο τρόπο και σε τόσο βάθος που το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ απέκτησε νέα διάσταση. Δεν μπορείς να πεις πλέον ότι ο Ασκός είναι μια απλή καταγραφή των μεθόδων εκμετάλλευσης της αιολικής ενέργειας στη χώρα.

Η πολιτική της πράσινης ανάπτυξης εξάλλου, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και ειδικότερα στην Ελλάδα, δεν είχε ποτέ στόχο, από ότι φαίνεται, την παραγωγή καθαρής ενέργειας, την μείωση των ρύπων, την ελάττωση της χρήσης του λιγνίτη. Η πράσινη ανάπτυξη και ο τρόπος που εφαρμόστηκε μέχρι τώρα σε τούτο τον τόπο, δεν συνιστά τίποτε άλλο από ένα απέραντο τραπέζι, στρωμένο με λουκούλλεια γεύματα για λίγους και εκλεκτούς.

Όσο δούλευα για τον Ασκό αναρωτιόμουν τι κάνει την πλειοψηφία των πολιτών να μην κοιτούν πέρα από τη μύτη τους και τι οδήγησε αυτούς τους 125 ανθρώπους, που τις φωνές τους άκουγα επί μήνες απομαγνητοφωνήσεων, να αντιδράσουν, να πουν όχι, να τολμήσουν να κάνουν το αυτονόητο: Να αντισταθούν στην υφαρπαγή και την ιδιοποίηση γης και φυσικών πόρων που ανήκουν σε όλους, να μπουν μπροστά σε εκσκαφείς που «ξυρίζουν» δάση και πετσοκόβουν βουνοκορυφές στο όνομα της «προστασίας του περιβάλλοντος».

Αναρωτιόμουν τι ώθησε τους 125 και πάρα πολλούς άλλους που δεν μίλησαν στην κάμερα, να σταθούν απέναντι στο παρεάκι των μεγαλοεργολάβων και των πολυεθνικών. Τι περισσότερο είχαν αυτοί οι 125 άνθρωποι από μένα ή από τον κάθε πολίτη αυτής της χώρας, ο οποίος σε κάθε τι που συμβαίνει βρίσκει πάντα μια δικαιολογία για να μείνει αμέτοχος;

Μετά από 2 χρόνια στον Ασκό η απάντηση είναι για μένα πλέον προφανής.

Οι άνθρωποι που θα δείτε και πάρα πολλοί άλλοι που δυστυχώς δεν χωρούν σε 83 λεπτά, είναι από εκείνους που επιλέγουν να βλέπουν λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους και δεν τρέμουν τη σκιά τους. Είναι από εκείνους που θεωρούν εαυτούς κομμάτια άρρηκτα δεμένα με την κοινωνία και τη φύση που μας περιβάλει και έχουν απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης που σαν ανθρώπινα όντα έχουμε απέναντι στον πλανήτη τούτο, που σαν πολίτες φέρουμε απέναντι στην κοινωνία μέσα στην οποία επιλέγουμε να ζούμε. 

Οι άνθρωποι αυτοί, που αγωνίζονται ενάντια στους βρικόλακες του συστήματος, σε πολυεθνικές, σε κλίκες και κόντρα σε στεγανά μυαλών υπνοτισμένων από την εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ, ήταν αυτοί που αποτέλεσαν το δικό μου κίνητρο για να δουλέψω νυχθημερόν για τον Ασκό.

Μέχρι να μπω στην ομάδα ήμουν από εκείνους που «αγόραζαν» αφελέστατα ότι πουλούσε η προπαγάνδα της πράσινης ανάπτυξης αλλά και των πράσινων αλόγων μπορώ να πω. Έβλεπα ανεμογεννήτριες και σκεφτόμουν «..επιτέλους εκσυγχρονιζόμαστε..», ή «..έτσι ντε, ας εκμεταλλευτούμε πια τις δυνατότητες και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας».

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Τους συμφέρει να πιστεύουμε οτί είναι όλα τόσο απλά. Δείτε τον Ασκό και θα καταλάβετε.