Με το φεμινιστικό αφιέρωμα «what the f…?», ένα ντοκιμαντέρ για τα έργα και τις ημέρες του Σίλβιο Μπερλουσκόνι αλλά και ένα ξεκαρδιστικό «brainfuck» του Mr. Oizo που βάζει όλη την αντίληψη της πραγματικότητας στο μπλέντερ, συνεχίζεται το αφιέρωμα του tvxs.gr (μέρος 3^_ο) στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, το οποίο και φέτος φιλοξένησε εκατοντάδες εξαιρετικές ταινίες.

Διαβάστε επίσης:

• Aφιέρωμα στο 44o IFFR: Σημάδια καθημερινής προπαγάνδας (Μέρος 1^_ο)
• Aφιέρωμα στο 44o IFFR: Μέρος 2^_ο [ΒΙΝΤΕΟ]
• Εξερευνώντας το… Για πάντα
• Εντυπώσεις ενός πνιγμένου [ΒΙΝΤΕΟ]

Signals: What the f..?

Pussy vs Putin

Ξεχωριστή θέση στο φεμινιστικό αφιέρωμα της χρονιάς «what the f…?» είχε το καλωσόρισμα των ντοκιμαντέρ Pussy vs Putin 1 & 2, που αποτέλεσε και αφορμή για την παρουσία των ίδιων των ακτιβιστριών στο φεστιβάλ για συζήτηση αλλά και για μια μουσική βραδιά.

Στα ντοκιμαντέρ, παραγωγής της κολεκτίβας “Gogol’s wives” βλέπουμε γνωστές και λιγότερο γνωστές δράσεις των Pussy Riot, όπως την περίφημη “punk prayer”, αλλά και τα γεγονότα στους Ολυμπιακούς του Σότσι. Αλόγιστη βία από ένστολους με spray στο πρόσωπο και γκλομπ στο ψαχνό, και banner που σηκώνουν πολέμιοί τους αποκαλλώντας τους “sexburger με chicken pussy”. Ο Petya, σύζυγος της αγαπημένης των φωτογράφων, Nadya, μας αφηγείται την έκπληξη που συνάντησαν στα μάτια του manager, στο Connecticut, όταν του συστήθηκαν ως καλλιτεχνική κολεκτίβα με όνομα “Pussy Riot”. “Γούρλωσε τα μάτια κι επανέλαβε, pu-ssy…? riot…?”.

Στα McDonalds, ενώ παίρνουν το πρωινό τους σε μια ήσυχη γωνια, μια ομάδα που τους περίμενε στην είσοδο του μαγαζιού από νωρίτερα, τους επιτίθεται με μπογιές και ενώ τους πετάει αντικείμενα, φωνάζει να φύγουν και να πάνε στην Αμερική. Υποδειγματική αντίδραση – μάθημα συμπεριφοράς από την Masha, που τη βλέπουμε να λέει σε έναν από τους νεαρούς που μόλις τους έχουν επιτεθεί “Δεν έχεις το δικαίωμα να με χτυπάς, σε παρακαλώ να μη φερθείς ξανά έτσι σε κανέναν άλλο”. Όπως ήταν αναμενόμενο, η ωμή, ορθόδοξη και ανορθόδοξη βία πρωταγωνιστεί και στις δύο ταινίες, μαζί με αλλεπάλληλες προσαγωγές και video μέσα από τη φυλακή με συμμετοχή των αρχών.

Ερχόμενοι στο σήμερα του φεστιβάλ, την εμφάνισή τους στη σκηνή υποδέχεται ηχηρό χειροκρότημα που δε λέει να σταματήσει. Η Nadya μας απαντά ότι “δε στοιχίζει κάτι, οπότε μπορείτε να χειροκροτάτε όσο θέλετε”.

Ο Petya, θέλοντας να δώσει μια κατακλείδα, μας λέει ότι όλα είναι πολιτική σήμερα και οι καλλιτέχνες οφείλουν να σκέφτονται την επίδραση που έχει η δουλειά τους. “…Και δεν πρόκειται για όσα συμβαίνουν στο “σπίτι” σου, είναι σημαντικό να είσαι ενεργός και για όσα γίνονται αλλού. Είναι ο κόσμος σου και είσαι μέρος του”. Είναι πολύ πιθανό πάντως, σχετικά με αυτή την παγκόσμια προοπτική, πολλοί υποστηρικτές τους να έχουν περισσότερες ενστάσεις για τις επιλογές τους σχετικά με τις εμφανίσεις και τις συνεργασίες τους, όπως εξάλλου συνέβη και στο παρελθόν σχετικά με την κοινή τους δημόσια εμφάνισή με την Madonna.

Me quedo contigo

Συχνά συναντούμε ταινίες που θέλουν να εντυπωσιάσουν. Κάποιοι δημιουργοί το κάνουν αυτό με επιδίωξη υψηλής αισθητικής, κάποιοι με τη βοήθεια έμπειρων ή/και εμνευσμένων συνεργατών, με αφοσίωση και σκληρή δουλειά κ.ο.κ Υπάρχουν κι εκείνοι που χρησιμοποιούν το σοκ μέσω ωμής βίας, ακραίων καταστάσεων κι αποτροπιασμού. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η συγκεκριμένη ταινία. Σε μια αίθουσα που ήταν κατάμεστη στο ξεκίνημα της, περισσότεροι από τους μισούς θεατές εγκατέλειψαν την προβολή λίγο μετά τη μέση της ταινίας. Όσοι καταφέραμε να παραμείνουμε, καταλάβαμε μάλλον ότι χειριζόμενη καταστάσεις και στερεότυπα μιας πατριαρχικής κοινωνίας, θέλει να πραγματευτεί τη στάση μας ή και την ανοχή μας προς τη βία. Περνώντας όλες τις απαγορευτικές γραμμές, μας παρουσιάζει με άγρια ρεαλιστικό τρόπο το πόσο μπορεί να υποφέρει ένας άνδρας στα χέρια μιας παρέας αδίστακτων, μεθυσμένων γυναικών που φαίνεται να έχουν κάθε λόγο να τον κάνουν να υποφέρει. Δώσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη τη χαμηλότερη βαθμολογία και την προτείνουμε μόνο σαν τεστ αντοχής και αφορμή για προβληματισμό.

Signals: Really? Really!
Belluscone. Una storia siciliana

Ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ που προκαλεί γέλιο με καταστάσεις καθόλου αστείες. Αν ήταν μυθοπλασία, θα μας έκανε όλους να διασκεδάσουμε, αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά αν κανείς σκεφτεί ότι πρόκειται για ένα αληθινό, ζωντανό δράμα που κρατά δεκαετίες ολόκληρες σκορπίζοντας θάνατο και διαφθορά. Οι συντελεστές το τόνιζαν σε κάθε ευκαιρία, στα έντυπα και τις προβολές, πως ό,τι βλέπουμε “είναι αληθινό!” . Πρόκειται για καταγραφή ακραίων κωμικοτραγικών καταστάσεων και δηλώσεων, στην περιοχή Brancaccio του Παλέρμο. Το κυρίως θέμα είναι η αυτοκρατορία του σκανδαλώδη εργολάβου, μεγιστάνα των media, πανίσχυρου πολιτικού που ακόμη σήμερα απολαμβάνει το θαυμασμό και την ευρύτατη στήριξη νέων και γέρων στην περιοχή, αλλά το ντοκιμαντέρ δεν περιορίζεται μόνο στην ιστορία του συγκεκριμένου προσώπου. Για την ακρίβεια, η όλη καταγραφή θα έχανε όλη αυτή την ιδιαίτερη “νοστιμιά” της, αν απουσίαζε ο κύριος πρωταγωνιστής, ο Ciccio Mira, manager, παρουσιαστής και γενικότερα …διαχειριστής καταστάσεων στην ευρύτερη περιοχή.

Με οδηγό λοιπόν, τον συγκεκριμένο κύριο, συναντούμε “φίλους” του Berlusconi στην περιοχή αυτή που τον στηρίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, και μας παρουσιάζονται οι γενικότερες αλλά και πιο συγκεκριμένες συνθήκες αυτού του εξαρτημένου έρωτα. Ενδιαφέρον έχει ο διάλογος με κατοίκους, που όταν ρωτούνται για τη μαφία στην περιοχή, δίνουν απαντήσεις όπως “πρόκειται για φίλους” ή ακόμη καλύτερα, “ένα άτομο ξέρω μόνο, τον Ιησού Χριστό”…
Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν τα show της ιταλικής TV σε ρυθμούς “bunga – bunga”, ενώ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν και οι τοπικοί “καλλιτέχνες” που με τραγούδια όπως το “κάνε μου αναπάντητη” ξετρελαίνουν τα νεαρά κορίτσια που φαίνεται να τους λατρεύουν πραγματικά. Στο management βρίσκεται πάντα ο πρωταγωνιστής Ciccio Mira. Eξαιρετική παραγωγή σε σενάριο και σκηνοθεσία του Franco Maresco που δε σταματάει σε κανένα από τα δύσκολα σημεία της σκοτεινής πορείας εξερεύνησης της μαφίας πίσω από τον ισχυρό πολιτικό. Αντίθετα, κατορθώνει να παρουσιάσει σημαντικά στοιχεία που σχετίζονται με το εξαιρετικά σοβαρό αυτό θέμα, αλλά με τρόπο που το κάνουν τελικά να φαίνεται σχεδόν διασκεδαστικό.

Realite

To τελευταίο χτύπημα του Mr. Oizo έρχεται να τραντάξει την καρέκλα μας και να μας κάνει να δακρύσουμε από τα γέλια. Ένα ξεκαρδιστικό brainfuck που βάζει όλη την αντίληψη της πραγματικότητας στο blender. Βιντεοκασέτες, ξυπνητήρια, γοβάκια και τηλεοράσεις χορεύουν ξέφρενα ένα χορό άχρονο σε τοπίο χωρίς αρχή και τέλος. Ή ίσως εκεί που η αρχή και το τέλος συναντιούνται απροσδόκητα.

Ο Jason μετά από …επίπονα μεροκάματα σε TV-show , ονειρεύεται να κάνει τη δική του ταινία με τίτλο “Κύματα” που θα προβάλει κυρίως την κακοποίηση που δέχεται η ανθρωπότητα από τις TV. Θα ξεκινήσει με ό,τι μέσα διαθέτει, αλλά ελπίζοντας και να υποστηριχτεί στην πορεία από τον παραγωγό που πρέπει να δελεάσει με την ιδέα του. Τι συμβαίνει όμως όταν η ιδέα του είναι τόσο καλή που φέρνει την ταινία του στις αίθουσες πριν ακόμη εκείνος νιώσει έτοιμος να αρχίσει τα γυρίσματα?

Κρίση ταυτότητας, εφιάλτες με …αιμοβόρα ραδιοκύματα και πολύς σουρεαλισμός, ενώ ο χρόνος ρέει άφθονος σε μορφή ακαθόριστη. Εξαιρετικό.