Ένας κινηματογράφος που είχε λείψει από το κέντρο της Αθήνας και τους σινεφίλ της πρωτεύουσας, ο ιστορικός κινηματογράφος Άστορ, επανέρχεται.  

Βρίσκεται σταθερά στο νούμερο 28 της οδού Σταδίου, ενώ η είσοδος γίνεται από την Στοά της Κοραή. Στο σημείο αυτό, στεγάζονταν κινηματογραφικές αίθουσες από το 1908, ενώ ο Άστορ, λειτούργησε από το 1947, αρχικά ως κινηματογράφος επίκαιρων και αργότερα ως Σινέ-Νιους. 

Ακολούθησε ανακαίνιση, οπότε άλλαξε το όνομά του σε Άστορ, απέκτησε εξώστη, θεωρεία και πέρασε στις ταινίες A’ προβολής. Κάνοντας ένα διάλλειμμα το Άστορ λειτούργησε και ως θέατρο για να καταλήξει και πάλι στον βασικό του προορισμό, το σινεμά.

Πρόσφατα ανακαινισμένο, το ολοκαίνουργιο Άστορ θα βρίσκεται κοντά μας από τις 25 Μαρτίου, υπό τη νέα διεύθυνση της εταιρείας διανομής Weird Wave. Την πρώτη εβδομάδα, ο ανακαινισμένος κινηματογράφος θα προβάλλει τις πολυβραβευμένες ταινίες Τιμπουκτού του Αμπντεραχμάν Σισακό και Magical Girl του Κάρλος Βερμούτ. Μέσα στον Απρίλιο, στο Άστορ θα κάνουν πρεμιέρα η Πανδημία του Δημήτρη Πιατά (02/04), Τα Κορίτσια της Σελίν Σιαμά (16/04), Ο Χορός της Πραγματικότητας του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι (23/04) και το Mommy του Ξαβιέ Ντολάν (30/04).

Ταινίες πρώτης προβολής, κάποιες φορές από τον κατάλογο της Weird Wave, αλλά πάντα με το στίγμα του ανεξάρτητου σινεμά, ταινίες απ’ όλο τον κόσμο, από καταξιωμένους δημιουργούς και νέα ταλέντα, επιλεγμένες αυστηρά από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ διεθνώς, συνθέτουν το πρόγραμμα του κινηματογράφου.

Στη ζεστή αίθουσα, χωρητικότητας 220 θέσεων, θα φιλοξενούνται επίσης προσεκτικά επιλεγμένα αφιερώματα, σπάνιες ειδικές προβολές και κάθε είδους πολιτιστική δραστηριότητα που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς.

Η ιστορία

Όπως φαίνεται στην μελέτη του Δημήτρη Φύσσα, «Τα Σινεμά της Αθήνας 1896-2013, Ιστορίες του Αστικού Τοπίου», η ονομασία «Άστορ» προέρχεται από τον Τζον Τζέικομπ Άστορ (1763-1848), που ήταν ο πρώτος πολυεκατομμυριούχος και ο δημιουργός του πρώτου τραστ στις ΗΠΑ. Η λέξη ήταν τότε συνώνυμη της χλιδής.

Το κινηματογραφικό ντεμπούτο της αίθουσας έγινε με τις «Μεγάλες Προσδοκίες» του Ντίκενς, σε κινηματογραφική μεταφορά Ντέιβιντ Λιν. Ήταν μια προβολή υπό την αιγίδα της βρετανικής πρεσβείας, η οποία τότε στεγαζόταν στους πάνω ορόφους του ίδιου κτιρίου. Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Οκτωβρίου του 1947.

Για περίπου 60 χρόνια (1947-2005), με μια διακοπή το διάστημα 1986-1990 (κατά το οποίο λειτούργησε ως θέατρο), έκλεισε τελικά για πέντε χρόνια και ξανάνοιξε για δύο σεζόν, το 2010 -12, με διαφορετική διαρρύθμιση.

Στην ίδια θέση είχε προϋπάρξει αρχικά οι κινηματογράφοι «Παλλάς» 1908-1920, πιθανότατα η πρώτη αίθουσα που χτίστηκε στην πόλη μας αποκλειστικά για σινεμά, ενώ ο χώρος λειτούργησε και ως σταθμός αυτοκινήτων (1921), ιταλικός στρατιωτικός κινηματογράφος και στρατιωτική αποθήκη (1942-1943).