Συνεχίζοντας τις ιδιαίτερα αξιόλογες πολιτιστικές του δραστηριότητες, ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, εγκαινιάζει για τέταρτη συνεχή χρονιά το Θερινό Σινεμά του Συλλόγου, ανοίγοντας τις πόρτες του στον φιλόξενο κήπο του στο Θησείο. Οι προβολές θα αρχίσουν την Τρίτη 23 Ιουνίου, με την κωμωδία «Μπανάνες» (Bananas – 1971) του Γούντι Άλεν  και θα συνεχιστούν μέχρι και τον Σεπτέμβρη κάθε Τρίτη και Πέμπτη στις 21:00. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Πιστό στο ραντεβού του με το κινηματογραφόφιλο κοινό, το Θερινό Σινεμά του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων επιστρέφει για να δροσίσει τις καλοκαιρινές μας βραδιές με τις προβολές επιλεγμένων ταινιών και ντοκιμαντέρ. Πιο συγκεκριμένα, κάθε Τρίτη θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αγαπημένες ταινίες από τον διεθνή κινηματογράφο, ενώ κάθε Πέμπτη – σε συνεργασία με την Ένωση Ελληνικού Ντοκιμαντέρ – θα προβάλλονται επιλεγμένα ντοκιμαντέρ που δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στην μεγάλη οθόνη.

Στις «Μπανάνες» (Bananas – 1971) του Γούντι Άλεν, πρωταγωνιστής είναι ο Φίλντιν Μέλις (Woody Allen), ένας μοναχικός και αδέξιος Νεοϋρκέζος, ο οποίος ερωτεύεται τη Νάνσι (Louise Lasser), μια πολιτική ακτιβίστρια. Πηγαίνει σε πορείες και προσπαθεί με διάφορους τρόπους να την πείσει ότι αξίζει την αγάπη της, αλλά η Νάνσι τον απορρίπτει καθώς θέλει κάποιον με περισσότερες ηγετικές ικανότητες.

Ο Φίλντιν πηγαίνει στο Σαν Μάρκος, ένα μικροσκοπικό κράτος της Λατινικής Αμερικής που κυβερνάται από έναν σκληρό δικτάτορα. Επικρατεί αναταραχή, ο Φίλντιν τάσσεται στο πλευρό των ανταρτών και καταφέρνει τελικά να γίνει πρόεδρος της χώρας. Όταν επιστρέφει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να κλείσει κάποιες εμπορικές συμφωνίες, ξανασυναντά τη Νάνσι, η οποία αυτή τη φορά τον ερωτεύεται…

Οι «Μπανάνες» του 1971, αποτελούν την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του χαρισματικού ηθοποιού, σκηνοθέτη και σεναριογράφου, Γούντι Άλεν. Είχαν προηγηθεί το 1966 το «What’s Up, Tiger Lily?» και το 1969 το φιλμ, «Take the Money and Run». Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι σ’ έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, συμμετέχει και ο Σιλβέστερ Σταλόνε, σε μία από τις πρώτες του κινηματογραφικές εμφανίσεις, πέντε χρόνια πριν από την επιτυχία του «Rocky» (1976).

Μία ιδιοφυής παρωδία εφ’ όλης της ύλης, από τις σχέσεις ως τη δικτατορία, οι «Μπανάνες» των έξυπνων αστείων, αποτελούν ένα κλασσικό δείγμα γραφής των πρώτων ταινιών που καθιέρωσαν τον Γούντι Άλεν ως ασυγκράτητο και ακούραστο δημιουργό. Αντιμετωπίζοντας τα σενάριά του περισσότερο ως οδηγό, παρά σαν κάτι περιοριστικό, ο Άλεν γνωρίζει όσο λίγοι να χρησιμοποιεί το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού, τόσο μπροστά όσο και πίσω από την κάμερα.

Γεννημένος την 1η Δεκεμβρίου του 1935 στο Μπρούκλιν, της αγαπημένης του Νέας Υόρκης, ο Γούντι Άλεν, είναι πλέον ένας ζωντανός θρύλος. Ένας ακούραστος σκηνοθέτης που μας έχει καλομάθει και κάθε χρόνο, πιστός στο ραντεβού του με το κοινό, μας παρουσιάζει και από μία νέα δημιουργία του.

Με σαράντα εννέα (49) ταινίες στο ενεργητικό του και μία πραγματικά αξιοζήλευτη φιλμογραφία, έχοντας συνεργαστεί με τους κορυφαίους ηθοποιούς της εποχής του, ο Αμερικανός σκηνοθέτης κατέχει μία ιδιαίτερη θέση στην σύγχρονη κινηματογραφική ιστορία.

Διαβάστε επίσης:
Ο ακούραστος Γούντι Άλεν

Η ταινία «Μπανάνες» (Bananas – 1971) του Γούντι Άλεν, θα προβληθεί την Τρίτη 23 Ιουνίου στις 21:00, στο Θερινό Σινεμά του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (στον κήπο του Συλλόγου, Ερμού 134 – 136 στο Θησείο). Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη. Για περισσότερες πληροφορίες παραθέτουμε την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου ΣΕΑ καθώς και την ιστοσελίδα της Κινηματογραφικής Ομάδας ΣΕΑ (seanema) στο Facebook.

Την Πέμπτη 25 Ιουνίου στις 21:00, θα προβληθεί στο Θερινό Σινεμά του Συλλόγου ΣΕΑ, το ντοκιμαντέρ «Καλότυχος Γιος» του Τόνι Ασημακόπουλου. Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ για τον γιο μιας οικογένειας Ελλήνων μεταναστών, ο οποίος αποφασίζει να στρέψει το βλέμμα στην πολύπλοκη, οδυνηρή σχέση με τους ηλικιωμένους γονείς του. Πριν από μια δεκαετία περίπου, ο σκηνοθέτης Τόνι Ασημακόπουλος, όντας τοξικομανής κόντεψε να καταστρέψει τη ζωή του και ανακάλυψε το μέγεθος της συντριβής που προξένησε στους γονείς του.

Στην αφήγηση επεμβαίνει η μνηστή του Τόνι, Νάταλι, ένας πιο ανάλαφρος τύπος ανθρώπου, που προσπαθεί να προσαρμοστεί στη βαρύθυμη και γεμάτη εντάσεις οικογένειά του. Οι δυο κόσμοι του Τόνι θα σμίξουν με αφορμή ένα ταξίδι στην Ελλάδα. Τελικά, αναδύεται η εικόνα μιας οικογένειας που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της, επιστρατεύοντας ένα μείγμα χιούμορ, υγιούς κυνισμού και πραγματισμού για ν’ ανακαλύψει την αγάπη δια μέσου των γενεών.

Το ντοκιμαντέρ είχαμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε το 2012 στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης –  Εικόνες του 21ου Αιώνα, με τον σκηνοθέτη Τόνι Ασημακόπουλο, να δηλώνει χαρακτηριστικά στη Συνέντευξη Τύπου:

«Αρχική μου πρόθεση ήταν να τιμήσω κατά μια έννοια τους γονείς μου για τον τρόπο που αντιμετώπισαν τον εθισμό μου στα ναρκωτικά, πριν από αρκετά χρόνια. Ήθελα να διηγηθώ αυτή την ιστορία και να τελειώνω, ωστόσο όταν ξεκίνησα να μαγνητοσκοπώ, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να είμαι και εγώ μέσα σε όλο αυτό, ότι δεν μπορούσα απλώς να είμαι αυτός που τους κάνει τις ερωτήσεις. Έτσι προέκυψε μια ταινία για τους τρεις μας και στη συνέχεια, καθώς το ντοκιμαντέρ εξελισσόταν και εγώ επρόκειτο να παντρευτώ, άλλαξε λίγο η ιστορία και μετατοπίστηκε και στο πώς η σχέση μου με τους γονείς μου επηρέαζε και τη σχέση μου με την αρραβωνιαστικιά μου. Η διαδικασία αυτή με έφερε πιο κοντά στην οικογένειά μου και τον εαυτό μου.»