Δύο χρόνια μετά το αξίλογο «Mommy», ο Ξαβιέ Ντολάν επιστρέφει εντυπωσιακά με τη νέα του δημιουργία: «Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου» (It’s Only the End of the World – 2016). Στην έκτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο καταξιώμενος Καναδός καλλιτέχνης μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ζαν Λυκ Λαγκάρς. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ψυχόδραμα δωματίου, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες οι οποίοι ερμηνεύονται ιδανικά από τους πέντε σπουδαίους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν: Νάταλι Μπάι, Μαριόν Κοτιγιάρ, Λεά Σεντού, Βενσάν Κασέλ και Γκασπάρ Ουλιέλ.

Ads

Ο Ξαβιέ Ντολάν είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πιο ταλαντούχους σύγχρονους δημιουργούς. Εικονολήπτης και σκηνοθέτης, καταφέρνει με τους ξεχωριστούς ηθοποιούς που επιλέγει κάθε φορά να ενσταλάζει μιία απίστευτη ενέργεια στις ταινίες του.

«Μετά το Mommy, σκεφτόμουν πολύ έντονα αυτό το βιβλίο που είχα αφήσει κάπου στη βιβλιοθήκη μου. Εκείνο το καλοκαίρι ξαναδιάβασα – ή μάλλον καλύτερα διάβασα – το «Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου» κι αυτή τη φορά ήξερα ότι θα ήταν η επόμενη ταινία μου. Και η πρώτη μου ως άντρας. Μπορούσα επιτέλους να καταλάβω τις λέξεις, τα συναισθήματα, τις σιωπές, τους δισταγμούς, την ανασφάλεια, τα αληθινά ελαττώματα των χαρακτήρων του Ζαν Λυκ Λαγκάρς. Προς υπεράσπιση του έργου, πρέπει να ομολογήσω ότι δε του έδωσα πραγματική ευκαιρία παλιότερα. Προς υπεράσπιση δική μου, ακόμη κι αν είχα βάλει τα δυνατά μου, δε θα το είχα καταλάβει. Ο χρόνος έχει τον τρόπο του με τα πράγματα, και η Αν Ντορβά είχε δίκιο φυσικά.» – Ξαβιέ Ντολάν

image

Ads

Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου / It’s Only the End of the World / Juste la fin du monde
Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Ντολάν
Σενάριο: Xavier Dolan (screenplay), Jean-Luc Lagarce (based on play by)
Πρωταγωνιστούν: Νάταλι Μπάι, Μαριόν Κοτιγιάρ, Λεά Σεντού, Βενσάν Κασέλ, Γκασπάρ Ουλιέλ
Χώρα Παραγωγής: Καναδάς, Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 2016
Διάρκεια: 97 λεπτά

image

Μετά από δώδεκα χρόνια απουσίας, ένας συγγραφέας γυρίζει στο πατρικό του με σκοπό να κάνει μια πολύ σημαντική ανακοίνωση στην οικογένεια του. Το ήσυχο απόγευμα όμως, δίνει τη θέση του σε αντιπαραθέσεις, βεντέτες, συναισθήματα υποκινούμενα από μοναξιά κι αμφιβολία, κι όλες οι απόπειρες αποτυγχάνουν από την ανικανότητα των ανθρώπων να ακούσουν και ν’ αγαπήσουν.

Το τρομερό παιδί της Έβδομης Τέχνης, μεγάλωσε και επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Ο λόγος για τον εξαιρετικό δημιουργό, Ξαβιέ Ντολάν και τη νέα του δημιουργία: «Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου». Πρωταγωνιστούν: Νάταλι Μπάι, Μαριόν Κοτιγιάρ, Λεά Σεντού, Βενσάν Κασέλ και Γκασπάρ Ουλιέλ.

image

Στα 27 του χρόνια, ο Ξαβιέ Ντολάν είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους σύγχρονους κινηματογραφιστές. Σκηνοθέτης, εικονολήπτης, σεναριογράφος και ηθοποιός, ο Καναδός δημιουργός συνεργάζεται άψογα με τους ηθοποιούς του και μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη μια απίστευτη ενέργεια που σε παρασέρνει. Η ταινία τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής του 69ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών. Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του Ζαν Λυκ Λαγκάρς. Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου και Μοντάζ.

image

Ένας πραγματικός άνθρωπος-ορχήστρα ο Ντολάν, υπογράφει τη σκηνοθεσία, το σενάριο, την παραγωγή, το μοντάζ και τα κοστούμια σε όλες τις ταινίες του, ενώ ενίοτε πρωταγωνιστεί κιόλας! Ένα αυθεντικό και εκρηκτικό ταλέντο, κάθε ταινία του οποίου αποτελεί σημείο αναφοράς.

image

«Όταν άρχισα να λέω στους φίλους μου ότι η επόμενη ταινία μου θα ήταν το «Ακριβώς το τέλος του κόσμου», υπήρχε διάχυτος σκεπτικισμός και  καλοπροαίρετες φοβίες. Από την Αν, μεταξύ άλλων, ή τον Πιέρ Μπερνάρντ που είχαν δουλέψει ξανά στο έργο στο Μόντρεαλ το 2001. Η Αν με παρότρυνε να διαβάσω ένα κείμενο, όπως είπε και η ίδια φτιαγμένο για μένα, που ξαφνικά με έκανε να αναρωτηθώ αν είναι πραγματοποιήσιμο το πλάνο μου. «Πως θα διατηρήσεις τη γλώσσα του Λαγκάρς;» με ρώτησε. «Αυτό κάνει το έργο τόσο δυνατό. Από την άλλη, δε θεωρώ ότι είναι κινηματογραφικό. Αν χάσεις αυτό, ποιό το νόημα να διασκευάσεις Λαγκάρς;» Πράγματι. Δεν ήθελα να το χάσω. Αντίθετα, η πρόκληση ήταν να τη διατηρήσω όσο το δυνατό περισσότερο. Τα θέματα του Λαγκάρς, τα συναισθήματα των χαρακτήρων, είτε δυνατά ή σιωπηλά, οι ατέλειες τους, η μοναξιά τους, οι μετάνοιες τους, το αίσθημα κατωτερότητας- φυσικά όλα αυτά φαίνονται τόσο οικεία σε όλους φαντάζομαι. Αλλά αυτή η γλώσσα, μου ήταν ξένη. Γεμάτη αδεξιότητα και γραμματικά λάθη. Οι περισσότεροι συγγραφείς θα διέγραφαν τις επαναλήψεις κι οτιδήποτε περιττό, αλλά ο Λαγκάρς τα κράτησε και τα αγκάλιασε. Ήθελα οι λέξεις του Λαγκάρς να ειπωθούν όπως τις είχε σκεφτεί. Χωρίς συμβιβασμούς. Η κληρονομιά του βρίσκεται στις λέξεις του και το έργο του έχει σημαδέψει τον καιρό μας. Το θέατρο πρέπει να είναι αισθητό στις ταινίες. Οι ταινίες το χρειάζονται, έτσι δεν είναι;» – Ξαβιέ Ντολάν

Ξαβιέ Ντολάν / Xavier Dolan

image

Το τρομερό παιδί του γαλλόφωνου σινεμά, ο Καναδός Ξαβιέ Ντολάν, πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε ηλικία μόλις 19 ετών και στα 29 του πλέον, έχει ήδη σκηνοθετήσει έξι μεγάλου μήκους ταινίες, που όλες τους έχουν προβληθεί στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, εκτός από το «Tom at the Farm».

Συγκεκριμένα από τις έξι ταινίες του Ντολάν, το φιλμ «Tom at the Farm» του 2013 – που προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – πραγματοποίησε την επίσημη πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Βενετίας (Βραβείο FIPRESCI), ενώ όλες οι υπόλοιπες, έχουν παρουσιαστεί στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών. Πρόκειται για τα φιλμ:

«I Killed My Mother» του 2009 (στο τμήμα: Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών) – το οποίο είχαμε την ευκαιρία να δούμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το «Heartbeats» του 2010 (στο τμήμα: Ένα Κάποιο Βλέμμα), το «Laurence Anyways» (Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών) την οποία είχαμε πρωτοδεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας και βέβαια το «Mommy» του 2014.

image

Στο Φεστιβάλ των Καννών του 2016, το «Ακριβώς το τέλος του κόσμου» απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Η ταινία ήταν η πρόταση του Καναδά για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία στα 89α Βραβεία Όσκαρ και έφτασε στην τελική εννιάδα.  Απέσπασε επίσης τα Βραβεία Σεζάρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Μοντάζ και Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον εξαιρετικό Γκασπάρ Ουλιέλ.

«Από την πρώτη μου ταινία, έχω μιλήσει πολύ για την αγάπη. Έχω μιλήσει για την εφηβεία, την απομόνωση και τη διεμφυλικότητα. Έχω μιλήσει για τον Τζάκσον Πόλοκ και τα ’90s, για την αποξένωση και την ομοφοβία. Για οικοτροφεία και για την πολύ γαλλο-καναδική λέξη «special», για το άρμεγμα των αγελάδων, για την αποκρυστάλλωση του Σταντάλ και το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Έχω μιλήσει σε μια αρκετά πνευματώδη σλάνγκ κι έχω μιλήσει και βρώμικα. Έχω μιλήσει στα αγγλικά, πότε πότε, κι έχω μιλήσει επιπόλαια περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε. Θέματα που νόμιζα ότι γνώριζα ενδελεχώς ή ικανοποιητικά επειδή γνώριζα τη δική μου διαφορετικότητα ή το προάστιο όπου είχα μεγαλώσει. Ή επειδή γνώριζα πόσο μεγάλος ήταν ο φόβος μου για τους άλλους, και ακόμα είναι. Γιατί γνώριζα τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας όταν ζούμε στα κρυφά, ή την άχρηστη αγάπη που πεισματικά προσφέρουμε σε ανθρώπους που μας κλέβουν τον χρόνο. Αυτά είναι τα πράγματα στα οποία έχω έρθει αρκετά κοντά ώστε να θέλω όντως να μιλήσω γι’ αυτά. Αλλά αν έπρεπε να υπάρχει ένα, μόνο ένα θέμα για το οποίο γνωρίζω περισσότερα απ’ όσα για οποιοδήποτε άλλο, ένα που θα με ενέπνεε άνευ όρων, και που αγαπώ πάνω απ’ όλα, αυτό θα ήταν σίγουρα η μητέρα μου. Και όταν λέω η μητέρα μου, νομίζω ότι εννοώ Η ΜΗΤΕΡΑ γενικά, η φιγούρα που αντιπροσωπεύει.» – Ξαβιέ Ντολάν

image

Διαβάστε επίσης:
«Mommy» του Ξαβιέ Ντολάν
Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν: Συνέντευξη με τον πρωταγωνιστή του Ξαβιέ Ντολάν στο «Mommy»
Το δικαίωμα στην επιλογή και «Λόρενς για Πάντα»