Ο αριθμός των θανάτων κεντρικών χαρακτήρων στις παιδικές ταινίες είναι 2,5 φορές μεγαλύτερος από αυτόν στις ενήλικες ταινίες. Πρόκειται για το συμπέρασμα έρευνας που εξέτασε 45 από τα μεγαλύτερα παιδικά blockbuster, από τη Χιονάτη του 1937 έως το Frozen που κυκλοφόρησε μόλις πέρσι.
 

Στην έρευνα «Cartoons Kills» που δημοσιεύτηκε στο BMJ (πρώην British Medical Journal) και παρουσιάζει το Russian Today, αναφέρεται: «Οι ταινίες κινουμένων σχεδίων για παιδιά δεν είναι η αθώα μορφή ψυχαγωγίας που υποτίθεται ότι είναι. Αντίθετα είναι γεμάτες θανάτους και δολοφονίες».
 
Οι ερευνητές από το University College του Λονδίνου και το Πανεπιστήμιο της Οτάβα, σημειώνουν ότι στα δυο τρίτα των ταινιών κινουμένων σχεδίων για παιδιά που μελέτησαν ένα σημαντικός χαρακτήρας πεθαίνει. Αντίθετα το ίδιο συμβαίνει στο ένα δεύτερο των ταινιών για ενήλικες.
 
«Οι θάνατοι στις παιδικές ταινίες είναι συχνά βίαιοι κάτι που θα μπορούσε να είναι περισσότερο τραυματικό για τα παιδιά» σημειώνουν οι ερευνητές.
 
Στις ταινίες που μελετήθηκαν περιλαμβάνονται τρεις θάνατοι από πυροβολισμό (Μπάμπι το ελαφάκι, Πήτερ Παν, Ποκαχόντας), δυο μαχαιρώματα (Ωραία Κοιμωμένη, Η μικρή γοργόνα) και πέντε επιθέσεις ζώων (Ζουζούνια, Οι Κρουντς, Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας, Ψάχνοντας τον Νέμο και Ταρζάν).

 
Ο θάνατος ενός βασικού χαρακτήρα στα κινούμενα σχέδια, συμβαίνει, σύμφωνα πάντα με την έρευνα, συνήθως στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Για παράδειγμα στο Ψάχνοντας το Νέμο στο 04.03 ένα μπαρακούντα κατασπαράζει τη μητέρα του ενώ στον Ταρζάν μια λεοπάρδαλη σκοτώνει τους γονείς του μόλις στο 04.08.
 
Σε γενικές γραμμές οι γονείς πεθαίνουν πέντε φορές περισσότερο στις παιδικές ταινίες παρά στις ταινίες για ενηλίκους.
 
Οι ταινίες ενηλίκων που αντιστοιχήθηκαν με αυτές των κινουμένων σχεδίων ήταν οι πιο επιτυχημένες στο box office τις αντίστοιχες χρονιές. Μεταξύ αυτών ήταν Ο εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ, το Pulp Fiction, το The Departed και ο Μαύρος Κύκνος.
 
Οι ερευνητές συμβουλεύουν τους γονείς να «να βλέπουν μαζί με τα παιδιά τους τις ταινίες κινουμένων σχεδίων ώστε «να μπορούν να τους παρέχουν συναισθηματική στήριξη στην περίπτωση που τη χρειαστούν».
 
Στο αντίποδα πάντως σημειώνεται ότι οι θάνατοι στις παιδικές ταινίες δεν είναι κάτι αποκλειστικά κακό καθώς «οι ταινίες που παρουσιάζουν κατάλληλες αντιδράσεις απέναντι στη θλίψη θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά να αποκτήσουν μια βαθύτερη κατανόηση της έννοιας του θανάτου».

 
Ως παράδειγμα, η έρευνα χρησιμοποιεί το The Lion King (Ο βασιλιάς των λιονταριών), στην οποία ένα λιονταράκι συγχωρεί τη δολοφονία του πατέρα του, προκειμένου να αντιμετωπίσει την απώλειά του.
 
«Ταινίες που απεικονίζουν το θάνατο με αυτόν τον όχι απόλυτο τρόπο μπορούν να αποτελέσουν πολύτιμο εργαλείο για την έναρξη της συζήτησης περί θανάτου μεταξύ παιδιών και ενηλίκων. Πράγματι η κινηματοθεραπεία πολλές φορές χρησιμοποιείται για να διευκολύνει την παροχή συμβουλών και φροντίδας σε εφήβους που περνούν το στάδιο του θρήνου για τον χαμό κάποιου προσώπου. Η κινηματοθεραπεία είναι μια θεραπευτική πρακτική που θα μπορούσε να επεκταθεί και σε μικρότερα παιδιά» τονίζουν οι ερευνητές.