Το Νοέμβριο του 1986 αποκαλύπτεται το σκάνδαλο που πήρε στη συνέχεια το όνομα «υπόθεση Ιράνγκεϊτ», όχι μόνο γιατί θύμιζε την παλιότερη «υπόθεση Γουότεργκεϊτ», αλλά και γιατί όπως τότε το σκάνδαλο οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Νίξον, έτσι και η υπόθεση αυτή απειλούσε ευθέως τον Ρίγκαν.

Ads

 
Στις 2 Νοέμβρη του 1986 απελευθερώνεται στη Βηρυτό από την οργάνωση «Τζιχάντ» ο Αμερικανός πολίτης Ντέιβιντ Γιάκομπσεν, που κρατούνταν όμηρος για 18 μήνες. Λίγες ώρες αργότερα, στις 3 Νοέμβρη, με ένα δημοσίευμα του λιβανέζικου περιοδικού «Αλ Σίραα», αρχίζει μια χιονοστιβάδα αποκαλύψεων που οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στις ΗΠΑ, το «Ιράνγκεϊτ» όπως έμεινε γνωστό στην Ιστορία. Το περιοδικό αποκάλυπτε ότι η απελευθέρωση του Γιάκομπσεν ήταν αποτέλεσμα μιας παρασκηνιακής συναλλαγής μεταξύ της αμερικανικής και της ιρανικής κυβέρνησης, όπου οι ΗΠΑ χορηγούσαν στρατιωτικό υλικό στην Τεχεράνη με αντάλλαγμα την απελευθέρωση των ομήρων που κρατούνταν στο Λίβανο από ισλαμικές οργανώσεις.

Η αποκάλυψη προκαλεί πάταγο στις ΗΠΑ, αφού ο Πρόεδρος Ρίγκαν εμφανιζόταν να ασκεί ερήμην του κογκρέσου μυστική διπλωματία και να πουλά όπλα σε ένα καθεστώς, το οποίο επισήμως κατατασσόταν στις πρώτες θέσεις του μαυροπίνακα της Ουάσιγκτον για τα κράτη – υποστηρικτές της «διεθνούς τρομοκρατίας». Μετά την επιβεβαίωση της συναλλαγής από την ιρανική κυβέρνηση, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν, στις 13 Νοέμβρη 1986, υποχρεώνεται να ομολογήσει.

Όμως, οι αποκαλύψεις συνεχίστηκαν και το θέμα πήρε νέες μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς έγινε γνωστό ότι τα χρήματα που πλήρωσε η ιρανική κυβέρνηση για τα αμερικάνικα όπλα μεταφέρθηκαν σ’ έναν άλλο λογαριασμό για να καταλήξουν στα χέρια των «Κόντρας», των φασιστικών ομάδων που μάχονταν το καθεστώς των «Σαντινίστας» στη Νικαράγουα. Και ενώ η υπόθεση έφτασε στο Κογκρέσο, όπου άρχισε η εξέταση μαρτύρων, ξετυλίχτηκε το κουβάρι. Αποκαλύφθηκε, λοιπόν, ότι ο ιθύνων νους της «υπόθεσης Ιράνγκεϊτ» ήταν ο υπεύθυνος ασφαλείας του Λευκού Οίκου, ναύαρχος Ποϊντέξτερ. Ήταν, λοιπόν, βέβαιο, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η υπόθεση ήταν εν γνώσει του Αμερικανού Προέδρου Ρίγκαν.

Ο Ποϊντέξτερ προσπάθησε να υπερασπιστεί τον Ρίγκαν, λέγοντας ότι δε γνώριζε τα ακριβή στοιχεία του «φακέλου», ενώ για να αποσείσει τις δικές του ευθύνες δήλωσε ότι από ένα σημείο και πέρα ο ίδιος διέταξε τον τερματισμό της επιχείρησης. Το πρόσωπο, όμως, της «υπόθεσης Ιράνγκεϊτ» ήταν ο συνταγματάρχης Ολιβερ Νορθ, βοηθός του Ποϊντέξτερ. Ο Νορθ έγινε εθελοντικά το «εξιλαστήριο θύμα», αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου την ευθύνη για την υπόθεση. Αθωώνοντας έτσι τόσο τον προϊστάμενό του, όσο και τον Ρίγκαν. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Νορθ επιχείρησε να αναστρέψει την εικόνα και από κατηγορούμενος να εμφανιστεί κατήγορος. Άρχισε μεγάλη καμπάνια με σύνθημα: «Παραμονεύει μια τρομερή απειλή. Όλοι μας κινδυνεύουμε από μια ξένη και άθρησκη φιλοσοφία, τον κομμουνισμό».
Δ.Π.