Ο «χαμαιλέων του ροκ» έπαψε πια να αλλάζει χρώμα και δέρμα.

Του Αλέξανδρου Πουλάκη

Διαβάστε επίσης:
Έφυγε από τη ζωή ο θρύλος της ροκ Ντέιβιντ Μπάουι

Ο κόσμος στην Αγγλία τον είδε για πρώτη φορά στην τηλεόραση το 1964,πιτσιρικά σχεδόν, να είναι αρχηγός ενός κινήματος υπέρ των δικαιωμάτων των «μακρυμάλληδων» της εποχής.

Πολύ ευτελής ιδιότητα σε αυτό που θα ακολουθούσε μετά!

Το πάθος του για τη μουσική τον οδήγησε σε περιπλανήσεις σε συγκροτήματα όπως π.χ. οι «Lower Third», όπου το 1989 που βρέθηκα στο Λονδίνο, έπεσε στα χέρια μου μια συλλογή της PICKWICK με ένα κομμάτι του, του 1966 «Do anything you say» κάτι που έδειχνε ακράδαντα το μελλοντικό του προσωπικό στυλ.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=aHdS1m9IAoY]

Ακολούθησε η «τρέλα»  του για την «εικαστική μουσική»  από το 1967,όπου ο ίδιος «έστηνε» δικά του βίντεο κλιπ, τα οποία μποpεί κανείς να δει στο youtube, ένα εκ των οποίον και η πρώτη εκτέλεση του space oddity αλλά και το «Let me sleep beside you» όπου με ερασιτεχνικά πενιχρά μέσα της εποχής το οπτικό αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=aFAcEFJfSNI]

Από κεί και πέρα ξεκινάει και η «επίσημη» δισκογραφική του πορεία με τους οπαδούς του έως σήμερα να διαφωνούν εάν  το «Τhe rise and fall of Ziggy Stardust» ή το «Hunky Dory» είναι το καλύτερό του άλμπουμ κάτι που εμένα δεν με έβαλε ποτέ σε τέτοια διαδικασία για κανέναν καλλιτέχνη, καθώς και τα δύο είναι κορυφαία.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=Muh1pk7xc2k]

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=YQTENuQYgjM]

Το δε «Aladin Sane» του 1973 με το ομώνυμο τραγούδι, πάντα μού είναι καρφωμένο στο μυαλό για  το αντισυμβατικό σόλο στο πιάνο που θυμίζει Στραβίνσκι. (Ένας αστυνομικός στη χούντα είχε σταματήσει έναν φίλο στο δρόμο και του είπε να γυρίσει το εξώφυλλο ανάποδα για να μη φαίνεται…!).

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=q2y9inP4CqE]

Από το 1975 με το «Young Americans» ανακαλύπτει (όπως και όλοι οι λευκοι καλλιτέχνες της εποχής) τη μαύρη μουσική και βγάζει και το σινγκλάκι με τον Λέννον το «Fame», ένα από τα καλύτερα funk κομμάτια γία μένα.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=ydLcs4VrjZQ]

Το 1977 βρήκε το alter ego του, δηλ. τον Brian Eno και φτιάξανε μαζί το «Heroes» όπου το συρτό θέμα της ηλεκτρικής κιθάρας σαν χαλί και μαζί σύνθεση και παραγωγή δείχνουν την μεγαλοφυΐα και των δύο.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=jBuwC4VJi50]

Το 1980 κυκλοφορεί το «Scary Monsters» με το ιστορικό τραγούδι/βίντεο κλιπ  ashes to ashes ένα από τα πιο παράξενα μελωδικά κομμάτια της παγκόσμιας δισκογραφίας.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=NHywdqH3F6Y]

Το 1983 βγάζει την μεγαλύτερη εισπρακτική του επιτυχία, το «Let’s dance» με τη «μαύρη» κιθάρια του Nile Rodgers (των Chic) «να σου παίρνει τα μυαλά».

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=N4d7Wp9kKjA]

Να μην ξεχάσουμε τη μοναδική του υποκριτική ικανότητα  στην ταινία «Merry Christmas Mr. Lawrence» υποδυομένος έναν Άγγλο αιχμάλωτο πολέμου των Γιαπωνέζων παρέα με τον Ricky Sakamoto. Θυμάμαι σε αυτήν την ταινία όταν πήγαμε να την δούμε το 1983 ως «ηλίθιοι» πιτσιρικάδες νομίσαμε ότι θα τον ακούγαμε να τραγουδάει.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=7JTroFovUXw]

Από κεί και πέρα οι δουλειές που κάνει είναι υποδυέστερες του ταλέντου του με εξαίρεση το «Absolute Beginners» του 1986.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=MhVkGtDGy5s]

Η ζωή του, η αντισυμβατικότητά του, η σεξουαλική του ιδιαιτερότητα,οι συνεχείς αλλαγές στην εμφάνισή του και στις καλλιτεχνικές δραστηριότητές του,τον καθιστούν τον υπ’αριθμόν 1 υπεύθυνο για όλο αυτό που ακολούθησε τη δεκαετία  του ’80.
 
O κάθε καλλιτέχνης έχει την εποχή του!
 
Η στενοχώρια μου δεν είναι τόσο πολύ στο ότι «έφυγε» αυτός ο άνθρωπος που ούτως ή άλλως αδυνατώ να το πιστέψω. Είναι ότι δεν ξαναβγαίνει κάτι παρόμοιο στην αβάντ-γκαρντ ποπ-ροκ σκηνή και δυστυχώς κατ’έμε ΔΕΝ θα ξαναβγεί.

Τα δύο του διαφορετικά μάτια έκλεισαν και αυτό δεν αλλάζει.

Ελπίζω όμως να συνεχίσει να αλλάζει η μουσική και να μην ακούμε συνεχώς «αναμασήματα», κάτι που και ο ίδιος θα ήθελε…