Το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963 ο βουλευτής της ΕΔΑ, Γρηγόρης Λαμπράκης, μετά την ομιλία του στην «Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη», στη Θεσσαλονίκη, δέχεται ένα ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι με λοστό από τους επιβαίνοντες ενός τρικύκλου που εμφανίστηκε από το πουθενά στη συμβολή των οδών Ερμού και Βενιζέλου.

Το τρίκυκλο ξεπηδά μέσα από τις τάξεις της αστυνομίας και των παρακρατικών που πραγματοποιούν αντισυγκέντρωση στο απέναντι πεζοδρόμιο με ιδεολογικό καθοδηγητή τον «κομμουνιστοφάγο» Γεώργιο Γεωργαλά και μετέπειτα θεωρητικό της προπαγανδιστικής μηχανής της Χούντας. Στο μηχανάκι επιβαίνουν δύο ταυτοποιημένα μέλη παρακρατικών οργανώσεων και χαφιέδων της Ασφάλειας. Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, που θα καθίσουν στο εδώλιο για την πολιτική δολοφονία που στιγμάτισε την Ελλάδα και αποτέλεσε τον προπομπό της δικτατορίας.

Την ανάκριση αναλαμβάνει ένας δικαστικός που πολύ αργότερα θα γίνει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Χρήστος Σαρτζετάκης. Η αδέκαστη στάση του, παρά τις πολιτικές και δικαστικές πιέσεις που δέχτηκε, έγινε γνωστή και συγκλόνισε όλο τον κόσμο μέσα από το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού «Ζ», που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Κώστα Γάβρα.

Πενήντα τρία χρόνια μετά, ο κύριος Χρήστος Σαρτζετάκης ανοίγει ο ίδιος τον φάκελο της ανάκρισης, μέσα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του με τίτλο «Επιτελών το καθήκον μου» (εκδόσεις Κέρκυρα και Νομική Βιβλιοθήκη). Το δίτομο έργο του κ. Σαρτζετάκη κυκλοφορεί σήμερα στα ράφια των βιβλιοπωλείων κι αποκαλύπτει με λεπτομέρειες όλες τις άγνωστες πτυχές της δίκης για τη δολοφονία Λαμπράκη, αλλά και μία άγνωστη προσωπική και συνάμα πολιτική πτυχή του ιδίου. Αυτή του σφοδρού αντι-κομουνιστή. Τόσο πολύ, ώστε ακόμη και οι παρακρατικοί του διαβόητου Φον Γιοσμά, συνεργάτες των Ναζί στην Ελλάδα, εμφανίζονται να προέρχονται «κυρίως μεταξυ τών αγωνισθέντων εις τας τάξεις εθνικών αντιστασιακών ομάδων κατά την εχθρικήν τής χώρας κατοχήν»!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
* Δίκη υπόθεσης Λαμπράκη: Ένας δικαστής μιλάει…
* Θεσσαλονίκη: Το σταυροδρόμι των πρακτόρων
* Υπόθεση Λαμπράκη: Πώς έδρασαν τα παρακρατικά δίκτυα

Μια ιδεολογική εξίσωση που αφήνει ερωτηματικά

Στο βιβλίο του ο Χρήστος Σαρτζετάκης επιχειρεί να ερμηνεύσει το πολιτικό πλαίσιο της εποχής, κάνοντας μια ιστορική ανασκόπηση από πολύ νωρίτερα. Περιγράφοντας μάλιστα το ιδεολογικό υπόβαθρο που οδήγησε στην εποχή που το παρακράτος υπερίσχυσε του κράτους, φτάνει στις αρχές του 20ου αιώνα κάνοντας μια πολιτική εξίσωση που αφήνει ερωτηματικά.

Όπως ο ίδιος γράφει στο βιβλίο του, οι συμφορές που βρήκαν την ανθρωπότητα τα πρώτα χρόνια του αιώνα, οφείλονται σε «ιδεολογίες της παρακμής».

Γράφει ο κ. Σαρτζετάκης:

«Ο κύριος παράγων των πρωτοφανών δεινών του 20ου αιώνος υπήρξε ιδεολογικός. Συντελεσταί των συμφορών του υπήρξαν πρωτευόντως ιδεολογίαι της παρακμής κι εν τούτοις ελπιδοφόροι: ο κομμουνισμός […] και ακολούθως, μετά την επικράτησιν του εις την καθυστερημένην τσαρικήν Ρωσίαν, και εις αντίδρασιν προς αυτόν, η φασιστική και η ναζιστική ιδεολογία».

Ο Χρήστος Σαρτζετάκης δεν μένει όμως μόνο στο να κατατάξει τον κομουνισμό στις «συμφορές», αλλά προχωράει κι ένα βήμα παρακάτω εξισώνοντας τον με τον φασισμό και το ναζισμό.

«Είς τήν ουσίαν των όμως δεν διαφέρουν, αφού καί αί τρεις είναι ίδεολογίαι όλοκληρωτικαί, θητεύουν είς τήν ίδέαν τής κρατικής πρωταρχής, είς τον βωμόν τής όποίας καί χάριν αυτής έκμηδενίζουν το άτομον, τήν ανθρωπίνην αξιοπρέπειαν καί προσωπικότητα, έγκαταλείπουν τόν πολιτισμόν καί έπαναφέρουν θεσμικώς τήν βαρβαρότητα».

Και κάπως έτσι από τον Β’ Παγκόσμιο φτάνει στον εμφύλιο.

Δεν υπήρξε εμφύλιος αλλά «στάση» του ΚΚΕ

Όταν ο κ. Σαρτζετάκης φτάνει στα ταραγμένα χρόνια 1946-1949, η αντικομουνιστική του ρητορική γίνεται ανάλογα σκληρή με τη σκληρή του στάση ως ανακριτής στη δίκη Λαμπράκη. Ο ανώτατος δικαστικός βλέπει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την ανθρωπότητα χωρισμένη σε δύο κόσμους… τον ελεύθερο και αυτόν υπό τον κομουνιστικό συνασπισμό. Η δε Ελλάδα είναι, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, «ένα από τά θύματα τού διεθνούς κομμουνισμού, εις την μέριμνάν του πρός παγκόσμιον έπικράτησιν».

Αν και ο ίδιος είχε πει ίσως τη μεγαλύτερη πολιτική αλήθεια για την ελληνική ιστορία, ότι δηλαδή «είμαστε έθνος ανάδελφο», στο νέο του βιβλίο υποστηρίζει ότι δεν υφίσταται εμφύλιος, αλλά «κομουνιστική ανταρσία». Μία «ένοπλη στάση» του ΚΚΕ, που όπως σημειώνει «θα έπρεπε να είχε κατηγορηθεί σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα για τα κακουργήματα της εσχάτης προδοσίας και της επιβουλής της ακεραιότητος της χώρας αλλά και για το έγκλημα της σύστασης συμμορίας».

Όσον αφορά τον όρο «εμφύλιος» που αποδόθηκε στον εμφύλιο πόλεμο που κατασπάραξε τα σωθικά της Ελλάδας μετά την Κατοχή, κάνοντας τον αδελφό να σκοτώνει τον αδελφό, -αλλά για τον κ. Σαρτζετάκη ήταν «συμμοριτοπόλεμος»– γράφει ότι είναι «μετονομασία φρονίμως συντελεσθεΐσα διά λόγους πολιτικής σκοπιμότητος, προς περιαγωγήν εις την έπιβαλλομένην λήθην καί άπάλυνσιν των πολιτικών αντιθέσεων χάριν τής έθνικής ομοψυχίας». Ενωτικός αν και έχει εκ προοιμίου διαιρέσει και αποδώσει ευθύνες.

Και οι ευθύνες ανήκουν αποκλειστικά στους αντάρτες του ΕΑΜ και του Δημοκρατικού Στρατού για τον κ. Σαρτζετάκη. Σε μια λεπτομερή καταγραφή, υποστηρίζει ότι τα πεπραγμένα της «κομουνιστικής ανταρσίας» ήταν η εκτέλεση 4.123 πολιτών και 165 ιερέων, ο θάνατος 931 ακόμα πολιτών στα πεδία των μαχών αλλά και 1.579 αξιωματικών και χωροφυλάκων καθώς και 37.732 στρατιωτών, ενώ αφιερώνει 3 μόλις γραμμές για να εκτιμήσει ότι οι απώλειες στο αντίπαλο στρατόπεδο πρέπει να ήταν περί των 25.000.

Κατηγορεί επίσης το ΚΚΕ για το ότι συνέχισε την «αντεθνική» του δράση και δεν «μετανόησε». Για ποιό πράγμα; Για το ότι «συνωμοτικά δίκτυα εξακολουθούσαν να λειτουργούν καί αναπτύσσωνται καί εντος της Ελλάδος, ή προπαγάνδα καί ή προσπάθεια μυησεως εις ανατρεπτικας ιδέας καί ενεργήματα έσυνεχίζοντο, στελέχη τού κόμματος μυστικώς έκ τού εξωτερικού με κατάλληλα ύλικα απεστέλλοντο, όπως αύτο κατεδείχθη καί με τον συλληφθέντα με ασυρμάτους Μπελογίάννην».

«Όλα έδειχναν, λοιπόν, ότι ή εναντίον της Πατρίδος μας, εναντίον τού ελευθέρου δημοκρατικού πολιτεύματος καί της εδαφικής καί εθνικής μας ακεραιότητος, απειλή δέν ειχεν όριστικώς εκλείψει μέ τήν στρατιωτικήν συντριβήν της ενόπλου στάσεως του Κ.Κ.Ε., ότι άντιθέτως ή απειλή έξακολουθοΰσεν ένεργώς να ύπάρχη», σύμφωνα με την εκτίμηση του Χρήστου Σαρτζετάκη.

Δεν έγιναν βασανιστήρια στα ξερονήσια;

Και κάπως έτσι φτάνουμε πια στα επίσης ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του ’50 και των αρχών της δεκαετίας του ’60 με κορωνίδα την «πολιτικής αφετηρίας δολοφονία» του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη, κι όχι πολιτική δολοφονία, όπως αποφεύγει να την χαρακτηρίσει, για νομικούς όμως λόγους. Πρόκειται για την εποχή όπου μετά την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο, η αντι-κομουνιστική υστερία βρίσκεται στην κορύφωση της.

Ο κ. Σαρτζετάκης δικαιολογεί τα γεγονότα της εποχής, καθώς όπως λέει στο βιβλίο του «το Κράτος έπρεπε να διατελή εις έγρήγορσιν πρός άντιμετώπισιν της συνεχιζομένης απειλής, να λαμβάνη τα προσήκοντα πρός άμυνάν του μέτρα. Τα όποια φυσικά θά έπρεπε νά είναι νόμιμα, νά κινούνται εις τό πλαίσιον τών ίσχυουσών διατάξεων, τής έσωτερικής έννόμου τάξεως· αί όποίαι καί όταν ήσαν ιδιαιτέρως αυστηραί, δεν έπαυαν να είναι ρυθμίσεις με τήν ψήφον τής έθνικής αντιπροσωπείας είσαχθείσαι καί ύφιστά- μεναι, επομένως άπό όλους έφαρμοστέαι».

Ένα από αυτά τα μέτρα ήταν οι… διακοπές που οι Αριστεροί έκαναν στα ξερονήσια του Αιγαίου ως πολιτικοί εξόριστοι, με τις μαρτυρίες των ίδιων μετέπειτα να αποκαλύπτουν τα βασανιστήρια που συντελέστηκαν πάνω σε αυτούς τους ξεχασμένους στο χάρτη τόπους. Αν και ο Χρήστος Σαρτζετάκης χαρακτηρίζει την εξορία «μέτρον καταθλιπτικόν» μεν κι απαριθμεί τα δεινά της, διευκρινίζει ωστόσο ότι «είς έξορίαν ύπεβάλλοντο όχι ολοι οί αριστερού πολιτικού φρονήματος πολιται, αλλα μόνον έξ αυτών οί κρινόμενοι ώς οί πλέον έπικίνδυνοι».

Πόσο όμως «επικίνδυνες» ήταν εκείνες οι μάνες με τα παιδιά στο Τρίκερι και τη Μακρόνησο; «Υπερβολές» σύμφωνα με τον κ. Σαρτζετάκη.

Όπως γράφει:

«Περί αυτών καί τής ώς έξορίστων μεταχειρίσεώς των έγράφησαν καί έλέχθησαν διάφορα· ακόμη καί ύπερβολικα είς βαναυσότητα, πάντοτε ομως αορίστως χωρίς έξειδίκευσιν, μέ τήν ψυχολογίαν μερικών αυτοαναδείξεως είς περιωπήν ηρωος αδαμάστου, καίτοι ύποστάντος τα πάνδεινα. Γεγονός ομως αναμφισβήτητον παραμένει, οτι, πέρα τών ανωτέρω περιορισμών καί απαγορεύσεων, τα έπιτηρουντα τους έξορίστους όργανα δέν έξετρέποντο καί είς άλλους βασανισμους αυτών. Φέρεται μόνον, οτι κατα συγκεκριμένην ήμερομηνίαν, τό διήμερον 29/2 – 1/3/1948, είς τό στρατόπεδον συγκεντρώσεως Μακρονήσον, είς τό όποιον ήσαν διαχωρισμένως έγκλειστοι καί άοπλοι αριστεροί στρατιώται πρός “νουθεσίαν” των, έφονευθη αριθμός έξ αυτών, αλλα κατα έπισυμβάσαν συμπλοκήν. Δολοφονία ομως πολιτών έξορίστων δέν φέρεται σημειωθεισα».

Έτσι περιγράφει την τρομερή σφαγή της Μακρονήσου, με τους περίπου 300 νεκρούς αντιφρονούντες.

Όσο για τα περί βασανιστηρίων, γράφει:

«Ίσως ύπήρξαν καί μερικαί περιπτώσεις ξυλοδαρμών καί πολιτών εξόριστων, άλλα αυτών σπανιώτατα, όχι συνεχώς, ούτε συστηματικώς. Αυτά μαρτυροΰνται άπο ευυπόληπτα καί ειλικρινή πρόσωπα, με την προσωπικήν των εμπειρίαν τέτοιας εξορίας».

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά αλλά και… Αριστερά

Μέχρι τη δολοφονία Λαμπράκη οι εξορίες έχουν εκλείψει, όχι όμως και οι διώξεις. Χαφιέδες παρακολουθούν επί ποδός τους Αριστερούς και δίνουν πληροφορίες στη χωροφυλακή, που «συγγράφει» τους φακέλους πολιτικών φρονημάτων τους. Κατά «περίεργο» τρόπο τα εμπόδια που συναντούν οι φακελωμένοι στο να μορφωθούν, να βρουν δουλειά ή να φύγουν από τη χώρα πολλά.

Όσοι φάκελοι της Ασφάλειας δεν κάηκαν όταν ανέλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου που θα αποποινικοποιήσει την Εθνική Αντίσταση, άνοιξαν πρόσφατα. Ο κ. Σαρτζετάκης υποστηρίζει ωστόσο ότι εκείνη την εποχή, όσα καταγγέλλονταν για εμπόδια στην πρόσβαση των Αριστερών στο πανεπιστήμιο, λ.χ., ήταν «παραλογισμός», καθώς οι εξετάσεις διεξάγονταν με πλήρη διαφάνεια, με μόνη εξαίρεση την φοίτηση στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες της εποχής, όπου… κατ’εξαίρεση άνοιγαν οι φάκελοι με τα πολιτικά φρονήματα των υποψηφίων δασκάλων, καθώς αυτοί δεν έπρεπε να κάνουν κομουνιστική προπαγάνδα. Όσοι έζησαν τις διώξεις, έχουν να διηγηθούν μια διαφορετική εκδοχή ωστόσο, μη μπορώντας να ξεχάσουν τι σημαίνει Δεξιά…

Όπως όμως σχολιάζει στο βιβλίο του ο Χρήστος Σαρτζετάκης:

«Είναι πασίδηλος ή πράγματι άποτελεσματική συνθηματολογία με τό “ό λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά”. Αλλά, φυσικά, δια να είμεθα ειλικρινείς, έπίσης δεν ξεχνά, δεν πρέπει να ξεχνά, ότι τα ίδια συνέβαιναν, άν καί σε ήπιώτερη έκτασι καί μορφή, καί όταν στήν άρχή εύρίσκοντο κυβερνήσεις τής φιλελευθέρας δημοκρατικής παρατάξεως, δηλαδή όχι αναγκαίως πάντοτε τής λεγομένης δεξιάς».

Ο Λαμπράκης ή κάποιος άλλος πίσω από τα κινήματα Ειρήνης;

Με τον Β΄Παγκόσμιο φρέσκο και τον πόλεμο του Βιετνάμ εν εξελίξει, τα διεθνή μαζικά κινήματα για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό έκαναν την πρώτη εμφάνιση τους στις αρχές της δεκαετίας του ’60, προοιωνίζοντας τον γαλλικό Μάη που θα ερχόταν για να αλλάξει τον ρου της παγκόσμιας σύγχρονης ιστορίας.

Ο συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης, παλιός βαλκανιονίκης, υπήρξε ειρηνιστής και ιδρυτής της Eλληνικής Eπιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (EEΔYE). Στις 21 Aπριλιου 1963 το ελληνικό Kίνημα Eιρήνης οργανώνει την πρώτη Mαραθώνια Πορεία Eιρήνης παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή φροντίζει να την εμποδίσει, βάζοντας τη χωροφυλακή να απαγορεύσει τις συναθροίσεις. Η πορεία πραγματοποιείται και μπροστάρης είναι ο Γρηγόρης Λαμπράκης, με μαρτυρίες της εποχής να θέλουν τη συγκεκριμένη πορεία να σκιάζει σχέδιο δολοφονίας του, που δεν πέτυχε ωστόσο να τεθεί σε εφαρμογή, έναν μήνα πριν φύγει τελικά δολοφονημένος από τη ζωή.

Πώς βλέπει ο κ. Σαρτζετάκης τα κινήματα αυτά όμως; Είναι ο Λαμπράκης που προΐσταται; Είναι το κοινό αίσθημα περί ειρηνικής συνύπαρξης; Ή είναι μήπως ξένος δάκτυλος μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου;

«Ή σοβιετική πολιτική έπεδίωξε τότε καί έδημιουργήθησαν εις τας χώρας τής αντιπάλου παρατάξεως Έπιτροπαί διά τήν διεθνή ϋφεσιν καί ειρήνην. Ή σύστασίς των έγένετο άπό στελέχη των κατά τόπους κομμουνιστικών κομμάτων η, φυσικά, τών ύποκαταστάτων αύτων, όπως ήτο εις την χώραν μας ή Ε.Δ.Α. Το εγχείρημα άπέβλεπεν εις προφανείς προπαγανδιστικούς λόγους, την έκμετάλλευσιν τών έμφυτων εις κάθε λογικόν άνθρωπον φιλειρηνικών αισθημάτων μέ την διαρκή καί έντονον έπίκλησίν των. Προς τόν σκοπόν, την δημιουργίαν εις τούς λαούς του καταλλήλου ψυχολογικού κλίματος περιορισμού τών έξοπλισμών καί τήν έντεύθεν άμυντικήν άποδυνάμωσιν τών χωρών τού έλευθέρου λεγομένου κόσμου, πρός ταχυτέραν κατάρρευσιν καί κομμουνιστικοποίησιν καί αύτών», θα γράψει στο βιβλίο του «Επιτελών το καθήκον μου».

Οι «αγωνιστές» ταγματασφαλίτες και Χίτες

Συνεχίζοντας, αναφέρει ότι το φιλειρηνικό κίνημα, στο οποίο δεν μετείχαν μόνο κομματικοί «δέσμιοι» της ΕΔΑ αλλά και πολιτικά ανένταχτοι πολίτες, ανησύχησε το επίσημο Κράτος για τις επιπτώσεις της προπαγάνδας μέσω αυτού. Και τι έκανε; Επιστράτευσε τους «αγωνιστές».

«Το επίσημον λοιπον Κράτος, ανησυχήσαν, εμερίμνησε προς αντιπερισπασμον δια τήν ανακοπήν τής ασκουμένης προπαγάνδας. Μέ διαφόρους τρόπους περιορισμού της. Ένας απο αύτους ύπήρξε καί ή οργάνωσις αντισυγκεντρώσεων προς αποδοκιμασίαν τών φιλειρηνιστών καί βαθμιαίαν αποθάρρυνσίν των. Επεστρατεύοντο προς τουτο καί άπλοΐ άνθρωποι του λαου εγνωσμένων φρονημάτων, κυρίως μεταξυ τών αγωνισθέντων εις τας τάξεις εθνικών αντιστασιακών ομάδων κατά την εχθρικήν τής χώρας κατοχήν, ή άκολουθως κατά τον αλληλοσπαραγμόν τής περιόδου 1946-1949, ώς καί συγγενών θυμάτων αύτοΰ».

Ποιοί ήταν αυτοί οι «αγωνιστές» που επιστρατεύτηκαν; Οι πρώην ταγματασφαλίτες και μετέπειτα Χίτες, που συνεργάστηκαν ακόμα και με τους Γερμανούς για να κατατροπώσουν το ΕΑΜ και τα απομεινάρια του, υπό το πρίσμα του «κομουνιστικού κινδύνου». Υπενθυμίζεται άλλωστε ότι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο διαβόητος δωσίλογος και ταγματασφαλίτης Ξενοφώντας Γιοσμάς, γνωστός και ως φον Γιοσμάς, ο οποίος συμμετείχε ως υπουργός Προπαγάνδας στην τελευταία φιλοναζιστική κυβέρνηση-φάντασμα της Βιέννης, υπό τον Έκτωρα Τσιρονίκο. (Κι επειδή στην ιστορία όλα είναι αλληλένδετα και σόι πάει το βασίλειο, να σημειωθεί ότι ο γιος του φον Γιοσμά, Αλέξανδρος, ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του κατεβαίνοντας στην πολιτική αρχικά με το ΛΑ.Ο.Σ. και στη συνέχεια με τη Χρυσή Αυγή).

Αυτοί ήταν λοιπόν οι «αγωνιστές» που εξετέλεσαν το σχέδιο της δολοφονίας Λαμπράκη. Κάτι σαν τους αγανακτισμένους της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα, που κάποιοι εξέθρεψαν τα τελευταία χρόνια. «Τέτοια ήτο καί ή άντισυγκέντρωσις τών άντίφρονούντων, ή όποια ώργανώθη πρός άποδοκιμασίαν ομιλίας τοΰ Γρηγορίον Λαμπράκη εις τήν Θεσσαλονίκην τήν 22αν Μαΐου 1963 εις συγκέντρωσιν “φίλων τής ειρήνης”», αναφέρει ο δικαστικός που έμεινε στην ιστορία για τη δίκη της δολοφονίας αυτής.

Μάλιστα ο ένας εκ των δολοφόνων είχε και κίνητρο, καθώς όπως ο κ. Σαρτζετάκης για κάποιο λόγο υπενθυμίζει: «ο Σπυρίδων Κοτζαμάνης, μετασχών τής άντισυγκεντρώσεως τών εγκαθέτων καί εκ τών δολοφόνων τοΰ Λαμπράκη, είχε πατέρα δολοφονηθέντα ύπό τών κομμουνιστών κατά τήν ξενικήν τής χώρας κατοχήν».

Η ιστορία ενός προσώπου έχει πάντα πολλές πτυχές.

Με το αυτοβιογραφικό βιβλίο του κ. Χρήστου Σαρτζετάκη, γνωρίσαμε και αυτήν…

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ:

* Υπόθεση Λαμπράκη: Το Μακρύ Χέρι του Παρακράτους
* Υπόθεση Λαμπράκη: Το τρίκυκλο της Χούντας