Στις 2 Ιουλίου 1937, η Amelia Earhart πέταξε προς τη νήσο Howland, μία από τις τελευταίες στάσεις στην προσπάθειά της να ταξιδέψει στον κόσμο. Η άκατος της Αμερικανικής Ακτοφυλακής Itasca βρισκόταν στη νήσο Howland με αποστολή να επικοινωνεί με το Electra της Earhart και να τους καθοδηγήσει στο νησί με ραδιοσήματα. μόλις θα έφθανε στην περιοχή.

«KHAQQ καλεί Itasca: Πρέπει να ερχόμαστε προς τα εσάς όμως δεν μπορούμε να σας δούμε – όμως τα καύσιμα τελειώνουν. Δεν έχει καταστεί δυνατό να επικοινωνήσω μαζί σας μέσω ασυρμάτου. Πετάμε στα χίλια πόδια».

Το τελευταίο επιβεβαιωμένο μήνυμα της Earhart έδειξε ότι πετούσε σε μια γραμμή ναυσιπλοΐας από βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά που διέσχισε το νησί, αλλά δεν έδειξε σε ποια κατεύθυνση προχώρησε. Μετά από αυτή την ανακοίνωση στις 8:43 π.μ., χάθηκε η ραδιοφωνική επαφή και κανείς δεν ξέρει τι συνέβη στη συνέχεια.

Μοιραία τελική πτήση

Τα επιτεύγματα της Earhart στην αεροπορία της είχαν ήδη γίνει γνωστά παγκοσμίως όταν το 1937 έγινε η πρώτη γυναίκα που πέταξε σε όλο τον κόσμο, ένα εξαντλητικό ταξίδι 29.000 μιλίων που ακολουθούσε τον Ισημερινό. Μια αποτυχημένη απόπειρα τον Μάρτιο κατέστρεψε το αεροπλάνο της, αλλά μετά από επισκευές, αυτή και ο πλοηγός της, Fred Noonan, αναχώρησαν από το Oakland της Καλιφόρνια στις 21 Μαΐου.

Μετά από 22.000 μίλια, 40 ημέρες και περισσότερες από 20 στάσεις, έφτασαν στη Λάε, στην ανατολική ακτή της Παπούα Νέα Γουινέα. Το πρωί της 2ης Ιουλίου, η Earhart και ο Noonan ξεκίνησαν αυτό που αναμενόταν να είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του ταξιδιού τους: τη νήσο Howland στον κεντρικό Ειρηνικό Ωκεανό. Κι αυτό γιατί έπρεπε να διανύσουν πάνω από 2.500 μίλια ωκεανού μέχρι την επόμενη στάση τους για ανεφοδιασμό.

Μετά από ώρες πτήσης, κι ενώ έφταναν στη νήσο Howland, η Earhart επικοινώνησε με το Itasca. Το πλοίο έλαβε τις μεταδόσεις της, αλλά τα περισσότερα από τα σήματα που επέστρεψε το πλοίο δεν έφταναν στην Earhart και στον Noonan. Το Electra δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του και οι έρευνες δεν κατάφεραν να εντοπίσουν κανένα σημάδι της αεροπόρου και του αεροπλάνου της. Δύο εβδομάδες αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες δήλωσαν ότι η Amelia Earhart και ο Fred Noonan χάθηκαν στη θάλασσα. Η επίσημη θέση της κυβέρνησης των Η.Π.Α. είναι ότι το αεροπλάνου δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει ραδιοφωνική επαφή με το Itasca, έπεσε από καύσιμα και συνετρίβη στον ωκεανό.

Ψάχνοντας την Amelia

Αρκετές αποστολές τα τελευταία 20 χρόνια έχουν προσπαθήσει να εντοπίσουν τα συντρίμμια του αεροσκάφους. Μελετώντας τις τελικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις της Earhart και υπολογίζοντας τι είναι γνωστό για την παροχή καυσίμων του Electra, οι ερευνητές έχουν περιορίσει την αναζήτησή τους σε μια συγκεκριμένη περιοχή του ωκεανού. Κάποιοι πιστεύουν ότι η Earhart και ο Noonan πέταξαν βόρεια, προς τα νησιά Μάρσαλ, όπου το αεροπλάνο συνετρίβη και αιχμαλωτίστηκαν από την Ιαπωνία, η οποία είχε τον έλεγχο εκείνης της περιοχής. Αυτόπτες μάρτυρες ισχυρίστηκαν ότι είδαν την Earhart σε φυλακή στο Saipan, αλλά δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τη μαρτυρία τους.

Άλλοι, όπως η Διεθνής Ομάδα για την Ανάκτηση Ιστορικών Αεροσκαφών (TIGHAR), πιστεύουν ότι το αεροπλάνο πέταξε νότια προς τα νησιά Φοίνιξ και προσγειώθηκε σε έναν ύφαλο στο νησί Nikumaroro (τότε Gardner), όπου έζησαν σαν ναυαγοί για μέρες ή εβδομάδες, συμφωνα με το national geographic.

Η TIGHAR έχει αποστείλει αρκετές αποστολές στο νησί, όπου ανακάλυψαν τα απομεινάρια αυτοσχέδιας κατασκήνωσης και διαφόρων χειροποίητων αντικειμένων. Με το όνομα «Seven Site», ταίριαξε την περιγραφή μιας τοποθεσίας όπου βρέθηκαν 13 ανθρώπινα οστά το 1940, όταν το Nikumaroro βρισκόταν υπό βρετανικό έλεγχο. Τα οστά μεταφέρθηκαν αρχικά στην Tarawa, όπου ο Lindsay Isaac τα εξέτασε. Στη συνέχεια, τα οστά στάλθηκαν στα Φίτζι, όπου ο W. Hoodless επίσης τα ανέλυσε. Και οι δύο άνδρες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα οστά προέρχονταν από άνδρα. Τα οστά που συλλέχθηκαν στη συνέχεια εξαφανίστηκαν.

Πρόσφατες μελέτες

Τον Ιούλιο του 2017, η TIGHAR και η National Geographic Society έστειλαν τέσσερις εκπαιδευμένους σκύλους του εγκληματολογικού και μια αρχαιολογική ομάδα στο Nikumaroro για να διαπιστώσουν αν έχουν απομείνει οστά. Τα σκυλιά, τα οποία έχουν υψηλότερο ποσοστό επιτυχίας από το ραντάρ, κατάφεραν άμεσα να βρουν το σημείο όπου υπήρχαν σημάδια από το άρωμα της ανθρώπινης αποσύνθεσης, όμως οι αρχαιολόγοι δεν κατάφεραν να βρουν οστά. Συγκέντρωσαν ωστόσο δείγματα από το έδαφος της περιοχής για να τα αναλύσουν για ανθρώπινο DNA.

Νέες μελέτες για τα 13 οστά που βρέθηκαν το 1940 ενδέχεται να βοηθήσουν στην ενίσχυση της θεωρίας των ναυαγών. Το 2018, η ιατροδικαστική ανάλυση έβγαλε διαφορετικό πόρισμα σε σχέση με αυτό των γιατρών στα Φίτζι. Ειδικότερα, υποστήριξαν ότι τα οστά προέρχονταν από θηλυκό σκελετό, που μάλιστα είχε παρόμοιο ύψος και τύπο σώματος με την Earhart. Ο εγκληματολόγος ανθρωπολόγος Richard Jantz χρησιμοποίησε φωτογραφίες και άρθρα από τα ρούχα της Earhart για να αναλύσει τις διαστάσεις των οστών. Τα αποδεικτικά στοιχεία ισχυρίζεται ότι «υποστηρίζουν έντονα το συμπέρασμα ότι τα οστά ανήκαν στην Amelia Earhart ή σε κάποιον που έμοιαζε με αυτήν».

Επίσης, το 2018, η TIGHAR δημοσίευσε ένα χαρτί που αναλύει τα ραδιοσήματα από τις νύχτες μετά την εξαφάνιση της Earhart. Τον Ιούλιο του 1937 αρκετοί ραδιοφωνικοί ακροατές από την Αγία Πετρούπολη, τη Φλόριδα και το Τορόντο του Καναδά ανέφεραν να ακούν τις απελπισμένες εκκλήσεις μιας γυναίκας για βοήθεια. Η TIGHAR πιστεύει ότι η φωνή ήταν η Earhart και το έγγραφό τους εξηγεί πώς είναι δυνατό οι μεταδώσεις της να έχουν «ταξιδέψει» τόσο μακριά.

Η Earhart δήλωσε ότι η πτήση γύρω από τον κόσμο ήταν «απλά για διασκέδαση», αλλά η προσπάθεια να κατανοήσουμε τη μοίρα της μετρά ήδη πάνω από 80 χρόνια. Σήμερα, οι ερευνητές παραμένουν αποφασισμένοι να λύσουν την εξαφάνισή της.