Η Αφροδίτη Μάνου είναι η πρώτη που θα ξαπλώσει στο ντιβάνι του Αντώνη Μποσκοΐτη και θα εγκαινιάσει τον κύκλο των πρωτότυπων συνεντεύξεων επί σκηνής την Πέμπτη 3/11 στο Θεατρο Αγγέλων Βήμα.

Ads

«Ομολογώ πως το θεατρικο-μουσικό project ‘Η ώρα των πενήντα λεπτών’ το φοβόμουν κάπως» έγραψε στο fb. Τελικά όπως εξηγεί στο tvxs.gr μάλλον οι προσωπικότητες που τον ενδιαφέρουν δέχτηκαν, σαν έτοιμοι και έτοιμες από καιρό την πρόσκληση.

Ο πολυπράγμων σκηνοθέτης, δημοσιογράφος και λάτρης του ελληνικού τραγουδιού, μετά τα επιτυχημένα του ντοκιμαντέρ («Φλέρυ-Τρελή του φεγγαριού», «Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ», «Κατερίνα Γώγου-Για την αποκατάσταση του μαύρου»), έκανε πέρσι την πρώτη του τολμηρή είσοδο στον χώρο του θεάτρου με την παράσταση του έργου «Τη λένε Εύα» παρουσιάζοντας  σπαράγματα του βίου της τρανς performer Εύας Κουμαριανού.

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας όπως λέει για τη νέα του ιδέα «το είχαν κάνει στην τηλεόραση παλαιότερα ο Άρης Δαβαράκης και η Μαλβίνα Κάραλη». Ωστόσο η σκηνή είναι αλλιώς και ίσως μεγαλύτερο το ρίσκο αλλά και η πρόκληση.

Ads

Χρησιμοποιώντας το ντιβάνι συμβολικά, προϊδεάζει το κοινό και τους καλεσμένους, πως δεν έχει νόημα η συζήτηση αν δεν είναι βαθιά εξομολογητική. Πώς όμως θα αποφύγει την παγίδα του reality και πόσο ανοιχτοί είναι οι καλλιτέχνες στην πρόσκλησή του; Οι απαντήσεις στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Πόσο εύκολα δέχονται να κάτσουν στο ντιβάνι σας καλλιτέχνες;

Εύκολα, παραδόξως. Νομίζω πως αυτό έχει να κάνει με μία σχέση εμπιστοσύνης που χτίζει ένας καλλιτέχνης με έναν δημοσιογράφο, όπως και με το πόσο «ανοιχτός» είναι να μιλήσει για θέματα που άπτονται μιας ευρύτερης φιλοσοφίας ζωής και τέχνης. Φυσικά, όλο αυτό εγώ το βλέπω και σαν ένα πείραμα που ακόμη δεν έχει ξεκινήσει. Στην αρχή απευθύνθηκα σε καλλιτέχνες που μου έχουν δώσει συνεντεύξεις στο παρελθόν και γνωρίζουν τη δουλειά μου. Σύντομα ο κύκλος άνοιξε και με ανθρώπους που σαφώς σέβομαι το έργο τους, δεν είχε τύχει όμως να συναντηθούμε ποτέ.

Πως θα αποφύγετε την παγίδα του ριάλιτι;

Θα την αποφύγουμε αυτή την παγίδα, κατά πρώτον, διότι οι καλεσμένοι μου είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι και, κατά δεύτερον, διότι δεν με θεωρώ…καθίκι. Το να «πηγαίνεις» έναν καλλιτέχνη στην παιδική του ηλικία, στις σχέσεις του με τους ανθρώπους και τον κόσμο, στον έρωτα και στην απώλεια, δε νομίζω να έχει σχέση με παντός είδους κιτρινισμούς. Πιστεύω ότι η τηλεόραση έπαιξε έναν άσχημο ρόλο σ’ όλο αυτό την τελευταία 20ετία.

Οι άνθρωποι έγιναν επιφυλακτικοί, καχύποπτοι και με το δίκιο τους. Θυμάμαι πριν χρόνια που εργαζόμουν ως βοηθός σκηνοθέτης σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Γιώργο Σεφέρη. Είχαμε βγει με την κάμερα στο Σύνταγμα και ρωτούσαμε τον κόσμο τι σημαίνουν δυο λέξεις: «Ημερολόγια Καταστρώματος». Ελάχιστοι έλεγαν το όνομα του ποιητή και οι υπόλοιποι ήταν κατηγορηματικοί με το που έβλεπαν να τους πλησιάζει φακός: ”Δε θα γίνω τροφή σας’’

Με ποια κριτήρια διαλέξατε τις προσωπικότητες;

Κυρίως με το πόσο εγώ θα ήθελα να συνομιλήσω εκ βαθέων μαζί τους δίχως στημένες ερωτήσεις. Είναι άνθρωποι που παρακολουθώ χρόνια, που έχω μελετήσει το έργο τους και που πολλούς απ’ αυτούς συναντώ καθημερινά στο facebook παρατηρώντας τις θέσεις και απόψεις τους. Κάποτε είχα γράψει πως είναι σχεδόν σουρεαλιστικό, καλλιτέχνες που θαύμαζες και θαυμάζεις να έχεις την ευκαιρία μέσω των social media να τους γνωρίζεις από τόσο κοντά, όσο ποτέ δε θα τους γνώριζες. Και, υπ’ όψιν, ποτέ δεν συναντώ κάποιον με σημειώσεις ή χαρτί με ερωτήσεις. Μια φιλική κουβέντα ξεκινάμε, στην πορεία της οποίας συχνά ακούγονται ενδιαφέροντα πράγματα.

image

Πόσοι έχουν αρνηθεί;

Σχεδόν κανένας. Μόνο ο φίλος και συνεργάτης μου, ο συνθέτης Νίκος Ξυδάκης, μου είπε με το χιούμορ που τον χαρακτηρίζει: ”Θα το σκεφτώ! Εδώ δεν έχω ξαπλώσει ποτέ σε ντιβάνι ψυχιάτρου και θα ξαπλώσω στο δικό σου, ρε;” Θα τον έχουμε και τον Νίκο, λοιπόν, οπωσδήποτε.

Ποιος είναι ο στόχος; πότε θα νιώσετε ότι πετύχατε τον σκοπό σας;

Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος στόχος. Να πω εδώ ότι δεν διεκδικώ καμιά τρομερή πρωτοτυπία με το όλο εγχείρημα. Κάτι ανάλογο είχαν κάνει στην τηλεόραση πολλά χρόνια πριν ο Άρης Δαβαράκης και η Μαλβίνα Κάραλη. Η μόνη – αν μπορείς να την πεις – πρωτοτυπία είναι ότι οι συνεντεύξεις θα γίνονται σε μια θεατρική σκηνή, παρουσία κοινού. Ούτε είναι υποχρεωμένος ο εκάστοτε καλλιτέχνης να τραγουδήσει αμέσως μετά. Θα υπάρχει εκεί ο εξαίρετος νέος πιανίστας και συνθέτης Αντώνης Παπακωνσταντίνου, παιδί της Μικρής Άρκτου, και αν του ζητηθεί, θα μπορεί να συνοδεύει τους καλλιτέχνες.

image

Ποιο είναι το ρίσκο στο όλο εγχείρημα;

Προσωπικά δε νιώθω ότι ρισκάρει κανείς μας. Η πιο ωραία απάντηση είναι ίσως τα λόγια της Τάνιας Τσανακλίδου, η οποία επίσης θα περάσει από το ντιβάνι: «Εγώ όπως σε έχω απέναντι μου και σου μιλάω, έτσι θα ήθελα να μιλάω και δημόσια, ανοίγοντας καθαρά την ψυχή μου». 

Πόσο μπορεί κανείς να αφεθεί και να εμβαθύνει παρουσία κοινού;

Αυτό εξαρτάται φυσικά όχι από τον δημοσιογράφο, αλλά περισσότερο από τον χαρακτήρα του συνεντευξιαζόμενου. Ακόμη και τη στιγμιαία διάθεση του. Η μόνη προϋπόθεση που μπορεί να τον μπάσει σε ένα κλίμα «εξομολόγησης» είναι η ίδια η κουβέντα, που όπως σας είπα δε θα έχει να κάνει με το δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε ή τη συναυλία που ετοιμάζεται να δώσει, πόσο μάλλον με αυστηρά ιδιωτικές πτυχές της ζωής του.

image

Το χιούμορ είναι μέσα στο πρόγραμμα;

Αυτό εξυπακούεται. Δεν μου αρέσει η σοβαροφάνεια. Και ως γνωστόν σοβαρή κουβέντα – συζήτηση άνευ χιούμορ δεν υπάρχει!

Info

Η ώρα των πενήντα λεπτών με τον Αντώνη Μποσκοΐτη, κάθε Πέμπτη, από τις 3 Νοεμβρίου, στο θέατρο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια).
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210-5242211. Ώρα έναρξης: 22.30