Και με τους τρεις συμβαίνει το εξής παράδοξο: δεν ήταν δάσκαλοί μου στα μαθητικά ή φοιτητικά έδρανα. Δεν στήθηκαν στην έδρα, δεν με σήκωσαν για μάθημα στον μαυροπίνακα, δεν βαθμολόγησαν τις όποιες εργασίες μου. Με δασκάλεψαν όμως με τα βιβλία τους, τα λόγια τους, τη συντροφιά τους.

Ads

Η προτελευταία συνεύρεση με τον Χρίστο Τσολάκη ήταν όταν παρουσίασε στον ΙΑΝΟ της Θεσσαλονίκης το τελευταίο μου μυθιστόρημα.

Οι κρίσεις και οι απόψεις του άνοιξαν έναν καινούριο ορίζοντα στη μυθοπλασία μου΄ άκουγα τις παρατηρήσεις του και αναρωτιόμουν αν όντως ήμουν εγώ εκείνος που είχε επινοήσει τα πρόσωπα και τους χαρακτήρες.

Τελευταία φορά που βρεθήκαμε ήταν στο συνέδριο του Φιλολογικού Τμήματος του ΑΠΘ τον περασμένο Μάρτιο. Θέμα της δικής μου εισήγησης πώς διδάσκεται ή, καλύτερα, δεν διδάσκεται το μάθημα της λογοτεχνίας στα σημερινά σχολεία. 

Ήταν σύμφωνος με το σκεπτικό μου να καθιερωθεί επιτέλους η διδασκαλία ολόκληρου λογοτεχνικού βιβλίου στις σχολικές τάξεις και να πάψουμε να κοροϊδεύουμε τα παιδιά με τα κάθε λογής αποσπάσματα.

Είπαμε και άλλα εκείνο το διήμερο, ήταν ένα ακόμη σχολείο για μένα η συνύπαρξη μαζί του.

Γιατί – έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα – από τον Χρίστο Τσολάκη πήρα τα καλύτερα μαθήματα για την έννοια της αξιοπρέπειας, του δημοκρατικού φρονήματος, της ελληνικής γλώσσας.

Δεν κάνω επικήδειο. Μέγιστο ευχαριστώ στη μνήμη του καταθέτω.
Kώστας Ακρίβος
31/7/2012
 

“Δεν γνωρίζει κανείς καλά, παρά μόνο ότι τον έχει κάνει να το αγαπήσει. Αν κάτι δεν το αγάπησες, δεν το γνωρίζεις καλά. Το σχολείο πρέπει να είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια! Αυτή την μεταρρύθμιση θα τη βάλουμε καμιά φορά στο μυαλό μας; Τα άλλα είναι μερεμέτια!” Χρίστος Τσολάκης