Μια νέα γυναίκα αναμετράται με το χρόνο, το σύμπαν, τις υπαρξιακές και φιλοσοφίες απορίες, με ένα απο τα πιο γνωστά έργα ενός υπέροχου μυαλού.

Ads

Το χρονικό του χρόνου, το εκδοτικό φαινόμενο του Στίβεν Χόκινγκ, μεταφέρεται για πρώτη φορά στη σκηνή, στις 24 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν, σχεδόν δύο χρόνια μετά το θάνατο του κορυφαίου επιστήμονα, σε σκηνοθεσία της Νατάσσας Τριανταφύλλη που μας μιλάει γι αυτό το τολμηρό εγχείρημα.
 
 
Πότε διαβάσατε το Χρονικό του χρόνου και τι εντύπωση σας έκανε;

Πρώτη φορά το διάβασα πριν μια δεκαετία περίπου, όταν γεννήθηκε η κόρη μου. Ένιωσα σαν να συναντήθηκα ξαφνικά με έναν καινούριο κόσμο, όπου έκρυβε πολλές απαντήσεις για μένα και ακόμα περισσότερες απορίες. Θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι ο Χόκινγκ σχεδόν και στα δώδεκα κεφάλαια, παρουσιάζοντας και εξηγώντας τις  σημαντικότερες επιστημονικές ανακαλύψεις, μεγάλη αποκάλυψη για μένα,   εκείνης της δεκαετίας, του 80’, στοχάζεται ιδιαίτερα για το αν υπάρχει Θεός. Περίεργη αντίφαση. Και σίγουρα βαθιά καλλιτεχνική. Ίσως το ότι έγραφε αυτό το βιβλίο καθηλωμένος, ήδη, δικαιολογεί έναν τέτοιο προβληματισμό.

image
 
Απο που ερχόμαστε ή που πηγαίνουμε, ποια ερώτηση σας απασχολεί περισσότερο;

Ads

Και τα δύο ερωτήματα, απορρέουν από την ίδια διαπίστωση.

Αν δεν ξέρουμε πώς γεννηθήκαμε και δεν ξέρουμε πώς θα πεθάνουμε, για ποια ακριβώς ελευθερία μιλάμε στο ενδιάμεσο;
Ελπίζω πραγματικά ότι κάποτε το ανθρώπινο πνεύμα θα γνωρίσει αυτές τις απαντήσεις ή τουλάχιστον θα αποδεχθεί τα όρια του σκότους της έναρξης και του τέλους, ώστε σε αυτό το ενδιάμεσο , μοναδικό πέρασμα που λέγεται ζωή, να έχει πολύ παραπάνω δύναμη, τόλμη, λιγότερο φόβο, πιο έντονα εκδηλωμένη επιθυμία, δηλαδή, πραγματική ελευθερία.
 
Ποια είναι η γνώμη σας για το Big Bang;

Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι συνέβη. Φανταστείτε κάποτε να ήταν “Όλα” ενωμένα.. σε ένα καρυδότσουφλο ! Προερχόμαστε όλοι και όλα από την ίδια ύλη, κατά κάποιο τρόπο. Από την ίδια ενέργεια που έγινε ύλη! Ας μην το ξεχνάμε αυτό!
 
Γιατί αποφασίσατε το ανέβασμα του έργου;

Η επιστήμη της φυσικής, η αστρονομία και η αστροφυσική κρύβουν μια ποίηση που νομίζω ότι είναι πιο βαθιά και γοητευτική από πολλά θεατρικά έργα, ίσως και από ποιήματα! Είναι ένας νέος  στοχασμός που τοποθετεί τον άνθρωπο στις πραγματικές του διαστάσεις και διαμορφώνει ένα νέο πεδίο σκέψης. Ένα νέο «Διαφωτισμό».

Στα χρόνια που έρχονται, οι επόμενες γενιές θα σκέφτονται και θα προβληματίζονται, σχεδόν καθημερινά, για τέτοιου είδους θέματα. Για να το αποφασίσω, ήταν πολύ σημαντική στιγμή η αντίδραση της Μαριάννας Κάλμπαρη στην πρόταση μου. Με παρότρυνε να προχωρήσουμε σε αυτό το «νέο κείμενο» , όπου η γνώση είναι απαραίτητο συστατικό της δημιουργίας. Άλλωστε, στις περισσότερες σημαντικές φάσεις της τέχνης, είχε δώσει προηγουμένως το ερέθισμα η επιστήμη. Χωρίς τον Αϊνστάιν, θα είχε διαμορφωθεί ο ιδιαίτερος χώρος του Πικάσο, για παράδειγμα;
Η εύκολη πρόσβαση σε σχεδόν οτιδήποτε καλλιτεχνικό συμβαίνει στον πλανήτη έχει κάνει, ευτυχώς, το κοινό πολύ απαιτητικό. Δεν έχουμε καμία δικαιολογία πια, να μένουμε στάσιμοι. Το σύμπαν διαστέλλεται. Υπάρχει πολύς «καινούριος» χώρος τριγύρω. Ας τον περπατήσουμε.
 
Από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ποιος είναι για εσάς ο πιο σημαντικός, ο πιο μετρήσιμος χρόνος; Και ποια η άποψη σας για την αχρονία;
Ο χρόνος είναι ένας. Αναλόγως το που με βρίσκει, σε ποιόν χώρο και με ποιους, δημιουργείται μια συνομιλία άλλοτε με το παρελθόν, άλλοτε με το μέλλον και κάποιες ξεχωριστές στιγμές με το παρόν. Η σχετικότητα, υπάρχει πολύ παραπάνω από όσο νομίζουμε στην καθημερινότητα μας. Ναι, πιστεύω ότι υπάρχει χρόνος, γιατί υπάρχει μεταβολή και αλλαγή του κόσμου γύρω μας, ημών των ιδίων, των σχέσεων που αναπτύσσουμε, των αλληλεπιδράσεων που διαμορφώνονται.  Αυτή η μεταβολή, απαιτεί την περιγραφή της αλλαγής ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, που για μένα ονομάζεται χρόνος.

Ο πιο μετρήσιμος, πιστεύω ότι είναι ο φανταστικός χρόνος του καθενός μας. Ο τρόπος που εμείς βιώνουμε τα όσα συμβαίνουν, πολλές φορές με τελείως λάθος μετρήσεις σε σχέση με το τι πραγματικά συνέβη, είναι ουσιαστικά η αντίληψη μας για τον χρόνο.

Το Σύμπαν δεν ξέρει καν ότι υπάρχουμε. Προφανώς δεν υπάρχει ένα “συμπαντικό” ρολόι που τρέχει κάπου, αλλά από την άλλη το πέρασμα μας από τη ζωή, για μας και τους αγαπημένους μας έχει κάποιους…..χρονικούς περιορισμούς.

Την αχρονία δεν την καταλαβαίνω. Αν δεν είχα αρχή και τέλος σαν άνθρωπος, πιθανόν να με συγκινούσε περισσότερο. Αλλά είμαι άνθρωπος. Ο ευθύγραμμος χρόνος μου είναι συγκεκριμένος και περιορισμένος. Ίσως ο άλλος, ο φανταστικός μου, να είναι πιο ευρύς και πιο γοητευτικός.
 
Οι σπουδές σας στην Κοινωνιολογία σας έχουν βοηθήσει να βρείτε κάποιες απαντήσεις;

Μου προσέφεραν την δυνατότητα να βλέπω την ανθρώπινη δραστηριότητα, ενταγμένη σε ένα μεγαλύτερο πλαίσιο, όπου φανερώνονται πιο αποκαλυπτικά, ολόκληρες οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων, της κοινωνίας και του κόσμου τους και της διαπλοκής όλων αυτών, όπως λέει ο Μισέλ Ουελμπέκ.  Πρόσθεσε στο θέατρο που μου αρέσει να βλέπω και να φτιάχνω, υπαρξιακούς και κοινωνικούς προβληματισμούς, που άπτονται περισσότερο στη θέση του ανθρώπου και στην ιστορία του, στην ιστορική συγκυρία ας πούμε  και λιγότερο, στο προσωπικό πρόβλημα, στο προσωπικό θέλω, το οποίο  μεταξύ μας δεν είναι και τόσο αυτοδύναμο , όσο μας εξυπηρετεί πολλές φορές να πιστεύουμε, για να ησυχάζουμε.

image
 
Λίγο πριν απο την πρεμιέρα τι απασχολεί το μυαλό σας;

Λίγο πριν την πρεμιέρα, σκέφτομαι μόνο τους ηθοποιούς. Είναι αυτοί τους οποίους αφήνουμε  στον αγώνα, θέλουμε να βάλουνε το γκολ ενώ όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές, πάμε με μεγάλη αγωνία μεν, αλλά προστατευμένοι στον πάγκο. Ειδικές περιπτώσεις ανθρώπων οι ηθοποιοί! Αξιοθαύμαστοι!  Έχουμε φτιάξει ένα ιδιότυπο “farewell”, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, με την Μόνικα, (έχουμε κάνει μαζί τόσες παραστάσεις πια) και τραγουδάμε μαζί κάτι (Το bloody something συνήθως) . Και μετά … αποχαιρετιόμαστε, για να ξανασυναντηθούμε στον άλλο χωρόχρονο, της λήξης μιας δουλειάς, όπου εκεί συμβαίνουν απίθανα συγκινητικοί και «καμπυλωμένοι» απολογισμοί! Αυτή είναι μια δύσκολη στιγμή.

Ανυπομονώ, ταυτόχρονα, να δω τις πρώτες αντιδράσεις του κοινού. Στην σκέψη και στον ψυχισμό του δημιουργείται πραγματικά η παράσταση. Και εκεί μπορεί να πρέπει να βρω μια λίγο ..κοπιαστική γενναιότητα, ώστε να καταλάβω πως λειτουργεί ο,τι ετοιμάζαμε τόσο καιρό.
 
Στην παράσταση παίζουν δύο ηθοποιοί και guests. Θα είναι μια συνομιλία; Ένας διάλογος; Ποιοι είναι οι ήρωες;

Είναι μια σύνθεση, συνομιλία,  των βασικότερων σημείων των 12 κεφαλαίων του βιβλίου, με τα οποία αναμετριέται ο Δημήτρης Πασσάς, και της περιπέτειας του ανθρώπινου πνεύματος, μέσα από κείμενα λογοτεχνικά κυρίως πάνω στις ίδιες θεματικές, που εκφράζονται από τον Μελέτη Ηλία. Η επί χρόνια ενασχόληση και ο ενθουσιασμός του Δημήτρη πάνω στη φυσική, και η έντονα ανθρώπινη σκηνική προσωπικότητα του Μελέτη, ήταν βασικές προυποθέσεις για να συμβεί αυτή η μεταφορά ενός επιστημονικού βιβλίου, σε μια θεατρική σκηνή.

Με την βοήθεια του Λευτέρη Σαράφη, της Έλενας Τριανταφυλλοπούλου και της Δήμητρας Μητροπούλου, νομίζω ότι καταφέραμε να ισορροπήσουμε την γνώση,  την ποίηση με τις απαραίτητες δόσεις δραματοποίησης, και να φτιάξουμε ένα ..ιδιότυπο αλλά πολύ γοητευτικό θεατρικό κείμενο. Μένει να επικοινωνηθεί και να αποδειχτεί η πίστη και η χαρά που έχουμε. Η μουσική και η εικαστικότητα είναι βασικά στοιχεία της σύνθεσης αυτής, όλα φυσικά κάτω από το τόσο λαμπρό φως του Στίβεν Χόκινγκ.
Σκεφτήκαμε ότι θα είχε πολύ ενδιαφέρον ως επιστέγασμα αυτού του διαλόγου, αυτής της αναμέτρησης ανάμεσα στην επιστήμη και την ψυχή, στο δωδέκατο κεφάλαιο, το συμπερασματικό,  να εμφανίζεται μια προσωπικότητα, ένας άνθρωπος,  που έχει να πει, τη δική του πεντάλεπτη ιστορία, σε σχέση με τα όρια που ξεπέρασε, την υπέρβαση που αναγκάστηκε να κάνει, και τον τρόπο που πορεύθηκε με τον χρόνο. Νομίζω θα έχει πολύ ενδιαφέρον, να έχουμε απτά παραδείγματα πάνω στην σκηνή. Οι καλεσμένοι μας θα είναι καλλιτέχνες, επιστήμονες, αθλητές, δημοσιογράφοι,  ακόμα και εκπρόσωπος από την Save the Children, που έχει συναντήσει ..κάποια άλλα όρια , κάπου στην Σομαλία. Θα ανακοινώνονται μια εβδομάδα πριν την παρουσίαση τους.
 
Από τις πιο κάτω φράσεις του Χόκινγκ ποια είναι η δική σας στάση ζωής;

δεν υπάρχει θεός και η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει καλύτερα το σύμπαν απο ότι μια θρησκεία..
όσο δύσκολη κι αν φαίνεται η ζωή υπάρχει πάντα κάτι που μπορείς να κάνεις και να το πετύχεις. Το μόνο που μετρά είναι να μην τα παρατάς.
ευφυία είναι η ικανότητα να προσαρμόζεσαι στην αλλαγή
να κοιτάζεις ψηλά τ αστέρια και όχι κάτω τα πόδια σου

Διαλέξατε μάλλον τις πιο αγαπημένες μου. Η στάση ζωής μου είναι να μην …στέκομαι!  
 
Θα θέλατε να κάνετε, σαν τουρίστρια, ταξίδι στο Διάστημα;

Θα το ήθελα πάρα πολύ! Κάποιες φορές όταν πιέζομαι, σκέφτομαι αυτήν την απεραντοσύνη εκεί, και λέω υπάρχει χώρος, άρα και χρόνος, άρα και δυνατότητα για όλα. Και γαληνεύω. Η σκέψη αυτή διαστέλλει τα ανθρώπινα όρια μου, ενώ την ίδια στιγμή μου υπενθυμίζει την εύθραυστη, περιορισμένη ύπαρξη μου.

Η γενιά μου δεν θα προλάβει, λογικά, να ζήσει αυτή την καινούρια εμπειρία – αφετηρία για ένα επόμενο στάδιο της ανθρωπότητας. Ευελπιστώ ότι ίσως τα δισέγγονα μου, θα καταφέρουν κάποια στιγμή να …τραγουδήσουν το Let it be ας πούμε, αντικρίζοντας τη γη, σαν μια λευκή μικρή κουκίδα. Νιώθοντας την τυχαιότητα, αλλά και τη σπουδαιότητα του να είσαι άνθρωπος.
 
Το άγνωστο σας έλκει ή σας φοβίζει;

Δεν υπάρχει και κάτι πολύ γνωστό, εκτός ίσως απ’ την αγάπη. Είναι κάτι άλλο η ζωή;
 
Μετά το Χρονικό του χρόνου τι ετοιμάζετε;

Δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο, αλλά θα είναι μια παραμυθένια, λυρική, πολύ σπουδαία για μένα καλλιτεχνική συνάντηση.
 
 
 
Πληροφορίες
 
Το χρονικό του χρόνου
Stephen Hawking
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν- Φρυνίχου 14, Πλάκα
πρεμιέρα 24 Φεβρουαρίου 2020
 
-Από πού ερχόμαστε;
-Ποια είναι η θέση μας μέσα στο σύμπαν;
-Επηρεάζει η ύπαρξή μας την ισορροπία του σύμπαντος;
«Το χρονικό του Χρόνου», του Stephen Hawking, αποτελείται από δώδεκα κεφάλαια. Ο συγγραφέας, με επιστημονική διαύγεια αλλά και απαράμιλλο χιούμορ, παραθέτει τις βασικές επιστημονικές ανακαλύψεις του ίδιου και των προκατόχων του πάνω στο χωρόχρονο, τη διαστολή του Σύμπαντος, την αρχή της απροσδιοριστίας, τις αγαπημένες του Μαύρες Τρύπες και το επονομαζόμενο Βέλος του Χρόνου, αναζητώντας μια ενοποιημένη θεωρία των πάντων, που θα οδηγήσει σε μια νέα κοσμογονική ερμηνεία.
Το κείμενο της παράστασης είναι βασισμένο στο βιβλίο του Stephen Hawking «Το χρονικό του Χρόνου», σε μετάφραση Κωνσταντίνου Χάρακα, εκδόσεις Κάτοπτρο 1998.

Ταυτότητα παράστασης

Σύλληψη- Σκηνοθεσία – Σκηνικός Χώρος: Νατάσα Τριανταφύλλη
Κείμενο Παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, Λευτέρης Σαράφης, Δημήτρης Πασσάς, Δήμητρα Μητροπούλου, Μελέτης Ηλίας, Νατάσα Τριανταφύλλη
Μουσική: Μonika
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Επιστημονικός Συνεργάτης: Λευτέρης Σαράφης
Πρωταγωνιστούν: Μελέτης Ηλίας ,Δημήτρης Πασσάς +Guests
 
Ημέρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Εισιτήρια:
Κανονικό: 16€
Φοιτητικό-Μειωμένο: 12€
Ανεργίας -ΑΜΕΑ : 8€
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Φρυνίχου 14, Πλάκα
210 3222464 – 210 3236732