Με αφορμή, την εκδήλωση αυτή την Κυριακή στις 25 Μαρτίου 2012, που θα γίνει στο Gazarte με καλεσμένο τον Καθηγητή φιλοσοφίας Χρήστο Γιανναρά, η Λίνα Νικολακοπούλου, αποκαλύπτει στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμετέχοντας στην Έρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται στο tvxs, τον “ένα λόγο παραπάνω…” αυτής της συνάντησης, όπως και την αιτία που την οδήγησε σε ένα πατάρι στο Γκάζι που βλέπει την Ακρόπολη, με επιπλέον στόχο την ενεργή συμμετοχή του κοινού, να μοιάζει στη σημερινή συγκυρία, το ζητούμενο…

Ads

 
Το «Ένας λόγος παραπάνω» είναι ο τίτλος μίας ενότητας συνεντεύξεων από ανθρώπους της τέχνης, των επιστημών και της διανόησης σε εσένα και τον δημοσιογράφο Μάκη Προβατά, στο Gazarte, με τη συμμετοχή του κοινού. Πώς αποφασίσατε να καλέσετε τον καθηγητή, Χρήστο Γιανναρά;
 
Ο λόγος που καλέσαμε τον Χρήστο Γιανναρά, την συγκεκριμένη 25η Μαρτίου, είναι γιατί θέλουμε να φωτίσουμε την Ιστορία ξανά, με οδηγό την γνώση και την αναλυτική σκέψη του αξιότιμου Καθηγητή. Και επειδή φέτος δεν είναι μια χρονιά για να επαναπαυτούμε και να ξεκουραστούμε, αλλά χρονιά για να εργαστούμε…
 
…Και να συνεργαστούμε;
 
Και να συνεργαστούμε… έστω και στην μικροκλίμακα που μας δίνει η δυνατότητα των συναντήσεων με το κοινό στο Gazarte.
Το περιεχόμενο της ομιλίας του, έχει τίτλο: «Εθνεγερσία, σύγκρουση δύο οραμάτων».
Μετά από τόσα χρόνια, προσωπικά, με μεγάλη έκπληξη κατανόησα, εν σπέρματι –γιατί αυτό θα αναπτυχθεί- πως ήταν δύο τα οράματα για την τύχη αυτού του τόπου πριν την εθνεγερσία. Το ένα όραμα ήταν των Φαναριωτών και το άλλο όραμα μια κίνηση λογίων με εξέχοντα τον Αδαμάντιο Κοραή, ο οποίος ήταν λάτρης της Δύσης.
 
Οπότε, πίσω από την επιθυμία των Ελλήνων για ανεξαρτησία, υπήρχαν δύο οράματα τα οποία ήταν σε σύγκρουση, με τελείως διαφορετικές προσδοκίες, το ένα όραμα με το άλλο. Αυτό είναι ένα κλειδί κατανόησης.
Στην περίπτωση της υπόδουλης Ελλάδας, λοιπόν, υπήρχαν δύο πνευματικοί γονείς, οι οποίοι είχαν άλλο όραμα…
Τελικά ένα από τα δύο οράματα επικράτησε.
Είναι ευκαιρία, λοιπόν, έχοντας καλεσμένο τον Χρήστο Γιανναρά, να τεθεί εκ νέου αυτός ο προβληματισμός, σαν έναυσμα για περαιτέρω συνειδητοποίηση της ταυτότητάς μας.
 
Κάποιοι νέοι προβληματισμοί ή και ορίζοντες…
 
Και μάλιστα, ανιχνεύοντάς τους με ηρεμία, χωρίς αυτόν τον αγχωτικό τηλεοπτικό χρόνο… χωρίς διακοπή για διαφημίσεις, κλπ. Υπάρχει μία ζωντανή ησυχία στις συναντήσεις στο Gazarte.
 
Zωντανή ησυχία που ελευθερώνει το κοινό από τον ρόλο του τηλεθεατή, του παθητικού δέκτη, εφόσον υπάρχει ενεργή συμμετοχή…
 
Ακριβώς. Όταν μπαίνουμε σε αυτή τη διάσταση, του τηλεθεατή και τις ακινησίας, νομίζουμε ότι όλα είναι πληροφορία.
 
Ενώ η σύνθεση της πληροφορίας είναι το ζητούμενο…
 
Πιστεύουμε π.χ. ότι  αν μας πούνε μόνο “τι έγινε”, θα το κατανοήσουμε πλήρως!
Και άλλα πράγματα συγκλονιστικά που μας έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, που βλέπαμε για παράδειγμα, καθισμένοι στους καναπέδες τόσες μέρες τις φωτιές στα δάση ή τις φωτιές στην πόλη…
Αυτά είναι συμπτώματα που αδικούν τα άμεσα συναισθήματά μας, τη συλλογική μας ζωή και την ευφυΐα μας.
Μας υποκαθιστά κάτι…
 
Και μας ακυρώνει την ιδιότητα του πολίτη με την κυριολεκτική έννοια…
 
Ο Χρήστος Γιανναράς, γι αυτό το θέμα, έλεγε ότι είμαστε ένα κράτος όπου η κοινότητα έχει αποδομηθεί θεσμικά. Δεν ξέρουμε που να απευθυνθούμε, δεν ξέρουμε που ανήκουμε. Δεν ξέρουμε που να στραφούμε όταν κάτι μας βασανίζει.
Για παράδειγμα, συμβαίνει κάτι και πιο άμεσα κανείς παίρνει τηλέφωνο στο ραδιόφωνο, παρά στον Δήμο, γιατί δεν ξέρουμε ποια υπηρεσία είναι η αρμόδια. Που σημαίνει δηλαδή, ότι όλα τα κάνουμε «δια αντιπροσώπου». Και όχι μόνο δεν γνωρίζουμε, αλλά έχουμε αποκάμει πια, και ότι θα πάρουμε μια υπηρεσία και θα δούμε αποτέλεσμα.
 
Δηλαδή πέρα από τις υποχρεώσεις μας, έχουμε ξεχάσει και ποια είναι τα δικαιώματά μας;
 
Μάλλον, με αυτό το κουκούλωμα όλων των αρμοδιοτήτων, στραμπουλίχτηκαν και τα δικαιώματα. Κι όταν κάποιος έχει δίκιο, απευθύνεται εκεί που ξέρει ότι μέσα από τη δημοσιοποίηση υπάρχει ελπίδα να κινητοποιηθεί κάτι. Ενώ αν το πει σε έναν υπάλληλο είναι αμφίβολο το αποτέλεσμα.
Εδώ και χρόνια καταλαβαίναμε όλοι ότι δεν περνάμε καλά. Κι αυτή τη στιγμή, εάν αληθινά επιθυμούμε να μη συνεχιστεί αυτό το κακώς κείμενο, θα πρέπει να έχουμε πολύ υπομονή, και την ίδια ώρα πολύ συγκεκριμένη απαίτηση. Και από τον εαυτό μας και από τον πολιτικό, και από τον συνομιλητή μας και από οιονδήποτε.
Όλοι δηλαδή θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε αυτές τις σχέσεις, γιατί όλα τα είχαμε φορτώσει στον κόκορα… με μια μοναδική ανάγκη να μην έχουμε έννοιες.
 
Ο στόχος γενικώς ήταν το κέρδος κυρίως…
 
Θα μιλήσω για μια λαϊκή λέξη που λέγεται μεράκι.
Αυτό έχουμε χάσει. Και άρα και το νόημα της ζωής μας. Υπήρχε, δηλαδή, κυρίως μία επιλογή, με μεταπρατικό περιεχόμενο, που έλειπε το μεράκι της δημιουργίας, της παραγωγής, της πρωτοβουλίας.
Να βάζεις δηλαδή, το προσωπικό σου γούστο σε αυτό που κάνεις.
 
Να δίνει κανείς μέσα από τη δουλειά του το προσωπικό του στίγμα…
 
Ακριβώς. Με κλειστά τα μάτια να πει κάποιος εγώ θα διαλέξω να ψωνίζω από αυτόν τον μπακάλη γιατί ξέρω ότι πάντα έχει φρέσκα προϊόντα, και παίρνει την ευθύνη της δουλειάς του. Ακόμα το λένε, και στις λαϊκές αγορές π.χ.: «Θα πάω σε αυτόν που ξέρω ότι έχει καλά προϊόντα».
Πάντα ο άνθρωπος ο οποίος βάζει προσωπικό μεράκι, και είναι σοβαρός σε αυτό που κάνει, αυτός δεν θα πάθει τίποτα ποτέ. Γιατί έχει αποκτήσει σχέση εμπιστοσύνης.
Αλλά και ο κόσμος πρέπει να έχει ένα κριτήριο. Γιατί πάει εκεί, κι όχι αλλού. Είναι σημαντικό να έχουμε κριτήριο. Από τα πιο απλά καθημέρινά, μέχρι και τα μεγάλα ζητούμενα π.χ. της εκπροσώπησης του λαού στο ποιός τον κυβερνάει, πρέπει να υπάρχει η ευθύνη της επιλογής.
Γι’ αυτό έχω χαρά που θα έχουμε τον Χρήστο Γιανναρά, κοντά μας αυτή τη σημαδιακή μέρα.
 
Και ο Γιανναράς, είναι ο κατεξοχήν διανοητής, που έχει δείξει…
 
…το λόγο του, την οπτική του γωνία, η οποία είναι με θάρρος και ευθύνη εκφρασμένη. Ο Χρήστος Γιανναράς, έχει αγωνία αληθινή, έχει αίσθημα το οποίο θέλει να μεταδώσει, και δεν έχει κουραστεί να ερμηνεύει και να αναλύει τα τρέχοντα γεγονότα. Μπαίνει στον κόπο και κρίνει, αναλύει, αντιπροτείνει, καυτηριάζει, φωτίζει…
Αυτό το πράγμα είναι σοβαρό. Είναι μόχθος, είναι κόπος και χαρά βέβαια, που κάποιοι σε ακούν. Αλλά ουσιαστικά, είναι ένα πάθος το οποίο κοινωνείται.
Ο κόσμος που έρχεται, έρχεται γιατί θέλει να ακούσει, να σκεφτεί, να ερμηνεύσει ή να ξεδιαλύνει μέσα του πολλά.
Για μένα είναι μια ενεργητική σχέση η οποία δημιουργεί εκ νέου και ζωντανεύει τα κοινωνικά κύτταρα.
Αυτό με ευχαριστεί, χωρίς αγωνία μεγάλη, ξέροντας ότι αυτές οι διαδικασίες μπορεί να είναι βραδύτατες, αλλά και απολύτως απαραίτητες.

 
Info
«Ένας λόγος παραπάνω» είναι ο τίτλος μίας ενότητας συνεντεύξεων από ανθρώπους της Τέχνης, των επιστημών και της Διανόησης στη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Μάκη Προβατά.
Τόπος συνάντησης, το Loft του πολυχώρου Gazarte, κάθε Κυριακή απόγευμα στις 6:30 με καφέ και κουλουράκια.
Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
Στο τέλος κάθε συνέντευξης, πού διαρκεί μία ώρα, το κοινό έχει τη δυνατότητα να υποβάλλει ερωτήσεις στον καλεσμένο ή την καλεσμένη. Οι βραδιές εμπλουτίζονται με οπτικοαουστικό υλικό σχετικό με το κάθε θέμα.
 
——
Αυτή την Κυριακή 25 Μαρτίου, καλεσμένος είναι ο Χρήστος Γιανναράς, Θεολόγος, καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας.
Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε δέκα τουλάχιστον γλώσσες. Σπούδασε στα πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης (Παρίσι). Δίδαξε Φιλοσοφία, Πολιτιστική Διπλωματία και Συγκριτική Οντολογία σε πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Ελλάδας. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.