Το προσωνύμιό τους είναι «φάλαινες δολοφόνοι» αλλά στην πραγματικότητα οι αρσενικές όρκες είναι περισσότερο «μαμάκηδες» από ό,τι φανταζόταν κανείς.  

Ads

Μία μελέτη σε αρσενικές όρκες, γνωστές και ως «φάλαινες δολοφόνοι», που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science, δείχνει πως ο χρόνος επιβίωσης τους αυξάνεται αντίστοιχα με το χρόνο που ζουν μαζί με την μητέρα τους.
 
Ειδικότερα μια αρσενική φάλαινα άνω των 30 ετών έχει 14πλάσιες πιθανότητες να πεθάνει εντός ενός έτους από το θάνατο της μητέρας του. «Οι αρσενικές φάλαινες είναι περισσότερο μαμάκηδες και δυσκολεύονται να επιβιώσουν χωρίς τη βοήθεια της μητέρας τους», δήλωσε ο Dan Franks του Πανεπιστημίου της Υόρκης, ένας εκ των ερευνητών.
 
Η αιτία της εμμηνόπαυσης παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της φύσης. Πολύ λίγα είναι τα είδη, όπως ο άνθρωπος, τα οποία συνεχίζουν να ζουν για πολλά χρόνια αφότου δεν μπορούν πλέον να αναπαραχθούν.
 
Η εμμηνόπαυση στις θηλυκές όρκες εμφανίζεται μεταξύ στα 30 και στα 40 έτη τους, ωστόσο ζουν μέχρι και τα 90 τους. Από την έρευνα προκύπτει ότι οι θηλυκές «φάλαινες δολοφόνοι» συνεχίζουν να ζουν για πολλά χρόνια μετά την εμμινόπαυση ώστε να προσφέρουν και να βοηθούν τα αρσενικά παιδιά τους.
 
Η επιστημονική ομάδα μελέτησε αρχεία 36 χρόνων σχετικά με 500 φάλαινες δύο πληθυσμών στον βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό και στα ανοικτά των ακτών των ΗΠΑ και του Καναδά.
 
Από την έρευνα προέκυψε ότι η παρουσία της μητέρας όρκας, μετά την εμμινόπαυση, αυξάνει σημαντικά το χρόνο επιβίωσης των απογόνων της. Για τις αρσενικές «φάλαινες δολοφόνους» άνω των 30 ετών, ο θάνατος της μητέρας τους προκαλεί 14πλάσια αύξηση της πιθανότητας θανάτου τους, αντίθετα για τις θηλυκές, η πιθανότητα αυξάνεται μόλις 3 φορές. Μάλιστα για τις θηλυκές κάτω των 30 ετών οι πιθανότητες θανάτου δεν μεταβάλλονταν είτε ζούσε η μητέρα είτε όχι.
 
Η Emma Foster επικεφαλής της έρευνας επισημαίνει ότι αρσενικά όταν ζευγαρώνουν, το νεογέννητο ζει σε διαφορετική ομάδας, μεταφέροντας και τα γονίδια, αντίθετα το νεογέννητο της κόρης παραμένει στην ίδια ομάδα, περιορίζοντας τη μετάδοση των γονιδίων. Αυτός ενδέχεται να είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους η μητέρα συνδέεται τόσο πολύ με τους αρσενικούς απογόνους της.
 
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι έχουν λίγα στοιχεία σχετικά με τους τρόπους, τους οποίους χρησιμοποιεί η μητέρα για να βοηθήσει τους γιους, ωστόσο εκτιμούν ότι η βοήθεια αυτή έχει να κάνει με την εύρεση τροφής και την απεμπλοκή τους από δύσκολες καταστάσεις που πιθανόν να βρεθούν κατά τη διάρκεια της ζωής τους.