Το «Σύνδρομο του Πίτερ Παν» αφορά ανθρώπους που δεν θέλουν ή νιώθουν ότι δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Πήρε το όνομά του από το χαρακτήρα του ομώνυμου παραμυθιού του Τζέιμς Μπάρι.

Ο ήρωας της ιστορίας έλεγε «Δεν θέλω ποτέ να γίνω άνδρας. Θέλω πάντα να είμαι μικρό αγόρι και να διασκεδάζω».

Το σύνδρομο περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1983, από τον ψυχολόγο Νταν Κίλλεϋ, για να περιγράψει τα άτομα, που έχουν το σώμα ενός ενήλικα, αλλά το μυαλό ενός παιδιού. Δεν θεωρείται επίσημα ως ψυχοπαθολογική κατάσταση, καθώς ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, δεν το έχει αναγνωρίσει ως ψυχική διαταραχή. Ωστόσο, ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός ενηλίκων, παρουσιάζει συναισθηματικά ανώριμες συμπεριφορές στη δυτική κοινωνία.

Τα άτομα αυτά δεν είναι σε θέση να μεγαλώσουν και να αναλάβουν τις ευθύνες των ενηλίκων. Μπορεί ακόμη να ντύνονται και να ζουν σαν έφηβοι. Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Γρανάδα διαπίστωσαν ότι, η υπερπροστασία των γονέων, μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά στην ανάπτυξη του συνδρόμου. «Τα άτομα με υπερπροστατευτικούς γονείς, δεν έχουν αναπτύξει τις απαραίτητες δεξιότητες, για να αντιμετωπίσουν τη ζωή”, εξηγεί η επικεφαλής της έρευνας, Χουμπελίνα Ορτέγκα.

Οι Πίτερ Παν της σημερινής κοινωνίας, βλέπουν τον κόσμο των ενηλίκων, ως προβληματικό και δοξάζουν την εφηβεία, γι ‘αυτό θέλουν να παραμείνουν σε αυτή την “προνομιακή” φάση της ζωής για πάντα”, προσθέτει.
Περισσότεροι άνδρες παρά γυναίκες

Το “σύνδρομο του Πίτερ Παν”, μπορεί να επηρεάσει και τα δύο φύλα, αλλά εμφανίζεται συχνότερα στους άντρες. Ορισμένα χαρακτηριστικά της διαταραχής, είναι η αδυναμία των ατόμων να αναλάβουν ευθύνες, να δεσμευτούν ή να τηρήσουν τις υποσχέσεις, η υπερβολική φροντίδα για την εξωτερική εμφάνιση και την προσωπική ευεξία, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, ο φόβος για την μοναξιά και η έλλειψη ανοχής στην κριτική. «Τα άτομα αυτά ανησυχούν και στρεσάρονται, όταν αξιολογούνται από τους συναδέλφους τους ή τους προϊσταμένους τους, καθώς δεν ανέχονται οποιαδήποτε κριτική.

Μερικές φορές μπορεί να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα προσαρμογής στην εργασία ή στις προσωπικές τους σχέσεις”, τονίζει η επικεφαλής της έρευνας. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των ανθρώπων, που πάσχουν από το σύνδρομο, είναι ότι αλλάζουν συνεχώς συντρόφους και αναζητούν πάντα κάποιον νεότερο σε ηλικία. «Όταν η σχέση φτάνει σε σημείο που απαιτεί δεσμεύσεις και ευθύνες, φοβούνται και την διαλύουν» εξηγεί η Δρ. Ορτέγκα.

Το «Σύνδρομο της Γουέντι»

Ο ψυχολόγος Νταν Κίλλεϋ χρησιμοποίησε ένα δεύτερο όρο, για να περιγράψει τις γυναίκες, που φέρονται σαν μαμάδες στους συντρόφους τους ή στους ανθρώπους, που βρίσκονται στο κοντινό τους περιβάλλον.
Πρόκειται για το «Σύνδρομο της Γουέντι». Η Γουέντι είναι η γυναίκα που στηρίζει τον Πίτερ Παν και λύνει όλα του τα προβλήματα. Χωρίς εκείνη δεν μπορεί να υπάρξει.

“Η Γουέντι λαμβάνει κάθε απόφαση και αναλαμβάνει τις ευθύνες του συντρόφου της, δικαιολογώντας έτσι την αναξιοπιστία του. Υπάρχουν άνθρωποι σαν την Γουέντι γύρω μας ακόμα και στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον, όπως την υπερπροστατευτική μητέρα”, εξηγεί η δρ. Ορτέγκα.

Όπως επισημαίνει, το μεγαλύτερο μειονέκτημα και των δύο συνδρόμων, είναι ότι το άτομο που πάσχει δεν το γνωρίζει. Η μόνη λύση για τη νόσο είναι η ψυχοθεραπεία, η οποία δεν επικεντρώνεται μόνο στο άτομο που πάσχει από το σύνδρομο, αλλά και στον / στην σύντροφό του αλλά και την οικογένειά του.

Πηγή: parentbook.gr