Έκθεση ιδεών που βραβεύτηκε στο  διαγωνισμό της Μαθητικής Εστίας του 1970.

Θέμα έκθεσης: “Κι όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Να’ ρθη ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυό μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά, δέκα μάτια να’ χω στραβός θα να είμαι. Ότι σ’ αυτήνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπό να πάγω αλλού”.

Αληθώς, συγκίνησιν προκαλούν εις πάντα υγιώς σκεπτόμενον Έλληνα οι λογοι του ηρωικώς δράσαντος κατά τον αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας του 1821, στρατηγού Μακρυγιάννη, οι αναφερόμενοι εις μίαν υψηλήν αρετήν, χαρακτηρίζουσαν τον ένδοξον τρισχιλιετή ιστορικόν βίον της Ελλάδος, εις την αγάπην προς την πατρίδα. Αποτελούν δε εκδήλωσιν των ευγενών αισθημάτων, τα οποία πάσα καρδία δονουμένη υπό εθνικού παλμού τρέφει προς αυτήν, και έκφρασιν του ασβέστου και διαρκούς πόθου προς εξυπηρέτησιν των ιδανικών των συνιστώντων το μεγαλείον της Πατρίδος. Περιέχουν προσέτι οι λόγοι ούτοι μίαν αναμφισβήτητον αλήθειαν, εκ της οποίας προέρχεται και το ιερόν καθήκον και η υποχρέωσις να χρησιμοποιώμεν τας ηθικάς και υλικάς δυνάμεις της Ελλάδος δια την Ελλάδα, εν αυτή πάντοτε ευρισκόμενοι.

Και η γνώμη, την οποίαν είχεν ανέκαθεν η αρχαία σοφία δια την πατρίδα, επαναλαμβάνεται δια του στόματος του συγχρόνου υπερασπιστού της, όταν και ούτος την τοποθετή εις την ανωτέραν θέσιν των τεθέντων ηθικών σκοπών του. Πηγή της αγάπης ταύτης είναι το ανεξάντλητον πάθος του Έλληνος προς αναδημιουργίαν και πρόοδον της πατρίδος – αιτία δε της αφοσιώσεως εις την μητρώαν γην είναι ο ανεκτίμητος θησαυρός του πνεύματος, καθώς και η μαγεία, ήτις ασκείται υπό του περιβάλλοντος και της ωραιότητος της φύσεως, στοιχεία, τα οποία μόνον λαοί, οίτινες ανεδείχθησαν θεμελιωταί και δημιουργοί του πολιτισμού, των επιστημών και της φιλοσοφίας, δύνανται να απολαμβάνουν.

Η Ιστορία του Ελληνισμού, είς διαρκής αγών, μια συνεχής πάλη επιβιώσεως, είναι δημιούργημα του αυτοθυσιαζομένου εις τον βωμόν της πατρίδος λαού, όταν απαιτηθή να διαφυλαχθούν τοιουτοτρόπως τα ιερά εδάφη, από των οποίων διεσπάρη ανά την υφήλιον ο πολιτισμός. Είναι μια ιεροτελεστία αφιερωμένη εις την πατρίδα, ύμνος προς την αγάπην δι’ αυτήν, η οποία προήλθεν εκ της ταυτίσεως υπό του Έλληνος του ατομικού συμφέροντος, προς το γενικόν εθνικόν τοιούτον. Διότι η υπέρμετρος φιλοπατρία εδημιούργησε άτομα ισχυρού φρονήματος, τα οποία ουδέν άλλο εσκέφθησαν ειμί μόνον την εν πολέμω χρησιμοποίησιν των ηθικών και υλικών δυνάμεων προς αντιμετώπισιν του κινδύνου , ίνα τοιουτοτρόπως δυνηθούν κατά την περίοδον της ειρήνης να διαθέσουν ταύτας, ως μέσα του εκπολιτιστικού έργου, το οποίον από των αρχαιοτάτων χρόνων είχον αναλάβει.

Δυνάμεθα μετά πεποιθήσεως να είπωμεν, ότι εσημείωσαν μεγάλην επιτυχίαν οι Έλληνες εις το έργον των, έργον διαφυλάξεως αφ’ ενός των όσων αυτοίς παρεδόθηκαν και επαυξήσεως δια της προσθήκης νέων επιτεύξεων αφ’ ετέρου, εις πάντας τους τομείς του πολιτισμού και της επιστήμης, καθ’ όλην την δύσκολον πορείαν των τριάκοντα αιώνων. Και επέτυχον, διότι έθεσαν ως σκοπόν της ζωής των το μεγαλείον της πατριδος, να δημιουργήσουν την ελευθέραν αθάνατον Ελλάδα. Υπέκυψαν προ του χρέους προς αυτήν αι ατομικαί επιδιώξεις και οι ευτελείς υπολογισμοί, η αγωνία δια την δημιουργίαν ευτυχούς βίου του μέλλοντος, ενώ διετέθη εις την υπηρεσίαν της και αυτή η ζωή των.

Διότι ο Έλλην, ένεκα της φύσεως αυτού, είναι πάντοτε διατεθειμένος να προσφέρη και την ελαχίστην ακόμη ικμάδα των δυνάμεών του εις την πατρίδα, την οποιαν θέλει να αντικρύζη ευτυχούσαν, έστω και αν δια την ευτυχίαν αυτής απητήθη να προσφέρη στοιχεία, τα οποία ελλείποντα καθιστούν τον βίον του δυστυχή. Και αισθάνεται ικανοποίησιν, διότι επετέλεσε το ιερόν χρέος του.

Οι τελευταίοι λόγοι του στρατηγού Μακρυγιάννη, προερχόμενοι από πατριωτισμόν και από συνείδησιν των υποχρεώσεων προς το έθνος, είναι υψίστης σημασίας, δια πάντας τους Έλληνας. Διαβεβαιοί δε ούτος την πατρίδα, ότι πάντοτε πιστός θα παραμείνη εις την υπηρεσίαν της, επισημαίνων ταυτοχρόνωνς τους κινδύνους τους προερχομένους, εκ της μεταναστεύσεως, η οποία καταστρεπτικά αποτελέσματα και φοβεράς συνεπείας επιφέρει εις το έθνος. Υπόσχεται ότι, ως Έλλην, θα παραμείνη και θα ζήση εις την Ελλάδα πάντοτε εργαζόμενος δια το μεγαλείον της. Διότι ουδεμία εν των κόσμω χώρα είναι τόσον εξαίρετος και θαυμασία, όσον η πατρίς, εις την οποίαν ευρισκόμεθα. Είναι η χώρα του φωτός και του ηλίου, ο τόπος της αιθρίας και του αιθέρος. Ενταύθα αι θαυμάσιαι κοιλάδες, εύφοροι πεδιάδες, φαιδρός και διαυγής ουρανός. Αλλαχού των ορέων αι κορυφαί, κεκρυμμέναι υπο της χιόνος και καταλάμπουσαι, εκεί ποταμοί και ρύακες, ενσωματούμενοι μετά της διδούσης εξαίρετον μορφήν και όψιν εις τα ωραιότατα τοπία θαλάσσης, εν τη οποία πρασινοειδείς νησοι περιβρέχονται υπ’ αυτής.

Αλλ’ εκτός του φυσικού κάλλους της Ελλάδος και του υπερόχου κλίματος αυτής, σημασίαν έχει και η πρώτη θέσις, την οποίαν αύτη κατέχει εις τον πνευματικό τομέα και τον πολιτισμόν. Είναι αδικία, επομένως, και ασέβεια προς το παρελθόν της να μεταναστεύσωμεν εις άλλας χώρας με το πρόσχημα ότι είναι πτωχή η πατρίς μας. Τούτο δεν αληθεύει, με μόνην όμως την διαφοράν ότι ο θησαυρός της, το οποίον και πρέπει εντός της Ελλάδος να αναζητήσωμεν, είναι κεκρυμμένος. Και επειδή κατά τον αριθμόν είμεθα ολίγοι εν συγκρίσει προς τους άλλους λαούς,πρέπει να μοχθήσωμεν και να συνεργασθώμεν, αφου η πατρίς και η δι’ ημών συντελουμένη ευημερία και πρόοδος αυτής, έχει την ανάγκην των πάντων.
Εφ’ όσον η μετανάστευσις –άλλως αιμορραγία του Ελληνισμού, ως θα ηδυνάμεθα επιτυχώς να ονομάσωμεν- καθίσταται επιζημία δια το κράτος, πρέπει να αποφύγωμεν εντελώς την αναζήτησιν νέου τρόπου βίου και την απόκτησιν πλούτου εις άλλας χώρας. Και βλάπτεται πράγματι το συμφέρον του κράτους, διότι στερείται των ζωτικών και δημιουργικών του μονάδων, αι οποίαι αποτελούσαι το σύνολον δύνανται να επαναλάβουν το αρχαίον θαύμα του Ελληνικού Πολιτισμού.

Παραμένοντες εις την πατρίδα, κατά το παράδειγμα του ήρωος Μακρυγιάννη, όστις την προτροπήν ταύτην θα εζήτει ασφαλώς και σήμερον να ακολουθήσωμεν, συντελούμεν εις την παντοειδή ανάπτυξιν, καθώς και εις την εξ αυτής προερχομένην ευτυχίαν του κράτους, το οποίον έχομεν υποχρέωσιν να υπεραγαπώμεν εκφράζοντες την αγάπην ταύτην μόνον δι’ έργων. Τοιουτοτρόπως θα δημιουργήσωμεν την μίαν ένδοξον Ελλάδα, αγωνιζόμενοι ως άτομα έχοντα πλήρη συνείδησιν των ευθυνών μας έναντι της πατρίδος και της ανθρωπότητος.

Π. Κ., μαθητής ΣΤ΄τάξεως Γυμνασίου Κυπαρισσίας.

Πηγή: Παλαιά Πόλη / kopanakinews