Με αφορμή το τελευταίο νομοσχέδιο για το νέο Λύκειο και την Παιδεία αξίζει να σταθούμε στην κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων όπου για άλλη μια φορά ο χώρος της Παιδείας μετατρέπεται  σε πεδίο μάχης αλλά και δυναμικής διεκδίκησης. Κάνουμε λόγο για αντιεκπαιδευτικά μέτρα που πλήττουν τον Πολιτισμό στην ουσία του καθώς, οι παράλογες αυτές αποφάσεις ως κομμάτι της γνωστής καταστροφικής Μνημονιακής πολιτικής και των τρομακτικών επίσημων κρατικών προτάσεων, έρχονται για να εξορίσουν την ίδια την Τέχνη, προκειμένου να παύσει να αποτελεί επιστημονικό αντικείμενο εκπαίδευσης αλλά μια παράπλευρη δραστηριότητα μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ με ημερομηνία λήξης και τις συνακόλουθες βέβαια συνέπειες. Της Ιωάννας Μπαλάφα

Ads

Ποιος μας βεβαιώνει λοιπόν, ότι αυτή η κίνηση δεν θα κάνει μαθητές και εκπαιδευτικούς να περιμένουν τη σταδιακή κατάργηση και άλλων μαθημάτων, προκειμένου η Παιδεία στο σύνολό της να αποτελεί δικαίωμα των λίγων, όπου η παραπαιδεία θα συνεχίζει να κερδοφορεί, καθώς διάφορα καλλιτεχνικά μαθήματα αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για εισαγωγή σε Ανώτατα Ιδρύματα Τέχνης. Ποιος διασφαλίζει ότι μετά την κατάργηση ειδικοτήτων στα ΕΠΑ.Λ. δεν θα ακολουθήσει  μείωση των ωρών της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και εντέλει η ολοκληρωτική κατάργηση της, μέσα από υποτυπώδεις μαθησιακές δομές.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε γενικότερα για την καλλιτεχνική εκπαίδευση θα λέγαμε ότι σαφώς ανοίγει τους ορίζοντες ενός ανθρώπου καθώς ολόκληρες αναπαραστάσεις των μαθητών μπορούν να μετουσιωθούν σε αισθητικο-καλλιτεχνικά γεγονότα που κουβαλούν την επικοινωνία. Ακόμη και υπό ψυχολογική σκοπιά η εικαστική τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο θεραπευτικής αγωγής, (αναγνωρισμένα ήδη πριν το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, )ως ελάφρυνση του ανθρώπινου ψυχισμού, λαμβάνοντας διάφορες καλλιτεχνικές μορφές (πχ. δραματοθεραπεία, χοροθεραπεία, μουσικοθεραπεία κτλ.). Λειτουργεί δηλαδή ως τρόπος θεραπείας και εκπαίδευσης, συνεπώς ως ένα ανεκτίμητο εργαλείο δημιουργικής ανακίνησης ενός κοινωνικού συνόλου, όπου σημασία δεν έχει το εικαστικό αποτέλεσμα αλλά η πολιτισμική επικοινωνία, μέσα σε ένα σύστημα που η ελεύθερη σωματική και λεκτική έκφραση δεν περιορίζεται από κανόνες, απόρροια κοινωνικών ταμπού και προκαταλήψεων.

Στη νέα στήλη μας για την Παιδεία, παρουσιάζουμε απόψεις για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση καθώς και προτάσεις εναλλακτικής διδασκαλίας στα σχολεία. Μπορείτε να μας στείλετε γνώμες και προτάσεις σας, στο [email protected]

Ads

Η Τέχνη σχετίζεται με σύμβολα που εμπεριέχουν δυνάμεις όχι μόνο καθοδήγησης μα και αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας, γεφυρώνοντας την εσωτερική με την εξωτερική πραγματικότητα Όμως, δημιουργική εκπαίδευση σημαίνει ολοκλήρωση της προσωπικότητας που οδηγεί στη συλλογική αντιμετώπιση των δυσκολιών και των καθημερινών προβλημάτων, γεγονός που καθιστά τους εκπαιδευμένους ανθρώπους «επικίνδυνους».

Ο σκοταδισμός ήταν και θα είναι η εύκολη και ανώδυνη λύση για εκείνους που δε θίγονται από την επιβολή του. Η τέχνη όμως εμπεριέχει τη φαντασία, η οποία ελπίζουμε να βγει αλώβητη από τις επίμονες προσπάθειες κατάπνιξής της, γιατί οι θεσμοί δεν μπορούν να τη φυλακίσουν, κάτι που αποδεικνύεται από τα κινήματα αλληλεγγύης έως τις διάφορες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες. Κινδυνεύει όμως η επιβίωση των καθηγητών καλλιτεχνικών μαθημάτων, οι οποίοι περισσότερο από ποτέ, καλούνται να επιστρατεύσουν τη δική τους φαντασία προκειμένου να βρίσκουν νέους τρόπους αντίστασης σε μια επιθετική Πολιτεία και ένα Υπουργείο Παιδείας που για άλλη μια φορά αποδεικνύει την άποψή του για το τι αντιλαμβάνεται ως ολοκληρωμένη Παιδεία, παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις ότι κανείς εκπαιδευτικός δεν περισσεύει.

Η  φαντασία ως αναπόσπαστο στοιχείο μιας δημιουργικής καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, άσχετα από τις μετέπειτα επαγγελματικές επιλογές ενός μαθητή, πρέπει να αρχίσει να ανήκει όχι μόνο στην εξουσία, αλλά σε όλους, προκειμένου να είμαστε ικανοί να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις ως πολίτες που έχουν τη δύναμη να αφυπνίζουν και να προβάλλουν στις αποφάσεις τους την προσωπική τους ‘’καλλιτεχνική’’ θεώρηση του κόσμου και της κοινωνίας.