Η Παλαιστίνια Χανάν Αλ Χρουμπ ανακηρύχθηκε η καλύτερη δασκάλα στον κόσμο από την επιτροπή του ιδρύματος Varkey Foundation. Η Χανάν Αλ Χρουμπ διακρίθηκε μεταξύ 8.000 υποψηφίων.

Το βραβείο «Global Teacher Prize», γνωστό και ως Νόμπελ των Δασκάλων, απονέμεται για δεύτερη χρονιά. Η 43χρονη Χανάν Αλ Χρουμπ, μητέρα πέντε παιδιών, διδάσκει στον προσφυγικό καταυλισμό της Βηθλεέμ.

Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, η Χανάν Αλ Χρουμπ πριν από μερικά χρόνια εμπνεύστηκε μια μέθοδο διδασκαλίας, η οποία βασίζεται στο παιχνίδι. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο συμπεριελήφθη στην ομάδα των πενήντα καλύτερων δασκάλων και στη συνέχεια στην ομάδα των δέκα φιναλίστ. Σημειώνεται πως στη λίστα με τους πενήντα καλύτερους δασκάλους ήταν και η Ελληνίδα Αγγελική Παπά, ιδρύτρια των εκπαιδευτηρίων «I Love Dyslexia».

Για τη Χανάν Αλ Χρουμπ όλα ξεκίνησαν από μια τραγωδία. Τα παιδιά της είδαν τον πατέρα τους να σκοτώνεται από ισραηλινούς μπροστά στα μάτια τους στον καταυλισμό προσφύγων της Βηθλεέμ όπου ζούσαν. Από το σοκ τα παιδιά δεν μπορούσαν να διαβάσουν και έτσι η Παλαιστίνια μητέρα αποφάσισε να σταματήσει τις σπουδές της στην αγγλική φιλολογία και να γίνει δασκάλα τους, μετατρέποντας τη μετάδοση της γνώσης σε παιχνίδι. Η μέθοδος διδασκαλίας τής Χανάν ήταν ένας τρόπος για να ξεπεράσουν το σοκ της βίας τα παιδιά της. Και σύντομα έγινε μέθοδος διδασκαλίας και για τα άλλα παιδιά του καταυλισμού.

Η ίδια μεγάλωσε σε έναν καταυλισμό όπου κυριαρχούσαν η βία, η ένταση και οι καταχρήσεις. Οι συνθήκες αυτές την εμπόδισαν να ζήσει σαν παιδί. Αλλά παράλληλα τη θωράκισαν με ένα όνειρο: να μπορέσουν τα παιδιά της και τα υπόλοιπα παιδιά να μεγαλώσουν σε ένα ήρεμο περιβάλλον. Είναι ένα μάθημα όχι μόνο για τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους. «Έγινα δασκάλα για να μεγαλώσω μια γενιά που να μάθει να ζει ειρηνικά» ανέφερε σε δηλώσεις της στον διεθνή Τύπο και πρόσθεσε:

«Είναι δύσκολο για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον βίας και αδικίας να συγκεντρωθούν και να μελετήσουν. Γίνονται εύκολα επιθετικά γιατί αισθάνονται οργή από την πραγματικότητα που τα περιβάλλει. Στο σχολείο προσπαθώ να είμαι η δασκάλα τους αλλά και ένας δικός τους άνθρωπος που γνωρίζει τις αδυναμίες τους και τα προβλήματά τους. Μέσα από το παιχνίδι, τους μαθαίνω να ακούν τους άλλους, να δέχονται τις διαφορετικές απόψεις, αλλά και την ήττα χωρίς οργή. Δημιουργώ ένα κλίμα συνεργασίας, εμπιστοσύνης και σεβασμού».