H διαφορετικότητα και ο πόνος που αυτή προκαλεί στα υποκείμενά της, κυρίως στις φοβικές απέναντι στο άγνωστο κλειστές, όσον αφορά στις νοοτροπίες, κοινωνίες, απασχολεί έντονα τους σημερινούς εφήβους και τους εκπλήσσουν, ιδιαίτερα στο νησί μας που η πολυπολιτισμικότητα και η ταχύτατη εναλλαγή εικόνων αποτελούν ορόσημο στην καθημερινότητά του. Από τη Ροδιακή

Ads

Η Κορίνα λαμβάνοντας ως ερέθισμα τις εικόνες που εισπράττει καθημερινά από τους συμπαθείς αγωνιστές της ζωής, Πακιστανούς μετανάστες, συνέλαβε αυτήν την ιστορία, για να μιλήσει γύρω από αυτό το θέμα και να εκφράσει με ευαισθησία τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.

Συμπαραστάτες σε αυτή την προσπάθεια των παιδιών, βρίσκονται οι καθηγητές Τσιόγκας Γρηγόρης και Καλαούζη Ντίνα τους οποίους για μια ακόμα φορά ευχαριστούμε θερμά.
Υπάρχουν πράγματι;

Ο  ρατσισμός  είναι  ένα  φαινόμενο  που  υπάρχει  και  εντείνεται  στις  μέρες μας,  ακόμα  και  στις  πιο  σύγχρονες  κοινωνίες. Το βιώνουμε καθημερινά με διάφορες μορφές. Μια παρόμοια κατάσταση βίωσα κι εγώ.

Ads

Δεν είναι εύκολο να είναι κανείς διαφορετικός, ιδίως όταν είναι παιδί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικογένειά μου είναι διαφορετική. Οι γονείς μου μιλούσαν ελληνικά με βαριά πακιστανική προφορά. Το στυλ της ζωής μας ήταν ολοφάνερα διαφορετικό, ένα μικρό κομμάτι του Πακιστάν στις ακτές της Ελλάδας. Τρώγαμε διαφορετικά εξωτικά φαγητά, ντυνόμασταν, στο σπίτι κυρίως, με διαφορετικά ρούχα.

Σαν μικρό παιδί που ήμουνα ούτε ήξερα, ούτε  ένιωθα τις διαφορές μας. Αυτό όμως άλλαξε, από τότε που μπήκα στο Γυμνάσιο και είμαι πια έφηβος. Ακούω συζητήσεις όπου οι συμμαθητές μου εκφράζουν θυμό εναντίον των «ξένων», ακούω βρισιές όπως «βρωμοπακιστανοί», «μας  παίρνουν τις δουλειές των γονιών μας» και άλλα πολλά…

Την προηγούμενη εβδομάδα μου συνέβη ένα  απίστευτο πραγματικά περιστατικό! Ήταν μεσημέρι σε λεωφορείο  που κατευθυνόταν προς Χαλάνδρι από Αμπελόκηπους. Ξαφνικά, ένας παππούς άρχισε να φωνάζει ότι του έκλεψαν το πορτοφόλι. Το αποτέλεσμα ήταν να κλειδώσουν οι πόρτες και να περιμένουμε την αστυνομία χωρίς να μπορούμε να φύγουμε.

Τελικά, η αστυνομία κατέφθασε και το πρώτο που ρώτησε ήταν: «Ποιος είναι ο αλλοδαπός; Ούτε  καν πού καθόταν το θύμα, αλλά κατευθείαν, «ποιος είναι ο αλλοδαπός»; Εγώ σήκωσα το χέρι μου. Είχα επίσης την ατυχία να κάθομαι σχετικά κοντά στο θύμα. Με απίστευτα άσχημο τρόπο οι αστυνομικοί με ανάγκασαν να τους ακολουθήσω.

Με έβριζαν παρά το γεγονός ότι στο λεωφορείο υπήρχε πολύς κόσμος! Το λεωφορείο ξεκίνησε και στην επόμενη στάση, απ’ ό,τι κατέθεσε μετέπειτα ο οδηγός, ένας ΕΛΛΗΝΑΣ που καθόταν δίπλα στο θύμα άρχισε να τρέχει προς την έξοδο. Όλοι κατάλαβαν! Αμέσως μετά, μια κυρία που ήταν και αυτή στο λεωφορείο μονολόγησε: «Τον είδα εγώ ότι ήταν αυτός αλλά δεν πειράζει. Ας καθαρίσει ο κόσμος από τους ξένους!».

Δεν ξέρω πιο είναι το χειρότερο: αυτό που είπε ή το γεγονός ότι εγώ δεν αντέδρασα καθόλου και απλά έσκυψα το κεφάλι!

Θέλω, όμως, να είμαι αισιόδοξος  και να πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι. Άνθρωποι με μεγάλη καρδιά που δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους.  Όμως, ύστερα από αυτό που συνέβη ο φόβος μπήκε μέσα μου. Αναρωτιέμαι αν πραγματικά… υπάρχουν!

ΚΟΡΙΝΑ ΖΑΡΑΡΗ                             
Τάξη Γ΄
5ο Γυμνάσιο Ρόδου