Η Ελένη Ουσμάνοβα Παπαδοπούλου είναι αυτό που λέμε πολυπράγμων άνθρωπος. Ήρθε από τη Σιβηρία πριν από 23 χρόνια και έχει πετύχει όλους τους στόχους της. Τραγουδά, είναι ιδιοκτήτρια ενός σχολείου εκμάθησης Ρώσικης γλώσσας και ολοκληρωμένης μουσικής εκπαίδευσης, περιστοιχίζεται από παιδιά που της δίνουν μεγάλη χαρά και ασχολείται με πράγματα τα οποία αγαπά. Της Μάγιας Αλεξιάδου

 
Μπαίνοντας στο σχολείο της ήταν σαν να έκανα βουτιά στο χρόνο και να βρέθηκα και πάλι στο παλιό μου σχολείο. Είναι ένας ζεστός χώρος με παιδικές φωνούλες να μιλάνε ρώσικα, πολλά παιχνίδια και βιβλία, μουσικά όργανα και στην κουζίνα πολλές τσαγιέρες.
 
«Έχω γεννηθεί στη Σιβηρία και ήρθα στην Ελλάδα το 1991. Γνωρίστηκα με τον άντρα μου, που είναι ποντιακής καταγωγής, κατά τη διάρκεια των σπουδών μας και μαζί μετακομίσαμε στην Ελλάδα. Η αρχή ήταν δύσκολη, φρεσκοπαντρεμένη, μπήκα σε μια νέα οικογένεια σε μια άγνωστη χώρα, δε μίλαγα και τη γλώσσα. Σίγουρα υπήρχαν δυσκολίες στην αρχή, αλλά με πίστη και προσπάθεια όλα πήγαν καλά.
 
Από τότε που ήρθα στην Ελλάδα διδάσκω μουσική, αλλά το σχολείο το άνοιξα το 2010. Κάνω μάθημα φωνητικής σε παιδιά και διοργανώνω συναυλίες με μουσικούς που τους καλώ εγώ, με θεματικές βραδιές, οι οποίες είναι στο πρόγραμμα του πολιτιστικού κέντρου. Και διδάσκω φθογγολογία σε Έλληνες που μαθαίνουν ρώσικα. Είναι δύσκολο για κάποιον να προφέρει σωστά τα ρωσικά. Ξεκινήσαμε μόνο με φωνητική και πιάνο, αλλά πλέον είμαστε ένα ολοκληρωμένο μουσικό σχολείο.
 
Νιώθω τυχερή επειδή στο σχολείο διδάσκουν πολύ ικανοί καθηγητές, με μεγάλη εμπειρία. Η καθηγήτρια ρώσικης γλώσσας π.χ. ήταν Φιλόλογος στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Έχουμε 60 μαθητές, οι οποίοι λαμβάνουν πολύπλευρη εκπαίδευση, αποκτάνε γενικές γνώσεις, πέραν από την εκμάθησης της γλώσσας. Ανεβάζουμε συνέχεια μουσικοθεατρικές παραστάσεις, όπου συμμετέχουν όλοι μαθητές μας, επειδή όλοι παίζουν και κάποιο όργανο. Έχουμε και μαθητές Έλληνες που κάνουν ιδιαίτερα για το πιάνο ή τη γλώσσα.
 
Έχω αγαπήσει πολύ την Ελλάδα και δεν θέλω ποτέ να φύγω από ’δω. Οι Έλληνες είναι πολύ φιλικός και ζεστός λαός, το βλέπω ακόμα και από τις συναυλίες. Είμαι ευτυχής που είμαι εδώ και ασχολούμαι με την τέχνη που είναι η μεγάλη μου αγάπη. Μπορεί να μην έχω παιδιά, αλλά περιστοιχίζομαι κάθε μέρα από τόσα παιδιά και όλο αυτό με γεμίζει. Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που μεταφέρω τον ρώσικο πολιτισμό. Αγαπώ την Ελλάδα και με τη δουλειά που κάνω αισθάνομαι πολλές φορές ότι βρίσκομαι ακόμα στη Σιβηρία. Αισθάνομαι πολύ τυχερή, αφού όλα μου ήρθαν ακριβώς όπως τα ήθελα.
 
Το σχολείο πηγαίνει πολύ καλά, τώρα θα ανοίξουμε παράρτημα στο Παλαιό Φάληρο. Θα ήθελα να διδάσκουν Ρώσοι καθηγητές στο Σχολείο, στα περισσότερα Ωδεία που ξέρω υπάρχουν Ρώσοι καθηγητές. Οι Έλληνες είναι πολύ ζεστοί και δέχονται τους Ρώσους καθηγητές με μεγάλη χαρά και σεβασμό και εκτιμάνε τον πλούσιο πολιτισμό μας.
 
Αγαπώ πολύ τον ελληνικό λαό και έχω πολλούς φίλους. Θα ήθελα να πω στους Έλληνες να είναι ενωμένοι, είχαμε περάσει κρίση και εμείς και γνωρίζουμε τι σημαίνουν δυσκολίες. Οι Έλληνες περνάνε μια μεγάλη δοκιμασία και πρέπει να την περάσουμε με αλληλεγγύη, αισιοδοξία και αξιοπρέπεια.
 
Θεωρώ ότι η τέχνη μπορεί να βοηθήσει και να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο. Βλέπω τον κόσμο που έρχεται σκυφτός στις συναυλίες και φεύγει χαμογελαστός και κεφάτος, άρα κάτι κάνουμε σωστά.
 
Προτιμώ την ελληνική κουζίνα από τη ρώσικη. Φυσικά και παίζει ρόλο και το κλίμα, δεν θα μπορούσα να επιβιώσω στη Σιβηρία τρώγοντας τα ελαφριά ελληνικά φαγητά. Η Ελλάδα είναι ευλογημένη χώρα, το γλυκό της κλίμα, η διατροφή της, η θάλασσα. Όλα μου αρέσουν εδώ. Θα ήθελα να ζω πιο κοντά στα βουνά, σε πιο βόρειες περιοχές που θα μου θύμιζαν πιο πολύ τη χώρα μου.
 
Τη Δευτέρα που μας πέρασε κάναμε μια συναυλία με τη Φιλαρμονική ορχήστρα της Κέρκυρας στη Λυρική στα πλαίσια 186 χρόνων Ρώσο-ελληνικών διπλωματικών σχέσεων. Είχε μεγάλη επιτυχία. Το θέατρο χωρούσε 600 άτομα, και ήρθαν περισσότεροι από 1000!».
 
grekamag.gr