«The Sick Bag Song». Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ενός νέου τραγουδιού του Nick Cave, είναι ωστόσο ο τίτλος του νέου του βιβλίου, που δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στα Ελληνικά. Τί να έγραφε ο Cave στις σακούλες εμετού των αεροπλάνων; Προσχέδια νέων στιχουργημάτων; Ακατέργαστες ιδέες; Μύχιες σκέψεις; 

Ποιός από μας που αγαπήσαμε τόσο την ποίηση και τη μουσική του Cave δεν θα έσπευδε να κάτσει στη διπλανή θέση  του αεροπλάνου μόνο για δυο τρεις κλεφτές ματιές; Κάπως έτσι νιώθω στη σκέψη πως θα ξεφυλλίσω αυτή την υπέροχη έκδοση. Ο δημοσιογράφος και μουσικός παραγωγός Μάκης Μηλάτος είναι μάλλον από τους πρώτους στη χώρα μας που το διάβασαν ήδη στην Αγγλική του έκδοση και μιλάει γι’ αυτό στο tvxs.gr. 

Να σημειώσουμε πως το βιβλίο εκδόθηκε πρόσφατα, λίγους μήνες πριν το νέο δίσκο του με τους Bad Seeds που θα βγει στο φως το φθινόπωρο και θα περιλαμβάνει τα πρώτα τραγούδια του μετά τον τραγικό θάνατο του γιου του.

Έχεις  ξεφυλλίσει το νέο βιβλίο του Nick Cave το οποίο δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στα Ελληνικά. Τι περιλαμβάνουν αυτά τα σημειώματα και σε τι ύφος είναι γραμμένα;

Στη διάρκεια μιας περιοδείας στη Β. Αμερική, άρχισε να σημειώνει στις «σακούλες εμετού» που έβρισκε στα αεροπλάνα. Σκέψεις, απόψεις, λίστες για διάφορα θέματα, αποκαλύψεις προσωπικού χαρακτήρα (από τη μαύρη πάστα που ετοιμάζει για να βάψει τα μαλλιά του μέχρι στο σε ποια ξενοδοχεία έχει αυνανιστεί), συναντήσεις με άλλους μουσικούς, ονειρικές εικόνες κι ότι άλλο θα μπορούσε κάποια καλλιτεχνική φύση σαν τον Nick Cave να σημειώνει. Ποιητική διάθεση, σκοτεινές σκέψεις, αναφορά σε πρόσωπα της μουσικής και της ποίησης που θαυμάζει και τον έχουν επηρεάσει (από τον Dylan και τον Johnny Cash ως τον Philip Larkin και τον John Berryman), οικογενειακές στιγμές, σχόλια για την αναβλητικότητα ή τη μοναξιά και στιγμές της καθημερινότητας σε μια περιοδεία. 

Διάβασα στον ξένο τύπο πως μεταξύ άλλων γράφει και για τα παιδικά του χρόνια. Έχει ημερολογιακό χαρακτήρα το βιβλίο;

Ξεκινάει με μια αναφορά σε ένα περιστατικό που έζησε μικρός στην Αυστραλία, έχει και κάποιες ακόμη νύξεις για τα παιδικά του χρόνια (μάλιστα το βιβλίο το αφιερώνει σε αυτό το παιδί, στον εαυτό του δηλαδή των παιδικών του χρόνων αλλά εμμέσως -κατά τη γνώμη μου- και στο γιο του που έπεσε από τον γκρεμό και σκοτώθηκε ) αλλά σίγουρα δεν είναι ένα ημερολόγιο, με την έννοια που είναι το βιβλίο του Ian Hunter: «Diary of a Rock ‘n’ Roll Star» στο οποίο περιγράφει ημερολογιακά όσα έζησε στην περιοδεία του 1972 με τους Mott the Hoople.

Υπάρχει κάποια άγνωστη έως τώρα δημιουργική πλευρά του Cave στα κείμενα αυτά;

Δεν θα έλεγα ότι διαφέρουν και πολύ αυτά τα κείμενα από όσα έχει γράψει στο παρελθόν. Παρ’ όλα αυτά βρίσκω εδώ μεγαλύτερο «λογοτεχνικό» ενδιαφέρον και πιο προσωπική γραφή από το: «And the Ass Saw the Angel» και «The Death of Bunny Munro» που έχει εκδώσει στο παρελθόν και ως νουβέλες έχουν άλλου είδους απαιτήσεις. Αυτό το αποσπασματικό στιλ των σκέψεων και των μικρών ιστοριών μάλλον του ταιριάζει περισσότερο.

Αρκετοί δημιουργοί συνηθίζουν να κρατούν μικρά αποσπάσματα γραμμένα σε πακέτα τσιγάρων ή σε χαρτοπετσέτες.  Γι’αυτό μάλλον ο Cave είπε σχετικά «I think we all do it, don’t we?» Tι φανερώνει για έναν δημιουργό αυτό; Το να κρατά τις συγκεκριμένες σημειώσεις από τις χάρτινες σακούλες εμετού των αεροπλάνων για παράδειγμα;

Όλοι οι καλλιτέχνες ξέρουν πως η έμπνευση της στιγμής μπορεί να χαθεί εύκολα αν δεν προλάβεις να την σημειώσεις κάπου. Οι πιο οργανωμένοι έχουν μαζί τους σημειωματάρια, στιλό, voice recorder ή κάτι άλλο. Οι πιο χύμα καταφεύγουν στα πακέτα από τσιγάρα, σε χαρτοπετσέτες ή σακούλες εμετού. Το βέβαιο είναι πως ο Cave αγαπάει τη γραφή, νομίζω πως είναι η «λανθάνουσα» καλλιτεχνική του φύση και βρήκε έναν τρόπο που του ταίριαζε να γράψει ένα βιβλίο, χωρίς να κάτσει να γράψει ένα βιβλίο.   

Πως θα χαρακτήριζες την ποίηση, τους στίχους του Cave;

Για μένα είναι ένας από τους πιο σπουδαίους, τους πιo ενδιαφέροντες και δημιουργικούς «ποιητές» του ροκ. Και οι στίχοι του και τα γραπτά του αισθάνομαι να με αφορούν, να μου απευθύνονται και να με συγκινούν. Κι αυτό το βιβλίο μου ενίσχυσε αυτή την άποψη.

Περιμένουμε νέο δίσκο από τον Cave το φθινόπωρο. Είναι τα πρώτα τραγούδια του που θα ακούσουμε μετά τον χαμό του γιου του. Η ιστορία του τραγουδιού τι έχει δείξει; Το βαρύ τραύμα και το πένθος, οδηγούν τους δημιουργούς στην αδράνεια, τους κινητοποιούν δημιουργικά αναγκαστικά ή μεταμορφώνουν τον καθένα με διαφορετικό τρόπο;

Εχει περάσει πολύ ζόρικα στη ζωή του ο Cave για να τον αδρανοποιήσει το πένθος. Οι απώλειες που έχει ζήσει δεν έχουν τελειωμό αλλά πάντα έβρισκε τον τρόπο να επιβιώνει και να γίνεται δημιουργικά πιο ώριμος και πιο αποτελεσματικός. Βέβαια ο θάνατος του γιου του και ο τρόπος που έγινε, πιστεύω πως θα τον σημαδέψουν για πάντα. Η μαχαιριά είναι πολύ βαθιά, η πληγή θα είναι για πάντα εκεί και ο Nick Cave δεν θα είναι πια ποτέ ο ίδιος. Αυτό που θα ακούσουμε το φθινόπωρο πιστεύω πως θα είναι ένα blues μοιρολόι.